ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງ 115 ປີແຫ່ງວັນເກີດຂອງເພິ່ນ (10 ກໍລະກົດ 1910 - 10 ກໍລະກົດ 2025), ທ່ານຜູ້ອ່ານໄດ້ມີໂອກາດກັບຄືນໄປບ່ອນ “ ສຽງສະທ້ອນຂອງຍຸກ Bygone , “ ແມ່ນ້ຳ Da” ແລະ ບັນດາບົດຂຽນອື່ນໆທີ່ຝັງເລິກດ້ວຍຈິດໃຈຂອງຊາດ, ເພື່ອໃຫ້ຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນຂອງທ່ານ ຫງວຽນຕ໋ວນ ຍາມໃດກໍ່ມີຄວາມສະຫງ່າງາມດ້ານພາສາ, ຄວາມງາມຂອງຕົນ. ດັ່ງນັກປະພັນ ຫງວຽນດິງທິ ເຄີຍໃຫ້ຂໍ້ສັງເກດວ່າ: “ ຫງວຽນຕ໋ວນ ແມ່ນຜູ້ຊາຍທີ່ໃຊ້ຊີວິດທັງໝົດໃນການຊອກຫາຄວາມງາມ ແລະ ຄວາມຈິງ.”
Nguyen Tuan ແລະລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ ຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ .
ຫງວຽນຕ໋ວນ ເກີດໃນວັນທີ 10 ກໍລະກົດ 1910. ເພິ່ນໄດ້ມາຂຽນເປັນການເດີນທາງທາງວິນຍານ, ບ່ອນທີ່ຄວາມງາມແມ່ນຂອບຟ້າທີ່ບໍ່ເຄີຍຢຸດຢັ້ງ. ຕາມທ່ານສາດສະດາຈານ Phong Le ແລ້ວ, ຄວາມຮັກແພງ ແລະ ຄວາມມຸ່ງໝັ້ນໃນອາຊີບ - ນັ້ນແມ່ນລັກສະນະທຳມະດາຂອງບັນດາຜູ້ທີ່ເລືອກເຟັ້ນຂຽນເປັນອາຊີບ, ບໍ່ພຽງແຕ່ ຫງວຽນຕ໋ວນເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ສຳລັບ ຫງວຽນຕ໋ວນ, ນີ້ແມ່ນເອກະລັກສະເພາະແທ້ໆ; ການສ້າງວັນນະຄະດີຕ້ອງເປັນອາຊີບທີ່ສູງສົ່ງ. ພາສາຫວຽດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແລະ ກົງໄປກົງມາ ຫງວຽນຕ໋ວນ, ນັ້ນແມ່ນເປົ້າໝາຍທີ່ສູງສຸດທີ່ ຫງວຽນຕ໋ວນ ບັນລຸໄດ້, ນັບແຕ່ວຽກງານທຳອິດຈົນເຖິງສຸດທ້າຍ.
ຫງວຽນຕ໋ວນ ໄດ້ເລືອກເສັ້ນທາງຂອງຕົນເອງ. ລາວບໍ່ໄດ້ເລືອກການຂຽນທີ່ວິຈານຫຼືວິເຄາະ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະໃຊ້ປາກກາເພື່ອປົກປັກຮັກສາແລະໃຫ້ກຽດ. ທ່າມກາງກະແສວັນນະຄະດີທີ່ເອື່ອຍອີງຕໍ່ການວິພາກວິຈານ, ລາວງຽບໆສະແຫວງຫາຄວາມງາມທີ່ເຄີຍເປັນມາ ແລະຖືກຫຼົງຫາຍ, ທະນຸຖະໜອມຄຸນຄ່າວັດທະນະທໍາ ແລະ ລັກສະນະບຸກຄະລາກອນທີ່ມີພອນສະຫວັນ, ຫັນປ່ຽນໄປສູ່ສິລະປະອັນມີຊີວິດຊີວາໃນທຸກໆໜ້າຂອງການຂຽນຂອງລາວ.
ເປັນຜູ້ປົກປັກຮັກສາມໍລະດົກວັດທະນະທໍາຂອງຊາດໃນຂະບວນການຂອງຄວາມທັນສະໄຫມ.
ໃນບັນດາບັນດາວຽກງານຂອງເພິ່ນ, “ວັງບັນຈຸດທ້ວຍ” (ວິລະຊົນອະດີດ ) – ວຽກງານທີ່ພາໃຫ້ລາວມີຊື່ສຽງ – ແມ່ນມໍລະດົກທາງດ້ານຈິດວິນຍານ, ວິລະກຳວັດທະນະທຳ. ຄວາມສຸກແບບເກົ່າຄືການດື່ມຊາ, ການຮ້ອງບົດກະວີ, ການແຫ່ໂຄມໄຟ, ແລະການຂຽນຕົວໜັງສື, ພາຍໃຕ້ປາກກາຂອງເພິ່ນ, ກາຍເປັນພິທີກຳທີ່ຝັງສົບດ້ວຍຈິດໃຈແຫ່ງຊາດ. Nguyen Tuan ບໍ່ໄດ້ອາໃສກັບອະດີດດ້ວຍ້ໍາຕາ; ລາວຮັກສາມັນຜ່ານພາສາ. ເຊື່ອງໄວ້ພາຍໃນແຕ່ລະຄໍາແມ່ນຄວາມໂສກເສົ້າແຕ່ບໍ່ແມ່ນທັດສະນະທີ່ໂສກເສົ້າ, ຢ່າງຈິງຈັງແຕ່ບໍ່ໄດ້ເວົ້າ. ຫງວຽນຕ໋ວນໄດ້ສ້າງ ໂລກ ແຫ່ງຄວາມງາມຄືສາສະໜາ. ດ້ວຍປາກກາທີ່ມີຄວາມເກັ່ງກ້າສາມາດ ແລະ ຫົວໃຈທີ່ຮັກແພງບັນດາມໍລະດົກ, ທ່ານ ຫງວຽນຕ໋ວນ ໄດ້ຮັກສາຄວາມງາມແບບດັ້ງເດີມ ເພື່ອເປັນການອະນຸລັກຮັກສາເນື້ອໃນຂອງຊາດໃນຍຸກສະໄໝໃໝ່.
ຫງວຽນຕ໋ວນໄດ້ສ້າງຊື່ສຽງຂອງຕົນດ້ວຍຮູບແບບການຂຽນຂອງຕົນ, “ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຍຸກທີ່ຜ່ານໄປ”.
ຄຽງຂ້າງ * ວັງບ໋າມທ້ວຍ* (ເບິ່ງອາດີດ) , ຫງວຽນຕ໋ວນ ຍັງໄດ້ຂຽນຫຼາຍຜົນງານກ່ຽວກັບພູມສັນຖານຫວຽດນາມ, ລົດຊາດຂອງຊາດ, ຈິດວິນຍານຂອງປະເທດຊາດ, ເຊັ່ນ: *ຝູ* (ແກງໜໍ່ໄມ້ຫວຽດນາມ), * ກ໋າຍຮ່ວາ* (ຕົ້ນໄມ້ຮ່າໂນ້ຍ*), * ເຂົ້າໜຽວ. Lụa* (ໄສ້ກອກຫມູຫວຽດນາມ), *Tờ hoa* (ແຜ່ນດອກໄມ້), *Tình rừng* (ຮັກປ່າ)... ບັນດາສິລະປະວັນນະຄະດີທີ່ສວຍງາມ, ມີເອກະລັກສະເພາະ, ມີຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈ, ນອກຈາກນັກປະພັນ ຫງວຽນຕ໋ວນ, ຍາກທີ່ນັກປະພັນຄົນອື່ນໆສາມາດສຳເນົາໄດ້.
"ກະສັດຂອງບົດຂຽນ"
ໃນບົດແນະນຳ, ສາດສະດາຈານ ຟອງເລ ເນັ້ນໜັກວ່າ ຫງວຽນຕ໋ວນແມ່ນຜູ້ຊາຍ “ເຖິງຄວາມງາມ ແລະ ຄວາມຈິງ”. ປະກົດຕົວໃນວົງການວັນນະຄະດີໃນທ້າຍຊຸມປີ 1930 ແລະ ຕົ້ນຊຸມປີ 1940, ຫງວຽນຕ໋ວນ ໄດ້ຕັ້ງຊື່ຂອງຕົນທັນທີດ້ວຍວຽກງານວັນນະຄະດີທີ່ເກືອບຖືກຫຸ້ມຫໍ່ ແລະ ເລິກຊຶ້ງບັນດາເນື້ອແທ້ທີ່ສ້າງໃຫ້ມີຄວາມສົມບູນແບບ ແລະ ເລີດລ້ຳຂອງຮູບແບບການຂຽນຄື: “ສຽງສະທ້ອນຂອງຍຸກສະໄໝກ່ອນ”. ດ້ວຍຈຸດເລີ່ມຕົ້ນທີ່ໜ້າປະທັບໃຈຄື “ ສຽງສະທ້ອນຂອງຍຸກຜ່ານໄປ ,” ຫງວຽນຕ໋ວນໄດ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ການປະຕິວັດເດືອນສິງຫາ ດ້ວຍການອຸທິດຕົນຢ່າງຄົບຖ້ວນເພື່ອດຳລົງຊີວິດໃຫ້ເໝາະສົມກັບຍຸກສະໄໝ, ມີຊີວິດຊີວາ.
ຖ້າຫາກວ່າ, ໃນໄລຍະກ່ອນນີ້, ຫງວຽນຕ໋ວນມີຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈໃນການວາດພາບຄວາມງາມຕາມຮີດຄອງປະເພນີ, ພາຍຫຼັງການປະຕິວັດເດືອນສິງຫາ, ທ່ານໄດ້ເລືອກເຟັ້ນເອົາເອກະລັກດ້ານສິລະປະຂອງຕົນ ແລະ ດູດດື່ມນ້ຳໃຈລວມໝູ່ຂອງປະຊາຄົມ. ຈາກນັກຂຽນ ຫງວຽນຕ໋ວນ ທີ່ເຄີຍຂຽນເປັນວິທີການຢັ້ງຢືນຄວາມເປັນບຸກຄົນຂອງຕົນ ທ່າມກາງຄວາມວຸ້ນວາຍ, ລາວໄດ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ເສັ້ນທາງໃໝ່ - ການດຳລົງຊີວິດ ແລະ ການຂຽນບົດຟ້ອນຂອງປະເທດຊາດ, ມອບພອນສະຫວັນສ່ວນຕົວຂອງຕົນໃຫ້ຮຸ່ງເຮືອງເຫຼືອງເຫຼື້ອມໃນກະແສການປະຕິວັດ ແລະ ຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ. ບັນດາ ຜົນງານຄື “ຜູ້ຂັບຂີ່ເຮືອຂ້າມຟາກຢູ່ ແມ່ນ້ຳດາ”, “ການເຄື່ອນໄຫວຮັກແພງ, ເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມມ່ວນຊື່ນ,” “ຮ່າໂນ້ຍ, ພວກເຮົາຕໍ່ສູ້ຊາວອາເມລິກາຢ່າງດີ” ແລະອື່ນໆ, ເປັນຂີດໝາຍສຳຄັນທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນທ່ານ ຫງວຽນຕ໋ວນຜູ້ມີພອນສະຫວັນ, ແຕ່ມີຄວາມເລິກເຊິ່ງກວ່າ, ເລິກເຊິ່ງກວ່າ, ແລະ ໃກ້ຊິດກັບປະຊາຊົນກ່ວາອີກ.
ໃນນັ້ນ, ບົດຂຽນ “ຜູ້ກຳປັ່ນຂ້າມແມ່ນ້ຳດາ” ແມ່ນຕົວຢ່າງທີ່ພົ້ນເດັ່ນໃນການເບີກບານມ່ວນຊື່ນຕາມແບບແຜນຂອງ ຫງວຽນຕ໋ວນ ໃນຍຸກໃໝ່. ພາຍໃຕ້ປາກກາຂອງເພິ່ນ, ແມ່ນ້ຳດາບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນເຂດພູມສາດເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງກາຍເປັນສະຖານທີ່ມີຊີວິດຊີວາ. ບາງຄັ້ງມັນ "ຈົ່ມ," "ອ້ອນວອນ," ບາງຄັ້ງມັນ "ຍົວະ," "ເຍາະເຍີ້ຍ," ແລະທັນທີທັນໃດ "ຄໍາຮ້ອງອອກມາຄືກັບຄວາຍຫນຶ່ງພັນໂຕໃນປ່າໄມ້ໄຜ່, ແລະ reed ລຸກຂຶ້ນດ້ວຍໄຟ." ແຕ່ໃນຊ່ວງເວລາອື່ນໆ, ມັນ "ໄຫຼຄືກັບການລັອກຜົມ, ຫົວແລະປາຍຂອງມັນຖືກເຊື່ອງໄວ້ໃນເມກຂອງທ້ອງຟ້າຕາເວັນຕົກສຽງເຫນືອ." ບໍ່ຄ່ອຍມີນັກຂຽນທີ່ສາມາດສ້າງແມ່ນ້ໍາ, ໂງ່ນຫີນ, ແລະພູເຂົາທີ່ມີ nuances ແລະອາລົມທີ່ເລິກເຊິ່ງ.
ສຳລັບ ຫງວຽນຕ໋ວນ, ບົດຂຽນບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນປະເພດເທົ່ານັ້ນ. ມັນແມ່ນໂດເມນຂອງລາວ, ບ່ອນທີ່ທ່ານໄດ້ວາງຕົວຕົນຂອງຕົນເອງຄຽງຄູ່ກັບຄວາມຮູ້ສຶກແຫ່ງຊາດ, ບ່ອນທີ່ຂອບເຂດຊາຍແດນທັງຫມົດສາມາດເອົາຊະນະໄດ້ໂດຍຜ່ານຈິນຕະນາການແລະວັດທະນະທໍາ. ປະຊາຊົນເອີ້ນລາວວ່າ "ກະສັດຂອງບົດຂຽນ" ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນປະລິມານ, ແຕ່ຍ້ອນຄຸນນະພາບ: ລາວໄດ້ປ່ຽນຄວາມໂດດດ່ຽວໄປສູ່ສິລະປະ, ການໄຫຼເຂົ້າຂອງຄວາມຮູ້ສຶກໄປສູ່ການບັນຍາຍທີ່ມີໂຄງສ້າງທີ່ແຫນ້ນຫນາ, ແລະຄວາມຮູ້ອັນເລິກເຊິ່ງເຂົ້າໄປໃນການຂຽນທີ່ກະຕຸ້ນໃຈຄົນ.
Nguyen Tuan (ກາງ) ກັບ Bui Xuan Phai ແລະ Van Cao.
"ແຕ່ລະຄໍາເບິ່ງຄືວ່າມີເຄື່ອງຫມາຍຂອງຕົນເອງ."
ຕະຫຼອດຊີວິດຂອງເພິ່ນ, ຫງວຽນຕ໋ວນ ຍາມໃດກໍ່ຮັບຮູ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງເຖິງຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ ແລະ ມີຄວາມຮັກອັນເລິກເຊິ່ງຕໍ່ທຸກໆຢ່າງກ່ຽວກັບ “ພາສາຂອງພວກເຮົາ”—ແມ່ນບ່ອນຝັງສົບຂອງວັດທະນະທຳແຫ່ງຊາດ.
ຄໍາສັບຂອງລາວແມ່ນມີຄວາມອຸດົມສົມບູນແລະປັບປຸງ, ທັງຄລາສສິກແລະທັນສະໄຫມ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກແຕ່ມີລະບຽບວິໄນສູງ. ປະໂຫຍກໜຶ່ງຂອງ ຫງວຽນຕ໋ວນ ສາມາດຍາວເທົ່າກັບສຽງດົນຕີ, ແຕ່ຈັງຫວະແມ່ນຊັດເຈນ ແລະ ຈັງຫວະຊັດເຈນ.
ໃນການເຮັດວຽກຂອງລາວ, "ທຸກໆຄໍາເບິ່ງຄືວ່າເປັນເຄື່ອງຫມາຍທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງຕົນເອງ." ທ່ານສາມາດພັນລະນາເຖິງສີສັນຂອງທະເລຢູ່ Co To ໂດຍອ້າງເຖິງ “ສີສັນຊຸດອາພອນຂອງ Kim Trong” ໃນວັນບຸນ ແທງມິນ - ສະມາຄົມທີ່ກ້າຫານແຕ່ເລິກເຊິ່ງ, ທັງເຊີດຊູພາບພົດ ແລະ ຈິດວິນຍານ.
ບັນດານັກຄົ້ນຄ້ວາຍ້ອງຍໍ “ງານລ້ຽງ” ທາງດ້ານພາສາສາດໃນບົດປະພັນຂອງ ຫງວຽນຕ໋ວນ, ພ້ອມທັງສະເໜີໃຫ້ລວບລວມວັດຈະນານຸກົມຂອງພາສາ ຫງວຽນຕ໋ວນ, ໃນນັ້ນມີຄຳສັບຕ່າງໆ ເຊັ່ນ: “ຖະໜົນໄຜ່, ເມືອງເກາະ” ແລະ ອື່ນໆ, ເຊິ່ງລາວໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນຄຳສັບທົ່ວໄປຂອງພາສາຫວຽດນາມ. ເປັນທີ່ເຂົ້າໃຈໄດ້ວ່າ ດິນແດນແຫ່ງພາສາທີ່ສົດໃສທັງໝົດນີ້ ແມ່ນຈຸດສຸດຍອດຂອງປະສົບການຊີວິດ, ການຮວບຮວມເອົາທຸກໆພາສາອັນມີຄ່າຂອງພາສາແມ່ຂອງລາວ…
ນັກພາສາສາດຍຸກຕໍ່ມາຫຼາຍຄົນຍັງຈື່ ຫງວຽນຕ໋ວນ ວ່າເປັນຜູ້ທີ່ເສີມຂະຫຍາຍຄຳສັບພາສາຫວຽດນາມ ໂດຍຜ່ານຄວາມພິຖີພິຖັນ ແລະ ຄວາມເກັ່ງກ້າສາມາດສ້າງສັນຂອງລາວ.
ເກືອບເຄິ່ງສັດຕະວັດແລ້ວ, ທ່ານ ຫງວຽນຕ໋ວນ ໄດ້ໃຊ້ຊີວິດການເປັນນັກສິລະປິນ, ຮັກສາໄຟໃຫ້ຄົງຢູ່. ມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະຊອກຫານັກຂຽນທີ່ມີຜົນງານ ແລະຊີວິດທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມອຸທິດຕົນທາງດ້ານສິລະປະດັ່ງກ່າວ. ລາວເຄີຍເວົ້າວ່າ, "ເພື່ອຂຽນຄືກັບດອກໄມ້, ເຈົ້າຕ້ອງເຮັດວຽກຢ່າງພາກພຽນຄືກັບເຜິ້ງເຮັດນໍ້າເຜິ້ງ." ຕະຫຼອດຊີວິດຂອງລາວແມ່ນຄວາມດຸຫມັ່ນຂອງເຜິ້ງທີ່ຍ່າງຜ່ານສວນຄໍາ, ດູດເອົາຄວາມງາມຢ່າງງຽບໆເພື່ອສະກັດເອົານ້ໍາຫວານສໍາລັບວັນນະຄະດີຂອງລາວ.
ອ້າຍ ຫງວຽນຕ໋ວນ ໄດ້ເຖິງແກ່ມໍລະນະກຳໃນປີ 1987, ແຕ່ອິດທິພົນຂອງລາວຍັງຄົງມີຢູ່ໃນທຸກປຶ້ມ ແລະ ທຸກໆບົດຮຽນວັນນະຄະດີ, ເປັນການເຕືອນໃຈວ່າ ຄວາມງາມ, ຖ້າຖືກທະນຸຖະໜອມຈົນສຸດຄວາມສາມາດ, ຈະມີຄຸນຄ່າໃນຈິດໃຈມະນຸດສະເໝີ.
ກັບຄືນໄປຫາ ຫງວຽນຕ໋ວນ ແມ່ນການກັບຄືນສູ່ດວງວິນຍານທີ່ເຄີຍໃຊ້ຊີວິດຊອກຫາຄວາມງາມ, ບໍ່ແມ່ນລັກສະນະທີ່ສົດໃສ, ແຕ່ຄວາມງາມອັນເລິກເຊິ່ງທີ່ພົບເຫັນໃນວັດທະນະທໍາ, ພາສາ, ວິຖີຊີວິດ, ການຂຽນ. ມັນເປັນພອນສະຫວັນພິເສດທີ່ໄດ້ສ້າງເປັນມໍລະດົກທີ່, ເມື່ອອ່ານຄືນໂດຍແຕ່ລະຄົນລຸ້ນ, ດົນໃຈໃຫ້ເຂົາເຈົ້າດໍາລົງຊີວິດຊ້າຂຶ້ນ, ເລິກເຊິ່ງ, ແລະ subtle ຫຼາຍ.
thethaovanhoa.vn
ທີ່ມາ: https://baolaocai.vn/115-nam-ngay-sinh-nha-van-nguyen-tuan-nguoi-suot-doi-di-tim-va-sang-tao-cai-dep-post648303.html
(0)