ຄູອາຈານຄົນໜຶ່ງໄດ້ໃຊ້ເວລາກວ່າ 20 ປີຢ່າງຂະຫຍັນພຽນໃນການເຜີຍແຜ່ຄວາມຮູ້ຢູ່ເຂດຊາຍແດນໄຕນິງ

GD&TĐ - ເປັນເວລາກວ່າ 20 ປີ ຢູ່ຕາແສງ ເຕີນດົ່ງ (ໄຕນິງ), ນາງ ຈູເຟືອງອຽນ ບໍ່ພຽງແຕ່ສອນ, ແຕ່ໄປແຕ່ລະບ້ານເພື່ອຊຸກຍູ້ນັກຮຽນໄປໂຮງຮຽນ.

Báo Giáo dục và Thời đại•06/11/2025

ໂຊກຊະຕາກັບນັກຮຽນຢູ່ເຂດຊາຍແດນ

ທຸກໆຄັ້ງທີ່ປີຮຽນໃກ້ຈະມາເຖິງ, ຮູບພາບຂອງຄູສອນ ຈູເຟືອງອຽນ (ອາຍຸ 43 ປີ, ຈາກແຂວງ ບັກຢາງ ) ຂີ່ລົດຈັກທີ່ຄຸ້ນເຄີຍຂອງຕົນແລ່ນໄປທົ່ວກຸ່ມປົກຄອງຕົນເອງຂອງໝູ່ບ້ານ Tam Pho ໄດ້ກາຍເປັນທີ່ຄຸ້ນເຄີຍຂອງຄົນຢູ່ທີ່ນີ້. ສໍາລັບນາງ, ບໍ່ມີວັນພັກຮ້ອນ, ພຽງແຕ່ມື້ຂອງ "ການແຂ່ງ" ຕໍ່ກັບເວລາທີ່ຈະກະຕຸ້ນໃຫ້ນັກຮຽນໄປໂຮງຮຽນ.

ປີ 2001, ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບມະຫາວິທະຍາໄລ, ຍິງໜຸ່ມ Chu Phuong Uyen ໄດ້ຕິດຕາມຄອບຄົວໄປຍັງ Tay Ninh ເພື່ອດຳເນີນທຸລະກິດ ແລະ ເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງຮຽນປະຖົມ Tan Dong. ໃນເວລານັ້ນ, Tan Dong ຍັງປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ. ໃນຖານະທີ່ເປັນຕາແສງຊາຍແດນ, ຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ, ພິເສດແມ່ນຊາວເຜົ່າ ຂະແມ ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ.

ນາງອູເຍີນໄດ້ຮັບການມອບໝາຍໃຫ້ໄປສອນຢູ່ໂຮງຮຽນ Tam Pho, ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກທີ່ຫ່າງໄກຈາກສູນກາງ, 100% ຂອງນັກຮຽນແມ່ນລູກຫຼານຂອງຊາວເຜົ່າ ຂະແມ. ໃນຍຸກທໍາອິດ, ອຸປະສັກທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດບໍ່ແມ່ນການຂາດສິ່ງອໍານວຍຄວາມສະດວກ, ແຕ່ພາສາແລະການຮັບຮູ້. ພໍ່ແມ່ຫຼາຍຄົນບໍ່ຮູ້ພາສາຫວຽດນາມ, ແລະລູກຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ເຂົາເຈົ້າພຽງແຕ່ສື່ສານພາສາແມ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ. ສໍາລັບຫຼາຍໆຄອບຄົວ, ການໄປໂຮງຮຽນເບິ່ງຄືວ່າເປັນ "ຟຸ່ມເຟືອຍ" ຫຼັງຈາກກັງວົນກ່ຽວກັບອາຫານແລະເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ.

“ປີທຳອິດແມ່ນຫຍຸ້ງຍາກແທ້ໆ, ເດັກນ້ອຍມາຮຽນຄືກັບຢູ່ອີກ ໂລກ ໜຶ່ງ, ເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເວົ້າ, ຂ້ອຍເວົ້າພາສາບໍ່ເກັ່ງ, ຂ້ອຍຕ້ອງຮຽນ, ຮຽນຮູ້ຈາກເຂົາເຈົ້າ, ຮຽນຈາກຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ໃນບ້ານ, ນາຍບ້ານ, ຮຽນຮູ້ທຸກຄຳທັກທາຍ ແລະ ທຸກຄຳຖາມ”.

ເຮັດວຽກຢູ່ເຂດຊາຍແດນ, ນາງອູເຍີນໄດ້ພົບເຫັນຄວາມຜາສຸກແລະເລີ່ມສ້າງຄອບຄົວ. ຜົວເຮັດວຽກຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ. ຕາມປົກກະຕິແລ້ວ, ນາງອູເຢືອງສາມາດຂໍຍົກຍ້າຍກັບເມືອເມືອງເພື່ອເຕົ້າໂຮມຄອບຄົວ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນນາງໄດ້ຍ້າຍທະບຽນຄອບຄົວໄປນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນ້ຳໃຈ ແລະ ອາຊີບຂອງນາງຍັງຕິດພັນກັບດິນແດນ Tan Dong.

"ເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 20 ປີ, ຂ້ອຍແລະລູກໄດ້ເລືອກທີ່ຈະຢູ່ເຂດຊາຍແດນນີ້, ນັກຮຽນຢູ່ທີ່ນີ້ຕ້ອງການພວກເຮົາ, ພວກເຂົາຄືກັບລູກຂອງພວກເຮົາ, ດັ່ງນັ້ນພວກເຮົາຈະປະຖິ້ມພວກເຂົາໄດ້ແນວໃດ?" ທ່ານນາງອູເຍີນໝັ້ນໃຈ.

"Sow" ຄວາມໄວ້ວາງໃຈໃນພໍ່ແມ່

ຕາມທ່ານນາງອູເຍີນແລ້ວ, ເພື່ອ “ຫວ່ານຄວາມຮູ້” ໃຫ້ແກ່ນັກສຶກສາ, ກ່ອນອື່ນໝົດພວກເຮົາຕ້ອງ “ປູກຝັງ” ຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈຂອງພໍ່ແມ່.

ນາງເວົ້າວ່າ: “ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນຢູ່ທີ່ນີ້ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຊາວນາ ຫຼື ຈ້າງຄົນງານ, ຫຼາຍຄົນບໍ່ໄດ້ໃຊ້ໂທລະສັບ, ຫຼື ເຂົາເຈົ້າພຽງແຕ່ໂທຫາພື້ນຖານເທົ່ານັ້ນ, ຖ້າຂ້ອຍຢາກປະກາດຫຍັງກໍ່ບໍ່ສາມາດສົ່ງຂໍ້ຄວາມ ຫຼື ໂທຜ່ານ Zalo, Facebook… ຄືກັບຢູ່ໃນເມືອງ, ມີວິທີດຽວຄືຈາກບ້ານຫາບ້ານ.

ການເດີນທາງແມ່ນຜ່ານຖະໜົນດິນແດງທີ່ມີຂີ້ຝຸ່ນໃນມື້ທີ່ມີບ່ອນມີແດດແລະທາງທີ່ມີຂີ້ຕົມໃນມື້ທີ່ຝົນຕົກ. ບາງບ້ານຢູ່ຫ່າງກັນ 6-7 ກິໂລແມັດ. ນາງມາບໍ່ພຽງແຕ່ເພື່ອເຕືອນລູກໃຫ້ໄປໂຮງຮຽນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງໄດ້ຮັບຟັງ.

ປະສົບການທີ່ຫນ້າຈົດຈໍາທີ່ສຸດຂອງນາງແມ່ນຂະບວນການ "untangling" ຂັ້ນຕອນສໍາລັບເດັກນ້ອຍ 6 ປີ. ຫຼາຍຄອບຄົວ, ຍ້ອນສະພາບການ ແລະ ບໍ່ເກັ່ງພາສາຫວຽດນາມ, ມີເດັກນ້ອຍທີ່ມີອາຍຸພໍທີ່ຈະເຂົ້າຊັ້ນປະຖົມ, ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນມີໃບຢັ້ງຢືນການເກີດ.

“ຖ້າບໍ່ມີໃບຢັ້ງຢືນເກີດ, ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໂຮງຮຽນບໍ່ໄດ້ ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ເຮັດ, ເດັກນ້ອຍຈະຂາດໂຮງຮຽນ 1 ປີ ຂ້ອຍຕ້ອງເດີນທາງທຸກຫົນທາງເພື່ອພາພໍ່ແມ່ໄປຫາພະແນກຍຸຕິທໍາຂອງບ້ານ, ຊີ້ແຈງ ແລະ ຊີ້ທິດຂັ້ນຕອນການປະກອບເອກະສານໃຫ້ລູກເຂົາເຈົ້າ, ເມື່ອເຫັນເດັກນ້ອຍມີເອກະສານຄົບຖ້ວນເພື່ອເຂົ້າຮຽນ, ຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້ດ້ວຍຄວາມຍິນດີ.

ຫຼາຍກ່ວາຄູ

ທີ່ Tam Pho, ນາງ Uyen ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຄູສອນເທົ່ານັ້ນ. ນາງເປັນເອື້ອຍ, ແມ່, ແລະເປັນຂົວທີ່ສໍາຄັນລະຫວ່າງໂຮງຮຽນແລະຊຸມຊົນ. ຫຼາຍຄອບຄົວມີນິໄສສົ່ງລູກໄປເຮັດວຽກຢູ່ກຳປູເຈຍ. ໃນມື້ທໍາອິດຂອງໂຮງຮຽນ, ເດັກນ້ອຍຈໍານວນຫຼາຍບໍ່ໄດ້ກັບຄືນມາ.

“ຂ້ອຍນັ່ງບໍ່ໄດ້ ຈຶ່ງໄດ້ລາຍງານຕໍ່ໂຮງຮຽນ ຈາກນັ້ນກໍໄດ້ໄປຫາຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ຂອງບ້ານ, ນາຍບ້ານ ແລະ ຜູ້ທີ່ມີກຽດສັກສີທີ່ສຸດໃນກຸ່ມປົກຄອງຕົນເອງຂອງບ້ານ Tam Pho ເພື່ອຂໍໃຫ້ພວກເຂົາແຈ້ງ, ຕັກເຕືອນ, ຫຼື ແມ້ກະທັ້ງ “ກົດດັນ” ໃຫ້ຄອບຄົວເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການຮຽນ ແລະ ພາລູກຫຼານກັບບ້ານໃຫ້ທັນເວລາໃນພິທີເປີດ,” ນາງ ອຸຍຽນ ຢືນຢັນ.

ຄວາມອົດທົນຂອງທ່ານນາງອູເຍີນເວົ້າສະເພາະແລະຄູອາຈານກໍໄດ້ຮັບລາງວັນ. ອັດຕານັກຮຽນເຂົ້າຮ່ຳຮຽນຢູ່ Tam Pho ແມ່ນສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍ. ຈາກເດັກນ້ອຍທີ່ຂີ້ອາຍທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກຄໍາສັບພາສາຫວຽດນາມ, ຜ່ານການຊີ້ນໍາຂອງຄູສອນ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ການອ່ານ, ຂຽນ, ແລະມີຄວາມຫມັ້ນໃຈໃນການສື່ສານແລະການເຊື່ອມໂຍງ.

ຄູອາຈານຂອງໂຮງຮຽນປະຖົມຕານດົງໃນພິທີເປີດສົກຮຽນ 2025 - 2026.

ທ່ານ ເລວັນບ໋າວ, ຜູ້ອຳນວຍການໂຮງຮຽນປະຖົມ ເຕີນດົງ (ໄຕນິງ) ໃຫ້ຄຳເຫັນວ່າ: ທ່ານນາງ ອູເຢືອງ ຍາມໃດກໍ່ສະແດງຄວາມກະຕືລືລົ້ນ ແລະ ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບສູງ. ນາງບໍ່ໄດ້ຖືວ່າ “ການໄປຈາກເຮືອນກັບບ້ານ” ເປັນພາລະ, ແຕ່ຖືວ່າເປັນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຄູສອນໃນບ້ານ, ສະມາຊິກພັກ “ໄປກ່ອນ, ເຮັດກ່ອນ”. ນາງສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍເຮັດທຸກວຽກງານທີ່ໄດ້ຮັບມອບໝາຍ, ບໍ່ພຽງແຕ່ໃນວຽກງານການສອນເທົ່ານັ້ນ, ວຽກງານຂົນຂວາຍມະຫາຊົນ.

“ໂຮງຮຽນປະຖົມ ເຕີນດົງ ມີ 16 ຫ້ອງ ຮຽນຢູ່ 3 ສະຖານທີ່, ມີນັກຮຽນທັງໝົດ 410 ຄົນ, ໃນນັ້ນ ຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍ 170 ຄົນ, ພາລະການລົບລ້າງຄວາມບໍ່ຮູ້ໜັງສື ແລະ ການຮັກສາຕົວເລກນັກຮຽນແມ່ນໜັກໜ່ວງຢູ່ສະເໝີ, ນາງ ອູ ເຢືອງ ກໍ່ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດານັກບຸກເບີກແຖວໜ້າ. ແລະບັນດາຄູສອນຢູ່ເຂດຊາຍແດນ,” ທ່ານບາວກ່າວເນັ້ນ.

20 ກວ່າປີມານີ້, ການເດີນທາງຂອງທ່ານນາງ ອຽນຕື ແມ່ນໝັ້ນຄົງຢູ່ເສັ້ນທາງດິນແດງຕານດົງ. ສໍາລັບນາງ, ມັນບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ການສອນ, ແຕ່ຍັງກ່ຽວກັບການສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງນັກຮຽນນ້ອຍແຕ່ລະຄົນ, ເພື່ອຮັບປະກັນວ່າບໍ່ມີໃຜຖືກປະໄວ້ທາງຫລັງໃນການເດີນທາງເພື່ອຊອກຫາຄວາມຮູ້.

ທີ່ມາ: https://giaoducthoidai.vn/co-giao-hon-20-nam-miet-mai-geo-chu-noi-bien-gioi-tay-ninh-post755553.html