นิตยสาร Thay Loi Muon Noi ฉบับเดือนพฤษภาคม ภายใต้หัวข้อ Where We Belong นำเสนอบทเรียนเกี่ยวกับความรัก ความเมตตา และการให้อภัยผ่านจดหมาย
ส่วนที่ 2 ของรายการเริ่มต้นด้วยจดหมายจาก “คุณแม่แห่งชาติ” ศิลปิน งัน กวิญ เธอเขียนไว้ในจดหมายว่า “ตอนอายุ 18 ปี ฉันปีนออกทางหน้าต่างและออกจากบ้านเพื่อติดตามท่าน แม้ครอบครัวจะคัดค้าน และละทิ้งอาชีพที่กำลังเติบโตของฉันไป”
แม่ของฉันไม่ชอบเขาเพราะคิดว่าเขาไม่เข้มแข็งพอที่จะรักและปกป้องฉัน ตอนอายุ 18 ฉันตามเขาไป เว้ ฉันต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตปกติ แม้กระทั่งชีวิตธรรมดา เพราะที่เว้ไม่มีเวทีให้แสดง
ฉันเสียใจ เขาก็เสียใจเช่นกัน เพราะเขาไม่สามารถทำให้ฉันมีชีวิตแต่งงานที่สวยหรูได้ ทำให้ฉันต้องหาเงินมาเลี้ยงลูก ทุกครั้งที่ฉันทะเลาะกัน เขาก็อดทนเงียบๆ แล้วค่อยแนะนำฉันอย่างอ่อนโยนว่า..."
ศิลปิน งัน กวินห์ ในรายการ “แทนคำพูด” ฉบับเดือนพฤษภาคม 2566
หงัน กวีญ กล่าวว่า ตลอด 10 ปีที่อาศัยอยู่ในเว้ เธอและสามีต้องเผชิญกับความจริงอันโหดร้ายของชีวิตสมรส หลายครั้งที่เกือบจะหย่าร้างกัน แต่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก ความรักของทั้งคู่ก็แน่นแฟ้นมากขึ้น หงัน กวีญ ตระหนักว่าวัน ชุง คือจุดหมายปลายทางของชีวิตเธอ
หลังจากผ่านไป 10 ปี หงัน กวิญ ตัดสินใจหนีจากครอบครัวไปโฮจิมินห์ซิตี้ “ฉันไม่อยากให้อาชีพของฉันสูญหายไปอีกต่อไป ศิลปินก็เหมือนนก พวกเขาต้องกางปีกได้บนฟ้า” เธอกล่าว
เมื่อมาถึงโฮจิมินห์ซิตี้ครั้งแรก วัน ชุง เป็นตัวสำรองของภรรยา เขาตื่นตี 5 เพื่อทำความสะอาดบ้าน พาลูกๆ ไปโรงเรียน พาภรรยาไปดูการแสดง... เขามักจะใช้โอกาสนี้กินขนมปังและนอนในรถระหว่างรอเงินกวิญ
ศิลปินผู้นี้รู้สึกยินดีกับความเอาใจใส่ของสามี จนกระทั่งวันหนึ่ง วัน ชุง ล้มป่วยลง เธอเล่าว่า “ตอนนั้น ฉันรู้ตัวว่าเขาไม่เอาเปรียบฉัน สามีฉันแทบไม่ได้กินข้าวเลย เพราะต้องไปรับและส่งฉันที่ทำงาน”
งัน กวีญ เสริมว่า วัน ชุง ไม่อนุญาตให้ภรรยาและลูกขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างเพราะไม่ปลอดภัย เขาปฏิเสธข้อเสนองานมากมายเพื่ออยู่บ้านและเป็นแม่บ้าน
MC Thanh Phuong กล่าวว่า "ฉันและศิลปินหลายๆ คนได้เห็น Van Chung ยืนอยู่หลังเวทีหลายครั้งเพื่อดูภรรยาของเขาแสดง และถามกันว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงเอาใจใส่คนอื่นได้ขนาดนี้"
ในชีวิตจริง บางครั้ง งัน กวินห์ ก็ระบายความโกรธใส่สามีเพราะความกดดันจากงาน ครั้งหนึ่ง วัน ชุง ถามอย่างตรงไปตรงมาว่า "ทำไมคุณไม่บอกเขาตรงๆ แต่ระบายใส่ฉันแทนล่ะ"
ในโอกาสที่หาได้ยากยิ่งเมื่อสามีของเธอขึ้นเสียง เธอตอบว่า "เพราะนอกจากคุณแล้ว ฉันไม่มีใครอื่นอีก ถ้าฉันเริ่มทะเลาะในสังคม ฉันจะต้องตกงานและถูกเพื่อนร่วมงานเมินเฉย ฉันต้องคุยกับคนที่เข้าใจฉัน" นับแต่นั้นมา วัน ชุง รับฟังความกังวลทั้งหมดของภรรยาโดยไม่บ่น
หงัน กวินห์ สะอื้นไห้และเล่าว่า “ตอนเด็กๆ ฉันดูหนังและชอบฉากที่คนสองคนสาบานกันว่า ‘เราจะไม่ทิ้งกัน แม้ในยามยากลำบาก เมื่อเราป่วย...”
ฉันยึดถือคำพูดนั้นไว้เป็นคติประจำใจในชีวิต สาบานว่าจะอยู่เคียงข้างสามี แม้เขาจะพิการหรือพิการก็ตาม... ฉันถามสามีว่า “ชาติหน้าคุณยังอยากแต่งงานกับฉันไหม” เขาตอบว่า “ฉันจะเลือกคุณในสิบชาติ” ฉันก็อยากเป็นเหมือนเขาเหมือนกัน
(ที่มา: Vietnamnet)
มีประโยชน์
อารมณ์
ความคิดสร้างสรรค์
มีเอกลักษณ์
ความโกรธ
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)