วันครูเวียดนามวันที่ 20 พฤศจิกายน ถือเป็นโอกาสแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ซึ่งเป็นครูคนแรก

วันครูเวียดนาม วันที่ 20 พฤศจิกายน เป็นวันเชิดชูเกียรติครูผู้สอน แต่ก็เป็นโอกาสที่เราทุกคนจะได้สงบนิ่งและคิดถึงพ่อแม่ เพราะก่อนที่เราจะรู้จักคำนับครูผู้สอนบนแท่น เราก็ได้ก้มศีรษะลงในครรภ์มารดา ฟังเพลงกล่อมเด็ก ฟังความอบอุ่นของความรักที่หล่อเลี้ยงหัวใจของเรา

พ่อแม่คือครูที่ดีที่สุดที่ธรรมชาติได้มอบให้เรา

ก่อนที่เราจะเกิดเสียอีก เมื่อเราเป็นเพียงเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตที่หลับใหลอยู่ในคลื่นศักดิ์สิทธิ์แห่งจักรวาล พ่อแม่ของเราก็เริ่มสั่งสอนเรา พวกท่านสอนเราด้วยการเดินอย่างเบามือ เพื่อที่ทุกย่างก้าวจะไม่รบกวนความสงบสุขในครรภ์มารดา พวกท่านสอนเราด้วยวาจาอันไพเราะและความคิดที่งดงาม เพราะคนโบราณเชื่อว่าเด็กที่เกิดมาจะมีอุปนิสัยแบบที่พ่อแม่เคยบอก พวกท่านสอนเราด้วยการทำความดี เมื่อแม่ยิ้มแย้มให้กับดอกไม้ที่เบ่งบาน เมื่อพ่อนั่งเงียบๆ มองพระอาทิตย์ตกดิน นั่นคือช่วงเวลาที่พวกท่านกำลังปลูกฝังเมล็ดพันธุ์แห่งความเมตตาในตัวเราตั้งแต่ยังเด็ก

ผู้ปกครองมาโรงเรียนวันแรกของชั้นประถมศึกษาปีที่ 1

ภาพโดย: Dao Ngoc Thach

เมื่อเราร้องไห้ตั้งแต่เกิด – เสียงเริ่มต้นของการแสวงบุญอันยาวนานและงดงามที่สุดในชีวิตมนุษย์ พ่อแม่ของเราร้องไห้ไปพร้อมกับเรา ร้องไห้ด้วยความสุข ร้องไห้ด้วยความรู้ว่านับจากนี้ไปพวกเขามีความรับผิดชอบอันสูงส่งเพิ่มเติม นั่นคือการปกป้องสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ความสุขคือการได้เห็นลูกของเรา แต่ความกังวลติดตามเรามาเหมือนเงา ความกลัวว่าลูกจะหนาว ความกลัวว่าลูกจะหิว ความกลัวว่าลูกจะตกใจ ความกลัวทุกสิ่งที่พ่อแม่ทุกคนต้องเผชิญ ลูกของเราไร้กังวล รู้เพียงแต่ว่าจะร้องไห้และหลับอย่างไร ในขณะที่พ่อแม่ยังคงตื่นอยู่ คอยปกป้องทุกลมหายใจของเรา

กาลเวลาผ่านไป ทุกย่างก้าวที่ก้าวพลาดของฉันยังคงประทับรอยพระหัตถ์ของพ่อผู้ชี้นำ ทุกย่างก้าวที่ฉันก้าวไปคือช่วงเวลาที่พ่อก้มลง ค้ำจุน และประคองฉันให้มั่นคงท่ามกลางโลกอันกว้างใหญ่ไพศาล และบนเปลญวนอันเรียบง่าย เพลงกล่อมเด็กของแม่ยังคงดังก้องอยู่ในใจฉันตลอดชีวิต เพลงกล่อมเด็กไม่เพียงแต่กล่อมฉันให้หลับ แต่ยังกล่อมใจฉัน กล่อมบทเรียนเกี่ยวกับความเมตตา ความอดทน และโชคชะตาของมนุษย์ให้ล่องลอยอยู่ในหัวใจ

เด็กๆ เติบโตเป็นผู้ใหญ่และมีบ้านเป็นของตัวเอง คุณคิดว่าพ่อแม่ได้ทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มที่แล้ว แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย ความรักของพ่อแม่ไม่ได้สิ้นสุดลงเมื่อลูกเติบโตขึ้น เพียงแต่จะสงบและลึกซึ้งขึ้น เหมือนสายน้ำที่ไหลเอื่อยที่สุด พ่อแม่ยังคงดูแลลูกๆ และหลานๆ ต่อไป ความรักนั้นเปรียบเสมือนไฟอันอบอุ่น ยิ่งแบ่งปันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งยั่งยืนมากขึ้นเท่านั้น

ผู้ปกครองรอรับบุตรหลานหน้าประตูโรงเรียนในช่วงฝนตกหนักในเดือนมิถุนายน 2568

ภาพโดย: นัท ติงห์

แล้ววันเวลาอันแสนวุ่นวายในชีวิตก็มาถึง ทำให้คุณล้มลง ทำให้คุณลังเล สับสนระหว่างทางเลือกและความผิดพลาด แต่เมื่อทุกคนหันหลังกลับ พ่อแม่คือคนที่โอบกอดคุณไว้เสมอ ปกป้องคุณจากลม ปกป้องคุณจากฝน และโอบกอดคุณไว้ในอ้อมแขนอันสงบสุข ตราบใดที่คุณกลับมา แม้ว่าคุณจะบาดเจ็บ มีข้อบกพร่อง พ่อแม่ก็ยังคงกอดคุณไว้แน่นเหมือนตอนที่คุณยังเป็นทารกแรกเกิด นั่นคือความรักที่ไม่มีเงื่อนไขใดผูกมัดได้ ไม่มีบาปใดใหญ่พอที่จะพรากจากกันได้

เมื่อลูกทำผิด พ่อแม่จะไม่ดุด่าอย่างรุนแรง เพราะลึกๆ แล้วพ่อแม่คิดว่าเป็นความผิดของตนเองที่เลี้ยงดูลูกไม่ดี ความโทษตัวเองนี่แหละที่ก่อให้เกิดความอดทนอดกลั้น ซึ่งเราไม่อาจตอบแทนได้อย่างเต็มที่ตลอดชีวิต

ชีวิตมนุษย์มีขอบเขตจำกัด ตั้งแต่วินาทีที่เราร้องไห้จนหลับตาลง พ่อแม่มีความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือขอให้ลูก ๆ ปลอดภัย พ่อแม่อดทนต่อความเจ็บปวด ความยากลำบาก และการสูญเสียทั้งหมด เพียงเพื่อให้ลูก ๆ ได้นั่งอย่างสงบสุขท่ามกลางสายลม และเมื่อวาระสุดท้ายของชีวิตมาถึง พ่อแม่ก็ยังคงนำพาความรักนั้น พาภาพลูก ๆ ไปสู่อีกฝั่งหนึ่งโดยไม่บ่นพึมพำใด ๆ

บรรพบุรุษสอนไว้ว่า "พระคุณของพ่อแม่นั้นลึกเท่ามหาสมุทร สูงกว่าฟ้า" เราแบกร่างกายนี้ไว้ เราแบกหนี้บุญคุณ หนี้แห่งความกตัญญูที่ไม่มีวันชดใช้คืนได้ และวันที่ 20 พฤศจิกายน ซึ่งเป็นวันที่เราแสดงความกตัญญูต่อผู้ที่ชี้นำเรา คือเวลาที่เราจะหวนรำลึกถึงครูบาอาจารย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ธรรมชาติได้ประทานให้แก่เรา นั่นคือ พ่อแม่

ในห้องเรียนชีวิต พ่อแม่คือครูที่อดทนที่สุด

ในพายุแห่งชีวิต พ่อแม่คือที่พักพิงที่เงียบที่สุด

ในการเดินทางของชีวิตพ่อแม่คือเพื่อนที่อยู่เคียงข้างเรายาวนานที่สุด

พวกเขาสอนเราด้วยหัวใจ ด้วยการเสียสละที่ไม่ระบุชื่อ ด้วยอาหารทุกมื้อ ด้วยเสื้อผ้าทุกชิ้น และด้วยคำแนะนำเล็กๆ น้อยๆ ทุกอย่างที่คอยสนับสนุนการเดินทางภายในของเราทั้งหมด

ไม่ว่าฝนตกหรือแดดออก ผู้ปกครองก็มักจะรอลูกๆ ของตนอยู่หน้าประตูโรงเรียนอย่างเงียบๆ และอดทนเสมอในช่วงสอบทุกครั้ง

ภาพโดย: นัท ติงห์

ครูสอนให้นักเรียนมีความกตัญญูต่อพ่อแม่

และเมื่อเรายืนอยู่ต่อหน้านักเรียน สอนบทเรียนเกี่ยวกับอุปนิสัย ชีวิต และความรัก เรากำลังเดินตามเส้นทางที่พ่อแม่ได้เปิดไว้ เรากลายเป็นครูที่ดีเพราะเราได้รับการสั่งสอนจากความรักอันไม่มีเงื่อนไขของพ่อแม่ การจับมือให้กำลังใจทุกครั้ง คำพูดที่อ่อนโยนทุกครั้งที่มอบให้นักเรียน... ล้วนมีเงาของพ่อแม่อยู่ในตัวพวกเขา

ลึกๆ แล้ว ครูทุกคนก็เหมือนพ่อแม่ที่อยากให้ลูกศิษย์เป็นคนดี ต่างกันแค่ครูให้ความรู้ ส่วนพ่อแม่ให้ทั้งใจ

ความสุขสูงสุดของพ่อแม่ไม่ใช่การที่ลูกมีชื่อเสียงโด่งดัง แต่คือการที่ลูกรู้จักที่จะรักผู้อื่น ความสุขสูงสุดของครูไม่ใช่การที่ลูกเรียนเก่ง แต่คือการที่ลูกรู้จักใช้ชีวิตอย่างพอเพียง ดังนั้น พ่อแม่จึงเป็นครูคนแรก และครูก็เปรียบเสมือนเงาของพ่อแม่เสมอ

วันที่ 20 พฤศจิกายน ท่ามกลางคำอวยพรแด่คุณครู ท่ามกลางช่อดอกไม้หลากสีสัน ขอให้เราใช้เวลาสักครู่เพื่อแสดงความอาลัยแด่ครูคนแรกของเรา เราขอเตือนตนเองจากก้นบึ้งของหัวใจว่า แม้เราจะใช้ชีวิตทั้งชีวิต เราก็ไม่อาจตอบแทนพระคุณอันล้ำลึกของท่านได้ เราหวังเพียงจะดำเนินชีวิตด้วยความเมตตาและคุณธรรม เพื่อไม่ให้ทรยศต่อความรักอันไร้ขอบเขตที่พ่อแม่สั่งสอนมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย

ที่มา: https://thanhnien.vn/ngay-nha-giao-viet-nam-2011-cung-la-dip-tri-an-cha-me-nguoi-thay-dau-tien-185251118164805802.htm