กวี เล เทียว ญอน กล่าวว่า กวีหญิง ลัม เทีย มี ดา ป่วยเป็นโรคอัลไซเมอร์มานานหลายปี

“กวี Lam Thi My Da ถ่ายทอดหัวใจของผู้หญิงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ต่างๆ ท่ามกลางชีวิตที่ไม่สามารถคาดเดาได้” กวี Le Thieu Nhon กล่าว

กวีลัม ถิ มี ดา เกิดในปี พ.ศ. 2492 ที่ เมืองกว๋างบิ่ญ และอาศัยอยู่กับสามี นักเขียนและกวี ฮวง ฟู หง็อก เตือง ที่เมืองเว้ เธอได้เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนเวียดนามในปี พ.ศ. 2521 ศึกษาที่โรงเรียนสอนการเขียนเหงียน ดือ เข้าร่วมหลักสูตรฝึกอบรมที่สถาบันกอร์กี (อดีตสหภาพโซเวียต) และเป็นสมาชิกคณะกรรมการบริหารของสมาคมนักเขียนเวียดนาม สมัยที่ 3 และ 4

เธอได้รับรางวัลชนะเลิศในการประกวดบทกวีในหนังสือพิมพ์วรรณกรรมและศิลปะระหว่างปีพ.ศ. 2514-2516 รางวัลวรรณกรรม จากสมาคมนักเขียนเวียดนาม สำหรับรวมบทกวี เรื่อง Poetry Without Years and Months รางวัล A Prize for Poetry จากคณะกรรมการแห่งชาติของสมาคมวรรณกรรมและศิลปะเวียดนามในปีพ.ศ. 2542 รางวัล A Prize for Poetry จากรางวัล Ancient Capital Literature and Arts Award (พ.ศ. 2541-2547) จากคณะกรรมการประชาชนจังหวัด และสมาคมวรรณกรรมและศิลปะ Thua Thien Hue

ในปี พ.ศ. 2550 กวีลัม ถิ มี ดา ได้รับรางวัลรัฐสาขาวรรณกรรมและศิลปะจากประธานาธิบดี จากผลงานรวมบทกวีสามเล่ม ได้แก่ กำเนิดดวงใจ (พ.ศ. 2517), บทกวีไร้ปี (พ.ศ. 2526) และ อุทิศความฝัน (พ.ศ. 2531) ในปี พ.ศ. 2548 ผลงานรวมบทกวีของเธอเรื่อง ข้าว เขียว ได้รับการแปลเป็นภาษาอังกฤษ พิมพ์ และตีพิมพ์ในสหรัฐอเมริกา

กวี Lam Thi My Da เคยเล่าถึงการเดินทางสร้างสรรค์ของเธอว่า “ในอดีต ตอนที่ฉันยังเด็กมาก เพียงแค่โทรศัพท์สายเดียวก็ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งเข้าไปในสถานที่อันตราย ดินแดนที่ดุร้าย ถนนที่เต็มไปด้วยกระสุนและระเบิด... ฉันใช้ชีวิตอยู่กับความเป็นจริงที่เป็นดั่งบทกวีอันยิ่งใหญ่ โดยไม่ต้องทำงานหรือสร้างสรรค์อะไรมากมาย

บัดนี้ข้าพเจ้าได้เป็นภรรยา เป็นแม่ เป็นกวีแล้ว ข้าพเจ้าไม่อาจมีชีวิตอยู่เพื่อบทกวีเพียงลำพังได้อีกต่อไป การเป็นภรรยาและแม่นั้นยากลำบาก แต่การเขียนบทกวีนั้นยากยิ่งกว่า ความทุกข์ของภรรยาและแม่คือความทุกข์ของร่างกายที่ควบคู่กับความสุข เป็นความทุกข์และความสุขที่สามารถแบ่งปันกันได้ ความทุกข์และความสุขของกวีคือการที่เรารู้จักตนเอง ไม่มีใครแบ่งปัน ไม่มีใครแบกรับ...

vietnamnet.vn