ความลับของลูกสะใภ้ |=> เผยแพร่ในหนังสือพิมพ์บั๊กซาง

(BGDT) - เป็นเวลาเกือบ 23.00 น. แล้ว และลูกสะใภ้ก็ยังไม่กลับมา คุณนายมินห์เข้านอนไปนานแล้วแต่ไม่สามารถหลับได้ เธอได้นอนคำนวณอยู่ตรงนั้น เห็นว่าผ่านมาหนึ่งเดือนเต็มแล้วนับตั้งแต่ฮวงกลับบ้านดึก และเหตุผลที่เธอให้มาล้วนคลุมเครือมาก

ฮวงเคยบอกว่าเธอต้องทำงานล่วงเวลาเนื่องจากบริษัทกำลังเตรียมการสำหรับงานสำคัญของอุตสาหกรรม เมื่อไม่กี่วันก่อนเขาบอกว่ามีโครงการหนึ่งที่ต้องทำให้เสร็จด่วน ดังนั้นทั้งแผนกจึงต้องทำงานทั้งวันทั้งคืนเพื่อให้มันเสร็จ เธอฟังเรื่องซุบซิบในออฟฟิศเหมือนกับฟังเสียงเป็ดร้อง ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร คือบางทีผมก็คิดขึ้นมาว่าลูกสะใภ้อายุแค่ 26 ปี ยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นอยู่เลย แต่อยู่ไกลสามี ผมจะไว้ใจเธอได้อย่างไร

ภาพประกอบ

คิดๆ ดูก็สงสัยว่าลูกสะใภ้ทำงานล่วงเวลาอยู่ที่ออฟฟิศจริงหรือเปล่า หรือไปเดินเล่นที่อื่นอยู่ ยังมีวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ฮวงกลับบ้านตรงเวลา แม่และลูกสาวไปทานอาหารเย็นด้วยกัน และไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของเล็กๆ น้อยๆ บทสนทนาของแม่สามี ลูกสะใภ้ และลูกชายที่ทำงานอยู่ไกลก็มีความสุขมากเช่นกัน ดังนั้นความสงสัยของเธอก็ยังคงอยู่ที่นั่น

หลังจากแต่งงานกันมานานกว่า 2 เดือน บริษัทได้รับสัญญาใหญ่ในภาคตะวันตกและภาคกลาง และได้รับมอบหมายให้กำกับดูแลโครงการ คาดว่าจะต้องดำเนินการเป็นเวลานาน คุณนายมินห์เข้าใจอาชีพก่อสร้าง การมีงานทำหมายถึงการมีรายได้ ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าห้ามลูกชาย เธอเพิ่งบอกกับลูกชายว่าถ้าเธอแต่งงานแล้วทิ้งภรรยาไว้ที่บ้านคนเดียว แม่สามีและลูกสะใภ้ก็จะแตกต่างไปและหัวใจของพวกเขาจะแตกสลาย นั่นคงเป็นเรื่องยากสำหรับฮวงใช่หรือไม่? เมื่อได้ยินแม่พูดเช่นนั้น ตรุงก็ยักไหล่และยิ้ม เขาไว้ใจภรรยาของเขามากและเชื่อว่าแม่ของเขาจะไม่ทำให้สิ่งต่างๆ ยากลำบากสำหรับเขา

ลูกชายของเธอต้องอยู่ห่างจากบ้านเป็นเวลาหลายสัปดาห์เมื่อฮวงเริ่มออกเดินทางแต่เช้าและกลับบ้านดึก ฮวงบอกให้เธอล็อคประตูแล้วไปนอนก่อน เธอมีกุญแจของตัวเองเพื่อที่เธอจะเปิดมันเมื่อเธอกลับถึงบ้าน บ้านเช่าหลังนี้ไม่กว้างขวางมากนัก ประมาณ 60 ตารางเมตร ก่อสร้างเป็นทรงท่อ แบ่งเป็นห้องนั่งเล่น ห้องนอนสองห้อง ห้องครัว และห้องน้ำเล็กๆ ขณะที่เธอนอนอยู่ในห้อง เธอได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำอย่างชัดเจน ฮวงสวมชุดยูนิฟอร์มทำงานไปทำงาน แต่ทุกเช้าเธอจะเตรียมเสื้อผ้าสำรองไว้ในกระเป๋าแยกที่อยู่ในท้ายรถ เมื่อฮวงกลับถึงบ้านตอนดึก เสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่ก็เป็นชุดเดียวกับที่เธอแพ็กและนำมาเช้าวันนั้น ยิ่งเธอคิดมากขึ้น เธอก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น ถ้าฮวงไม่ได้ออกไปพบหรือออกเดตกับใคร แล้วทำไมเธอต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยล่ะ? เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นเพื่อโทรหาลูกชาย ถึงแม้เธอจะรู้ว่ามันสายแล้ว แต่ถ้าเธอไม่โทรไป เธอจะรู้สึกกระสับกระส่ายมาก

- ดูภรรยาคุณสิ เธอกลับบ้านดึกทุกวัน เธอทำงานอะไร?

- ไม่นะแม่ ฮวงทำงานอยู่ที่ออฟฟิศจริงๆ ฉันและสามี จะวีดีโอ คอลหากันทุกวัน เธอเล่าให้ฉันฟังทุกอย่างที่เธอทำและที่เธอไป

- โอ้พระเจ้า ทำไมคุณถึงจริงจังขนาดนี้ลูกชาย ใครจะรู้ว่าผีจะกินอาหารตอนไหน?

- แม่อย่าคิดมากนะ ไม่งั้นเราจะเสียความรู้สึก การอยู่ร่วมกันเป็นเวลานานต้องมาจากความรักก่อน จากนั้นต้องมีความไว้วางใจ ฉันรู้จักฮวงมา 5 ปี ก่อนที่จะแต่งงาน ไม่ใช่เพียงวันหรือสองวันเท่านั้น

คุณนายมินห์รู้ว่าเธอไม่มีหลักฐาน ดังนั้นเธอจึงยอมแพ้และวางสายไป แต่เธอคิดว่าเธอคงต้องหาทางสืบสวนให้แจ่มชัด เพราะการยังเชื่อครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ เธอเริ่มวางแผนที่จะติดตามลูกสะใภ้ของเธอ

วันรุ่งขึ้นหลังเลิกงาน เธอก็ขับรถไปที่สำนักงานของฮวงและนั่งในร้านชาริมถนนเพื่อสังเกต ตามที่เธอคาดเดาไว้ ฮวงไม่ได้ทำอะไรเลยที่สำนักงาน เสื้อผ้าที่ฉันใส่ไปทำงานเช้านี้ถูกแทนที่ด้วยกระโปรงยาวถึงเข่าและเสื้อโปโล เธอสวมหน้ากากที่ปกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่ง แต่เธอยังคงจำได้ว่าฮวงแต่งหน้าใหม่ หลังจากติดตามฮวงได้สักพัก เธอก็พบว่าฮวงต้องหลีกทางให้รถคันหนึ่งที่วงเวียน เมื่อเธอออกมาแล้วเธอไม่รู้ว่าจะไปทางไหน หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ตัดสินใจหันกลับ การติดตามที่ล้มเหลวยิ่งกระตุ้นความอยากรู้มากขึ้น เธอตั้งใจไว้ว่าถ้าเธอไม่รู้วันนี้ พรุ่งนี้ หรือมะรืนนี้ เธอจะต้องได้รู้ให้ได้

ในวันที่สองหลังจากติดตามลูกสะใภ้ นางมินห์เริ่มแน่ใจมากขึ้นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับฮวง เมื่อเห็นฮวงขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปในร้านอาหารหลายชั้นที่มีแสงสว่างจ้า ที่นี่มีรถยนต์ ผู้คนเข้าออกมากมายจากทุกชนชั้น คนงาน ครอบครัว คนงานรับจ้าง และผู้คนหรูหรามีระดับมากมาย เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงหันรถกลับไป เนื่องจากเธอรีบออกไปและไม่ได้พกเงินมาด้วย เธอจึงคิดว่าคงจะลำบากใจที่จะไปที่ร้านอาหารคนเดียวในตอนนี้ เธอค่อยๆ มองไปรอบๆ หวังว่าจะเห็นลูกสะใภ้ของเธอนั่งอยู่ที่ไหนสักแห่งในร้าน แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก

คืนหนึ่งเธอนอนไม่หลับอีกคืน เธอจึงตัดสินใจที่จะ "จับคนร้าย" และดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอกำลังรอลูกสะใภ้เปิดประตู เธอทำเป็นตื่นไปเข้าห้องน้ำ แล้วถามด้วยความไม่แน่ใจ:

- วันนี้คุณยุ่งไหม? หน่วยงานรัฐประเภทไหนที่คอยบังคับให้พนักงานทำงานล่วงเวลา?

- ครับ... เอ่อ... มีเรื่องหนึ่งที่ทับซ้อนกันอีกเรื่องหนึ่งนะครับแม่... ทุกวันนี้หน่วยงานราชการหลายแห่งก็ต้องทำการ ค้า ด้วย จึงยุ่งมาก

เธอรู้ว่าฮวงกำลังโกหก แต่ไม่ได้เปิดโปงเธอ เธออยากรวบรวมหลักฐานที่ชัดเจนก่อนที่จะพูด วันนี้เธอตั้งใจจะถ่ายรูปแต่ด้วยความตื่นตระหนกจึงทำโทรศัพท์หล่น เมื่อเธอมองขึ้นไป ฮวงก็หายไปแล้ว พรุ่งนี้พรุ่งนี้เธอจะต้องเตรียมตัวให้รอบคอบมากขึ้นแน่นอน ครั้งที่สามเป็นเสน่ห์ เธอจะไม่กลับมามือเปล่า เธอไม่ได้เกลียดลูกสะใภ้คนนี้ ฮวงเป็นคนอ่อนโยน มีไหวพริบ และเข้าใจผู้อื่นดีมาก แต่ถ้าเธอทำอะไรผิดหรือทำผิดต่อลูกชายของเธอ เธอจะไม่ให้อภัยเขาเลย

วันที่สามเธอหยุดขับรถและตัดสินใจจ้างมอเตอร์ไซค์รับจ้างเพื่อความปลอดภัย ฮวงยังคงขับรถตรงเข้าไปในร้านอาหารใหญ่แห่งนั้น ตอนนี้เธอเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีแล้ว เธอเดินเข้าไปอย่างมั่นใจและเลือกโต๊ะมุมใกล้ทางเข้า สถานที่แห่งนี้มีทัศนียภาพภายในแบบพาโนรามา เธอจะสามารถสังเกตและค้นหาฮวงได้อย่างง่ายดาย เมื่อดูเมนูแล้ว เราจะเห็นว่าไม่เพียงแต่จะมีอาหารเอเชียและยุโรปราคาแพงและอาหารพิเศษประจำภูมิภาคเท่านั้น แต่ภายในร้านยังมีอาหารหลายอย่างที่เหมาะสำหรับครอบครัวที่มีลูกเล็กและมื้อเที่ยงในออฟฟิศอีกด้วย พื้นที่โปร่งสบาย สไตล์การตกแต่งเรียบหรูและอ่อนโยน

ชั้นบนมีห้องอาหารส่วนตัว และชั้นบนดูเหมือนจะเป็นร้านกาแฟ ห้องคาราโอเกะ และแม้แต่โรงภาพยนตร์… เธอสั่งอาหารกลางวันที่ออฟฟิศ และในขณะที่รออาหารมาเสิร์ฟ เธอก็อ้างเหตุผลว่าไปห้องน้ำเพื่อไปหาลูกสะใภ้ของเธอ เธอค่อยๆ มองดูรอบๆ ชั้นแรกแต่ก็ไม่เห็นเขา ดังนั้นเธอจึงค่อยๆ เดินขึ้นไปยังชั้นสอง เธอเดินช้าๆ ตั้งใจฟังผ่านแต่ละห้องที่ปิดอยู่ ซึ่งเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ในขณะนี้ เธอเป็นเพียงคนคอยติดตามที่มีเจตนาร้ายเท่านั้น ทันใดนั้นก็มีเสียงจากห้องรับประทานอาหารที่มีประตูเปิดครึ่งบานทำให้เธอต้องหยุด

- ฉันขอเชิญคุณฮวงดื่มกาแฟสักถ้วย ว้าวเธอดูสวยมากขึ้นตั้งแต่แต่งงานเลยนะ ยังทำให้ฉันรักเธอมากขนาดนี้…

เมื่อได้ยินคำพูดเจ้าชู้ของชายหนุ่มและเห็นว่าฮวงเงียบไป ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำ ขณะที่ฉันกำลังสับสนว่าจะดูหน้าของฮวงได้อย่างไร จู่ๆ ประตูก็เปิดออกกว้าง พนักงานเสิร์ฟเดินออกมาและกระซิบผ่านวิทยุสื่อสารเพื่อเรียกอาหารจานใหม่ เธอมองเข้าไปอย่างรวดเร็ว ที่โต๊ะอาหารมีผู้ชาย 3 คนผู้หญิง 2 คน แต่ไม่มีฮวง กลายเป็นว่ามีแต่คนที่มีชื่อเดียวกันเท่านั้น หลังจากมองดูอย่างรวดเร็ว เธอก็รีบลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าธุรกิจที่น่าสงสัยของเธอจะถูกเปิดเผย ในขณะที่กำลังกินและสังเกตอยู่เกือบชั่วโมง เธอสังเกตเห็นว่าฮวงอยู่ที่ไหนสักแห่งในห้องอาหารอีกห้องหนึ่ง กำลังนั่งดื่มกาแฟ ร้องเพลง หรือ... ดูหนัง แต่ถ้าผมไปค้นหาตอนนี้ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าจะไปทางไหน และมันจะไม่ดีต่อการดึงดูดความสนใจของผู้คน เธอจากไปโดยจิตใจสับสนวุ่นวาย ความสงสัยของเธอยิ่งเพิ่มมากขึ้น

เสียงประตูเปิดบอกเธอว่าฮวงกลับมาแล้ว เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำหัวใจของเธอก็ปั่นป่วน เธอจึงลุกขึ้นและเดินเขย่งเท้าเข้าห้องน้ำอย่างเบามือ เมื่อมองผ่านประตูที่ปิดครึ่งหนึ่ง เธอเห็นฮวงกำลังใช้ผ้าพันแผลทำความสะอาดต้นขาของเธอ ปากของเธอมีเสียงฟ่อด้วยความเจ็บปวด เธอผลักประตูเปิดออก ทำให้ฮวงตกใจ ช่อดอกไม้ในมือของเธอร่วงลงบนพื้นสีแดง เมื่อมองไปที่รอยแผลยาวๆ บนต้นขาของเธอที่กำลังมีเลือดไหล เธอก็เกิดอาการตื่นตระหนก:

- มีอะไรเหรอฮวง? เกิดอะไรขึ้นกับเรื่องนี้?

- ครับ... ครับคุณแม่ ผม... ผม...

โดยไม่รอให้ฮวงตอบ เธอก็รีบเปิดไฟและเรียกเธอออกไป เธอทำการรักษาแผลของลูกสะใภ้อย่างอ่อนโยน เมื่อได้ยินเสียงครวญครางเบาๆ ของเธอ เธอไม่อาจทนกล่าวคำตำหนิใดๆ ได้ ราวกับเข้าใจความคิดของเธอ ฮวงจึงอธิบายอย่างอ่อนโยนว่า:

- จริงๆ แล้ว... ออฟฟิศของฉันไม่ยุ่งเลย หลังเลิกงานฉันก็ทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารค่ะแม่ วันนี้มีแขกเกิดการทะเลาะกัน โชคร้ายที่ขวดไวน์แตกแล้วมากระแทกขาฉัน ฉันกับสามีซื้อที่ดินผืนเล็กๆ นอกเมืองและอยากจะสร้างบ้านในปีหน้า ดังนั้นฉันจึงพยายามทำงานหนักและดูแลเรื่องใหญ่ๆ เราอยากจะลงหลักปักฐานให้แม่สบายใจ แล้วก็มีลูก... แม่... ขอโทษนะที่ไม่ซื่อสัตย์กับแม่!

นางนั่งฟังคำสารภาพของฮวงอย่างเงียบๆ โดยตระหนักว่านางเองต่างหากที่ผิด ลูกสะใภ้เป็นคนดีมาก แต่ยังคงสงสัยในเรื่องแย่ๆ ของเธออยู่ เธอจับมือฮวงและตบเบาๆ แล้วยิ้มด้วยความโล่งใจ:

- ทำไมต้องขอโทษ? ฉันทำงานหนักเพื่อครอบครัวสามี ขอบคุณนะลูกสาว!

เป็นครั้งแรกที่เธอโอบไหล่ลูกสะใภ้โดยไม่รู้สึกห่างเหินหรืออึดอัดเหมือนก่อน

เรื่องสั้นของ มายดิงห์

หญ้าจากกฎ

(BGDT) - เมื่อคืนฉันบอกภรรยาว่าฉันฝันถึงฮาที่กำลังกลับมา โดยสวมหมวกปีกกว้าง ชุดทหารซูโจว เป้สะพายหลังใบเล็ก และเต็มไปด้วยฝุ่นสีแดง ฮาจ้องมองเขา จากนั้นก็หยิบตุ๊กตาหญ้าออกมาจากกระเป๋าด้วยความสับสน