วันอำลาสุดซึ้งของทหารกู้ภัยในตำบลเมืองเซิน จังหวัดเหงะอาน

หลังน้ำท่วม ตำบลเมืองเซิน จังหวัดเหงะอาน ได้รับความสูญเสียอย่างหนัก ในช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านั้น ภาพของทหารที่สวมชุดทหาร เท้าเปื้อนโคลน คอยช่วยเหลือประชาชนอย่างเงียบเชียบเพื่อฝ่าฟันภัยพิบัติทางธรรมชาติ กลายเป็นเสมือนแรงหนุนทางจิตวิญญาณอันแข็งแกร่ง เปรียบเสมือนหลักชัยอันเงียบงันแต่เปี่ยมด้วยพลังท่ามกลางน้ำท่วม ช่วงเวลาแห่งการอำลาเหล่าทหารที่เดินทางกลับเข้าประจำการ สะท้อนให้เห็นถึงความรู้สึกของประชาชนที่มีต่อเหล่าทหารได้เป็นอย่างดี

ทันทีหลังเกิดน้ำท่วม เจ้าหน้าที่และทหารจากกรมทหารราบที่ 764 กองบัญชาการทหาร จังหวัดเห งะอาน และกรมทหารราบที่ 1 กองพลที่ 324 กองพันทหารราบที่ 4 ประจำการอยู่ ณ ที่แห่งนี้ตั้งแต่วันแรก พวกเขาลงพื้นที่ไปยังหมู่บ้านห่างไกลพร้อมกับประชาชนโดยไม่ลังเล ช่วยกันกวาดโคลน ขุดท่อระบายน้ำ และสร้างหลังคาที่ทรุดโทรมหลังพายุ แม้ต้องเผชิญกับฝนและแสงแดดที่แปรปรวน สภาพภูมิประเทศที่ยากลำบาก และสภาพความเป็นอยู่ที่ไม่เอื้ออำนวย... แต่พวกเขาก็ไม่บ่น

ตั้งแต่เช้าตรู่ก็มีคนมารออำลาทหารเป็นจำนวนมาก

ตัวแทนจากหน่วยงานท้องถิ่นและประชาชนมอบดอกไม้ให้กับหน่วยงานต่างๆ ก่อนเดินทางกลับหน่วยงานของตน

ความช่วยเหลือจากทหารได้รับความรักและความอบอุ่นจากประชาชน ไม่ใช่ผ่านคำขวัญที่ว่างเปล่าหรือเอกสารที่ขัดเกลามาอย่างดี หากแต่ผ่านข้าวโพดต้มร้อนๆ น้ำแร่ที่เก็บไว้เป็นขวด ขนมปังอุ่นๆ... หรือเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ที่เต็มไปด้วยมนุษยธรรม

ดังเช่นเรื่องราวของพันตรีเหงียน วัน เญิ๊ต ข้าราชการกรมการ เมือง กรมทหารราบที่ 764 เมื่อโทรศัพท์ตกแม่น้ำโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาได้แวะร้านเช่าโทรศัพท์เพื่อใช้ในระหว่างวันปฏิบัติหน้าที่ที่เมืองเซิน เจ้าของร้านไม่ลังเลใจ ยืมโทรศัพท์อย่างมีความสุขโดยไม่คิดเงินแม้แต่สตางค์เดียว "ท่านทำงานหนักเพื่อประชาชน ข้าพเจ้าขอแบ่งปันน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ บ้าง ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าเป็นคำขอบคุณจากประชาชนที่ส่งถึงทหาร" ถ้อยคำนั้นอ่อนโยนแต่เปี่ยมไปด้วยความรักใคร่

กอดอุ่นก่อนจากกัน

การจับมือแน่นราวกับจะสื่อทุกอย่าง

หลังจากร่วมฝ่าฟันภัยพิบัติทางธรรมชาติมาหลายวัน เหล่าทหารและชาวเมืองเซินก็ได้สร้างความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นและแน่นแฟ้นดุจญาติมิตร ดังนั้น วันถอนกำลังซึ่งดูเหมือนจะเป็นช่วงเวลาแห่งการปิดฉากภารกิจ จึงกลายเป็นช่วงเวลาแห่งการอำลาที่เต็มไปด้วยความคิดถึงและความรู้สึก

ของขวัญที่เต็มไปด้วยความรักที่มอบให้โดยผู้คน

ตั้งแต่เช้าตรู่ ผู้คนมากมายออกมาส่งทหาร ใต้หมอกจางๆ บนถนนที่เพิ่งเคลียร์ใหม่ ทุกสายตาจับจ้อง ทุกการจับมือแน่น คำแนะนำทุกคำราวกับจะฉุดรั้งทหารไว้ มีเด็กๆ วิ่งไล่ขบวน โบกมือไม่หยุดหย่อน มีคนแก่ยืนเงียบๆ ริมถนน น้ำตาเอ่อคลอ

กองทัพผ่านไปแล้ว ประชาชนยังคงยืนดู...

นางเหงียน ถิ เฮือง (อายุ 75 ปี) อาศัยอยู่ในบล็อก 5 ตำบลเหมื่องเซิน แม้จะแก่ชราและมีสุขภาพที่อ่อนแอ แต่ก็ยังคงใช้ไม้เท้ายืนตั้งแต่เช้า เสียงของเธอสั่นเครือขณะพูดว่า “ฉันไม่มีอะไรนอกจากคำขอบคุณ พอพวกคุณจากไป ฉันรู้สึกว่างเปล่าและเศร้าขึ้นมาทันที” ความเศร้าที่ไม่ได้ดังมากนัก แต่แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของผู้ที่ยังอยู่ข้างหลัง

คณะผู้แทนกล่าวอำลาสหายที่กองบัญชาการป้องกันประเทศภาค 4 (เหงะอาน)

ในคำกล่าวอำลา สหายเหงียน เวียด หุ่ง เลขาธิการพรรคและประธานสภาประชาชนแห่งตำบลเมืองเซิน กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอื้นว่า “ภาพทหารที่ปฏิบัติหน้าที่ทั้งกลางวันและกลางคืนท่ามกลางสายฝนและแดด ไม่กลัวความยากลำบากและความยากลำบากในการร่วมฝ่าฟันพายุลูกที่ 3 ร่วมกับประชาชน หรือภาพอาหารมื้อด่วนในบ้านที่เปื้อนโคลนและฝุ่น... ได้สร้างความประทับใจอย่างลึกซึ้งในหัวใจของคณะกรรมการพรรค รัฐบาล และประชาชนแห่งตำบลเมืองเซิน แม้ว่าวันนี้สหายจะจากเมืองเซินไปชั่วคราวเพื่อรับภารกิจใหม่ แต่ความรู้สึกที่พวกท่านมีต่อประชาชนในตำบลของพวกท่านจะยังคงถูกเก็บรักษาและหวงแหนโดยพวกเราตลอดไป”

กองทัพเคลื่อนออกไปแล้ว แต่ประชาชนยังคงยืนดูอยู่

วันเวลาแห่งน้ำท่วมและฝนพรำผ่านไป เมืองเซินค่อยๆ ฟื้นคืนมา แต่ความรักอันลึกซึ้งระหว่างกองทัพและประชาชนจะยังคงอยู่ ไม่เพียงแต่ในความทรงจำเท่านั้น แต่ยังอยู่ในทุกการกระทำแห่งการแบ่งปันอย่างจริงใจ เพราะในยามทุกข์ยาก ความรักของมนุษย์จะไม่มีวันจางหาย แม้ทหารจะจากไป แต่ความรักยังคงอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ดุจเสียงสะท้อนอันอ่อนโยนในขุนเขาและผืนป่าของเหงะอานตะวันตก...!

บทความและรูปภาพ: LE ANH TAN

ที่มา: https://www.qdnd.vn/nuoi-duong-van-hoa-bo-doi-cu-ho/xuc-dong-ngay-chia-tay-bo-doi-cuu-nan-o-xa-muong-xen-tinh-nghe-an-839831