ลุงหมูยเบา กับบทกวีเรื่องมด

หมู่บ้านของฉัน อัปเคย์กัง เป็นหมู่บ้านชาวประมง อาศัยอยู่อย่างสงบสุขในพื้นที่ชายฝั่ง ที่นี่คือแหลมเกอกา ฮอนโมท ฮอนลาน... เคยมีครั้งหนึ่งที่เราเล่นกันอย่างมีความสุขใต้ต้นมะพร้าวที่ร่มรื่นตลอดทั้งปีและเนินทรายสีขาวสูงตระหง่าน ในคืนเดือนหงาย ขณะที่ปีนขึ้นไปบนเนินทราย เราคิดว่าเราสัมผัสได้ถึงดวงจันทร์!

เรียบง่ายและโดดเดี่ยว

ตลอดทั้งปี ชาวบ้านดำดิ่งลงสู่ทะเลเพื่อจับปลาและกุ้ง ของขวัญจากสวรรค์นี้ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด มอบชีวิตความเป็นอยู่จากรุ่นสู่รุ่น แต่ในปี 1947 เนื่องจากสงครามเวียดนาม-ฝรั่งเศส ชาวบ้านของฉันจึงละทิ้งทะเลไปสู่ป่า และนับแต่นั้นมา ชีวิตอันแสนยาวนานของชาวบ้านก็ต้องเผชิญกับความยากลำบากและความยากจน พวกเขาหาเลี้ยงชีพด้วยการทำลายป่า เผาไร่นา ปลูกพืชผล และเก็บเกี่ยวผลผลิตเพื่อความอยู่รอด พวกเขาต้องย้ายที่อยู่ตลอดทั้งปีเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของฝรั่งเศส

พวกเราซึ่งเป็นเด็กโตไม่กี่สิบคน ยังเปลือยกายอาบสายฝน ไม่รู้จักอาย ไล่กันไปมาหยอกล้อกันเล่นๆ และท้าทายกัน “ใครจะอาบสายฝนได้นานโดยไม่หนาวสั่น” สาวๆ ยืนดูหัวเราะทั้งๆ ที่ฟันหายไป ทุกวันพวกเราจะเดินเตร่ในป่าเพื่อจับนก เก็บผลไม้ และไปที่ทุ่งนาเพื่อพลิกกองมูลควายเพื่อหาจิ้งหรีดมาสู้กัน

มีอยู่วันหนึ่งที่ทหารผ่านมาแถวหมู่บ้าน เราแปลกใจมาก ถามไปก็พบว่าทหารกำลังสู้รบกับฝรั่งเศส พอถามว่ารบที่ไหน ทหารก็บอกว่าที่ไหนมีฝรั่งเศส ที่นั่นก็รบกัน! แล้วทหารก็ฝึกดนตรี ฝึกร้องเพลง แล้วถามว่า อ่านออกเขียนได้ไหม? เราตอบว่า ไม่มีใครสอนให้รู้หรอก

ปลายปี 1948 วันหนึ่งในต้นฤดูใบไม้ผลิ เราได้ยินเสียงดังมาจากลำโพงว่า... "เธอต้องไปโรงเรียน..." เรารู้สึกทั้งแปลกและหวาดกลัว จึงตัดสินใจไปโรงเรียนอย่างลังเล แต่ในความเป็นจริง สถานที่เรียนหนังสือกลับเต็มไปด้วยโต๊ะและเก้าอี้สานจากไม้ไผ่และต้นไม้อื่นๆ ไม่มีหลังคา มีเพียงร่มเงาของต้นไม้โบราณเท่านั้น ในวันที่อากาศแจ่มใส เราไปโรงเรียน ในวันที่ฝนตก เราไม่ไปโรงเรียน

ครูคนแรกของเราคือลุงม่วยเบา ถึงแม้จะเป็นครู แต่ไม่มีใครในหมู่บ้านเรียกเขาว่าครู รวมถึงพวกเราด้วย ลุงม่วยเบา เป็นชื่อที่คุ้นเคยและน่ารัก จึงไม่มีใครถามถึงการศึกษา บ้านเกิด และภูมิหลังของเขา... เรารู้เพียงว่าเขาเคยอยู่ที่หนองน้ำโคเค (เขตปฏิวัติลับในตำบลเตินถั่น อำเภอห่ำถ่วนนาม จังหวัด บิ่ญถ่วน ) ตั้งแต่ก่อนที่พวกเราจะเกิด (ผมเคยต้อนควายเข้าไปในหนองน้ำโคเค เก็บผลโคเคมาทำกระสุนเพื่อยิงกระบอกไม้ไผ่ ซึ่งเป็นปืนชนิดหนึ่งที่ทำจากกระบอกไม้ไผ่ ยิงผลโคเคโดยการดันเข้าไป ทำให้เกิดเสียงดังปัง บางครั้งตอนที่เราอยู่ในขบวนรบ การตี "ศัตรู" ก็เจ็บปวดเหมือนกัน!)

ลุงมุ่ยเบาวไปสอนโดยสวมเพียงชุดอาวบาบา (ชุดประจำชาติเวียดนาม) สีดำที่ซีดจางไปตามกาลเวลา! ท่านบอกว่ามีศัตรูสองอย่างที่ต้องทำลายให้สิ้นซาก นั่นคือความไม่รู้และชาวฝรั่งเศส ผู้ใหญ่ก็ดูแลชาวฝรั่งเศสอยู่แล้ว เด็กๆ จึงต้องดูแลการทำลายความไม่รู้ ต่อมาเราจึงได้รู้ว่าท่านคือครูที่สอนนักเรียนชั้นมัธยมปลายของเราหลังจากที่พวกเขา "สำเร็จการศึกษา" และไปต่อสู้กับชาวฝรั่งเศส!

วันหนึ่ง ขณะที่นักเรียนทั้งชั้นมารวมกัน เขาบอกว่าเขาจะไป เมื่อถามว่าจะไปไหน เขาก็ยิ้มและไม่พูดอะไร สิบวันก่อนไป เขาบอกว่าเด็กๆ อ่านออกเขียนได้แล้ว และเขาจะลอกบทกวี "มด" ให้พวกเขาฟัง เขาย้ำว่าเด็กๆ ต้องท่องจำ และเมื่อโตขึ้น พวกเขาจะเห็นความรักชาติในบทกวี "มด"

เวลาผ่านไปกว่าครึ่งศตวรรษแล้ว ฉันยังคงจำบทกวี "มด" ได้อย่างชัดเจน: "คุณคงสังเกตเห็นบ่อยๆ/ ฝูงมดตัวเล็กวิ่งไปตามกำแพง/ อย่าดูถูกพวกมัน มดตัวน้อยที่เศร้าโศก/ พวกมันเหมือนคนที่มีบ้านเกิดเมืองนอน/ พวกมันเหมือนคนที่มีบ้านเกิดเมืองนอนที่รัก/ และรู้วิธีที่จะตายด้วยจิตวิญญาณนักสู้/ ประเทศของมด: ตอไม้ข้างรั้ว/ เนินดินสูงที่มั่นคง มดสร้างป้อมปราการ/ ด้วยกำแพงสูงและคูน้ำกว้างที่สร้างขึ้นรอบๆ/ มีทหารลาดตระเวนอยู่ทั้งสี่ด้าน/ กองทหารลาดตระเวนลาดตระเวนอย่างเคร่งครัด/ ใครก็ตามที่ผ่านไปจะถูกสอบสวนอย่างละเอียด/ ประเทศนี้ร่ำรวยและทรงอำนาจ ผู้คนอยู่ทุกหนทุกแห่ง/ ไปมา ยุ่งกับงาน/ และยานพาหนะและคนงานเต็มแผ่นดิน/ ชีวิตสงบสุขและโลก ก็สงบสุข / ทันใดนั้น วันหนึ่งก็มีเด็กเหลือขอ/ ก้าวเข้าไปในรั้วอย่างเย่อหยิ่ง/ ไซเรนแจ้งเตือนไปทั่วทั้งเมืองที่ใจดี/ ไซเรนดังขึ้น สัญญาณการระดมพลทั่วไป/ ทั้ง คนแบกสัมภาระ ทหาร และคนงาน/ เพราะประเทศชาติพร้อมที่จะตาย/ เท้าของเด็กหนุ่มนั้นเปรียบเสมือนระเบิดปรมาณู/ ตกลงบนกำแพง ประชาชนนับพันถูกเหยียบย่ำ/ กำแพงมดตัวเล็กทั้งมุม/ ถูกทำลายล้างด้วยเท้าอันโหดร้าย/ ประเทศชาติถูกทำให้ขายหน้าและทั้งประเทศเมาเลือด/ พวกเขาพุ่งเข้าใส่เด็กหนุ่มผู้รุนแรงเพื่อโจมตี/ เด็กหนุ่มเจ็บปวดและโกรธแค้นจนแทบคลั่ง/ พวกเขาฟาดไม้กวาดและทุบรังมด/ วันรุ่งขึ้น ฉันขอเชิญคุณกลับมาที่นี่/ ณ ที่แห่งนี้ ข้างรั้วใต้ต้นไม้/ มดคันไฟกำลังสร้างรังอย่างอ่อนโยน/ จงกล้าหาญ ก้าวเท้าเข้ามาและลองดู/ แม้ว่าเมื่อวานนี้เท้าของคุณจะโหดร้าย/ แม้ว่าเท้าของคุณจะเหยียบย่ำภูเขาและแม่น้ำ/ มดคันไฟยังคงพร้อมที่จะต่อสู้/ อย่าคิดว่าพวกมันอ่อนโยนและเล็ก/ ด้วยความดูถูกและความแข็งแกร่งอันโหดร้าย/ การพิชิตประเทศชาตินั้นไม่ง่าย/ ประเทศชาติที่ได้รับชัยชนะมานับพันปี" (Ngoc Cung - กวีก่อนสงคราม)

เราท่องจำบทกวีเรื่อง “มด” จากนั้นก็บอกลาคุณครู แล้วออกจากโรงเรียนแห่ง “การรู้หนังสือและการรู้หนังสือ” จากนั้นคุณครูและนักเรียนก็แยกย้ายกันไปในช่วงสงคราม

หลังจากปี พ.ศ. 2518 ความสงบสุขก็มาเยือน ข้าพเจ้าจึงกลับไปยังบ้านเกิดที่ตำบลวันมี หมู่บ้านเกยกัง (ปัจจุบันคือตำบลเตินถั่น อำเภอหำทวนนาม จังหวัดบิ่ญถวน) ข้าพเจ้าได้ไปตามหาลุงม่วยเบา แต่ผู้คนในสมัยของท่านได้เสียชีวิตไปแล้ว และบางส่วนก็สูญหายไปเพราะสงคราม ส่วนที่เหลืออีกไม่กี่คนยังคงจำได้เลือนลางว่าลุงม่วยเบาได้เสียชีวิตลงหลังจากการสงบศึกในปี พ.ศ. 2497

ข้าพเจ้าขอจุดธูปสักสองสามดอกเพื่อรำลึกถึงท่าน ครูคนแรกของข้าพเจ้า และขอขอบคุณกวี Ngoc Cung ที่ได้ปลูกฝังความรักชาติในตัวพวกเราผ่านบทกวีเรื่อง "มด" ในสมัยที่สงครามต่อต้านปะทุขึ้น

แหล่งที่มา