ฉันไม่ได้สนิทกับพ่อเลย เพราะตอนเด็กๆ ฉันโดนพ่อตีบ่อยเกินไป การถูกตีที่เจ็บปวดและนองเลือดเหล่านั้นทำให้ฉันมีความทรงจำอันแสนเศร้าที่ไม่มีวันลืม... ทำไมพ่อถึงตีฉันแรงขนาดนี้? หรือฉันไม่ใช่ลูกชายของพ่อ? ฉันมักจะโทษพ่อว่า "พ่อไม่ยุติธรรมกับลูกๆ เลย พ่อรักพี่น้องมากกว่าฉัน" คำถามมากมายหลายร้อยหลายพันข้อทำให้ระยะห่างระหว่างพ่อกับลูกยิ่งไกลออกไป
ตอนเด็กๆ ฉันไปโรงเรียน เริ่มต้นอาชีพที่ห่างไกลจากบ้าน และแต่งงาน พอลูกๆ โตขึ้น ฉันก็เริ่มเข้าใจมากขึ้นถึงการถูกพ่อทำร้าย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความคิดสิ้นหวังของวิศวกรก่อสร้างที่ลาออกจากงานกลางคัน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความยากจนข้นแค้นที่บีบคั้นด้วยหนี้สินนับร้อยที่แบกรับอยู่บนบ่าของ “ผู้หาเลี้ยงครอบครัว” พ่อจึงปฏิบัติกับฉันอย่างโหดร้าย กระนั้น ฉันก็เข้าใจ... แต่ทุกครั้งที่โทรศัพท์มาหาฉัน ฉันก็หยุดแค่การถามไถ่สุขภาพของพ่อแม่แบบผิวเผิน แต่ถ้อยคำแห่งความรักยังคงติดตรึงอยู่ในใจฉัน ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ทุกปีตรุษจีน ฉันยังคงกลับบ้านเกิด แต่อยู่กับแม่เพียงซื้อแยม เค้ก หัวหอมดอง และน้ำเชื่อม และฉันก็ไม่ค่อยได้คุยกับพ่อมากนัก ดูเหมือนพ่อจะเข้าใจ เลยถามแค่ไม่กี่คำถาม เช่น "หมดหนี้แล้วหรือยัง" "ต้องพยายามกินดื่มเพื่อสุขภาพ ตราบใดที่ยังมีแรงก็ยังมีเงิน หนี้ก็ต้องหมดไป" ฉันก็ยังคงเชื่อฟัง ใช่ ใช่ เหมือนเป็นนิสัยตั้งแต่สมัยเด็ก แค่นั้นเอง!
คืนหนึ่งช่วงปลายเดือนพฤษภาคม 2019 เสียงลมพัดเบาๆ แต่อารมณ์ฉันแย่มาก ฉันหงุดหงิดและตะโกนใส่ลูกๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น สัญชาตญาณบอกฉันว่ามีบางอย่างผิดปกติ ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พยาบาลปลายสายบอกว่า "ทั้งครอบครัวตกลงที่จะผ่าตัดคุณพ่อของคุณ... เหลือแค่ลายเซ็นของคุณเท่านั้น แต่เคสของคุณเร่งด่วน เราจะผ่าตัดคืนนี้" ฉันพูดติดอ่างและจำไม่ได้ว่าพูดอะไรกับพยาบาล ฉันขึ้นเครื่องบินเที่ยวแรกกลับบ้าน การผ่าตัดของพ่อกินเวลา 13 ชั่วโมง แม่และพี่น้องรออยู่ในห้องรอโดยไม่ได้นอน และหลังจากผ่าตัด พ่อก็อยู่ในห้องฉุกเฉินนานถึง 17 วัน บางครั้งเมื่อฉันอยู่บ้านที่โรงพยาบาล ฉันได้รับข้อความจากพยาบาล เช่น "ซื้อนมเพิ่ม" "ซื้อเครื่องช่วยหายใจเพิ่ม"... สิ่งที่ฉันได้ยินบ่อยที่สุดจากพยาบาลคือ "เขากำลังฟื้นตัว"
แล้ววันหนึ่งก็มาถึงวันที่พ่อของฉันถูกย้ายเข้าห้องพยาบาล เขาพูดไม่ได้ ฉันโหยหาที่จะได้คุยกับเขาเหลือเกิน! ฉันอยากจะขอโทษ ฉันอยากให้พ่อตะโกนใส่ฉัน ตีฉันให้เจ็บแสบเหมือนตอนเด็กๆ เสียงพยาบาลเหมือนปลุกฉันให้ตื่น “เขาพูดไม่ได้ เขากินยาปฏิชีวนะตลอดเวลา เขารู้สึกไม่สบายตัวมาก! ช่วยทำให้เขาพอใจหน่อยเถอะ” ฉันตอบตกลง ใช่ ใช่ ใช่ แล้วนั่งลงข้างเตียงโรงพยาบาล ทันใดนั้นฉันก็โทษตัวเองมากมาย ความรู้สึกผิดจากความกตัญญูกตเวทีทรมานและทำให้ฉันรู้สึกแย่มาก แม้แต่คนแปลกหน้าก็ยังรักพ่อมาก แล้วทำไมฉัน ลูกแท้ๆ ของเขา ถึงเป็นแบบนั้น! น้ำตาฉันไหลไม่หยุด...
เกือบ 5 ปีผ่านไปแล้ว พ่อพูดได้เกือบปกติ แต่ขาท่านลีบ ทำให้เดินลำบากมาก ผมเริ่มเปิดใจกับพ่อมากขึ้น คุยกับพ่อมากขึ้น สนิทกับพ่อมากขึ้น...
ฤดูใบไม้ผลิปีนี้ พ่อของฉันอายุมากขึ้นอีกหนึ่งปีแล้ว ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าฉันจะยังสามารถฉลองฤดูใบไม้ผลิกับท่านได้อีกกี่ฤดูกาล ความคิดเห็นแก่ตัวในวัยเด็กแทบจะทำลายความรักอันศักดิ์สิทธิ์ของพ่อ หากปราศจากเหตุการณ์นั้น ฉันจะเข้าใจความสัมพันธ์อันล้ำค่าระหว่างพ่อกับลูกได้อย่างไร ความรู้สึกที่อยากได้รับการให้อภัยยังคงหลอกหลอนฉันอยู่เสมอ แต่ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าความรักที่พ่อมีต่อฉันนั้นยิ่งใหญ่เกินกว่าจะพรรณนาเป็นคำพูด โชคดีที่ระยะห่างที่ "ไร้คำพูด" ระหว่างพ่อกับลูกได้คลี่คลายลงแล้ว ฉันมีความสุขมาก!
สวัสดีความรัก ซีซั่น 4 ธีม "พ่อ" เปิดตัวอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 27 ธันวาคม 2567 บนสื่อสิ่งพิมพ์ 4 ประเภทและโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัลของหนังสือพิมพ์และวิทยุและโทรทัศน์ ดงนาย พร้อมสัญญาว่าจะนำคุณค่าอันวิเศษของความรักอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของพ่อมาสู่สาธารณชน
กรุณาส่งเรื่องราวอันน่าประทับใจเกี่ยวกับคุณพ่อมายังหนังสือพิมพ์วิทยุและโทรทัศน์จังหวัดด่งนาย โดยการเขียนบทความ บันทึกความรู้สึก บทกวี บทความ วิดีโอ คลิป เพลง (พร้อมบันทึกเสียง)... ทางอีเมล [email protected] ฝ่ายหนังสือพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์และเนื้อหาดิจิทัล หนังสือพิมพ์วิทยุและโทรทัศน์จังหวัดด่งนาย เลขที่ 81 ตำบลด่งคอย อำเภอตัมเฮียป จังหวัดด่งนาย หมายเลขโทรศัพท์ 0909.132.761 เปิดรับบทความตั้งแต่วันนี้ถึง 30 สิงหาคม 2568
บทความที่มีคุณภาพจะได้รับการตีพิมพ์ พร้อมจ่ายค่าลิขสิทธิ์ และได้รับรางวัลพิเศษ 1 รางวัล และรางวัลยอดเยี่ยม 10 รางวัลเมื่อจบหัวข้อ
มาเขียนเรื่องราวของพ่อต่อในซีซั่น 4 “Hello Love” กันเถอะ เพื่อให้เรื่องราวของพ่อได้แพร่หลายและเข้าถึงหัวใจของทุกๆ คน!
เล ทิ งา
ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202507/tinh-yeu-khong-loi-ee20dd0/
การแสดงความคิดเห็น (0)