น้ำตาเอ่อคลอในกล่องกาแฟที่แม่ส่งมาให้จากชนบท

แม้ว่าจะผ่านมา 10 กว่าปีแล้วตั้งแต่ฉันเรียนจบและเลือกทำงานในนครโฮจิมินห์ แต่แม่ของฉันยังคงส่งของต่างๆ จากชนบทมาให้ฉันด้วยความคิดดีๆ หลายอย่าง รวมถึงแพ็คเกจกาแฟที่เต็มไปด้วยความรักด้วย

ฉันจำวันเก่าๆ ได้ ชีวิตในชนบทยังคงยากลำบาก แม่ของฉันยุ่งอยู่กับการทำงานตั้งแต่เช้าจรดค่ำในทุ่งนาและสวนต่างๆ อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าฉันมักจะอ่านหนังสือดึกๆ และต้องดื่มกาแฟเพื่อให้ตื่นตัว แม่ก็ยังส่งกาแฟมาให้ฉันเป็นประจำ

นอกจากจะเตือนให้ฉันดูแลตัวเองและไม่นอนดึกเกินไปเพราะจะส่งผลต่อสุขภาพแล้ว แม่ของฉันยังแนะนำด้วยว่าถ้าฉันดื่มกาแฟเพื่อให้ตื่นตัว ฉันควรดื่มแต่พอประมาณและไม่ควรใช้เกินขนาด เพราะการดื่มมากเกินไปไม่ดีต่อสุขภาพ

ทุกครั้งที่เปิดซองกาแฟที่แม่ห่ออย่างประณีต ฉันเห็นคำแนะนำที่เขียนไว้บนซองกาแฟทุกซอง น้ำตาฉันเอ่อคลอและรู้สึกสงสารแม่มาก เพราะแม่เป็นคนไม่รู้หนังสือ แม่จึงขอให้หลานข้างบ้านเขียนคำแนะนำให้

Rưng rưng những hộp cà phê má gửi từ quê- Ảnh 1. — ผู้เขียนและคุณแม่. ภาพถ่าย: “VO THI BICH NGOC”

ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านเกิดและขึ้นรถบัสเข้าเมือง ท่ามกลางของขวัญจากบ้านเกิดที่แม่แพ็คและใส่เป้ให้ฉันเอาไปให้เพื่อนร่วมห้อง ก็มักจะมีกล่องกาแฟอยู่ด้วยอย่างแน่นอน

หลายคืนที่เรียนหนังสือหรือตื่นเช้า ชงกาแฟหอมกรุ่นพร้อมควันที่ยังคงติดค้างอยู่ ฉันนึกถึงภาพคุณแม่ผู้ทำงานหนัก ดื่มด่ำกับกลิ่นหอมของกาแฟแต่ละหยด ฉันรู้สึกราวกับว่าคุณแม่ยืนอยู่เคียงข้าง คอยปลอบโยนฉันอย่างอ่อนโยน

แม่คะ ไม่มีใครในโลกนี้เข้าใจและรักหนูได้เท่าแม่เลย หนูรู้ว่าถึงแม่จะอยู่ไกลบ้าน แต่ความผูกพันระหว่างแม่กับครอบครัวยังคงแน่นแฟ้นเสมอ เพราะกาแฟที่แม่ส่งมาให้

รสชาตินั้นเองที่สัมผัสหัวใจของเด็กที่อยู่ไกลบ้าน มอบแรงผลักดันทางจิตวิญญาณให้เขาพยายามมากขึ้น และทุ่มเทความพยายามมากขึ้น ฉันรู้สึกขอบคุณแม่มาก เพราะท่านมอบพลังให้ฉันก้าวเดินบนเส้นทางชีวิตอย่างมั่นคง...

( ส่งผลงานเข้าประกวด “ความประทับใจกาแฟและชาเวียดนาม” โครงการ “เชิดชูกาแฟและชาเวียดนาม” ครั้งที่ 2 ปี 2567 จัดโดย หนังสือพิมพ์หงอยลาวดง)