เรื่องสั้น: กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล

(หนังสือพิมพ์กวางงาย) - 14 เมษายน - ไม่ใช่วันหยุดใหญ่สำหรับใครหลายคน แต่เป็นวัน "พิเศษ" สำหรับคนที่ยังโสดเงียบๆ หลายคนเรียกวันนี้ว่า "วันวาเลนไทน์สีดำ" ชื่อที่ฟังดูเศร้า แต่กลับมีเรื่องราวน่าสนใจเกี่ยวกับหัวใจที่ไม่ใช่ของใคร

ในออฟฟิศเล็กๆ บนชั้น 6 ของอาคารฝั่งตรงข้าม อากาศยามเช้ายังคงสม่ำเสมอเหมือนทุกวัน เสียงคีย์บอร์ดดังคลิก เสียงถ้วยกาแฟดังเบาๆ และเสียงเคาะประตูเบาๆ เป็นครั้งคราว ไม่มีใครในห้องสนใจเลยว่าวันนี้เป็นวันอะไร ยกเว้นฮัน

ฮัน อายุ 28 ปี อาชีพนักออกแบบ UI ทำงานที่บริษัทมานานกว่า 3 ปี เธอโดดเด่นด้วยบุคลิกที่เงียบขรึมและสง่างาม ดวงตาของเธออ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเศร้า ฮันไม่ชอบการพบปะสังสรรค์ และไม่สนใจความรักที่ฉาบฉวย เธอใช้ชีวิตอย่างเงียบๆ ระมัดระวัง และพิถีพิถัน แต่นั่นก็ทำให้เพื่อนร่วมงานมองว่าเธอเป็น "กำแพง" ที่ยากจะเข้าถึง
เช้านี้ ฮันชงกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลเหมือนเคย ทันทีที่เธอวางแก้วลงบนโต๊ะ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ:
- คุณดื่มกาแฟดำในวันวาเลนไทน์สีดำ คุณกำลังเผชิญกับความเศร้าอยู่หรือเปล่า?

ฮันหันกลับไปมองและเห็นต้วนพิงโต๊ะทำงาน ถือขนมปังร้อนๆ ไว้ในมือ ต้วนอายุเท่ากับฮัน นักพัฒนาซอฟต์แวร์ ผู้มีชื่อเสียงในบริษัทด้วยบุคลิกที่ร่าเริง อารมณ์ขัน และรอยยิ้ม แม้ว่าบางครั้งต้วนจะพูดมากไปหน่อย แต่เขาก็ไม่เคยล่วงเกินมารยาทเลย

- สีดำให้เหมาะกับโอกาส - ฮันตอบสั้นๆ
- เยี่ยมเลย คุณวางแผนจะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตเลยเหรอ
- ถ้าไม่มีใครอดทนพอที่จะเดินร่วมทางไปด้วย ก็อยู่คนเดียวดีกว่า
ต้วนยิ้มและไม่พูดอะไรอีก แต่ภายในใจเขารู้สึกสับสน เขาสังเกตเห็นหานมานานแล้ว ทั้งท่าทางที่เธอทำงานเงียบๆ ท่าทางที่เธอนั่งคนเดียวในช่วงพักกลางวัน รอยยิ้มที่เธอยิ้มเมื่อมีคนเล่าเรื่องตลก... ทั้งหมดนี้ทำให้เขารู้สึกโล่งใจ
แต่ต้วนไม่กล้าสารภาพ ส่วนหนึ่งก็เพราะกลัวถูกปฏิเสธ ส่วนหนึ่งก็เพราะ... เขาไม่แน่ใจว่าเธอมีใจให้เขาหรือเปล่า เขารู้แค่ว่าบางครั้งเวลาชงกาแฟ เขาจะลองชงเพิ่มอีกแก้ว แล้วแกล้งทำเป็นว่ายกมาให้ที่โต๊ะเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ บางครั้งเวลาไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน เขาก็ตั้งใจเอ่ยถึงร้านอาหารที่หานบอกว่าชอบ เขาไม่รู้ว่าเธอจะสังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นหรือเปล่า

บ่ายวันนั้น หลังจากประชุมกันสั้นๆ ตวนก็ส่งข้อความหาฮานว่า "อยากออกไปกินข้าวไหม? เดี๋ยวฉันจ่ายให้เอง เพราะเธอ... ดำทั้งตัว"
ฮันยิ้มบางๆ เธอจ้องมองข้อความนั้น ตั้งใจจะปฏิเสธเหมือนเคย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง นิ้วของเธอก็คลิก "ได้ ไปสิ"
พวกเขาไปที่ร้านบะหมี่ญี่ปุ่นเล็กๆ แห่งหนึ่งในตรอกเล็กๆ ใกล้บริษัท ฮันพูดถึงร้านนี้โดยบังเอิญในบ่ายวันฝนตก เธอประหลาดใจที่ต้วนยังจำได้ และยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีกเมื่อเขาสั่งเมนูโปรดของเธอ นั่นคือราเมนไข่ลวก
- คิดยังไงกับแบล็ควาเลนไทน์บ้าง? ตวนถามขณะที่ทั้งคู่กำลังซดบะหมี่อยู่
ฮันเงยหน้าขึ้น เช็ดปากด้วยกระดาษทิชชู่แล้วตอบว่า:
- เป็นวันที่คนที่ยอมรับการอยู่คนเดียวได้ แต่ไม่ใช่ว่าคนที่อยู่คนเดียวทุกคนจะเศร้า
- ส่วนตัวผมคิดว่ามันเป็นวันที่ใครๆ ก็มีข้ออ้างที่จะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
ประโยคนั้นทำให้ฮันตะลึงงัน ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของทั้งคู่ประสานกัน ในดวงตาคู่นั้น มีบางสิ่งที่ไม่อาจเอ่ยถ้อยคำ อบอุ่น และสั่นไหว

-

บ่ายวันนั้น จู่ๆ ฝนก็ตกลงมา ทุกคนรีบเก็บของและเรียกแท็กซี่ แต่ฮันยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะ ข้างๆ เธอมีโกโก้ร้อนแก้วหนึ่งที่ใครบางคนวางไว้ พร้อมกับโน้ตสั้นๆ ว่า "ฉันไม่ชอบขนมหวาน แต่ในฤดูฝนแบบนี้ ลองชิมดูสักครั้ง ถ้าไม่อร่อย ฉันจะรับผิดชอบ"

เธอหยิบแก้วขึ้นมาแล้วยิ้ม เธอไม่ค่อยชอบขนมหวานเท่าไหร่ แต่วันนี้... เธอรู้สึกอุ่นแปลกๆ
เย็นวันนั้น ตวนส่งข้อความมาว่า “ถ้าว่าง ฉันจะชวนไปกินซุปหวาน เรียกว่า... ปิดท้ายวันวาเลนไทน์สีดำด้วยความหวานสักหน่อยก็แล้วกัน”
ฮันตอบอย่างเรียบง่ายว่า “ตกลง”
ร้านซุปหวานตั้งอยู่ในซอยเล็ก ๆ ทั้งสองนั่งที่โต๊ะไม้เล็ก ๆ มีซุปหวานเย็น ๆ สองแก้ววางอยู่ตรงหน้า ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่จิบอย่างเอร็ดอร่อยเงียบ ๆ จากนั้นต้วนก็พูดขึ้นว่า
- ฮัน...ถ้าวันหนึ่งฉันพูดว่าชอบเธอ เธอจะปฏิเสธมั้ย?
ฮันเงียบไปสองสามวินาที หัวใจของเธอเต้นแรง
- ฉัน...ไม่แน่ใจ อาจจะลองถามคุณดูนะ ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ตวนตอบว่า:
- เพราะเธอยิ้มกับถ้วยกาแฟขมๆ
ฮันไม่พูดอะไรอีก แต่มองดูเขา ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความอ่อนโยน เปราะบาง แต่เต็มไปด้วยความไว้วางใจ

-

วันรุ่งขึ้น บนโต๊ะทำงานของตวนมีกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลวางอยู่ ใต้แก้วมีข้อความเขียนไว้ว่า "ถ้าชอบขม ฉันจะดื่มด้วย ถ้าชอบหวาน ฉันจะสอนวิธีชง แต่... อย่าปล่อยให้ฉันดื่มคนเดียวอีกนะ"
ต้วนยิ้ม หันหลังกลับ ฮันกำลังมองเขา พยักหน้าเล็กน้อย ไม่ต้องสารภาพอะไรมากมาย แค่นั้นแหละ ก็พอแล้ว

-

นับจากนั้นเป็นต้นมา ทุกอย่างในออฟฟิศก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ตวนไม่ปิดบังความกังวลที่มีต่อหานอีกต่อไป ทุกคนในออฟฟิศค่อยๆ รับรู้ว่ามีบางอย่าง “เหนือเพื่อนร่วมงาน” ระหว่างพวกเขา บางคนก็พูดติดตลก บางคนก็ประหลาดใจ แต่ทุกคนก็มีความสุข เพราะเห็นได้ชัดว่าเมื่อตวนอยู่ด้วยแล้ว หานก็ยิ้มได้มากขึ้น เมื่อหานอยู่ด้วย ตวนก็พูดติดตลกแบบไร้จุดหมายน้อยลง

หนึ่งปีต่อมา ในวันที่ 14 เมษายนเช่นกัน ทั้งบริษัทได้รับอีเมลจากฝ่ายทรัพยากรบุคคลว่า “เรามีความยินดีที่จะประกาศว่าเนื่องในโอกาสวันวาเลนไทน์สีดำปีนี้ บริษัทมีข่าวดีมาบอก: ต้วนและหาน สองหัวใจที่โดดเดี่ยวในที่ทำงาน ได้อยู่ด้วยกันแล้ว! ขอแสดงความยินดีกับคู่รักในออฟฟิศด้วย!”

MH: VO VAN

ในงานเลี้ยงฉลองวิวาห์อันเรียบง่ายที่จัดขึ้นในสวนชานเมือง ฮันสวมชุดสีขาวบริสุทธิ์ ถือช่อดอกไฮเดรนเยีย ซึ่งเป็นดอกไม้ที่ต้วนเคยกล่าวไว้ว่า "เหมือนเธอมาก อ่อนโยนแต่แข็งแกร่ง" เธอจับมือเขาไว้ท่ามกลางเสียงปรบมือจากเพื่อนๆ และเพื่อนร่วมงาน แสงไฟระยิบระยับส่องประกายรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขของเธอ
ตวนยกแก้วกาแฟของเขาขึ้นในงานปาร์ตี้ ไม่ใช่ไวน์หรือเบียร์ แต่เป็นกาแฟดำ

แก้วนี้ ฉันอยากเชิญฮัน คนที่กล้าแบ่งปันทั้งความขมขื่นและความหวานกับฉัน ขอบคุณแบล็ควาเลนไทน์ปีนั้น ที่ทำให้ฉันกล้าที่จะพูดออกมา
ฮันยิ้มและยกแก้วขึ้น:
- และขอบคุณนะ - ที่ไม่ทิ้งฉันไปก่อนที่ฉันจะได้พูดได้ว่า ฉันชอบคุณมานานแล้วเหมือนกัน
เสียงปรบมือดังขึ้นท่ามกลางท้องฟ้าเดือนเมษายนอันอ่อนโยน

-

นับตั้งแต่งานแต่งงานเรียบง่ายครั้งนั้น ต้วนและหานก็ยังคงไปทำงานตามปกติทุกวัน พวกเขาไม่ได้โอ้อวด ไม่เสียงดัง ยังคงเป็นคู่รักที่สงบและอ่อนโยนที่สุดในออฟฟิศ แต่ในสายตาของแต่ละคนต่างก็มีกำลังใจ ต้วนยิ้มบ่อยขึ้น แต่เป็นรอยยิ้มที่เงียบและลึกซึ้ง ส่วนหานก็ไม่ได้เงียบเหมือนแต่ก่อน เธอรู้จักแบ่งปัน รู้จักพึ่งพาคนข้างๆ เมื่อเหนื่อยล้า

เพื่อนร่วมงานล้อเล่นกันว่าความรักทำให้ทั้งสองคน “แก่ขึ้น” ไม่ใช่เพราะอายุ แต่เป็นเพราะความสงบสุขที่แผ่กระจายไปรอบตัวพวกเขา
ฤดูร้อนปีนั้น บริษัทได้จัดทริปสร้างทีมขึ้นภูเขา ทุกคนในกลุ่มตัดสินใจปีนภูเขาไปด้วยกัน ครึ่งทางฮันลื่นล้ม แม้ว่าเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เธอก็เดินลำบาก ต้วนรีบอุ้มเธอไว้บนหลังของเขาครู่หนึ่ง ขณะที่ทุกคนในกลุ่มส่งเสียงเชียร์กันเสียงดัง ฮันหน้าแดงและพิงศีรษะลงบนไหล่สามี
-คุณไม่เหนื่อยเหรอ?
-ใช่ แต่กับคุณ ฉันปล่อยไปไม่ได้หรอก
คำพูดดังกล่าวถูกอ้างถึงโดยทั้งห้องในเวลาต่อมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม

-

ชีวิตสมรสของพวกเขาไม่ได้สวยงามเสมอไป แม้จะมีวันเวลาอันแสนวุ่นวาย ความขัดแย้ง ทั้งสองก็ยังคงทะเลาะกันอยู่ แต่หลังจากทะเลาะกันแต่ละครั้ง ก็ยังมีจับมือและไหล่ที่แผ่วเบาให้พึ่งพา ต้วนเคยกล่าวไว้ว่า:
- ถ้าวันหนึ่งเธอโกรธจนไม่อยากพูดอะไร ฉันก็จะยังนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ เธอ ตราบใดที่เธอรู้ ฉันจะไม่ไปไหน
และมันเป็นความจริง ไม่ว่าพวกเขาจะยุ่งแค่ไหน พวกเขาก็ยังคงรักษานิสัยเล็กๆ น้อยๆ ไว้ นั่นคือ ทุกคืนก่อนเข้านอน พวกเขาจะเล่าเรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างวันให้กันและกันฟัง แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น "วันนี้กาแฟหอมกว่าปกติ" หรือ "เพื่อนร่วมงานลุกจากที่นั่งบนรถบัส" แต่สำหรับพวกเขาแล้ว มันเป็นวิธีบ่มเพาะความอ่อนโยนในหัวใจ

-

วาเลนไทน์สีดำเล่มถัดมา ฮันนั่งอยู่ที่ร้านเก่าแก่ที่คุ้นเคย ซึ่งเป็นที่ที่พวกเขานัดเดทกันครั้งแรก ต้วนมาถึงสายพร้อมกับกล่องของขวัญใบเล็กในมือ ฮันเปิดกล่องนั้นออก ข้างในมีสมุดบันทึก แต่ละหน้าบันทึกเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ตลอดหนึ่งปีของการแต่งงาน แต่ละบรรทัดล้วนเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เช่น "วันที่เธอป่วย ฉันทำโจ๊กเป็นครั้งแรก" "วันที่เรานั่งอ่านหนังสือกลางสายฝน" "วันที่เธอร้องไห้เพราะงาน ฉันกอดเธอจนหลับไป..."
หน้าสุดท้ายเขียนว่า “วันวาเลนไทน์สีดำปีนั้น เธอดื่มกาแฟขม วันวาเลนไทน์นี้ ฉันจะชงโกโก้ร้อนให้เธอ ตราบใดที่เธอนั่งข้างฉัน ทุกวันก็คือวันวาเลนไทน์”
ฮันหัวเราะลั่นทั้งน้ำตา เธอพิงศีรษะลงบนไหล่ของตวนแล้วกระซิบว่า
- แล้ว...เราจะเขียนกันต่อไปทุกปีไหม?
- ใช่ค่ะ หนึ่งบทต่อปี แต่ละบทคือเสี้ยวหนึ่งของความรักที่สุกงอม

-

สามปีต่อมา ที่ทำงานก็คึกคักอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะคำสารภาพ แต่เป็นเพราะคำเชิญที่ติดไว้บนกระดานข่าวว่า "ทุกคนได้รับเชิญไปงานวันเกิดปีแรกของหนูน้อย Ca Phe - ลูกสาวของ Tuan & Han!"
ชื่อนี้ทำให้คนทั้งห้องหัวเราะกัน แต่ไม่มีใครคิดว่ามันแปลก เพราะทุกคนจำได้ เรื่องราวความรักของพวกเขาจึงเริ่มต้นจากกาแฟดำหนึ่งถ้วย และตอนนี้มันเบ่งบานแล้ว
คาเฟเติบโตมาท่ามกลางเรื่องราวที่พ่อแม่เล่าขานกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องวันฝนตก โกโก้ร้อนกับกระดาษแผ่นเล็กๆ ร้านบะหมี่ญี่ปุ่น หรือการจับมือครั้งแรก สำหรับเธอ ความรักไม่จำเป็นต้องเสียงดัง แค่อยู่เคียงข้างเธอในเวลาที่เหมาะสม และค่อยๆ ผ่านแต่ละวันไปด้วยกันอย่างช้าๆ

-

ดังนั้น วันวาเลนไทน์สีดำในที่ทำงานจึงไม่ใช่วันที่โดดเดี่ยวอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นสัญลักษณ์ของหัวใจที่เคยพบกันอย่างเงียบๆ ในชีวิตประจำวัน เพราะบางครั้ง ความรักไม่ได้มาจากดอกกุหลาบสีแดงสดหรือการสารภาพรักที่แสนหวาน แต่มาจากกาแฟที่ดื่มอย่างเงียบๆ จากการมองอย่างอ่อนโยน จากคำถามง่ายๆ ที่ว่า "วันนี้คุณโอเคไหม" ในตอนท้ายวัน บางครั้ง สิ่งที่ต้องการก็คือความอดทน... ที่จะรักแม้กระทั่งความเงียบของคุณ

ดึ๊ก อันห์

ข่าวที่เกี่ยวข้อง:

ที่มา: https://baoquangngai.vn/van-hoa/van-hoc/202504/truyen-ngan-ly-ca-phe-den-khong-duong-b0d1160/