ทีมสำรวจทำความสะอาดพื้นผิวหินที่โฮญีซึ่งมีจารึกภาษาจามในตำบลเฟื้อกนิญ อำเภอหนองซอน จังหวัด กว๋างนาม
ศิลาจารึกจาม
เมื่อเราพบมัน พื้นผิวของแผ่นหินถูกปกคลุมไปด้วยวัชพืชและใบไม้ผุ หลังจากทำความสะอาดพื้นผิวแล้ว พบว่าเป็นหินภูเขาไฟเนื้อหยาบขนาดต่างๆ
พิกัดของแหล่งค้นพบคือ ละติจูด 15.672043 เหนือ ลองจิจูด 108.051582 ตะวันออก ห่างจากแท่งหิน Thach Bich ไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ 7.3 กม. และห่างจากวัด My Son ไปทางตะวันตกเฉียงใต้ 12.5 กม.
พื้นผิวหินทั้งหมดผุกร่อนและปกคลุมด้วยมอสสีเขียว แผ่นหินมีขนาดประมาณ 10 ตารางเมตร ด้านบนแผ่นหินสลักอักษรจามโบราณ 6 บรรทัด แต่ละบรรทัดยาวประมาณ 10 ซม.
เนื่องจากการสึกกร่อนตามธรรมชาติ ตัวอักษรจึงไม่ชัดเจนอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม จากการปรึกษาหารือของผู้เชี่ยวชาญด้านอักษรจามโบราณ พบว่าจารึกบนแผ่นศิลาจารึกมักมีอายุราวศตวรรษที่ 9-11
เราค้นคว้าและศึกษาเอกสารศิลาจารึกของ Champa ที่รวบรวมไว้ก่อนหน้านี้แล้วและไม่พบข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับศิลาจารึกนี้เลย
ชาวบ้านมีน้อยคนนักที่จะทราบตำแหน่งที่แน่นอนของศิลาจารึกนี้ เราจึงสันนิษฐานว่าน่าจะเป็นศิลาจารึกที่เพิ่งค้นพบในจังหวัดกว๋างนาม เราตั้งชื่อศิลาจารึกนี้ตามชื่อที่ชาวบ้านเรียกสถานที่ค้นพบ
ร่องรอยของวัฒนธรรมจำปา
ตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 20 นักวิชาการชาวฝรั่งเศสได้ค้นพบจารึกที่แกะสลักบนหินธรรมชาติ บนแท่นหินหรือโครงสร้างสถาปัตยกรรม รูปปั้น หรือภาพนูนต่ำบนหอคอยของวัดในสถานที่ต่างๆ มากมายในจังหวัดกวางนาม เช่น เจียมเซิน, ฮอนคัพ, หมี่เซิน, เฮืองเกว๋ย, เดืองมง, ด่งเดือง, ฟูถ่วน, อันไทย...
ค้นพบภาพสแกนจารึกภาษาจามในตำบลเฟื้อกนิญ อำเภอหนองซอน จังหวัดกวางนาม
เพียงในอำเภอหนองซอนแห่งเดียว แม้ว่าจะยังไม่มีการค้นพบสถาปัตยกรรมแบบจามมาก่อน แต่ก็มีการค้นพบศิลาจารึกทาชบิชบนหน้าผาธรรมชาติในฮอนเคมดาดุง ซึ่งเป็นต้นน้ำลำธารของแม่น้ำทูโบนตอนบน
ในท้องถิ่นนี้ แม้ว่าจะยังไม่มีการค้นพบหลักฐานที่ชัดเจนของสถาปัตยกรรมจาม แต่ก็มีเรื่องเล่ามากมายที่แสดงให้เห็นว่าชาวจามได้สำรวจดินแดนแห่งนี้ตั้งแต่เนิ่นๆ
เรื่องราวของนางทูโบน หรือที่รู้จักกันในชื่อ โบโบฟู่หนาน แม่ทัพหญิงชาวจาม ผู้มีพรสวรรค์และความงาม เคยเลือกหมู่บ้านจุ่งอัน (ตำบลเกวจุ่ง) เป็นฐานทัพในอดีต
ที่นี่นอกจากจะฝึกทหารแล้ว เธอยังให้ทหารจัดการการผลิต สอนชาวบ้านปลูกหม่อน เลี้ยงไหม และสอนผู้คนใช้สมุนไพรรักษาโรคอีกด้วย
ปัจจุบันยังไม่มีการกำหนดวันก่อสร้างพระราชวังพระนางทูโบน และเป็นไปได้ว่าพระราชวังแห่งนี้สร้างขึ้นบนรากฐานสถาปัตยกรรมสมัยจำปาโบราณ
ในปีพ.ศ. 2451 ผู้ช่วยชาวฝรั่งเศสของสถานกงสุลฮอยอันได้ค้นพบจารึก Thach Bich ที่ Hon Kem Da Dung (ตำบล Que Lam)
แผ่นจารึกนี้ประกอบด้วยข้อความ 2 บรรทัด ซึ่งนักโบราณคดีเชื่อว่าแกะสลักขึ้นในศตวรรษที่ 7 พร้อมกับวันที่สร้างกลุ่มอาคารวัดหมีเซิน ซึ่งแปลได้คร่าวๆ ว่า "จงเจริญพระพุทธมนต์ปาราชกุมารผู้ยิ่งใหญ่แห่งแคว้นจัมปา ผู้เป็นเจ้าแห่งดินแดนนี้ ข้าพเจ้าขอถวายศิวะแด่ท่าน"
หน้าผาหินที่มีตัวอักษรหยักๆ สลักไว้เหมือนเครื่องรางของขลัง ชาวบ้านเรียกกันว่า กันดาบัว จารึกนี้มักจะจมอยู่ใต้น้ำ และทุกปีในคืนพระจันทร์เต็มดวงของเดือนสิงหาคม เมื่อน้ำในแม่น้ำลดลง อักษรเหล่านี้จะปรากฏให้เห็น
เนื่องจากชาวจามไม่มีประเพณีการเขียนประวัติศาสตร์ตามลำดับเวลา กิจกรรมต่างๆ จึงถูกจารึกไว้บนแผ่นศิลาจารึกเพื่อเตือนใจคนรุ่นหลัง แผ่นศิลาจารึกหินธรรมชาติ เช่น โฮ่ นี, ทัจ บิช, ฮอน คัพ... อาจไม่เพียงแต่ถูกจารึกไว้เป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงอาณาเขตของประเทศเล็กๆ ในยุคประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่ยังเป็นสัญลักษณ์แห่งเทพเจ้าผู้พิทักษ์ดินแดนนั้นอีกด้วย
ดังนั้น ศิลาจารึกโห่หนี่จึงเป็นการค้นพบโบราณวัตถุที่สำคัญของชาวจามบนดินแดนหนองซอน และเป็นหนึ่งในแหล่งข้อมูลอันทรงคุณค่าสำหรับการศึกษาประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของอาณาจักรจามปา ศิลาจารึกโห่หนี่มีส่วนสำคัญในการบ่งบอกว่าราวคริสต์ศตวรรษที่ 9-11 ชาวจามปาได้อพยพมายังดินแดนภูเขาอันรกร้างแห่งนี้
ต้องมีการป้องกันรอการถอดรหัส
จารึกบนหินธรรมชาติอาจไม่เพียงแต่เป็นเครื่องหมายบอกเขตแดนของประเทศเล็กๆ ในยุคประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่ยังเป็นเครื่องหมายบอกทิศทางของเทพเจ้าผู้พิทักษ์ดินแดนนั้นด้วย ศิลาจารึกโฮ่หนี่อาจได้รับการสลักขึ้นเพื่อจุดประสงค์ดังกล่าวเช่นกัน
แผ่นหินจารึกอักษรจาม
ศิลาจารึกโฮ่หนี่ได้รับการระบุว่าเป็นโบราณวัตถุที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานนับพันปี อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันศิลาจารึกนี้อยู่ในป่าลึก ทำให้การเข้าถึงเพื่อการวิจัยและการอนุรักษ์เป็นไปได้ยาก
เมื่อเวลาผ่านไป ศิลาจารึกมักถูกปกคลุมด้วยฝน ลม หญ้า และเถาวัลย์ นอกจากนี้ กิจกรรมต่างๆ ของผู้คนที่อาศัยอยู่บนศิลาจารึกยังทำให้ตัวอักษรค่อยๆ สึกกร่อนลง ศิลาจารึกนี้แกะสลักจากหินภูเขาไฟ ซึ่งมีพื้นผิวไม่เรียบ ทำให้ยากต่อการประทับตรา แปลความหมาย และถอดรหัส
ดังนั้นการค้นคว้า ค้นคว้า แปล อนุรักษ์ และดูแลรักษาโบราณสถานแห่งนี้ต่อไปจึงมิใช่เป็นหน้าที่เฉพาะของชาวอำเภอหนองซอนเท่านั้น แต่ยังเป็นหน้าที่ร่วมกันของภาคส่วนวัฒนธรรมอีกด้วย
ขณะนี้ภาพจารึกนี้ถูกส่งไปยังผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาจามบางส่วนแล้ว แต่การอ่านทั้งหมดทำได้ยากมาก เพราะตัวอักษรหลายตัวไม่ชัดเจน หวังว่าจะมีการประกาศเพิ่มเติมเกี่ยวกับเนื้อหาของจารึกบนจารึกนี้ในเร็วๆ นี้
การแสดงความคิดเห็น (0)