ฉันเข้าสอบปลายภาคด้วยความรู้สึกทั้งตื่นเต้นและวิตกกังวล การศึกษายาวนานสิบสองปีสิ้นสุดลงด้วยการสอบอันเข้มข้นเพียงสามวัน สำหรับฉันมันเป็นมากกว่าแค่การสอบ เป็นฤดูกาลแห่งการอำลาวัยเรียนซึ่งถือเป็นจุดเปลี่ยนแรกบนเส้นทางสู่วัยผู้ใหญ่ และนั่นเป็นเวลาที่ฉันนึกถึงพ่อของฉัน - ผู้ชายที่เงียบขรึมที่คอยเคียงข้างฉันตลอดช่วงการสอบในครั้งนั้น
พ่อของฉันไม่เก่งในการแสดงความรู้สึกผ่านคำพูด แต่เขามักจะแสดงความรักในแบบของตัวเอง อ่อนโยนแต่ลึกซึ้ง วันใกล้สอบฉันอ่านหนังสือจนดึกดื่น พ่อของฉันไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแต่วางแก้วนมอุ่นๆ ไว้บนโต๊ะทำงานอย่างเงียบๆ ในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาตื่นแต่เช้า เตรียมอาหารเช้า ตรวจดูจักรยานเก่าของเขา เติมน้ำมันและสูบลมยาง “รถดี ถนนเรียบ ผลสอบดี” เขายิ้มและพูดเล่นเพื่อคลายความเครียดของฉัน วันแรกของการสอบ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นข้าวเหนียวถั่วแดงที่กระจายไปทั่วห้องครัว อาหารง่ายๆ ไม่เคยพิเศษขนาดนี้มาก่อน นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นพ่อทำข้าวเหนียวคนเดียว "กินให้เป็นโชคนะลูก" พ่อบอก มื้อเช้าครั้งนั้นกลายเป็นความทรงจำที่ฉันไม่มีวันลืม
สอบ 3 วัน ทุกเช้าพ่อจะพาฉันไปโรงเรียน จักรยานเก่าๆ แล่นฝ่าฝูงชนที่แออัดยัดเยียด พร้อมกับความคาดหวังหลายอย่าง หลังจากสอบแต่ละครั้ง คุณพ่อจะต้อนรับฉันด้วยท่าทีกังวลแต่ก็สงบ “คุณโอเคมั้ย?” - ฉันแค่ถาม. ฉันพยักหน้าหรือไม่ก็เงียบไป แล้วพ่อก็ไม่ได้ถามต่อ การสอบครั้งสุดท้ายคือคณิตศาสตร์ซึ่งเป็นวิชาที่ฉันไม่เก่ง การสอบยาก และความเครียดก็ทำให้ฉันสับสน เมื่อผมออกจากห้องสอบ ผมรู้ว่าผมทำไม่ดี พ่อยืนอยู่ตรงนั้นภายใต้แสงแดดอันแผดจ้าของต้นฤดูร้อน ฉันมองดูพ่อของฉัน จากนั้นก็ก้มหัวและเดินไปข้างหน้า ไม่มีใครพูดอะไรตลอดทางกลับบ้าน อากาศบนจักรยานดูเหมือนจะหนาขึ้น ฉันไม่ได้ร้องไห้ แต่ใจฉันหนักอึ้ง เมื่อถึงบ้านฉันก็กลับห้องอย่างเงียบๆ และเลี่ยงการทานอาหารเย็น
เย็นนั้นพ่อเคาะประตูแล้วนำแก้วนมเข้ามา พ่อนั่งลงข้างๆ ฉันและตบไหล่ฉันเบาๆ “ไม่เป็นไรนะลูก ลูกพยายามเต็มที่แล้ว คะแนนไม่ได้บอกทุกอย่าง พ่อเห็นลูกทำงานหนักทุกวัน” ฉันน้ำตาไหลออกมา ไม่ใช่เพราะว่าคณิตมันยาก แต่เพราะความใจดีของพ่อที่ทำให้ฉันควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ พ่อไม่ตำหนิ ไม่เรียกร้อง พ่อแค่อยากให้ฉันเข้าใจว่าถนนทุกสายมีทั้งขึ้นและลง และสิ่งสำคัญคือต้องลุกขึ้นมาหลังจากล้มทุกครั้ง
การรอผลเป็นกระบวนการที่ยาวนานและใช้เวลานาน ทุกเช้าพ่อของฉันยังคงทำอาหารและถามคำถาม แต่ฉันรู้ว่าเขากังวลเช่นกัน พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่ความกังวลของเขากลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ: เขาทิ้งผลไม้ไว้ในตู้เย็นอย่างเงียบๆ เปิดพัดลมอย่างเงียบๆ ในขณะที่ฉันเรียนหนังสือ และมองมาที่ฉันอย่างเงียบๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง แล้วผลลัพธ์ก็ปรากฏอยู่ที่นั่น ฉันผ่านการสอบจบการศึกษาแล้ว แม้คะแนนวิชาคณิตศาสตร์จะไม่สูงเท่าที่คาดหวังไว้ แต่ก็ยังเพียงพอที่จะผ่านการสอบที่สำคัญที่สุดได้ ฉันกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจ แล้วก็ร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กทารก พ่อตบไหล่ฉันเบาๆ แล้วยิ้ม “ดีมากลูก ตอนนี้ก็โฟกัสที่ความฝันของตัวเองซะ”
ตอนนี้ผมห่างจากการสอบปีนั้นไปมากแล้ว เติบโตขึ้นมาเผชิญกับบททดสอบอื่นๆ ในชีวิต แต่ทุกครั้งที่ฉันคิดย้อนกลับไปถึงฤดูสอบ ฉันก็นึกถึงพ่อของฉัน ซึ่งเป็นครูผู้เงียบขรึมที่สอนบทเรียนแก่ฉันเกี่ยวกับความอดทน ความรัก และความเชื่อมั่นในตนเอง ฉันยังคงมีนิสัยกินข้าวเหนียวถั่วแดงทุกวันสำคัญ เป็นพิธีกรรมเล็กๆ น้อยๆ เพื่อเตือนใจตัวเองว่ายังมีพ่อที่คอยเคียงข้างฉันในวันเวลาที่ยากลำบากที่สุดด้วยความรักที่ไร้คำพูด และฉันอยากจะบอกพ่อว่า: ขอบคุณมากสำหรับข้าวเหนียวถั่วแดงที่ทำให้วันนี้ของลูกสาวของฉันเป็นไปได้
สวัสดีความรัก ซีซั่น 4 ธีม "พ่อ" เปิดตัวอย่างเป็นทางการในวันที่ 27 ธันวาคม 2567 บนสื่อสิ่งพิมพ์ 4 ประเภทและโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัลของวิทยุ-โทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ บิ่ญเฟื้อก (BPTV) สัญญาว่าจะนำคุณค่ามหัศจรรย์ของความรักอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของพ่อมาสู่ประชาชน |
ที่มา: https://baobinhphuoc.com.vn/news/19/173302/mon-xoi-dau-va-mua-thi-cung-ba
การแสดงความคิดเห็น (0)