เขารู้สึกสับสนและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหยุดฟัง คว้ามือใครบางคนไว้แล้วถามอย่างกระตือรือร้น
- ทำไมถึงมีคนมารวมกันมากมายขนาดนี้?
- มีคนฆ่าตัวตาย ทิ้งรองเท้าแตะและจักรยานไว้ตรงนั้น แล้วกระโดดลงมา ชาวบ้านไม่สามารถหยุดเขาได้ทัน รีบโทรเรียกทีมกู้ภัยมาช่วยเขา!
ภาพประกอบ
ดึงคนขึ้นมา… ในทะเลสาบเอียเหนียงแห่งนี้ หากมีใครต้องการดึงคนขึ้นมา ยกเว้น "ชายชรา" ใครจะกล้าลงไปล่ะ? อย่างมากก็แค่ลุยไปตามริมน้ำและรอให้ชายชราปรากฏตัวขึ้น ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนมาจากที่ไกลๆ เพื่อสลายฝูงชน เขาเห็นเพียงร่างเล็กๆ ที่มีผมสีขาวและเคราบางๆ กำลังเบียดตัวเข้าไปในฝูงชนและกระโดดลงไปในทะเลสาบ น้ำที่สงบนิ่งก็ปั่นป่วนขึ้นทันใด ผู้คนไม่กี่คนยังคงถือโทรศัพท์ของตนขึ้นมา อธิบายฉากที่ถ่ายทำแต่ละฉาก บางคนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกระซิบกันเองว่า "ฉันสงสัยว่าชายชราจะทำอะไรได้ เขาฉลาดมาก!"
เขาโกรธมาก แต่การโต้เถียงกันจะไม่เป็นผลดี สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการทำให้คนๆ นั้นลุกขึ้น แม้ว่าจะเป็นเพียงลมหายใจแผ่วเบาหรือร่างไร้ชีวิตก็ตาม เป็นครั้งคราว เขาจะลุกขึ้นมาหายใจแล้วจมลงไปอีกครั้ง บางคนเริ่มหัวเราะ บางคนก็ขมวดคิ้วทันที สักครู่ต่อมา ผู้คนก็เห็นเขาโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ลากคนๆ นั้นไปด้วย เขาสาดน้ำเพื่อว่ายน้ำไปที่ชายหาด ผู้คนยังมารวมตัวกันเพื่อดึงร่างที่หมดลมหายใจ ไม่ทราบว่าเป็นญาติหรือแค่สงสารคนโง่ที่ทำให้เขาต้องร้องไห้ ชายชราส่ายหัวเล็กน้อยแล้วเดินจากไปอย่างช้าๆ เสียงหัวเราะที่น่าสงสัยค่อยๆ เงียบลง ดวงตาติดตามร่างที่อ่อนแอของเขาอย่างครุ่นคิด มีคนถอนหายใจ
- สงสัยจะ "ว่างงาน" ซะแล้ว!
ทุกคนในประเทศนี้ต่างรู้ดีถึงความปรารถนาสุดท้ายของเขา ซึ่งก็คือการเห็นตัวเองตกงาน งานกู้ภัยได้ดำเนินมาเป็นเวลากว่าสี่สิบปีแล้ว กู้ภัยมีน้อยและสูญเสียมากเกินไป
เขาเร่งเครื่องและวิ่งไปข้างหน้าชายชรา ตบอานม้าอย่างหน้าด้านๆ และพูดว่า
- ท่านชาย มาเถิด ข้าจะพาท่านกลับบ้านไปเตรียมเครื่องเซ่นไหว้!
เขาชินกับมันจนไม่ปฏิเสธ รถขับออกไปอย่างช้าๆ ฝูงชนยังคงเบียดเสียดกันเพื่อพยายามถ่ายรูปผู้เสียชีวิตสักสองสามรูป
เขาพาเขาไปที่ตลาดเพื่อซื้อธูป ดอกไม้ และผลไม้ เขาต้องเตรียมถาดเครื่องเซ่นเพื่ออธิษฐานให้คนตายและนำพวกเขากลับไปที่ศาลเจ้าที่เขาสร้างไว้ใกล้แหล่งน้ำ เขาเงียบไปตลอดทาง ไม่แม้แต่จะพูดอะไรสักคำ มันรู้ว่าเขากำลังทรมานกับการที่ไม่สามารถนำคนเป็นกลับมาได้
- ชีวิตและความตายนั้นถูกกำหนดไว้แล้ว คุณไม่สามารถควบคุมทุกอย่างได้!
มันช่วยปลอบใจเขา เพราะมันรู้ว่าเขากำลังโทษตัวเองที่ไปสาย บ้านหลังเล็กของเขาอยู่ไม่ไกลจากสะพานแขวนเอียเหนียง คราวนี้เขามาสายเพราะพาเด็กๆ ในละแวกนั้นไปสอนว่ายน้ำในน้ำตื้น ซึ่งเป็นหนึ่งในเด็กๆ ที่เขาเคยสอน ทุกครั้งที่เขาช่วยผู้รอดชีวิตไม่สำเร็จ มันจะมาที่บ้านเขาอย่างเงียบๆ เพื่อกินอาหาร ตอนกลางคืน มันจะขอให้เขาเล่าเรื่องในอดีตเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากความกังวล คราวนี้ก็เหมือนเดิม มันวางแผนจะพาเขาไปที่ริมน้ำเพื่อถวายเครื่องบูชาแล้วกลับมากินอาหาร วันนี้เขาดูไม่มีความสุข การมีมันอยู่ข้างๆ จะช่วยให้เขารู้สึกว่างเปล่าน้อยลง
หลังจากวนเวียนไปมาหลายรอบแล้ว เขาก็พาไปที่สะพานแขวนในตอนบ่าย เขาสวดมนต์แล้วเดินวนไปรอบๆ ริมน้ำ ขณะที่เดินบ่นพึมพำเหมือนกำลังคุยกับใครคนหนึ่ง เขานั่งอยู่ที่แห่งหนึ่ง แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกขนลุกซู่ที่เส้นผม เขาจึงรีบวิ่งตามไปและเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อคลายความกลัว เมื่อธูปเทียนดับลง เขาก็รวบรวมข้าวของทั้งหมดแล้วกลับมาแบ่งเค้ก ลูกอม และผลไม้กับเด็กๆ ในละแวกนั้น เขาบอกกับเขาว่าเขากลัวจะทิ้งเด็กเลี้ยงวัวไว้ข้างหลัง ซึ่งจะเดินเซไปริมน้ำแล้วโดนดึงขา การบูชาเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นคุณควรหลีกเลี่ยงทุกสิ่งที่หลีกเลี่ยงได้ เขามักจะดุว่าเขาประมาทและประมาทเลินเล่อ เขาหัวเราะเยาะที่ที่คนนอนอยู่ ไม่กลัวว่าจะโดนดุ เขาทำปากยื่นและโต้แย้ง
- อย่าไปโทษคนอย่างผมเลย คุณต้องโทษคนที่เห็นคนเดือดร้อนแล้วก็ "ตัด" พวกเขาออกไปให้ทุกคนเห็น
เขาถอนหายใจ รถเก่าพาเขาและเธอกลับไปที่บ้านหลังเล็กไม่ไกล ทะเลสาบเอียเหนียงกลับเงียบสงบราวกับว่าไม่มีอะไรมารบกวนเธอ เธอได้ยินเสียงเข็มสนเสียดสีอยู่เหนือศีรษะ บ่ายวันใกล้เข้ามาแล้ว พระอาทิตย์ตกสีทองปกคลุมพื้นที่สีเหลืองอบอุ่น แต่เธอยังคงรู้สึกถึงบางอย่างเย็นๆ และเสียวซ่านที่กระดูกสันหลัง เธอเร่งคันเร่ง แม้ว่าชายคนนั้นจะตบไหล่เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อบอกให้เธอไปช้าๆ
เขาจุดธูปเทียนอีกครั้งที่ศาลเจ้าซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ ผลไม้ ธูป และตะเกียง เขาพึมพำคำอธิษฐานแล้วกลับไปที่บ้านหลังเล็ก บ้านหลังนั้นถูกเรียกว่าบ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้วมันเป็นเพียงกระท่อมธรรมดาๆ ร่องรอยแห่งกาลเวลาประทับอยู่บนวงกบประตูทุกบาน ผนังทุกบาน และมุมครัวทุกมุม กระดานที่มีหมายเลขโทรศัพท์เพื่อให้ใครๆ ก็โทรได้เมื่อต้องการ สีจะลอกออกทุกฤดูฝนและแดด เมื่อมองดูอย่างใกล้ชิด จะเห็นได้ว่าเขาทาสีใหม่บนตัวอักษรแต่ละบรรทัดกี่ครั้ง สีเก่าทับสีใหม่ ทำให้เกิดคราบแห่งกาลเวลา แต่ยังทำให้เขาอุทิศตนให้กับอาชีพพิเศษนี้มากขึ้นด้วย
เขาไม่ต้องการอะไรมากมาย เขาแค่หวังว่างานของเขาจะหายไป เมื่อรู้เช่นนั้น เขาก็หวังเพียงว่าทุกๆ วัน เขาต้องเดินไปรอบๆ ทะเลสาบเอียเหนียงสักสองสามครั้ง โดยที่โทรศัพท์อิฐของเขาจะห้อยอยู่ที่เอวเสมอ รอสัญญาณ เขาไม่เคยคาดหวังว่าโทรศัพท์จะดัง เพราะทุกครั้งที่มันดัง สิ่งที่เขากลัวก็จะเกิดขึ้นอีก
เขารู้จักทะเลสาบแห่งนี้ราวกับหัวใจของเขาเอง ก้อนหินลึกหรือน้ำเย็นที่ทำให้คนกลายเป็นสีม่วง แต่เมื่อเขาเห็นใครพยายามลงไปในน้ำเพื่อเล่นน้ำ เขาก็จะหัวเราะเยาะเมื่อเขาพยายามแนะนำและชี้แนะ ทุกครั้งที่เขาบอกพวกเขาเกี่ยวกับสถานที่นี้หรือสถานที่นั้น ก็จะมีมือที่มองไม่เห็นคอยผลักเรือและดึงพวกเขาลงไปในทะเลสาบลึกขึ้นเรื่อยๆ บางคนไม่เชื่อเขา บางคนคิดว่าเขาพยายามมากเกินไป เมื่อเขาเตือนพวกเขาให้ระวังเมื่อผ่านไป พวกเขาก็จะตำหนิเขาที่ทำให้พวกเขากลัวด้วยเรื่องราวเด็กๆ จากนั้นก็หัวเราะอย่างสุดเสียง จนกระทั่งเกิดบางอย่างขึ้น เขาก็จะรู้สึกอกหักเพราะเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย
ทุกครั้งที่เขาเล่าเรื่อง เธอจะขัดจังหวะอย่างเฉยเมย
- คุณรู้ว่าคุณแก่แล้ว ทำไมคุณไม่ปล่อยให้คนอื่นอยู่ตามลำพังล่ะ การพยายามมีชีวิตอยู่หรือตายไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร!
เขาเพิกเฉยต่อน้ำเสียงดูถูกของเธอและพูดอย่างอ่อนโยนว่านั่นเป็นเพราะเธอไม่เคยสูญเสียใครไปในท้องทะเลสีคราม นั่นเป็นโชคของเธอ และเธอไม่ควรทำลายความหวังของผู้อื่นเพราะเธอไม่เคยประสบกับความสูญเสีย เธอยังได้ยินแม่ของเธอเล่าให้เธอฟังถึงเหตุผลที่เขาอยู่ริมทะเลสาบเอียเหนียง โดยใช้เวลาทั้งหมดไปกับการกอบกู้ศพ นั่นเป็นเพียงเรื่องราวที่ถูกบิดเบือนโดยหลายๆ คน และสิ่งที่เธอสนใจในตอนท้ายก็ยังคงเป็น: ทำไมฉันต้องรีบเร่งเข้าสู่อันตรายเพื่อประโยชน์ของคนอื่นด้วย?
อดีตก็คืออดีต คนตายที่ได้รับการช่วยเหลือก็เป็นเพียงศพที่รอให้ใครสักคนฝังอย่างเหมาะสม สิ่งสำคัญคือคนเป็นต้องรักษาและทะนุถนอมมันให้มากขึ้น มันพูดไม่หยุด เขาตำหนิมันที่ไม่เข้าใจชีวิต มันเถียงหัวชนฝาว่ามันรู้ว่าอะไรสำคัญสำหรับมัน ต่างจากเขาที่เป็นห่วงคนอื่นอยู่เสมอ เขาโกรธและส่งมันไปโดยไม่ให้มันกิน มันยิ้มอย่างประจบประแจงและแสร้งทำเป็นขอโทษ จากนั้นก็วิจารณ์เขาต่อไปในครั้งต่อไป
หลังจากวันนั้น เขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมโดยไม่ต้องกังวลใจและไร้กังวล เขายังคงพกโทรศัพท์อิฐไว้ที่เอว เดินไปรอบๆ ทะเลสาบ และทำนู่นทำนี่อย่างสบายๆ เขายังคงรอที่จะหยุดหรือกระโดดลงไปช่วยเหลือผู้คนในยามที่เกิดอันตราย
บ่ายนี้เกิดความโกลาหลอีกครั้ง เมื่อเรือที่บรรทุก นักท่องเที่ยว ล่มกลางทะเลสาบ ชายชราและทีมกู้ภัยรีบวิ่งลงไปในน้ำเพื่อช่วยชีวิตผู้คน เขาได้ยินเรื่องราวดังกล่าวและยังคงวิ่งอย่างกล้าหาญ เขาได้ยินคนกระซิบกัน มีเพียงสามหรือสี่คนเท่านั้นที่ได้รับการช่วยเหลือ ส่วนที่เหลือไม่มีใครเห็นในทะเลสาบ บางคนบอกว่าดูเหมือนว่าจะมีคนเหลืออยู่เพียงคนเดียว แต่ทำไมต้องใช้เวลานานกว่าจะได้เห็นชายชราขึ้นมาหายใจเหมือนทุกครั้ง เขารู้สึกหัวใจเต้นแรง กระสับกระส่ายและใจร้อน เสียงกระซิบเริ่มดังก้องราวกับเข็มทิ่มหัวใจ เขากระสับกระส่ายอยู่สองสามครั้งแล้ววิ่งลงไปที่ริมทะเลสาบ ปากของเขาตะโกนว่า " ชายชรา " อยู่ตลอดเวลา ไม่มีเสียงชายชราดุเขาให้ไปที่ที่ผู้คนนอนอยู่และทำเรื่องวุ่นวาย ไม่มีเสียงชายชราบอกให้เขาระวังตัวเมื่อน้ำลึก เขาดำลงไปในทะเลสาบแม้จะมีแขนสองสามข้างคอยจับเขาไว้ คนรู้จักสองสามคนตะโกนชื่อเขา ในขณะนี้ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไป มันจำได้เพียงร่างเล็กๆ ที่มีผมขาวและเคราบางๆ กำลังกระโดดลงไปในน้ำ มันรู้สึกสับสนและหวาดกลัว น้ำเย็นจัดดูเหมือนจะแสบร่างกายของมัน มันลังเลที่จะโผล่ขึ้นมา แต่แล้วก็นึกถึงชายชรา มันเบิกตากว้างและคลำหาในน้ำ มันโผล่ขึ้นมาเพื่อหายใจ จากนั้นก็ดำลงไปโดยไม่สนใจเสียงตะโกนของฝูงชนที่อยู่เหนือมันที่เรียกร้องให้มันอย่ารบกวนการช่วยเหลือ
จนกระทั่งมีคนตะโกนบอกว่าเขาลากคนขึ้นมาที่อีกฝั่งของทะเลสาบแล้ว คนบอกให้เขารีบขึ้นมาอย่าให้ไปติดอยู่ที่นั่น เมื่อเขาได้ยินข่าว เขาก็รีบว่ายน้ำกลับเข้าฝั่ง น้ำซึมเข้าเสื้อผ้าทำให้เขาตัวสั่น แต่เขาไม่สนใจ พยายามวิ่งอย่างรวดเร็วไปทางที่คนชี้ให้เห็นว่าเขาอยู่ที่นั่น ในระยะไกล เขาเห็นร่างของเขานั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่านโดยไม่สนใจอะไร เขาอยากวิ่งเข้าไปตะโกนใส่เขาว่า ทำไมเขาถึงกระโดดลงไปโดยไม่ลุกขึ้นมาพักหายใจเหมือนครั้งก่อน ทำให้คิดว่าจะไม่ขึ้นมาต่อว่าเขาอีกแล้ว
แต่แล้วมันก็ยืนนิ่งมองเขาอย่างงุนงง น้ำตาไหลนองหน้า พูดอะไรไม่ออก รูปร่างยุ่งเหยิงเหมือนหนูเปียกน้ำ และถึงกับหลั่งน้ำตา มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขาก็แปลกใจและเดินเข้ามาถาม
บางทีมันอาจจะแตกต่างจากผู้คนมากมายที่รอคอยให้เขาช่วยไว้ ครั้งหนึ่งเขาเคยช่วยมันจากทะเลสาบเย็นยะเยือก มันควรจะเป็นเหมือนกับคนอื่นๆ ที่แบ่งปันความช่วยเหลือให้กับผู้ที่ต้องการ แต่กลับเห็นแก่ตัวว่าเขาเองต่างหากที่เป็นคนให้กำเนิดมันอีกครั้ง ไม่ต้องการที่จะสูญเสียมันไปในน้ำเย็นยะเยือก หลายครั้งที่มันเร่งเร้าให้เขาลาออกจากงานที่ไม่ได้ให้ประโยชน์อะไรกับเขาเลย แต่หลังจากที่เขาดุมันอยู่พักหนึ่ง มันก็ไม่ยอมแพ้ จนกระทั่งวันนี้ ในน้ำเย็นยะเยือกนั้น มันจึงเข้าใจความรู้สึกของคนที่กลัวที่จะสูญเสียสิ่งมีค่าและต้องการเก็บรักษาไว้
เธอโอบกอดเขาแน่น ทำให้เขาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอ้เด็กเวรนั่น ซึ่งปกติแล้วจะพยายามหยุดเขาเสียงดังในวันนี้ สิ่งเดียวที่เขาได้ยินคือเสียงสั่นเทาของเธอ เสียงฟันกระทบกันขณะที่เธอบ่นพึมพำ
- วันหนึ่งคุณต้องสอนฉันว่ายน้ำ และวันนั้นก็จะถึงคราวของฉันที่จะลงน้ำเพื่อช่วยคุณ!
ทะเลสาบเอียเหนียงยังคงกระสับกระส่าย ลมยังคงพัดใบสน เธอเห็นเขากำลังครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง จากนั้นไม่นานเขาก็หันมามองเธอและพยักหน้าเล็กน้อย
กฎ
อยู่ดีมีสุขกับรางวัลรวมสูงสุดถึง 448 ล้านดอง
การประกวด Beautiful Life ครั้งที่ 3 ภายใต้หัวข้อ Loving Heart, Warm Hands ถือเป็นพื้นที่สร้างสรรค์ที่น่าสนใจสำหรับนักสร้างสรรค์คอนเทนต์รุ่นเยาว์ โดยนำเสนอผลงานที่แสดงออกผ่านรูปแบบต่างๆ เช่น บทความ ภาพถ่าย วิดีโอ ... ที่มีเนื้อหาเชิงบวก เต็มไปด้วยอารมณ์ และการนำเสนอที่น่าดึงดูดและสดใส เหมาะกับแพลตฟอร์มต่างๆ ของ หนังสือพิมพ์ Thanh Nien
ระยะเวลาส่งผลงาน : 21 เมษายน – 31 ตุลาคม 2566 นอกจากรูปแบบบันทึกความทรงจำ รายงาน บันทึกย่อ และเรื่องสั้นแล้ว ในปีนี้ การประกวดยังได้ขยายขอบเขตไปถึงการส่งภาพถ่ายและวิดีโอผ่าน YouTube อีกด้วย
การประกวด ชีวิตสวยงาม ครั้งที่ 3 ของหนังสือพิมพ์ Thanh Nien เน้นที่โครงการชุมชน การเดินทางของอาสาสมัคร การทำความดีของบุคคล ผู้ประกอบการ กลุ่ม บริษัท องค์กรในสังคม และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเยาวชนในเจเนอเรชั่น Gen Z ในปัจจุบัน ดังนั้นจึงควรมีหมวดหมู่การประกวดแยกต่างหากที่ได้รับการสนับสนุนโดย ActionCOACH Vietnam การปรากฏตัวของแขกผู้มีผลงานศิลปะ วรรณกรรม และศิลปินเยาวชนที่เยาวชนชื่นชอบยังช่วยให้ธีมของการประกวดแพร่กระจายออกไปอย่างแข็งแกร่ง สร้างความเห็นอกเห็นใจในหมู่เยาวชน
เกี่ยวกับผลงานที่ส่งเข้าประกวด: ผู้เขียนสามารถส่งผลงานในรูปแบบบันทึกความทรงจำ รายงาน บันทึกย่อ สะท้อนเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง และต้องมีภาพตัวละครประกอบ บทความจะต้องนำเสนอเนื้อหาเกี่ยวกับตัวละคร/กลุ่มบุคคลที่มีการกระทำที่สวยงามและเป็นประโยชน์เพื่อช่วยเหลือบุคคล/ชุมชน เผยแพร่เรื่องราวที่อบอุ่น มีมนุษยธรรม มีจิตวิญญาณแห่งชีวิตที่มองโลกในแง่ดีและเป็นบวก สำหรับเรื่องสั้น เนื้อหาสามารถแต่งขึ้นจากเรื่องจริงหรือเรื่องสมมติ ตัวละคร เหตุการณ์... ของชีวิตที่สวยงาม ผลงานที่ส่งเข้าประกวดจะต้องเขียนเป็นภาษาเวียดนาม (หรือภาษาอังกฤษสำหรับชาวต่างชาติ ผู้จัดงานจะเป็นผู้แปล) ไม่เกิน 1,600 คำ (เรื่องสั้นไม่เกิน 2,500 คำ)
เกี่ยวกับรางวัล: การแข่งขันนี้มีมูลค่ารางวัลรวมเกือบ 450 ล้านดอง
ในหมวดบทความ รายงาน และบันทึก มีรางวัลชนะเลิศ 1 รางวัล มูลค่า 30,000,000 บาท รางวัลรองชนะเลิศ 2 รางวัล รางวัลละ 15,000,000 บาท รางวัลรองชนะเลิศ 3 รางวัล รางวัลละ 10,000,000 บาท รางวัลชมเชย 5 รางวัล รางวัลละ 3,000,000 บาท
รางวัลที่ 1 สำหรับบทความที่ผู้อ่านชื่นชอบมากที่สุด (รวมยอดเข้าชมและยอดไลก์บน Thanh Nien Online) มูลค่า 5,000,000 VND
สำหรับประเภทเรื่องสั้น : รางวัลสำหรับนักเขียนที่ส่งเรื่องสั้นเข้าร่วมประกวด มีดังนี้ รางวัลชนะเลิศ 1 รางวัล มูลค่า 30,000,000 บาท รางวัลรองชนะเลิศ 1 รางวัล มูลค่า 20,000,000 บาท รางวัลรองชนะเลิศ 2 รางวัล มูลค่ารางวัลละ 10,000,000 บาท รางวัลชมเชย 4 รางวัล มูลค่ารางวัลละ 5,000,000 บาท
คณะกรรมการจัดงานยังได้มอบรางวัล 1 รางวัลแก่ผู้เขียนบทความเกี่ยวกับผู้ประกอบการที่ใช้ชีวิตอย่างสวยงาม มูลค่า 10,000,000 บาท และรางวัล 1 รางวัลแก่ผู้เขียนโครงการการกุศลดีเด่นของกลุ่ม/ส่วนรวม/องค์กร มูลค่า 10,000,000 บาท
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คณะกรรมการจัดงานจะเลือกตัวละครที่ได้รับการโหวตจากคณะกรรมการจัดงานจำนวน 5 ตัว รางวัลมูลค่า 30,000,000 บาท/เคส พร้อมด้วยรางวัลอื่นๆ อีกมากมาย
บทความ ภาพถ่าย และวีดิโอที่ต้องการเข้าร่วมการประกวด ผู้อ่านสามารถส่งมาได้ที่ [email protected] หรือทาง ไปรษณีย์ (ใช้ได้เฉพาะประเภทบทความและเรื่องสั้น) สำนักงานบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ Thanh Nien : 268 - 270 Nguyen Dinh Chieu, Vo Thi Sau Ward, District 3, Ho Chi Minh City (เขียนบนซองให้ชัดเจนว่า: ผลงานที่เข้าร่วมการประกวด LIVING BEAUTIFULLY ครั้งที่ 3 - 2023) ข้อมูลรายละเอียดและกฎเกณฑ์ต่างๆ จะโพสต์ไว้ในหน้า Living Beautifully ของหนังสือพิมพ์ Thanh Nien
ลิงค์ที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)