รำลึกการเดินทางทำงานในป่า

(GLO)- ในระหว่างทำงานที่หนังสือพิมพ์ Gia Lai เป็นเวลากว่า 15 ปี ฉันได้ทำงานในทุกสภาพภูมิประเทศและสภาพอากาศ แต่การไปทัศนศึกษาในภูเขาและป่าไม้ได้ทิ้งความทรงจำที่ลึกซึ้งที่สุดไว้

การเดินทางแต่ละครั้งเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่ยังเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำเกี่ยวกับความยากลำบากของอาชีพ เกี่ยวกับมนุษยธรรมอันล้ำลึก หรือความยิ่งใหญ่ของป่าใหญ่

ทุกวันนี้ ท่ามกลางบรรยากาศอันรื่นเริงของวาระครบรอบ 100 ปี วันสื่อมวลชนปฏิวัติเวียดนาม ผมรู้สึกซาบซึ้งใจทุกครั้งที่นึกถึงการเดินทางเข้าไปในป่าเพื่อเขียนบทความเกี่ยวกับการจัดการและอนุรักษ์ป่า การปลูกป่า สะท้อนวิถีชีวิตของชนกลุ่มน้อยที่ผูกพันกับป่า หรือเพียงแค่บันทึกความงดงามอันกว้างใหญ่ไพศาลและป่าดงดิบของผืนป่าใหญ่ ทุกสิ่งกลับคืนมาสดใสราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง

พิชิตยอดเขาที่ อ.กรงปา ภาพ: TD

สิ่งที่ผมจำได้มากที่สุดคือสองครั้งที่ผมปีนภูเขาสูงหลายลูกกับเจ้าหน้าที่ของคณะกรรมการจัดการอนุรักษ์ป่าบั๊กเบียนโฮในเขตจูปาห์ ในเขตป่าที่หน่วยงานนี้ดูแล ครั้งแรกที่ผมปีนขึ้นไปคือการทบทวนงานจัดการและอนุรักษ์ป่าบนยอดเขาจูปรอง การเดินทางพิชิตยอดเขาซึ่งอยู่สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 1,200 เมตรนั้นค่อนข้างยากลำบาก เส้นทางสู่ยอดเขาเป็นหินและมีทางลาดชันมากมาย การปีนขึ้นไปนั้นต้องเดินเท้าหรือใช้มอเตอร์ไซค์ดัดแปลง ระหว่างทางขึ้นยอดเขา เจ้าหน้าที่ของคณะกรรมการจัดการอนุรักษ์ป่าบั๊กเบียนโฮให้ไม้เท้าและสอนทักษะการปีนเขาบางอย่าง เช่น การดื่มน้ำเพียงเล็กน้อยเมื่อกระหายน้ำ การหักกิ่งไม้เพื่อทำเครื่องหมายเส้นทางในกรณีที่หลงทาง เป็นต้น

หลังจากเดินมานานกว่า 2 ชั่วโมง กลุ่มของพวกเราก็มาถึงยอดเขา เหงื่อไหลย้อยออกจากร่างกาย ขาเริ่มอ่อนล้า บนยอดเขามีเต็นท์ชั่วคราวทำจากผ้าใบและต้นไม้ในป่า มีเสื่อปูอยู่กลางเต็นท์ คั่นด้วยใบไม้ที่พื้น ผ้าห่ม 3 ผืนและมุ้งถูกจัดวางอย่างเรียบร้อยบนเสื่อ ด้านหน้าเต็นท์มีต้นไม้ใหญ่หลายต้น มีเปลญวนผูกไว้บนลำต้นเล็กน้อย ชั้นวางที่ทำจากไม้ในป่าวางอยู่บนต้น Barringtonia acutangula เพื่อเก็บหม้อ กระทะ ชาม ข้าว บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ปลาแห้ง ฯลฯ บนพื้นมีเตาพร้อมหิน 3 ก้อนสำหรับทำอาหาร ที่นี่เป็นที่ที่เจ้าหน้าที่และลูกจ้างของคณะกรรมการจัดการอนุรักษ์ป่าบั๊กเบียนโฮพักระหว่างการออกลาดตระเวนและการจัดการอนุรักษ์ป่า

ค่ำคืนมาเยือน ลมพัดแรง เราขดตัวอยู่ในเต็นท์ กองไฟจุดขึ้นแต่ไม่เพียงพอที่จะให้ความอบอุ่นแก่เราในค่ำคืนอันยาวนานและหนาวเหน็บ ฉันนอนไม่หลับ หลายครั้งที่ต้องออกไปเก็บฟืนมาเพิ่มเพื่อให้ไฟร้อนขึ้น ฉันได้ยินเจ้าหน้าที่ป่าไม้สารภาพว่าเงินเดือนของพวกเขาไม่สมกับจำนวนครั้งที่พวกเขาออกลาดตระเวนในป่าหลายพันเฮกตาร์ แล้วเรื่องราวของคนคนหนึ่งที่ล้มป่วยกะทันหัน ถูกหามลงจากภูเขา และเสียชีวิต หัวใจของฉันหนักอึ้งไปด้วยความคิด เมื่อฉันนั่งลงเขียน หางตาก็รู้สึกแสบร้อน

ครั้งหนึ่งเมื่อเราเข้าไปในป่าในฤดูฝน เราต้องเข้าไปในบ้านของคนท้องถิ่นเพื่อจุดไฟให้อบอุ่น ภาพ: TD

พวกเรายังได้พิชิตภูเขาอีกลูกหนึ่งในอำเภอชูปาเพื่อบันทึกงานปลูกป่า ชาวบ้านที่ได้รับมอบหมายปลูกป่าตัดสินใจกางเต็นท์บนภูเขาเป็นเวลานานเพื่อให้งานสำเร็จลุล่วง ใบหน้าของทุกคนเขียวขจีราวกับใบไม้เพราะอุณหภูมิที่ต่ำ ทุกครั้งที่ลมแรง เต็นท์ก็จะเอียง เมื่อมองดูอาหารกลางวัน ฉันชื่นชมความตั้งใจที่จะหาเลี้ยงชีพของชาวสวนป่า แต่ละคนไม่มีชาม ตักข้าวใส่ถุงพลาสติก เติมปลาแห้งลงไปเล็กน้อย โรยน้ำปลาเล็กน้อย พิงต้นไม้ไว้ แล้วนั่งลงรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย

ครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าได้พิชิตยอดเขาสูงกว่า 1,000 เมตร กลางท้องฟ้า ในเขตป่าของคณะกรรมการจัดการป่าอนุรักษ์เอียแกรย์ตอนเหนือ (ในเขตตำบลเอียแกรย์ อำเภอเอียแกรย์) สถานที่แห่งนี้ยังคงหลงเหลือร่องรอยของสงคราม ไม่เพียงแต่เป็นอนุสรณ์สถาน หลุมระเบิด หลุมหลบภัย สนามเพลาะ กระสุนปืนใหญ่... แต่ใต้ร่มเงาของป่าเก่าแห่งนี้ยังเป็นที่ฝังศพของทหารกองพันที่ 631 แห่งแนวรบที่ราบสูงตอนกลางอีกด้วย

การได้ก้าวเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันสง่างามที่เคยถูกระเบิดทำลาย แต่ปัจจุบันกลับไม่มีใครรู้จัก ทำให้ผมรู้สึกซาบซึ้งใจ ผมเขียนบทความแทนการจุดธูปเพื่อแสดงความอาลัยและแสดงความกตัญญูต่อชาวเวียดนามผู้เสียสละเพื่อแผ่นดิน และขอขอบคุณเจ้าหน้าที่ของคณะกรรมการจัดการอนุรักษ์ป่าเอียแกรยเหนือที่ไม่ลังเลที่จะสนับสนุนผมตลอดการเดินทางครั้งนี้ เช่นเดียวกับผม หลังจากการเดินทางครั้งนี้ พวกเขาก็มีบาดแผลมากมายตามร่างกายจากต้นไม้ในป่า

ธูปหอมแสดงความรำลึกและขอบคุณชาวเวียดนามที่เสียสละเพื่อประเทศชาติ ภาพ: TD

ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่ง ผมติดตามกลุ่มคนตกปลาในเขตอ่างเก็บน้ำเอียมละห์ (อำเภอกรองป่า) คืนหนึ่งในป่าทำให้ผมได้ประสบการณ์ที่น่าสนใจ ปรากฏว่าการตกปลาก็เป็นอาชีพที่ต้องใช้ความประณีตมากเช่นกัน ก่อนไปตกปลา แต่ละคนต้องเตรียมเหยื่อโดยการหมักรำข้าวไว้ 2-3 วัน ทุกอย่างจะถูกบรรทุกขึ้นรถพร้อมกับหม้อ เปลญวน ผ้าม่าน และผ้าใบสำหรับเต็นท์ เมื่อถึงที่หมาย ชาวประมงจะเลือกจุดกางเต็นท์และเริ่มหย่อนเบ็ด

ในความมืดอันเงียบสงบ แต่ละคนเลือกมุมหนึ่งเพื่อโยนเหยื่อล่อปลา หากตกปลาดุก ปลาช่อน หรือปลาช่อน พวกเขาจะใช้หนอน จิ้งหรีด ไส้ไก่ ฯลฯ เป็นเหยื่อล่อ หากตกปลาคาร์ป ปลานิล หรือปลาคาร์ปธรรมดา พวกเขาจะใช้เหยื่อรำหมัก หลังจากเหวี่ยงเหยื่อแล้ว พวกเขาจะรวมตัวกันรอบกองไฟเพื่อนั่งพูดคุยกัน เป็นครั้งคราว พวกเขาจะตรวจสอบคันเบ็ดหรือรอให้เสียงสัญญาณเตือนที่ติดอยู่กับคันเบ็ดดังขึ้น จากนั้นจึงรีบวิ่งไปที่คันเบ็ดเพื่อดึงปลาขึ้นมา

ค่ำคืนกลางป่าอันกว้างใหญ่เงียบสงบ ลมจากป่าสนพัดพาน้ำเย็นยะเยือกมาเป็นระยะ ฉันและเพื่อนชาวประมงรวมตัวกันรอบกองไฟที่ริบหรี่ ผิงไฟให้ความอบอุ่นและรับประทานอาหารเย็น เป็นมื้ออาหารที่น่าจดจำด้วยผลผลิตจากภูเขาและแม่น้ำของกรองป่า เรานำหม้อสองใบมาหุงข้าวและซุป ซุปทำจากผักป่าที่ปลูกในป่า น้ำจิ้มทำจากรังมดจักจั่นที่เพิ่งจับได้ ตำกับเกลือ พริกป่า ใบโหระพา ตะไคร้... อาหารทำจากปลาที่เพิ่งจับได้ ชาวประมงบางคนสอนฉันถึงวิธีการเอาชีวิตรอดในป่า ตั้งแต่การเลือกเส้นทาง การทำเครื่องหมายเมื่อหลงทาง ไปจนถึงการปลูกพืชกินได้ การหาแหล่งน้ำดื่ม และการก่อไฟ

ผมถ่ายรูปต้นไม้ที่ถูกตัดอย่างผิดกฎหมายนี้ครับ ภาพ: TD

หลายครั้งที่ฉันและเพื่อนร่วมงานต้องเดิน 10 กิโลเมตรบนเส้นทางที่เข้าไปในป่าลึกเพื่อสำรวจสถานการณ์การตัดไม้ผิดกฎหมาย เส้นทางนั้นลื่น ชัน และบางครั้งต้องเกาะรากไม้และเถาวัลย์เพื่อผ่านเข้าไป เมื่อพบเห็นต้นไม้ที่ถูกตัดผิดกฎหมาย เรารู้สึกกังวล หวาดกลัว แต่ก็ตื่นเต้นจนลืมความเหนื่อยล้า หลังจากถ่ายรูปเสร็จ เราก็เดินลงจากภูเขามาทั้งตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

เรียกได้ว่าการเดินป่าและปีนเขาไม่ใช่แค่การทำงานเท่านั้น แต่ยังเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนักข่าวอย่างผมด้วย สิ่งนี้ทำให้ผมมีความมุ่งมั่น กล้าหาญ และรักในงานของตัวเอง การนั่งมองภาพถ่ายและวิดีโอที่บันทึกเรื่องราวของภูเขาและป่าไม้ที่ทิ้งรอยเท้าไว้ ทำให้ผมรู้สึกคิดถึงอดีตอย่างไม่มีวันลืมเลือน สิ่งเหล่านี้กลายเป็นสมบัติล้ำค่าที่ผมสามารถอุทิศตนเพื่อถ่ายทอดเรื่องราวอันสมจริงและมีชีวิตชีวาจากดินแดนแห่งสายลมและแสงแดด ของเจียลายให้ ผู้อ่านได้สัมผัส

ที่มา: https://baogialai.com.vn/nho-nhung-chuyen-tac-nghiep-o-rung-post328996.html