ວັນຄ້າຍວັນເກີດຄົບຮອບ 115 ປີຂອງນັກປະພັນ ຫງວຽນຕ໋ວນ: ຜູ້ຊາຍທີ່ໄດ້ໃຊ້ຊີວິດຊອກຫາ ແລະສ້າງຄວາມງາມ.

ເນື່ອງໃນໂອກາດວັນກຳເນີດລາວຄົບຮອບ 115 ປີ (10 ກໍລະກົດ 1910 – 10 ກໍລະກົດ 2025), ຜູ້ອ່ານໄດ້ມີໂອກາດກັບຄືນສູ່ ວັງບັ້ງມໍເຕີ້ , ຊົງດາ ຫຼື ບົດຂຽນທີ່ຝັງໃຈເຖິງດວງວິນຍານຂອງຊາດ, ຮູ້ສຶກໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງກວ່າວ່າ ຫງວຽນຕ໋ວນ ຍາມໃດກໍ່ມີຄວາມງາມທາງດ້ານພາສາ, ຈົບງາມ. ດັ່ງນັກປະພັນ ຫງວຽນດິງທິ ເຄີຍໃຫ້ຄຳເຫັນວ່າ: “ ຫງວຽນຕ໋ວນ ແມ່ນຜູ້ທີ່ໃຊ້ຊີວິດເພື່ອຊອກຫາຄວາມງາມ ແລະ ຄວາມຈິງ”.

ຫງວຽນຕ໋ວນ ກັບລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ ຮ່າໂນ້ຍ.

ຫງວຽນຕ໋ວນ ກັບ ຮ່າໂນ້ຍ Spring.

ຫງວຽນຕ໋ວນ ເກີດເມື່ອວັນທີ 10 ກໍລະກົດ 1910. ລາວມາປະກອບອາຊີບຂຽນຄືກັບວ່າລາວມາສູ່ເສັ້ນທາງແຫ່ງຈິດວິນຍານ, ຄວາມງາມຄືຂອບຟ້າທີ່ບໍ່ເຄີຍຢຸດຢັ້ງ. ຕາມທ່ານສາດສະດາຈານ Phong Le ແລ້ວ, ຄວາມຮັກແພງ ແລະ ການດຳລົງຊີວິດ ແລະ ເສຍຊີວິດເພື່ອອາຊີບ - ນັ້ນແມ່ນລັກສະນະທຳມະດາຂອງຫຼາຍຄົນທີ່ເລືອກເອົາອາຊີບຂຽນ, ບໍ່ພຽງແຕ່ ຫງວຽນຕ໋ວນເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ສຳລັບ ຫງວຽນຕ໋ວນ, ນີ້ແມ່ນເອກະລັກສະເພາະແທ້ໆ, ການສ້າງວັນນະຄະດີຕ້ອງແມ່ນອາຊີບທີ່ສູງສົ່ງ. ພາສາຫວຽດນາມທີ່ສຸດ ແລະ ຫງວຽນຕ໋ວນ, ນັ້ນແມ່ນເປົ້າໝາຍທີ່ສູງສຸດທີ່ ຫງວຽນຕ໋ວນ ບັນລຸໄດ້, ແຕ່ວຽກງານທຳອິດເຖິງໜ້າສຸດທ້າຍ.

ຫງວຽນຕ໋ວນ ໄດ້ເລືອກເສັ້ນທາງຂອງຕົນເອງ. ລາວບໍ່ໄດ້ເລືອກທີ່ຈະຂຽນແບບວິຈານຫຼືຕີຄວາມໝາຍ, ແຕ່ໄດ້ໃຊ້ປາກກາເພື່ອປົກປັກຮັກສາແລະໃຫ້ກຽດ. ໃນທ່າມກາງວັນນະຄະດີທີ່ສຳຄັນ, ເພິ່ນໄດ້ຊອກຫາຄວາມສວຍງາມທີ່ສູນເສຍໄປ, ເຫຼື້ອມໃສຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳ, ບຸກຄະລາກອນທີ່ມີພອນສະຫວັນ ແລະ ຫັນເປັນສິລະປະທີ່ມີຊີວິດຢູ່ໃນແຕ່ລະໜ້າຂອງວັນນະຄະດີ.

ຜູ້ປົກປັກຮັກສາຄຸນງາມຄວາມດີຂອງຊາດໃນຂະບວນການທັນສະໄຫມ

ໃນນັ້ນ, “ວັງບອງມົດຖາຍ” ແມ່ນຜົນງານທີ່ເຮັດໃຫ້ຊື່ສຽງຂອງເພິ່ນຮຸ່ງເຮືອງເຫຼືອງເຫຼື້ອມ, ແມ່ນມໍລະດົກທາງດ້ານຈິດວິນຍານ, ແມ່ນວິລະກຳວັດທະນະທຳ. ຄວາມສຸກອັນເກົ່າແກ່ເຊັ່ນ: ການດື່ມຊາ, ຂຽນບົດກະວີ, ການຫຼິ້ນໂຄມໄຟ ຫຼື ການຂຽນອັກສອນລາວ, ພາຍໃຕ້ປາກກາຂອງລາວ, ກາຍເປັນພິທີກໍາທີ່ມີຊີວິດຊີວາຂອງປະເທດຊາດ. ຫງວຽນຕ໋ວນບໍ່ເສຍໃຈກັບອາດີດດ້ວຍນ້ຳຕາ, ລາວຍຶດໝັ້ນກັບມັນດ້ວຍພາສາ. ເຊື່ອງໄວ້ໃນແຕ່ລະປະໂຫຍກແມ່ນ nostalgic ແຕ່ບໍ່ໂສກເສົ້າ, solemn ແຕ່ບໍ່ແມ່ນclichédເບິ່ງ. ຫງວຽນຕ໋ວນໄດ້ສ້າງ ໂລກ ແຫ່ງຄວາມງາມທີ່ໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍເປັນຄວາມເຊື່ອ. ດ້ວຍປາກກາທີ່ມີຄວາມເກັ່ງກ້າສາມາດ ແລະ ນ້ຳໃຈທີ່ເຄົາລົບນັບຖືມໍລະດົກ, ຫງວຽນຕ໋ວນໄດ້ຮັກສາຄວາມງາມແບບດັ້ງເດີມ ເພື່ອຮັກສາມູນເຊື້ອອັນດີງາມຂອງຊາດໃນຍຸກສະໄໝໃໝ່.

ຫງວຽນຕ໋ວນໄດ້ຢືນຢັນຊື່ຂອງຕົນດ້ວຍຮູບແບບການຂຽນ “ວັງບັ້ງມໍເຕີ້”

ນອກຈາກ ວັງບອງມອດແລ້ວ , ຫງວຽນຕ໋ວນຍັງມີຫຼາຍວຽກງານກ່ຽວກັບພູມສັນຖານຂອງຫວຽດນາມ, ລົດຊາດ, ຈິດວິນຍານຂອງປະເທດຊາດເຊັ່ນ: Pho, Cay Ha Noi, Com, Gio lua, To hoa, Tinh Rung... ບັນດາປະຫວັດສາດທີ່ສວຍງາມ, ເປັນເອກະລັກສະເພາະ ແລະ ມີພອນສະຫວັນທີ່ນອກຈາກ ຫງວຽນຕ໋ວນຈະຍາກທີ່ນັກປະພັນຄົນອື່ນຈະຂຽນ.

"ກະສັດຂອງບົດຂຽນ"

ໃນບົດແນະນຳຂອງ ຫງວຽນຕ໋ວນ ແມ່ນຜູ້ທີ່ “ບັນລຸຄວາມງາມແລະຄວາມຈິງ”, ສາດສະດາຈານ ຟອງເລ ເນັ້ນໜັກວ່າ: ປະກົດຕົວໃນວົງການວັນນະຄະດີໃນທ້າຍຊຸມປີ 30 – 40 ຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20, ຫງວຽນຕ໋ວນໄດ້ຢືນຢັນຊື່ຂອງຕົນໃນວຽກງານວັນນະຄະດີທີ່ເກືອບຈະຈັບເອົາໃຈໃສ່ເຖິງຄວາມປະທັບໃຈທີ່ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈຂອງຍຸກສະໄໝການຂຽນ. ສຽງສະທ້ອນຂອງຍຸກສະໄໝ , ຫງວຽນຕ໋ວນ ມາເຖິງການປະຕິວັດເດືອນສິງຫາ ດ້ວຍການອຸທິດຕົນເພື່ອດຳລົງຊີວິດກັບຍຸກສະໄໝ, ດ້ວຍຊີວິດຍຸກສະໄໝ, ຕໍ່ໜ້າຕາ.

ຖ້າຫາກວ່າໃນໄລຍະກ່ອນນີ້, ຫງວຽນຕ໋ວນມີຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈໃນການສະແດງຄວາມງາມຕາມຮີດຄອງປະເພນີ, ຫຼັງຈາກການປະຕິວັດເດືອນສິງຫາ, ລາວເລືອກເຟັ້ນເອົາລັກສະນະສະໝັກຫຼິ້ນຂອງຕົນ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນຊີວິດຂອງຊຸມຊົນ. ຈາກນັກຂຽນ ຫງວຽນຕ໋ວນ ທີ່ເຄີຍຂຽນເປັນແບບຢ່າງເພື່ອຢັ້ງຢືນເຖິງຄຸນງາມຄວາມດີໃນທ່າມກາງຄວາມວຸ້ນວາຍ, ເພິ່ນໄດ້ຖືເອົາເສັ້ນທາງໃໝ່ - ການດຳລົງຊີວິດ ແລະ ການຂຽນດ້ວຍປະເທດຊາດ, ໃຫ້ພອນສະຫວັນສ່ວນຕົວສ່ອງແສງໃນກະແສການປະຕິວັດ ແລະ ຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ. ບັນດາຜົນງານຄື: ເຮືອຂ້າມຟາກຢູ່ແມ່ນ້ຳດາ, ເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມຮັກແພງ, ເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມສຸກ, ຮ່າໂນ້ຍ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າຕໍ່ສູ້ຊາວອາເມລິກາ... ແມ່ນຂີດໝາຍສະແດງໃຫ້ເຫັນທ່ານ ຫງວຽນຕ໋ວນ ຍັງມີຄວາມສາມາດ, ແຕ່ເລິກເຊິ່ງກວ່າ, ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບປະຊາຊົນກ່ວາອີກ.

ໃນນັ້ນ, ບົດຂຽນ The Ferryman of the Da River ແມ່ນຕົວຢ່າງທີ່ມີລັກສະນະສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງແບບຢ່າງຂອງ ຫງວຽນຕ໋ວນ ໃນໄລຍະໃໝ່. ແມ່ນ້ຳ ດາ ພາຍໃຕ້ປາກກາຂອງລາວ ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຈຸດທີ່ຕັ້ງພູມສາດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງກາຍເປັນລັກສະນະທີ່ມີຊີວິດຊີວາອີກດ້ວຍ. ບາງເທື່ອມັນ “ໃຈຮ້າຍ”, “ອ້ອນວອນ”, ບາງເທື່ອກໍ “ຍົວະ”, “ເຍາະເຍີ້ຍ”, ທັນທີທັນໃດ “ສຽງຄວາຍປ່າ 1 ພັນໂຕ ດັງກ້ອງກັງວານຢູ່ກາງປ່າໄຜ່, ປ່າກົກໄຮ່”. ແຕ່ບາງຄັ້ງ, ມັນ "ໄຫຼຄືກັບເສັ້ນຜົມ, ຮາກຜົມທີ່ເຊື່ອງໄວ້ໃນເມກຂອງພາກຕາເວັນຕົກສຽງເຫນືອ". ບໍ່ຄ່ອຍມີນັກຂຽນທີ່ສາມາດຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ສຶກອັນເລິກຊຶ້ງແລະອາລົມດັ່ງກ່າວອອກສູ່ແມ່ນ້ຳ, ຫີນແລະພູເຂົາ...

ສຳລັບ ຫງວຽນຕ໋ວນ, ບົດຂຽນບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນປະເພດເທົ່ານັ້ນ. ພວກເຂົາເປັນອານາເຂດຂອງລາວ, ບ່ອນທີ່ລາວເອົາຊີວິດສ່ວນຕົວຂອງລາວເທົ່າກັບອາລົມແຫ່ງຊາດ, ບ່ອນທີ່ຂອບເຂດຈໍາກັດທັງຫມົດສາມາດເອົາຊະນະໄດ້ໂດຍການຈິນຕະນາການແລະວັດທະນະທໍາ. ປະຊາຊົນເອີ້ນລາວວ່າ "ກະສັດຂອງບົດຂຽນ" ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນປະລິມານ, ແຕ່ຍ້ອນຄຸນນະພາບ: ລາວປ່ຽນ improvisation ໃຫ້ເປັນສິລະປະ, ປ່ຽນການໄຫຼເຂົ້າຂອງຄວາມຮູ້ສຶກເປັນໂຄງສ້າງທີ່ແຫນ້ນຫນາ, ປ່ຽນຄວາມຮູ້ອັນເລິກເຊິ່ງເປັນຫນ້າການຂຽນທີ່ສາມາດກະຕຸ້ນຫົວໃຈຂອງຄົນ.

Nguyen Tuan (ກາງ) ກັບ Bui Xuan Phai ແລະ Van Cao.

"ແຕ່ລະຄໍາມີເຄື່ອງຫມາຍຂອງຕົນເອງ"

ໃນຊີວິດຂອງຕົນ, ຫງວຽນຕ໋ວນ ຍາມໃດກໍ່ຮູ້ເຖິງຄວາມຮັບຜິດຊອບ ແລະ ຄວາມຮັກແພງອັນເລິກເຊິ່ງຂອງຕົນຕໍ່ທຸກສິ່ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງເຖິງ “ພາສາຂອງພວກເຮົາ”, ແມ່ນສະຖານທີ່ທີ່ຈິດວິນຍານແຫ່ງວັດທະນະທຳຂອງຊາດໄດ້ເລິກເຊິ່ງ.

ຄໍາສັບຂອງລາວແມ່ນມີຄວາມອຸດົມສົມບູນແລະປັບປຸງ, ທັງຄລາສສິກແລະທັນສະໄຫມ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກແຕ່ຍັງມີວິໄນຫຼາຍ. ປະໂຫຍກ ຫງວຽນຕ໋ວນ ສາມາດຍາວເທົ່າກັບສຽງດົນຕີ, ແຕ່ຈັງຫວະແມ່ນຊັດເຈນ ແລະ ຈັງຫວະທີ່ຊັດເຈນ.

ໃນສາຍຕາຂອງລາວ, "ທຸກຄໍາເບິ່ງຄືວ່າມີເຄື່ອງຫມາຍຂອງຕົນເອງ". ລາວສາມາດພັນລະນາເຖິງສີສັນທະເລຢູ່ເມືອງ Co To ໂດຍອ້າງເຖິງ “ສີເສື້ອຂອງ Kim Trong” ໃນວັນບຸນ ແທງມິນ - ສະມາຄົມທີ່ກ້າຫານ ແຕ່ເລິກເຊິ່ງ, ມີອາລົມຈິດ ແລະ ອາລົມຈິດ.

ນັກຄົ້ນຄ້ວາຍ້ອງຍໍ “ພັກ” ໃນບົດຂຽນຂອງ ຫງວຽນຕ໋ວນ, ແລະ ກ່າວເຖິງການຮວບຮວມວັດຈະນານຸກົມພາສາຫງວຽນຕ໋ວນ, ດ້ວຍ “ຖະໜົນຟາຍ”, “ເມືອງໝູ່ເກາະ”… ໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນຄຳສັບທົ່ວໄປຂອງພາສາຫວຽດນາມ. ຄົນທັງຫຼາຍເຂົ້າໃຈວ່າທ້ອງຟ້າທີ່ສ່ອງແສງຂອງພາສາແມ່ນການຕົກຕະລຶງຂອງຊີວິດຂອງປະສົບການ, ຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນການເກັບກໍາທຸກຄໍາຂອງພາສາແມ່ ...

ນັກພາສາສາດຫຼາຍຄົນຍັງອ້າງເຖິງ ຫງວຽນຕ໋ວນ ເປັນຜູ້ເສີມຂະຫຍາຍຄຳສັບຫວຽດນາມ ດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ.

ເກືອບເຄິ່ງສັດຕະວັດຂອງການຂຽນແມ່ນເກືອບເຄິ່ງສັດຕະວັດຂອງ ຫງວຽນຕ໋ວນ ດຳລົງຊີວິດເປັນຈິດຕະກອນຮັກສາໄຟໄໝ້. ມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະມີນັກຂຽນທີ່ມີຜົນງານ ແລະຊີວິດການອຸທິດຕົນທາງດ້ານສິລະປະດັ່ງກ່າວ. ລາວເຄີຍເວົ້າວ່າ: "ຖ້າເຈົ້າຢາກຂຽນຄືກັບດອກໄມ້, ເຈົ້າຕ້ອງມີຄວາມພາກພຽນຄືກັບເຜິ້ງເຮັດນໍ້າເຜິ້ງ." ຕະຫຼອດຊີວິດຂອງລາວແມ່ນຄວາມພາກພຽນຂອງເຜິ້ງທີ່ຍ່າງຢູ່ໃນສວນດອກໄມ້, ດູດເອົາຄວາມງາມຢ່າງງຽບໆເພື່ອກັ່ນມັນໃຫ້ເປັນນໍ້າເຜິ້ງຫວານສໍາລັບວັນນະຄະດີ.

ຫງວຽນຕ໋ວນ ໄດ້ເຖິງແກ່ມໍລະນະກຳເມື່ອປີ 1987, ແຕ່ເຄື່ອງໝາຍຂອງລາວຍັງຄົງມີຢູ່ໃນທຸກໆໜ້າຂອງປຶ້ມ ແລະ ການບັນຍາຍວັນນະຄະດີຂອງລາວ, ເປັນການລະນຶກເຖິງຄວາມງາມ, ຖ້າຮັກແພງຈົນສຸດຄວາມສາມາດ, ຈະມີຄຸນຄ່າໃນຈິດໃຈມະນຸດສະເໝີ.

ກັບຄືນສູ່ ຫງວຽນຕ໋ວນ ແມ່ນການກັບຄືນສູ່ດວງວິນຍານທີ່ເຄີຍໃຊ້ເວລາຕະຫຼອດຊີວິດຂອງຕົນເພື່ອຄົ້ນຫາຄວາມງາມ, ບໍ່ແມ່ນຄວາມງາມທີ່ຫຼົງໄຫຼ, ແຕ່ຄວາມງາມອັນເລິກເຊິ່ງທາງດ້ານວັດທະນະທໍາ, ພາສາ, ໃນວິຖີຊີວິດ ແລະ ການຂຽນ. ມັນເປັນພອນສະຫວັນອັນຈິງຈັງທີ່ໄດ້ສ້າງເປັນມໍລະດົກທີ່ແຕ່ລະລຸ້ນ, ເມື່ອອ່ານຄືນໃໝ່ກໍເຫັນວ່າຕົນເອງຈຳເປັນຕ້ອງດຳລົງຊີວິດຢ່າງຊ້າໆ, ເລິກເຊິ່ງກວ່າ ແລະ ລະອຽດອ່ອນກວ່າ.

thethaovanhoa.vn

ທີ່ມາ: https://baolaocai.vn/115-nam-ngay-sinh-nha-van-nguyen-tuan-nguoi-suot-doi-di-tim-va-sang-tao-cai-dep-post648303.html