ສີສັນຕິພາບ

ແມ່ຂອງຂ້ອຍບອກຂ້ອຍວ່າເມື່ອລາວຖືພາກັບອ້າຍສອງຄົນຂອງຂ້ອຍ, ແລະຈາກນັ້ນຂ້ອຍ, ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1960 ແລະຕົ້ນຊຸມປີ 1970, ການວາງລະເບີດຂອງອາເມລິກາ ໄດ້ທຳລາຍທ້ອງຟ້າທີ່ສະຫງົບສຸກຂອງ Ninh Binh ບ່ອນທີ່ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍເປັນຄູສອນ ແລະ ຊາວນາ.

Báo Tuổi Trẻ•29/04/2025

ນັກປະພັນ ຫງວຽນຟານເກື່ອງ

ມີຫຼາຍຄັ້ງທີ່ແມ່ໄດ້ໂດດເຂົ້າໄປໃນທີ່ພັກອາໄສລູກລະເບີດທີ່ພາລູກທີ່ຍັງບໍ່ທັນເກີດມາ.

ແມ່ບອກຂ້ອຍກ່ຽວກັບເວລາທີ່ລາວຕ້ອງພານັກຮຽນໄປອົບພະຍົບຢູ່ບ່ອນສູງໃນພູເຂົາ, ຫຼີກເວັ້ນການລະເບີດໃນຂະນະທີ່ສອນ.

ແມ່ໄດ້ເລົ່າເຖິງເວລາທີ່ຍາວນານໃນເວລາທີ່ນາງໄດ້ລໍຄອຍອ້າຍ - ລຸງຮ່ວາ - ຜູ້ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກອງທັບພາກໃຕ້ເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມສົງຄາມ.

ແມ່ບອກກ່ຽວກັບຄວາມສຸກທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດຂອງວັນທີ 30 ເມສາ 1975, ເມື່ອນາງໄດ້ຮັບຂ່າວວ່າສົງຄາມສິ້ນສຸດລົງ.

ລະເບີດຝັງດິນແລະຄວາມປາຖະຫນາສໍາລັບ ສັນຕິພາບ

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຄວາມປາຖະໜາຢາກມີສັນຕິພາບອັນຕະຫຼອດໄປເປັນນິດ ບໍ່ພຽງແຕ່ຢູ່ຫວຽດນາມເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງຢູ່ໃນໂລກ ຜ່ານບັນດາເລື່ອງທີ່ແມ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລົ່າສູ່ຟັງ. ຄວາມສະຫງົບນັ້ນຈະຮັບປະກັນວ່າບໍ່ມີແມ່ຄົນໃດໃນໂລກນີ້ຈະເສຍລູກໄປສູ່ສົງຄາມ.

ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ເຫັນຄວາມປາຖະໜາຢາກມີຄວາມສະຫງົບຊົ່ວນິລັນດອນຢູ່ໃນສາຍຕາຂອງແມ່ເຖົ້າ, ແມ່, ເມຍ, ແລະ ເອື້ອຍນ້ອງຢູ່ໝູ່ບ້ານຂອງຂ້າພະເຈົ້າແຂວງກວາງຫງາຍ.

ໃນຊ່ວງໄວເດັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງຜູ້ຍິງເຫຼົ່ານັ້ນຢ່າງງຽບໆທີ່ຢືນຢູ່ໜ້າປະຕູຮົ້ວທຸກໆມື້ລໍຖ້າຜູ້ຊາຍໃນຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າກັບຄືນມາຈາກສົງຄາມ.

ພວກເຂົາພຽງແຕ່ລໍຖ້າ, ມື້ຫຼັງຈາກມື້, ເດືອນແລ້ວເດືອນ, ປີຕໍ່ປີ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນຄວາມເຈັບປວດຂອງສົງຄາມໃນຜ້າພັນຄໍທີ່ໂສກເສົ້າຂອງບັນດາຄອບຄົວທີ່ຄົນຮັກຈະບໍ່ໄດ້ກັບຄືນມາ, ໃນຮ່າງກາຍທີ່ແຕກຫັກຂອງນັກຮົບເກົ່າ.

ປີ 1978, ເປັນເດັກຍິງນ້ອຍອາຍຸ 6 ປີ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຶ້ນລົດໄຟກັບພໍ່ແມ່ແຕ່ເໜືອເຖິງໃຕ້, ໄປສ້າງຊີວິດໃໝ່ຢູ່ເຂດພູດອຍທາງພາກໃຕ້ຂອງປະເທດຊາດ - ບາກລຽວ . ໃນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຂຸມລູກລະເບີດຂະຫນາດໃຫຍ່ທີ່ຍັງນອນຢູ່ໃນກາງທົ່ງນາສີຂຽວ.

ເມື່ອຜ່ານຂົວ ເຮີເລືອງ, ຂົວທີ່ແບ່ງຫວຽດນາມອອກເປັນສອງເບື້ອງໃນໄລຍະສົງຄາມ 20 ປີ, ຜູ້ໃຫຍ່ຫຼາຍຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນ້ຳຕາໄຫລ. ໃນນ້ຳຕາຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຄວາມຫວັງກ່ຽວກັບສັນຕິພາບ, ຫວຽດນາມ ຈະບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຈາກສົງຄາມນອງເລືອດອີກເທື່ອໜຶ່ງ.

ຂ້າພະເຈົ້າປາດຖະໜາຢາກມີຄວາມສະຫງົບຢູ່ທົ່ງນາຂອງຄອບຄົວຢູ່ ບັກລຽວ. ທົ່ງນານັ້ນຕັ້ງຢູ່ເທິງເຂື່ອນທີ່ພໍ່, ແມ່ ແລະພວກອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍຶດຄືນດ້ວຍຕົນເອງ. ສະໜາມດັ່ງກ່າວເຄີຍເປັນສະໜາມຍິງປືນຂອງກອງທັບ ສາທາລະນະລັດ ຫວຽດນາມ. ເມື່ອຍຶດເອົາດິນຄືນເພື່ອປູກເຂົ້າ ແລະ ຖົ່ວ, ພວກເຮົາຕ້ອງຂຸດຂຸມລູກປືນນັບພັນລູກ.

ການສຳຜັດກັບລູກປືນແລະລູກປືນທີ່ບໍ່ທັນແຕກ, ຂ້າພະເຈົ້າສັ່ນສະເທືອນຄືກັບການສຳພັດຄວາມຕາຍ. ແລະຂ້າພະເຈົ້າປາດຖະຫນາຢ່າງລັບໆວ່າໃນມື້ຫນຶ່ງໃນໂລກນີ້, ທຸກຄົນຈະລົງປືນຂອງຕົນແລະເວົ້າກັບກັນ. ແລະຄວາມຮັກແລະຄວາມເຂົ້າໃຈຈະລະລາຍຄວາມຮຸນແຮງ.

ການເດີນທາງເພື່ອບອກເລື່ອງຂອງສັນຕິພາບ

ໃນຄວາມຊົງຈຳຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນຊຸມມື້ທຳອິດຢູ່ແຂວງ ບັກລຽວ, ແມ່ນຮູບພາບແມ່ຍິງຂາຍມັນຕົ້ນ, ຄົນດຽວກັບເສົາບ່າທີ່ໜັກໜ່ວງ, ຍ່າງຄົນດຽວ. ເບິ່ງຄືວ່ານາງມາຈາກບ່ອນທີ່ໄກຫຼາຍເພື່ອຈະໄປເຖິງຖະໜົນທີ່ແລ່ນຢູ່ໜ້າເຮືອນຂອງຂ້ອຍ.

ຕີນຂອງນາງຖືກປົກຄຸມດ້ວຍເກີບແຕະທີ່ສວມໃສ່, ມີຂີ້ຝຸ່ນ. ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຊື້ມັນຈາກນາງສະເຫມີ, ເພາະວ່ານາງຮູ້ວ່າລູກຊາຍທັງສອງຂອງນາງໄດ້ໄປສູ້ຮົບແລະບໍ່ໄດ້ກັບຄືນໄປບ່ອນ. ນາງບໍ່ໄດ້ຮັບແຈ້ງການເສຍຊີວິດແລະຍັງລໍຖ້າຢູ່. ເມື່ອຫລາຍປີຜ່ານໄປ, ເມື່ອການລໍຄອຍຂອງນາງໝົດສິ້ນ, ນາງເລືອກທີ່ຈະສິ້ນສຸດຊີວິດ. ມື້ຫນຶ່ງ, ໃນລະຫວ່າງທາງໄປໂຮງຮຽນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນສົບຂອງນາງຫ້ອຍຈາກຕົ້ນໄມ້.

ນາງໄດ້ເອົາຄວາມປາດຖະຫນາຂອງນາງກັບນາງໄປສູ່ ໂລກ ອື່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢືນຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ງຽບໆເບິ່ງຕີນແຫ້ງຂອງນາງ. ແລະຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈິນຕະນາການຂອງນາງເດີນທາງໄປໃນຊີວິດຂອງນາງໃນການຊອກຫາສັນຕິພາບ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອົາຄວາມເຈັບປວດຂອງນາງເຂົ້າໄປໃນການຂຽນຂອງຂ້ອຍ.

ນິຍາຍສອງເລື່ອງທຳອິດຂອງຂ້ອຍ, The Mountains Sing and Dust Child (ຊື່ເລື່ອງພາສາຫວຽດນາມ: ຄວາມລັບໃຕ້ຕົ້ນໂພທິ), ແມ່ນກ່ຽວກັບການສູນເສຍແມ່ຍິງທີ່ຕ້ອງຜ່ານສົງຄາມ, ບໍ່ວ່າຝ່າຍໃດທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັກຕ້ອງຕໍ່ສູ້.

ປຶ້ມຂອງ ຫງວຽນຟານ ເກມາຍ ໄດ້ຮັບການແປເປັນຫຼາຍພາສາ.

ພູເຂົາຮ້ອງເພງແລະຂີ້ຝຸ່ນເດັກແມ່ນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງການເດີນທາງຂອງຂ້ອຍເພື່ອຂຽນເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບຄວາມສະຫງົບ. ຢູ່ພູສິງ, ເດັກຍິງອາຍຸ 12 ປີ, ນາງຮ່ວາງຮ່ວາງ, ໄດ້ລອດຊີວິດຈາກການວາງລະເບີດຂອງອາເມລິກາຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ ເມື່ອປີ 1972. ນາງປາຖະໜາຢາກເຫັນຄວາມສະຫງົບຍ້ອນພໍ່ແມ່ທັງສອງຕ້ອງໜີຈາກບ້ານໄປສູ້ຮົບໃນສົງຄາມ.

ນາງເວົ້າກັບຕົນເອງວ່າ: "ສັນຕິພາບແມ່ນສອງຄໍາທີ່ສັກສິດຢູ່ເທິງປີກນົກເຂົາທີ່ທາໃສ່ຝາຂອງຫ້ອງຮຽນຂອງຂ້ອຍ. ຄວາມສະຫງົບແມ່ນສີຂຽວໃນຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍ - ສີຂຽວຂອງການເຕົ້າໂຮມກັນເມື່ອພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍກັບບ້ານ. ຄວາມສະຫງົບແມ່ນສິ່ງທີ່ງ່າຍດາຍ, ເບິ່ງບໍ່ເຫັນ, ແຕ່ມີຄ່າທີ່ສຸດສໍາລັບພວກເຮົາ."

ຂ້ອຍເລືອກເດັກຍິງອາຍຸ 12 ປີເປັນຜູ້ບັນຍາຍເລື່ອງຄວາມສະຫງົບ ເພາະຕອນຍັງນ້ອຍ ພວກເຮົາມີຈິດໃຈເປີດໃຈ. Huong ເຄີຍກຽດຊັງຊາວອາເມຣິກັນ ເພາະວ່າພວກເຂົາໄດ້ຖິ້ມລະເບີດໃສ່ເມືອງ Kham Thien ບ່ອນທີ່ຄອບຄົວຂອງນາງອາໄສຢູ່.

ແຕ່ເມື່ອອ່ານປຶ້ມອາເມລິກາ, ນາງຮູ້ວ່າ, ຊາວອາເມລິກາ ແລະ ຫວຽດນາມ ລ້ວນແຕ່ຮັກຄອບຄົວ ແລະ ຍາມໃດກໍ່ຮັກສາຄວາມສະຫງົບສຸກ.

ແລະນາງເວົ້າກັບຕົນເອງວ່າ: "ຂ້ອຍປາດຖະຫນາວ່າທຸກຄົນຢູ່ໃນໂລກນີ້ຟັງເລື່ອງຂອງກັນແລະກັນ, ອ່ານຫນັງສືຂອງກັນແລະກັນ, ແລະເບິ່ງແສງສະຫວ່າງຂອງວັດທະນະທໍາອື່ນໆ, ຖ້າທຸກຄົນເຮັດແນວນັ້ນ, ຈະບໍ່ເກີດສົງຄາມຢູ່ໃນໂລກນີ້."

ໃນປຶ້ມ Dust Child, ຂ້ອຍມີຕົວລະຄອນທີ່ຕ້ອງຜ່ານຜ່າຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງສົງຄາມເພື່ອຮັບຮູ້ຄຸນຄ່າຂອງສັນຕິພາບ.

ໃນນັ້ນ, ຕົວລະຄອນ Dan Ashland ແມ່ນອະດີດນັກບິນເຮລິຄັອບເຕີ ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການສັງຫານໝູ່ເດັກນ້ອຍຜູ້ບໍລິສຸດໃນສົງຄາມຢູ່ ຫວຽດນາມ. ເມື່ອກັບຄືນປະເທດຫວຽດນາມ 47 ປີຕໍ່ມາ, ໃນປີ 2016, ລາວຮູ້ສຶກເສົ້າສະຫຼົດໃຈທີ່ສຸດ ແລະ ໄດ້ພົບເຫັນຄວາມສະຫວ່າງແຫ່ງການໃຫ້ອະໄພໃນປະຊາຊົນຫວຽດນາມ ທີ່ຮັກສັນຕິພາບ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພ.

ໃນລະຫວ່າງການເດີນທາງເພື່ອເປີດຕົວປື້ມສອງຫົວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຈົດຫມາຍຫຼາຍຮ້ອຍສະບັບຈາກຜູ້ອ່ານ - ນັກຮົບເກົ່າແລະຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຈາກສົງຄາມ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ແບ່ງປັນກັບຂ້າພະເຈົ້າຮູບພາບແລະເລື່ອງຂອງປະສົບການຂອງເຂົາເຈົ້າແລະຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະແດງໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄົນດຽວໃນການເດີນທາງຂອງຂ້ອຍເພື່ອບອກເລື່ອງຄວາມສະຫງົບ.

ໃນຂະບວນການເລົ່າເລື່ອງສັນຕິພາບເຫລົ່ານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດຊ່ວຍເຫລືອແຕ່ກ່າວເຖິງແມ່, ເອື້ອຍນ້ອງ, ແລະ ແມ່ຕູ້. ບາງທີຜູ້ຍິງແມ່ນຜູ້ທີ່ທົນທຸກທໍລະມານທີ່ສຸດຈາກສົງຄາມ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສຳພັດກັບຄວາມເຈັບປວດໃນສຽງຮ້ອງຂອງແມ່ຍິງຄັ້ງທຳອິດທີ່ໄປຢ້ຽມຢາມກວາງຈີ້. ມື້ນັ້ນ, ຂ້ອຍກຳລັງພັກຜ່ອນຢູ່ຮ້ານນ້ຳຊາແຄມທາງກັບໝູ່ເພື່ອນຊາວອົດສະຕຣາລີ - ສີຂາວ, ຄົນຜິວເນື້ອສີຂາວ - ເມື່ອສຽງດັງເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາທຸກຄົນຕື່ນຕົກໃຈ.

ເງີຍໜ້າຂຶ້ນ, ຂ້ອຍເຫັນຜູ້ຍິງເປືອຍກາຍແລ່ນມາຫາພວກເຮົາ, ຮ້ອງກັບໝູ່ເພື່ອນຕ່າງປະເທດຂອງຂ້ອຍວ່າເຂົາເຈົ້າຕ້ອງກັບຄືນຄອບຄົວຂອງເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຊາວບ້ານໄດ້ດຶງນາງອອກໄປ, ແລະຜູ້ຂາຍຊາໄດ້ບອກພວກເຮົາວ່າແມ່ຍິງໄດ້ສູນເສຍທັງຜົວແລະລູກຂອງນາງໃນການໂຈມຕີຂອງອາເມລິກາທີ່ວາງລະເບີດ Quang Tri.

ອາການຊ໊ອກຫຼາຍຈົນເປັນບ້າ, ໃຊ້ເວລາໝົດມື້ຊອກຫາຜົວ ແລະລູກ. ນໍ້າຕາຂອງນາງໄດ້ຊຶມເຂົ້າໄປໃນການຂຽນຂອງຂ້ອຍ, ແລະຂ້ອຍຫວັງວ່າຂ້ອຍຈະກັບຄືນເວລາ, ເຮັດບາງສິ່ງບາງຢ່າງເພື່ອຜ່ອນຄາຍຄວາມເຈັບປວດຂອງນາງ.

ເດືອນເມສານີ້, ເປັນການລະນຶກເຖິງວັນຄົບຮອບ 50 ປີຂອງການສິ້ນສຸດຂອງສົງຄາມ, ການລວບລວມບົດກະວີ The Color of Peace, ເຊິ່ງຂ້າພະເຈົ້າຂຽນໂດຍກົງໃນພາສາອັງກິດ, ໄດ້ຖືກເຜີຍແຜ່ໃນສະຫະລັດ. ໃນລາຍການລວມມີບົດກະວີ “ກວາງຈີ້” ພ້ອມດ້ວຍບົດເພງຮ້ອງຂອງຜູ້ຍິງທີ່ຍັງດັງກ້ອງມາເມື່ອຫຼາຍປີກ່ອນຄື: “ແມ່ແລ່ນມາຫາພວກເຮົາ/ ຊື່ລູກທັງສອງເຕັມຕາ/ ແມ່ຮ້ອງວ່າ “ລູກຢູ່ໃສ?”/ ແມ່ແລ່ນມາຫາພວກເຮົາ/ ຊື່ຜົວຢູ່ໃນໜ້າເອິກ/ ແມ່ຮ້ອງວ່າ “ຂໍໃຫ້ຜົວຄືນມາ!”.

ບົດກະວີສີສັນຕິພາບຍັງໄດ້ນຳເອົາເລື່ອງລາວຂອງເພື່ອນເຈືອງມາໃຫ້ຜູ້ອ່ານສາກົນ. ຄັ້ງໜຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເພື່ອນຂອງຂ້ອຍຈູດທູບຢ່າງງຽບໆກ່ອນຮູບພໍ່ຂອງລາວ. ຮູບພາບໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງ: ພໍ່ຂອງທ່ານ Trung ໄດ້ເສຍສະລະຊີວິດໃນສົງຄາມໂດຍບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກໜ້າຕາຂອງລູກຊາຍ. ເປັນເວລາຫຼາຍທົດສະວັດແລ້ວ, Trung ໄດ້ເດີນທາງໄປທົ່ວທຸກແຫ່ງເພື່ອຊອກຫາບ່ອນຝັງສົບຂອງພໍ່.

ການເດີນທາງຫຼາຍຄັ້ງຜ່ານພູເຂົາແລະປ່າໄມ້, ຄວາມພະຍາຍາມຫຼາຍແມ່ນຢູ່ໃນ vain. ແມ່ຂອງ Trung ໄດ້ເຖົ້າແກ່ຂຶ້ນ, ແລະມີຄວາມປາຖະໜາອັນດຽວກ່ອນທີ່ນາງຈະຕາຍໄປຄື: ເພື່ອຊອກຫາຊາກສົບຂອງຜົວ. ເລື່ອງຂອງທ່ານ Trung ໄດ້ດົນໃຈໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຂຽນບົດກະວີສອງເສັ້ນທາງແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ, ເຊິ່ງໄດ້ປະກົດຢູ່ໃນປຶ້ມ Color of Peace:

ສອງເສັ້ນທາງຂອງສະຫວັນແລະແຜ່ນດິນໂລກ

ທ້ອງຟ້າເປັນສີຂາວມີຂຸມຝັງສົບທີ່ບໍ່ມີຊື່

ດິນສີຂາວຂອງເດັກນ້ອຍຊອກຫາບ່ອນຝັງສົບຂອງພໍ່

ຝົນຕົກໃສ່ພວກເຂົາ

ເດັກນ້ອຍຜູ້ທີ່ບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກພໍ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ

ພໍ່ຜູ້ທີ່ບໍ່ສາມາດກັບບ້ານໄດ້

ຄຳວ່າ "ລູກ" ຍັງຝັງເລິກຢູ່ໃນໜ້າເອິກ

ການເອີ້ນຂອງ "ພໍ່" ສໍາລັບຫຼາຍກ່ວາ 30 ປີຂອງ restlessness

ໃນຄືນນີ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງຕີນຂອງພໍ່ ແລະລູກຈາກສອງປາຍແຜ່ນດິນໂລກ ແລະທ້ອງຟ້າ.

ຮອຍຕີນແມ່ນ bustling

ຊອກຫາເຊິ່ງກັນແລະກັນ

ຕີນເລືອດ

ສູນເສຍເຊິ່ງກັນແລະກັນຜ່ານລ້ານໄມ

ຫາຍສາບສູນໄປຫຼາຍພັນສັດຕະວັດ

ຕີນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕັ້ງຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນທຸກຄັ້ງແມ່ນເອົາເຄື່ອງຫອມທີ່ເຢັນລົງໄປໃນດິນ?

ຍ່າງໄປໃນທະເລນໍ້າຕາຂອງເດັກນ້ອຍທີ່ຍັງບໍ່ພົບຂຸມຝັງສົບຂອງພໍ່?

ສີຂາວຂອງສຸສານເຈື່ອງເຊີນຢູ່ສະເໝີ. ຂ້າພະເຈົ້າປາດຖະຫນາວ່າຂ້າພະເຈົ້າສາມາດຢູ່ທີ່ນັ້ນຕໍ່ໄປອີກແລ້ວ, ເພື່ອຈູດທູບຢູ່ບ່ອນຝັງສົບແຕ່ລະຄົນ. ມີຂຸມຝັງສົບສີຂາວນັບບໍ່ຖ້ວນ, ໃນນັ້ນມີຂຸມຝັງສົບທີ່ບໍ່ເປີດເຜີຍຊື່. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັ່ງຢູ່ຂ້າງຫລຸມຝັງສົບທີ່ມີຫົວຫີນສອງກ້ອນ: ສອງຄອບຄົວອ້າງເອົາຜູ້ເສຍສະລະຜູ້ນີ້ວ່າເປັນລູກຊາຍຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ໃນຊຸດບົດກະວີ The Color of Peace, ຂ້າພະເຈົ້າຂຽນກ່ຽວກັບຂຸມຝັງສົບທີ່ບໍ່ເປີດເຜີຍຊື່ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດທີ່ຍັງຄົງຄ້າງ, ລໍຄອຍມາຫຼາຍລຸ້ນຄົນ. ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເວົ້າເຖິງສົງຄາມທີ່ຮ້າຍແຮງ, ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ທຸກຄົນເຮັດຫຼາຍກວ່າເກົ່າເພື່ອຮ່ວມມືກໍ່ສ້າງສັນຕິພາບ.

ສີຂອງຫົວເລາະ

ບົດຂຽນກ່ຽວກັບຄວາມເຈັບປວດຂອງສົງຄາມ, ບົດກະວີຂອງຂ້ອຍ The Color of Peace ບອກເລື່ອງກ່ຽວກັບຫວຽດນາມ, ປະເທດທີ່ມີອາລະຍະທໍາ 4,000 ປີ. ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເລີ່ມຕົ້ນປຶ້ມດ້ວຍບົດປະພັນກ່ຽວກັບຮີດຄອງປະເພນີກາບກອນຂອງຫວຽດນາມ, ກ່ຽວກັບວັນກະວີຫວຽດນາມ, ແລະ ກ່ຽວກັບການປະກອບສ່ວນຂອງບົດກະວີໃນການປົກປັກຮັກສາສັນຕິພາບໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນຫວຽດນາມ.

ປຶ້ມບົດກະວີຈົບລົງດ້ວຍເລື່ອງລາວຂອງພໍ່, ຜູ້ຊາຍທີ່ຜ່ານສົງຄາມ, ປະສົບກັບຄວາມເຈັບປວດ ແລະການສູນເສຍຫຼາຍ, ຈາກນັ້ນກໍ່ກາຍເປັນຄູສອນວັນນະຄະດີ, ຖ່າຍທອດຄວາມຮັກສັນຕິພາບ ແລະ ແຮງບັນດານໃຈຂອງບົດກະວີມາໃຫ້ຂ້ອຍ.

ດ້ວຍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງເພື່ອນມິດທີ່ຮັກສັນຕິພາບ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີກຽດເຂົ້າຮ່ວມການເດີນທາງ "ສີສັນສັນຕິພາບ" ຜ່ານ 22 ຕົວເມືອງໃນສະຫະລັດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ການນໍາສະເຫນີຢູ່ວິທະຍາໄລ Columbia (ນິວຢອກ), ມະຫາວິທະຍາໄລ Stanford (San Francisco), UCLA (Los Angeles), ມະຫາວິທະຍາໄລ Portland State (Portland), UMASS Amherst (Amherst) ...

ໃນບັນດາເຫດການດັ່ງກ່າວ ແລະ ໃນບັນດາເຫດການອື່ນໆຢູ່ຫໍສະໝຸດ, ຮ້ານຂາຍປຶ້ມ, ແລະ ບັນດາສູນວັດທະນະທຳ, ຂ້າພະເຈົ້າເລົ່າເລື່ອງກ່ຽວກັບຊາວ ຫວຽດນາມ ທີ່ຮັກສັນຕິພາບ, ເລື່ອງເລົ່າກ່ຽວກັບບາດແຜທີ່ຍັງຄົງຄ້າງຢູ່ເທິງຮ່າງກາຍຂອງແມ່ ຫວຽດນາມ (ລູກລະເບີດບໍ່ທັນແຕກ, ທາດພິດສີສົ້ມ...).

ເປັນກຽດທີ່ມີເພື່ອນມິດທີ່ດີຂອງຫວຽດນາມ ກັບຂ້າພະເຈົ້າໃນບັນດາເຫດການດັ່ງກ່າວ. ພວກເຂົາເຈົ້າແມ່ນນັກເຄື່ອນໄຫວສັນຕິພາບ Ron Caver - ຜູ້ສັງລວມແລະຈັດພິມປື້ມບັນທຶກການຕໍ່ສູ້ເພື່ອສັນຕິພາບຢູ່ຫວຽດນາມ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສົນທະນາກັບຊ່າງພາບ Peter Steinhauer ທີ່ອາໄສຢູ່ວໍຊິງຕັນ DC ແຕ່ໄດ້ເດີນທາງມາຫວຽດນາມ ຫຼາຍຄັ້ງເພື່ອຖ່າຍຮູບປະເທດ ແລະ ປະຊາຊົນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ເມື່ອເວົ້າກັບ Craig McNamara, ລູກຊາຍຂອງລັດຖະມົນຕີກະຊວງປ້ອງກັນປະເທດ Robert McNamara - ຜູ້ຖືກຖືວ່າເປັນ “ຫົວໜ້າສະຖາປະນິກ” ຂອງການເຂົ້າຮ່ວມຂອງສະຫະລັດໃນສົງຄາມຫວຽດນາມ.

ໃນຊີວະປະຫວັດຫຍໍ້ຂອງລາວເພາະວ່າພໍ່ຂອງພວກເຮົາຕົວະ, Craig McNamara ເວົ້າຢ່າງກົງໄປກົງມາພໍ່ຂອງລາວເປັນອາຊະຍາກໍາສົງຄາມ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ມີການໂອ້ລົມກັບສາດສະດາຈານ Wayne Karlin, ໄດ້ດຳລົງຕຳແໜ່ງນັກຍິງປືນຍົນເຮລິກົບແຕຢູ່ ຫວຽດນາມ ໃນສົງຄາມ, ແລ້ວກັບຄືນປະເທດ ຫວຽດນາມ, ເຂົ້າຮ່ວມບັນດາການເຄື່ອນໄຫວຕ້ານສົງຄາມ, ແລະ ໄດ້ໃຊ້ເວລາທີ່ເຫຼືອໃນການແປ, ເຜີຍແຜ່ ແລະ ໂຄສະນາວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ...

ໃນບາງເຫດການ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຊື້ອເຊີນນັກກະວີນັກຮົບເກົ່າອາເມລິກາ Doug Rawlings ມາອ່ານບົດກະວີພາສາອັງກິດຂອງລາວ, The Girl in Picture, ເຊິ່ງລາວໄດ້ຂຽນໃຫ້ Phan Thi Kim Phuc, ຜູ້ທີ່ປະກົດຢູ່ໃນຮູບຖ່າຍຂອງ Nick Ut "Napalm Girl".

ແລະຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານບົດກະວີສະບັບພາສາຫວຽດນາມ, ດ້ວຍເສັ້ນທີ່ຫລອກລວງວ່າ: "ຖ້າທ່ານເປັນນັກຮົບເກົ່າຫວຽດນາມ, ຜູ້ລອດຊີວິດທີ່ຕາຍແລ້ວ / ນາງຈະມາຫາເຈົ້າໃນຫລາຍສິບປີ / ສ່ອງແສງຜ່ານແສງສະຫວ່າງຂອງຄວາມຝັນຂອງເຈົ້າ / ນາງຍັງເປືອຍກາຍແລະອາຍຸເກົ້າປີ, ຄວາມຢ້ານກົວຢູ່ໃນສາຍຕາຂອງນາງ / ແນ່ນອນເຈົ້າຈະຕ້ອງຢູ່ລອດ / ແຕ່ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ສົນໃຈ / ລູກສາວຂອງເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຫລານຂອງເຈົ້າໄດ້ເກົ້າປີ."

ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ອ່ານບົດກະວີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຂຽນກ່ຽວກັບທາດພິດສີສົ້ມ, ກ່ຽວກັບລະເບີດບໍ່ທັນແຕກ, ເພື່ອຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຊາວ ອາເມລິກາ ຮ່ວມມືກັບບັນດາໂຄງການຂອງບັນດາອົງການເກັບກູ້ລະເບີດ, ໜູນຊ່ວຍຜູ້ປະສົບເຄາະຮ້າຍຈາກທາດພິດສີສົ້ມ.

ນອກຈາກຈະເວົ້າເຖິງຜົນຮ້າຍຢ້ອນຫຼັງຈາກສົງຄາມ ແລະ ສິ່ງທີ່ປະຊາຊົນສາມາດແກ້ໄຂຄວາມເຈັບປວດໄດ້ແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເວົ້າເຖິງຄຸນຄ່າສັນຕິພາບ, ຄວາມຮັກແພງຂອງປະຊາຊົນຫວຽດນາມທີ່ມີຕໍ່ສັນຕິພາບ, ແລະ ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອສ້າງສັນຕິພາບທີ່ຍືນຍົງຢູ່ໃນໂລກນີ້ຄື: ອ່ານເຊິ່ງກັນແລະກັນຫຼາຍຂຶ້ນ, ເຂົ້າໃຈກັນຫຼາຍຂຶ້ນ, ເຄົາລົບເຊິ່ງກັນແລະກັນຫຼາຍກວ່າເກົ່າ, ແລະຟັງການເລົ່າເລື່ອງຂອງກັນແລະກັນ.

ປຶ້ມບົດກະວີ ສີສັນແຫ່ງສັນຕິພາບ ມຸ່ງໄປເຖິງຄວາມປາດຖະໜາຂອງຂ້ອຍສຳລັບສັນຕິພາບທີ່ຍືນຍົງຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກ, ແລະໜຶ່ງໃນບົດກະວີຫຼັກຂອງປຶ້ມຫົວນີ້, ສີແຫ່ງສັນຕິພາບ, ແມ່ນອຸທິດຕົນເພື່ອປະຊາຊົນໂຄລໍາເບຍ, ບ່ອນທີ່ຄວາມຮຸນແຮງດ້ວຍກຳລັງອາວຸດຍັງຄົງມີຢູ່.

ໃນໄລຍະບຸນກະວີ Medelline ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເດີນທາງໄປເທິງພູທີ່ມີຫລາຍຮ້ອຍຄົນໄດ້ຕັ້ງຜ້າເຕັ້ນເພື່ອຫລົບໜີຄວາມຮຸນແຮງໃນໝູ່ບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນໃນຂະນະທີ່ໄດ້ເບິ່ງເຂົາເຈົ້າແຕ່ງອາຫານພື້ນເມືອງໃຫ້ພວກເຮົາ, ນັກກະວີສາກົນ, ແລະອ່ານບົດກະວີກັບພວກເຮົາ.

ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຂຽນຂໍ້ນີ້: "ແລະທັນທີທັນໃດຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າຂ້າພະເຈົ້າເປັນຢູ່ທີ່ນີ້ / ແຜ່ນດິນນີ້ / ດິນແດນທີ່ຖືກທໍາລາຍເປັນຕ່ອນໆໂດຍສົງຄາມກາງເມືອງ / ແຜ່ນດິນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຜີຝິ່ນ / ເມື່ອເດັກນ້ອຍແລະຂ້ອຍຮ່ວມກັນ / ໂດດເຊືອກ, ບາດກ້າວຂອງພວກເຮົາສະຫວ່າງດ້ວຍຄວາມຫວັງ / ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຄົນຕາຍກໍາລັງເຝົ້າເບິ່ງພວກເຮົາ, ປົກປ້ອງພວກເຮົາ / ແລະຂ້ອຍເຫັນສີຂອງຄວາມສະຫງົບ / ປ່ຽນເປັນສີຂອງຫົວເລາະ / ປາກຂອງເດັກນ້ອຍ.

ສົງຄາມໄດ້ສິ້ນສຸດລົງເປັນເວລາຫ້າສິບປີແລ້ວ. ມີຄົນເວົ້າວ່າ, ຢຸດເວົ້າເລື່ອງສົງຄາມ, ປະເທດຊາດມີສັນຕິພາບມາແຕ່ດົນນານ. ແຕ່ເປັນຫຍັງສົງຄາມຈຶ່ງຍັງດັງຢູ່ໃນໃຈຂ້ອຍ ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນຄອບຄົວຜູ້ເສຍສະຫຼະຊີວິດເພື່ອຊາດຫວຽດນາມ ວາງຜ້າປ່ານ, ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາ, ຈູດທູບທຽນຢູ່ທົ່ງໄຫຫີນ, ແຂວງຊຽງຂວາງ, ປະເທດລາວ.

ທູບທຽນຖືກຈູດ, ນ້ຳຕາ ແລະຮ້ອງໄຫ້. ການອະທິຖານໄດ້ຖືກຮ້ອງຂໍໃຫ້ສະຫວັນແລະແຜ່ນດິນໂລກແລະຈິດວິນຍານຂອງ martyrs ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຂົາຊອກຫາບ່ອນຝັງສົບຂອງພໍ່ຂອງພວກເຂົາ.

ຊາວນາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບໃນມື້ນັ້ນໄດ້ຮັດສາຍແອວມາເປັນເວລາ 30 ກວ່າປີ ເພື່ອມີເງິນພໍທີ່ຈະຈ້າງລົດຍົນ ແລະ ຜູ້ນຳທາງໄປລາວ ເພື່ອໄປຊອກຫາບ່ອນຝັງສົບຂອງພໍ່-ແມ່ທະຫານຫວຽດນາມ ທີ່ເສຍຊີວິດຢູ່ທົ່ງໄຫຫີນ. ມີຄອບຄົວຊາວຫວຽດນາມນັບບໍ່ຖ້ວນພວມເດີນທາງມາປະເທດລາວເພື່ອຊອກຫາຂຸມຝັງສົບຂອງຄົນທີ່ຕົນຮັກ. ມີຂໍ້ມູນຫນ້ອຍຫຼາຍ, ພວກເຂົາຍັງຄົ້ນຫາດ້ວຍຄວາມຫວັງທີ່ເຂັ້ມແຂງແລະໄຟໄຫມ້.

Nguyen Phan Que Mai ຂຽນເປັນພາສາຫວຽດນາມ ແລະ ອັງກິດ ແລະ ເປັນຜູ້ຂຽນປຶ້ມ 13 ຫົວ. ບົດກະວີຂອງນາງຫຼາຍບົດໄດ້ຮັບການແຕ່ງເພງ, ໃນນັ້ນມີ “ປະເທດຊາດເອີ້ນຊື່ຂ້ອຍ” (ດົນຕີໂດຍ Dinh Trung Can).

ນະວະນິຍາຍພາສາອັງກິດສອງຫົວຂອງນາງ, The Mountains Sing and Dust Child, ເຊິ່ງສຳຫຼວດສົງຄາມ ແລະຮຽກຮ້ອງສັນຕິພາບ, ໄດ້ຖືກແປເປັນ 25 ພາສາ. ນາງໄດ້ບໍລິຈາກ 100% ຂອງຄ່າພາກຫຼວງຈາກຊຸດບົດກະວີພາສາອັງກິດ, The Color of Peace, ໃຫ້ແກ່ 3 ອົງການເກັບກູ້ລະເບີດທີ່ຍັງບໍ່ທັນແຕກ ແລະ ໜູນຊ່ວຍຜູ້ປະສົບເຄາະຮ້າຍຈາກທາດພິດສີສົ້ມຢູ່ ຫວຽດນາມ.

ຫງວຽນຟານ ກວາງ ມາຍ ໄດ້ຮັບລາງວັນວັນນະຄະດີທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດຫຼາຍລາງວັນ, ໃນນັ້ນມີລາງວັນທີ 2 ແມ່ນລາງວັນວັນສັນຕິພາບ (ແມ່ນລາງວັນວັນນະຄະດີອາເມລິກາ ທຳອິດ ແລະ ອັນດຽວທີ່ຮັບຮູ້ເຖິງພະລັງແຫ່ງວັນນະຄະດີໃນການຊຸກຍູ້ສັນຕິພາບ).

ທີ່ມາ: https://tuoitre.vn/mau-hoa-binh-2025042716182254.htm