ฉันรักรอยเท้าแม่ของฉัน

เช้าตรู่ของฤดูร้อน ขณะที่ฟองยังง่วงนอนอยู่ในผ้าห่มบางๆ และหูของเธอได้ยินเสียงไก่ขันแว่วๆ มารดาของเธอตื่นขึ้นมาอย่างอ่อนโยนข้างๆ เธอ ดูเหมือนแม่ของฉันไม่ได้ใส่รองเท้าแตะทันทีแต่เดินเขย่งเท้าไปที่ประตูแล้วออกไป ฟองยืนยันว่าเป็นเพราะเสียงฝีเท้าของแม่ถูก “กลืนกิน” เข้าไปในจิตใต้สำนึกของเธอมาเป็นเวลานาน ทุกครั้งที่เธอคิดถึงเรื่องนั้น เธอก็รู้สึกแสบตาและรู้สึกสงสารเขามาก

ภาพประกอบ

แม่มีนิสัยชอบตื่นเช้าไม่ว่าเมื่อคืนจะนอนดึกแค่ไหน ไม่ว่าฝนจะตกหรือไม่ อากาศข้างนอกหนาวหรืออุ่นก็ตาม แม่บอกว่าเธอเคยชินกับมันแล้ว ตั้งแต่เธออายุ 6 หรือ 7 ขวบ เธอก็มีนิสัยชอบตื่นเช้า ชีวิตที่ต้องทำงานหนักและลำบากยากถูก “แช่” ไว้ในไขกระดูก ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แม่เล่าว่าเมื่อตอนเด็กๆ ครอบครัวของเธอมีฐานะยากจน ทั้งครอบครัวต้องพึ่งพิงร้านโจ๊กหอยลายของยาย ทุกคืนเวลาตี 2 เธอจะตื่นมาเตรียมโจ๊กให้เขา เด็กๆ ตื่นขึ้น ส่วนหนึ่งเพราะท้องของพวกเขาส่งเสียงโครกคราก และพวกเขาก็ไม่สามารถนอนหลับได้ ส่วนหนึ่งเพราะได้ยินเสียงโครกคราก ส่วนหนึ่งเพราะได้กลิ่นหอมของข้าวขาวและน้ำซุป เมื่อเธอโตขึ้นเธอก็ให้โจ๊กทั้งหมดกับแม่ เพราะสงสารเธอที่แก่ชรา จึงต้องทำงานหนักทั้งวันทั้งคืน มารดาจึงรับหน้าที่ดูแลแทน เมื่อเธอกลับมาบ้านสามี แม่ของเธอก็ทำงานเดิมต่อไป ฟองและพี่สาวของเธอเติบโตและไปโรงเรียนได้ก็ต้องขอบคุณร้านโจ๊กของแม่ ทุกคืน เมื่อแม่ของเธอคลานไปหาฟอง โดยที่ขาของเธอห้อยจากเตียงลงสู่พื้น เด็กสาวก็สามารถ "ได้ยิน" มันได้อย่างชัดเจน เท้าเหล่านั้น ขั้นตอนเหล่านั้น ไม่เคยดูเหมือนจะพลาดสักวันเลย รวดเร็วและเร่งรีบเสมอ

มีบางวันที่ฟองแค่อยาก... แม่ของเธอป่วย แม่ป่วย ตื่นเช้าไม่ได้ คงต้องนอนพักอีกสักพัก และฟองและน้องสาวจะถูกแม่ดึงตัวเข้ามาใกล้ๆ เพื่อกระซิบเรื่องราวต่างๆ ไม่รู้จบ แม้ว่าวันนั้นครอบครัวจะไม่มีข้าวต้มขาย แต่ฟองก็ยังคงรู้สึกมีความสุข เพราะเมื่อเธอไม่สามารถนั่งได้ เธอจึงจะนอนนิ่งอยู่บนเตียง แต่แม้ในวันเหนื่อยล้า ฟองก็แทบจะไม่เห็นแม่ของเธอนอนอยู่ที่ใดที่หนึ่งเลย ตอนเช้ายังมีไข้ บ่ายๆ แม่ก็ลุกขึ้นมาตวงข้าว ปอกหัวหอม และเตรียมฟืน แม่แทบไม่ให้เท้าของเธอมีโอกาสได้พักผ่อนเลย

น้องสาวของฟองเติบโตขึ้น ไปทำงาน ดูแลตัวเองได้ และมีเงินให้แม่ ด้วยเงินเดือนเดือนแรกของเธอ ฟองเสนอที่จะ "ซื้อ" ร้านโจ๊กของแม่เธอในราคาครึ่งเดือน แม่มองดูลูกสาวอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเธอมีทั้งความสุขและความเศร้า ฟองรู้สึกสับสนและพูดติดขัด ถามแม่ว่า "หนูเห็นด้วยไหมคะแม่" แม่ไม่พูดอะไร แล้วเดินกลับห้องอย่างเงียบๆ ฟองรู้สึกไม่สบายใจ ครึ่งนั่งครึ่งคุกเข่าอยู่ที่ปลายเตียง มือของเธอคอยนวดเข่าและน่องของแม่ตลอดเวลา พร้อมพูดว่า ถ้าแม่ทำอะไรผิด อย่าเสียใจไปเลยนะแม่ ผมแค่อยากให้แม่ได้พักผ่อน ผมเป็นห่วงสุขภาพแม่ ผมชอบเท้าเหล่านี้มาก สองขาและขั้นบันไดนี้มีคนใช้ตลอดเวลา สร้างความรำคาญให้กับคนทั้งครอบครัว เด็กสาวก็ร้องไห้โฮออกมา แม่กอดฟองทั้งน้ำตาที่ร้อนและเค็มปนกัน เมื่อฉันมีลูกและมีครอบครัว ฉันไม่เคยรู้สึกเหนื่อยหรือต้องเสียสละเลย แม่รู้สึกมีความสุข มีความยินดี ดังนั้นโปรดเข้าใจอย่างง่าย ๆ ว่าการมีชีวิตอยู่เพื่อคนที่คุณรักไม่เคยเป็นภาระเลย

บ่ายนี้ เมื่อมองดูท่าทางการเดินของแม่ ฟองก็เข้าใจว่าก้าวเดินของแม่ไม่เพียงแต่หนักเท่านั้น แต่ยังช้ามากในบางครั้งด้วย

ดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิ

ที่มา: https://baonamdinh.vn/van-hoa-nghe-thuat/202505/thuong-lamnhung-buoc-chan-me-3d6529e/