โช แฮมเล็ต

ไม่มีใครจำได้ว่าชื่อหมู่บ้านโชถือกำเนิดขึ้นเมื่อใด สิ่งที่เรารู้ก็คือ ตั้งแต่สมัยที่ยังมีบ้านเพียงไม่กี่หลัง ในช่วงต้นของหมู่บ้าน มีต้นโชเก่าแก่ต้นหนึ่ง รากของมันแผ่ขยายออกราวกับโอบล้อมหมู่บ้านไว้ทั้งหมด ผู้คนเล่าขานว่าหมู่บ้านนี้ตั้งชื่อตามต้นไม้ต้นนั้น เพื่อเตือนใจว่าในใจกลางเมืองที่พลุกพล่านนี้ มีหมู่บ้านโชที่เงียบสงบ ร่มรื่นและเขียวขจีตลอดทั้งปี

เมย์เดินทางมาเช่าห้องพักที่หมู่บ้านโช ห้องพักเป็นห้องใต้หลังคาเล็กๆ แต่เงียบสงบ ราคาถูก เหมาะกับฐานะของเธอที่มาจากชนบท ซอยเล็กๆ ในหมู่บ้านมีพื้นที่ไม่มากนัก ที่ดินรอบบ้านจึงแทบทุกหลังใช้ดาดฟ้าทำสวน มีการใช้กล่องโฟมปลูกผักนานาชนิด และปลูกดอกไม้ในกระถางพลาสติกสีสันสดใส ท่ามกลางความวุ่นวายของเมือง การมาหมู่บ้านโชให้ความรู้สึกเหมือนได้ก้าวเข้าสู่ โลก ที่สดใสและสดชื่น

ต้องขอบคุณเถาวัลย์ที่ทำให้ห้องใต้หลังคาของเมย์แม้จะเล็กแต่ก็ไม่อับชื้น คืนแรกเธอนั่งทำงาน สูดกลิ่นหอมหวานของดอกมะลิที่ลอยมาตามสายลม ยามดึก ความง่วงงุนทำให้เปลือกตาของเธอปิดลง เธอลุกขึ้นและเดินไปที่ระเบียงเพื่อมองขึ้นไปบนพื้นที่เล็กๆ ทันใดนั้น เสียงเพลงก็ดังมาจากที่ไหนสักแห่ง เป็นเสียงทุ้มนุ่มอบอุ่น ก่อนจะหยุดลงอย่างกะทันหัน เธอปิดไฟแล้วเข้านอน แสงจันทร์เต็มดวงส่องลอดผ่านช่องประตู เป็นเส้นยาว อ่อนโยน และสงบ

-

เมย์เดินออกจากซอยไปเล็กน้อย เห็นฝูงชนมารวมตัวกันอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน เด็กๆ ส่งเสียงเชียร์ “ร้องเพลง! เจ้าชายโง่เขลาร้องเพลง!” บนทางเท้า ชายผอมบางสวมเสื้อยืดสีกาแฟ พันผ้าพันคอหลากสีสันรอบศีรษะ มีดอกไม้ป่าสดอยู่ในกระเป๋า กำลังร้องเพลงอย่างกระตือรือร้น ข้างๆ เขา มีสุนัขสีเหลืองตัวหนึ่งยืนซุกตัวอยู่แทบเท้าของเขา ดวงตาเบิกกว้าง มองไปรอบๆ ด้วยความงุนงง เขาปรากฏตัวขึ้นกลางเมืองที่อึกทึกครึกโครมราวกับผู้หลงทางจากอีกโลกหนึ่ง เสียงร้องเพลงและเสียงเชียร์ยังคงดังก้องกังวาน จากร้านอาหารริมทาง เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังก้องกังวาน

“หยุดนะ! พวกแกชอบแกล้งฉันเพราะฉันใจดี!” - เธอพูดกับชายคนนั้น: “ไปเอากระดูกมาให้มินูหน่อยสิ!”

ชายคนนั้นลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว หันกลับมาอย่างมีความสุขพร้อมกับถุงพลาสติกที่บรรจุกระดูกที่เหลืออยู่ เมย์ผลักที่จอดจักรยานไปไว้ข้างๆ เด็กๆ ถาม และพบว่าเขาคือนักดนตรีเปิดหมวกที่ร้องเพลงไปทั่วเพื่อขอข้าวและกระดูกไปเลี้ยงสุนัขที่บ้าน เพราะที่ไหนก็ตามที่มีคนทิ้งสุนัข เขาจะพาพวกมันกลับบ้านไปเลี้ยง

“คุณต้องการความช่วยเหลือไหม” - เมื่อเห็นเขายืนเอียงศีรษะอยู่ใกล้ๆ เมย์จึงถามอย่างอ่อนโยน

ชายคนนั้นส่ายหัวแล้วยิ้ม เมย์มองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา ดวงตาเบิกกว้าง ขนตาหนาสีดำขลับดูเศร้าสร้อยราวกับทะเลสาบยามค่ำคืน เธอเห็นความเหงาซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นอย่างกะทันหัน แต่น่าแปลกที่มันกลับสงบสุขอย่างน่าอัศจรรย์! ชายคนนั้นกล่าวคำอำลากับเมย์และเด็กๆ แล้วเดินกลับบ้าน ไหล่ผอมบางของเขาห้อยลงราวกับปีกนก สุนัขสีเหลืองเดินตามหลังมา เธอมองร่างสูงผอมบางที่ไหวเอนไปตามแสงแดดอ่อนๆ ยามบ่าย เมื่อพวกเขามาถึงต้นโช สุนัขก็กระโดดไปข้างหน้าอย่างกะทันหันและเลี้ยวเข้าไปในตรอก ชายคนนั้นเดินตามหลังมาอย่างช้าๆ ปรากฏว่าพวกเขาอาศัยอยู่ในตรอกเดียวกันกับเธอ... เธอรู้สึกมีความสุขกับการค้นพบใหม่นี้

-

หลังเลิกงาน เมย์ขับรถช้าๆ ไปตามถนนที่เรียงรายไปด้วยดอกลาเกอร์สตรูเมียสีม่วง เมื่อถึงทางแยก ฝูงชนก็มารวมตัวกันริมถนน แทนที่จะพูดคุยและหัวเราะกันเหมือนทุกครั้งที่เชียร์เจ้าชายโค ทุกคนกลับเงียบงัน

คุณโคนั่งลงข้างถนน ไหล่ผอมบางทรุดลงกอดเจ้าหมาไว้แนบอก หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นทันทีเมื่อนึกถึงมินู ดวงตาเบิกกว้างด้วยความเจ็บปวด คุณโคเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า สะอื้นแห้งๆ ไร้น้ำตา เส้นเลือดสีฟ้าบนคอเต้นระรัว ฝูงชนต่างพึมพำกัน “หมาน้อยน่าสงสาร หมาถูกวางยาพิษ คงรอดไปไม่ได้หรอก” “มันฉลาดมาก มันตามคุณโคไปหาอาหารมาเลี้ยงหมาน้อยที่บ้าน” “ตัวนี้คุณโคเลี้ยงไว้นานที่สุด ระหว่างทางเจอหมาถูกทิ้ง เขาเลยพาคุณโคไปรับกลับบ้าน” แต่ละคนต่างมีเรื่องราวที่จะเล่า เด็กๆ ที่กำลังร่าเริงต่างเงียบลง บางคนเข้ามาใกล้มินู น้ำตาคลอเบ้า

มิสเตอร์โคค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและเดินไปยังปลายถนน ท่าทางเหมือนจะล้มลง แต่เขาก็ยังคงกอดมินูไว้แน่นด้วยความรัก เธอยืนนิ่งและมองมินูเอียงศีรษะลงราวกับกำลังหลับใหลอยู่บนไหล่ของเขา ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าเบื้องหลังฝุ่นผงแห่งชีวิตนั้น มีวิญญาณที่บริสุทธิ์และอ่อนโยน กำลังเจ็บปวด และยังคงรักสิ่งมีชีวิตที่ไร้ชีวิตอยู่

-

… หลังกลับจากที่ทำงาน เธอรีบเก็บของและมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟเพื่อขึ้นรถไฟ ซึ่งเป็นวันหยุดยาวของเธอที่จะกลับบ้าน รถไฟเคลื่อนออกจากสถานีอย่างช้าๆ ท่ามกลางฝูงชนมีเงาของชายร่างสูงผอมบางกำลังก้มตัวลงข้างๆ สุนัขที่ซี่โครงโผล่ออกมา เธอจำคุณโคได้จากผ้าคลุมศีรษะสีสันสดใส เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นอย่างกะทันหัน รถไฟแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ในยามพลบค่ำ เธอรู้สึกตัวสั่นเมื่อรู้ว่ามือของคุณโคไม่สามารถสัมผัสสุนัขได้ เพราะมันวิ่งหนีไป เมื่อออกจากชานชาลา รถไฟก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว เงาของคุณโคกลายเป็นเพียงจุดเล็กๆ ที่ค่อยๆ จางหายไปในแสงยามเย็น

วันที่เธอกลับเข้าเมือง เธอนำถุงของขวัญจากชนบทมาด้วย พร้อมกับสุนัขตัวเล็กที่นั่งอย่างเรียบร้อยอยู่ในถุง เมื่อถึงห้องเช่า สิ่งแรกที่เธอทำคือเปิดประตู เก็บข้าวของ แล้วกอดสุนัขแล้วเดินตรงไปยังบ้านปลายซอย ภายในประตูที่ปิดครึ่งหนึ่ง แสงสีเหลืองส่องลงมายังรั้วที่ปกคลุมไปด้วยดอกอัญชันสีฟ้า ตอนนั้นเองที่เธอมีโอกาสได้มองดูบ้านหลังนี้ รูปลักษณ์เก่าแก่ หลังคาโค้งที่ปูด้วยกระเบื้องเก่าๆ สีเข้มขึ้นบนผนังปูนขาว

“มองหาใครอยู่คะ” หญิงวัยกลางคนแปลกหน้าคนหนึ่งเดินออกมา “ใช่ค่ะ ฉันกำลังตามหา... คุณโค” เธอตอบอย่างลังเล ไม่รู้จะอธิบายยังไง “เจ้าของบ้านหลังนี้ขายให้ฉันแล้ว พวกเขาย้ายไปอยู่ชานเมืองที่ห่างออกไปประมาณสิบกิโลเมตร” หญิงสาวตอบพลางมองสุนัขตัวน้อยในมือราวกับเข้าใจ เธอพูดอย่างกระตือรือร้น “ขอที่อยู่ใหม่ของสุนัขกับแม่เขาหน่อยนะคะ”

เธอถือจดหมายที่เขียนอย่างรีบร้อนไว้ แล้วกล่าวลาหญิงสาวคนนั้น ก่อนจะหันหลังเดินจากไป เมื่อถึงปลายซอย เธอหันกลับไปมองบ้านหลังเก่าของนายโคอีกครั้ง ท่ามกลางแสงพลบค่ำ เธอตระหนักได้ทันทีว่าสักวันบ้านหลังนี้จะกลายเป็นที่ซ่อนความทรงจำ ณ ทางแยก คนขับมอเตอร์ไซค์รับจ้างรอรับลูกค้าอยู่ที่เสาไฟ ด้านหลังเธอมีสุนัขตัวเล็กอยู่ในกรงน่ารักตัวหนึ่งกำลังแกว่งไปมา มันมองไปรอบๆ ถนนอย่างว่างเปล่า เตรียมเปิดไฟ “ลุง พาหนูกลับหมู่บ้านวาน!”
คนขับมอเตอร์ไซค์รับจ้างรีบสวมหมวกกันน็อคและส่งสัญญาณให้เธอขึ้นมอเตอร์ไซค์

เธอนั่งอยู่ด้านหลัง ฟังเสียงลมแม่น้ำพัดวน บนขอบฟ้า เมฆสีแดงสุดท้ายส่องสว่างเจิดจ้าท่ามกลางความเวิ้งว้าง รถแล่นออกสู่ชานเมือง ค่ำคืนเพิ่งจะมาเยือน เหนือขึ้นไป พระจันทร์เสี้ยวโค้งงามสง่าลอยเด่น...

เรื่องสั้น: VU NGOC GIAO

ที่มา: https://baocantho.com.vn/xom-cho-a192167.html