ทำนองแห่งความทรงจำ

(QBĐT) - เดือนเมษายนกลับมาพร้อมกับวันอันอ่อนโยนและคลุมเครือของการเปลี่ยนแปลงฤดูกาล เช่นเดียวกับบทเพลงบรรเลง ความหนาวเย็นของฤดูหนาวผ่านไปแล้ว แต่แสงแดดอันแผดจ้าของฤดูร้อนยังคงส่องแสงอยู่ที่ขอบฟ้าอันไกลโพ้น ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพียงครึ่งทาง เปราะบางเหมือนก้าวที่เหยียบเส้นด้ายแห่งอารมณ์ ทำให้หัวใจผู้คนหวั่นไหวได้ง่าย

เดือนเมษายนจึงกลายเป็นวันพิเศษ ทำให้หัวใจของเราอ่อนโยนลงอย่างกะทันหันกว่าปกติ อ่อนไหวได้ง่ายๆ แค่เพียงสายลมพัดผ่าน เพลงเก่าๆ ที่ดังอยู่กลางถนน หรือยามบ่ายสีม่วงอ่อนที่ชมพระอาทิตย์ตกดินระยิบระยับด้วยสีทองบนหลังคากระเบื้องที่คุ้นเคย

บางทีเพราะเดือนเมษายนอยู่ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงอันอ่อนโยนของสวรรค์และโลก จึงกลายเป็นช่วงเปลี่ยนผ่านอันเงียบสงบของความทรงจำด้วยเช่นกัน ในปัจจุบันนี้ มันง่ายมากที่จะย้อนกลับไปสู่อดีตอย่างกะทันหัน ซึ่งสิ่งต่างๆ ที่คิดว่าหลับใหล ก็กลับมีชีวิตขึ้นมาอย่างกะทันหัน แม้จะคลุมเครือแต่ก็ชัดเจน ราวกับว่ามันไม่เคยหายไปเลย คำสัญญาที่ยังไม่เป็นจริง แววตาที่เคยทำให้หัวใจเต้นแรง หรือช่วงบ่ายจากหลายปีก่อนก็หวนกลับมาอย่างกะทันหัน คืบคลานเข้าสู่ช่วงเวลาปัจจุบันอย่างเงียบๆ เพื่อที่เราจะได้รู้สึกถึงความอบอุ่นของกาลเวลา กลิ่นของความคิดถึง เดือนเมษายนเป็นเหมือนเพื่อนเก่าที่เงียบสงบและอ่อนโยน คอยแวะมาเตือนเราถึงสิ่งต่างๆ ที่เราสูญเสียไป เส้นทางที่เราฝากรอยเท้าไว้ และผู้คนที่ร่วมเดินไปกับเรา แม้จะเป็นเพียงช่วงสั้นๆ ของการเดินทางในชีวิตของเราก็ตาม

ภาพประกอบ : มินห์ กุ้ย.

มีบางวันในเดือนเมษายนที่หัวใจของฉันหยุดนิ่งกะทันหัน ไม่เศร้าไม่สุข มีเพียงความว่างเปล่าไร้ชื่อที่สั่นไหวระหว่างลมหายใจแต่ละวัน มันเป็นความรู้สึกของวันที่อากาศแจ่มใส แต่ท้องฟ้ากลับปกคลุมไปด้วยชั้นเมฆบางๆ เหมือนม่านหมอก มีลมพัดพากลิ่นที่คุ้นเคยมา ทำให้เราคิดถึงช่วงเวลาที่เราคิดว่าเราลืมไปแล้ว ความปรารถนาในเดือนเมษายนนั้นไม่สดใสเหมือนไฟ และไม่ได้ทำให้หัวใจสลาย แต่ก็ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา เหมือนเม็ดฝุ่นเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ ซ่อนเร้นอยู่ในความทรงจำแต่ละส่วน

ฉันมีเดือนเมษายนแบบนั้นด้วยสิ่งที่ยังไม่เสร็จสิ้น มีสิ่งต่างๆ ที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ และเลือนหายไปอย่างรวดเร็วตามกระแสกาลเวลา

เป็นช่วงบ่ายแก่ๆ ฝนไม่ตก แต่บรรยากาศมีความชื้นอ่อนๆ เหมือนกับว่าฝนที่ตกในตอนเช้าเพิ่งผ่านไปอย่างเงียบๆ ทิ้งเสียงสะท้อนไว้บนกิ่งก้านและใบทุกใบ ลมเดือนเมษายนพัดผ่านไหล่ของฉันอย่างแผ่วเบา พร้อมกับกลิ่นดอกโซอันอ่อนๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ชวนให้นึกถึงความคิดถึงในอดีต วันนั้นเส้นทางกลับบ้านดูยาวนานกว่าปกติอย่างกะทันหัน บางทีอาจเป็นเพราะฉันเดินช้าๆ พยายามรักษาช่วงเวลาสุดท้ายกับคนที่กำลังจะจากไป

เราเดินเคียงข้างกัน ขนานกันราวกับสายธารแห่งความทรงจำสองสายที่ไม่เคยสัมผัสกัน ระหว่างแถวต้นไม้อันเงียบสงัด ระหว่างท้องฟ้าในเดือนเมษายนที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีม่วงซีดพร่ามัว เขาอมยิ้มอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่อ่อนโยนดุจสายลม ราวกับต้องการจะปลอบโยนสิ่งที่ไม่ได้เอ่ยออกมา แต่ความอ่อนโยนนี้กลับทำให้หัวใจของฉันเจ็บปวด เหมือนกับว่าเมื่อจ้องมองนั้นหันไป มันจะเอาทุกสิ่งที่ยังไม่ได้กล่าวไปด้วย

“หากวันหนึ่งคุณจำฉันไม่ได้แล้ว ให้คิดว่าเดือนเมษายนเป็นเพียงเดือนธรรมดาๆ ในรอบปี หากคุณยังจำได้ ให้คิดว่าเดือนเมษายนเป็นฤดูแห่งความรักที่ยังไม่สมหวัง”

ขณะที่เขาพูดประโยคนี้ น้ำเสียงของเขาเบาราวกับสายลม ไม่พยายามจะยึดถือ ไม่เรียกร้องสิ่งใด แต่แต่ละคำก็ตกลงสู่หัวใจของฉันเหมือนหยดน้ำค้างที่ตกลงบนทะเลสาบที่นิ่งสงบ

ฉันไม่ได้ตอบ. ฉันเพียงแค่ก้มหัวและมองดูรอยเท้าของฉัน ฟังเสียงหัวใจเต้นเงียบๆ ในอก ฉันอยากจะพูดบางอย่าง อยากเก็บบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับช่วงเวลานั้นเอาไว้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันจึงเลือกที่จะเงียบเอาไว้ บางทีฉันอาจกลัวว่าหากฉันพูดออกไป ทุกสิ่งจะหายไปเหมือนสายลมเดือนเมษายนที่บอบบาง เหมือนกับการพูดออกไปหมายความว่าต้องปล่อยวาง

เขาจากไปโดยหลังของเขาค่อย ๆ หายไปในยามพลบค่ำ และกลมกลืนไปกับท้องฟ้าสีม่วงหมอกในขณะที่วันกำลังจะสิ้นสุดลง ส่วนตัวฉันเองก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น กลางถนนที่ดอกโซอันร่วงโรยอย่างไม่สวยงาม พลางสงสัยว่าในเดือนเมษายนนี้ จะมีการแยกทางกันแบบนี้เกิดขึ้นอีกกี่ครั้งกันนะ กี่คำที่ยังไม่ได้พูดออกไป? กี่สายตาที่หันมามองกันเป็นครั้งสุดท้าย โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นครั้งสุดท้าย? ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่เดือนเมษายนกลับมา ฉันรู้สึกว่างเปล่าอย่างแปลกๆ แม้กาลเวลาจะปกคลุมทุกสิ่งด้วยฝุ่นละออง แม้ว่าชีวิตจะพาฉันไปไกล แต่ยังมีส่วนหนึ่งของหัวใจฉันที่ติดอยู่ที่นั่น ในยามบ่ายที่ไม่มีฝน แต่หัวใจของฉันเปียกโชก วันเดือนเมษายนที่ไม่มีอะไรพิเศษ ยกเว้นความคิดถึงที่ไม่สิ้นสุด

และแล้วเดือนเมษายนก็จะผ่านไปอย่างอ่อนโยนและเงียบสงบ เช่นเดียวกับเดือนอื่นๆ ในรอบปี เหมือนกับฤดูกาลที่มาเยือนชีวิตผู้คนแล้วก็จากไปอย่างเงียบๆ แต่สิ่งที่เดือนเมษายนฝากไว้ในใจผู้คนนั้นไม่อาจสูญหายไปได้ง่ายๆ บางทีวันนี้เราอาจรู้สึกเศร้าเล็กน้อยเมื่อได้ฟังเพลงเก่าๆ เพียงเงียบไปชั่วขณะก่อนที่ลมจะพัดผ่านมาโดยบังเอิญ แต่ใครจะรู้ วันหนึ่งในช่วงเดือนเมษายนหลายปีต่อมา เมื่อเราบังเอิญเดินผ่านมุมถนนที่คุ้นเคย เราก็จะตระหนักได้ทันทีว่า ความทรงจำที่เราคิดว่าหลับใหลอยู่นั้นยังคงอยู่ครบถ้วนและน่าปวดใจ เลือนลาง แต่ลึกซึ้งจนยากจะลืมเลือน

ที่มา: https://baoquangbinh.vn/van-hoa/202504/giai-dieu-cua-nhung-nho-thuong-2225516/