Return to Love - ประกวดเรื่องสั้น โดย ตรัน เฮียน

พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น แต่ทั้งหมู่บ้านก็สว่างไสวแล้ว เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยดังมาจากทั้งใกล้และไกล หนานนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น มองออกไปนอกกรอบหน้าต่างที่ทำจากเศษไม้เล็กๆ ที่ถูกกัดกร่อนด้วยฝนและแสงแดด

เธอได้ยินเสียงน้ำไหลเอื่อยๆ ของลำธารในป่า ปะปนกับเสียงนกร้อง เสียงใบไม้เสียดสี และเสียงลมพัด ท้องฟ้าฤดูร้อนนั้นสูงและแจ่มใส มีหมอกขาวปกคลุมยอดเขาเบื้องหน้าเธอ ราวกับมีเมฆก้อนใหญ่กำลังลอยลงมาใกล้ๆ

เมื่อเช้าวานนี้เอง เธอตื่นขึ้นมาในห้องเย็นสบายกลางเมือง เสียงคุ้นเคยและอึกทึกครึกโครมของท้องถนนดังก้องอยู่ในหู จักจั่นส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วไม่หยุดหย่อนบนกิ่งไม้ ต้นโพธิ์แดงก่ำกลางถนน และอากาศร้อนอบอ้าวมาก เธอเพิ่งจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 และกำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่กำลังจะมาถึง เธอลงทะเบียนเรียนสาขาออกแบบ แฟชั่น เพราะวาดรูปเป็น และเพราะเของแฟนหนุ่มของเธอ ก็กำลังสอบสาขานี้อยู่เช่นกัน นอกจากเรียนในห้องเรียนแล้ว เธอยังเรียนวาดรูปเพิ่มเติมที่สวนสาธารณะ ซึ่งสอนโดยอาจารย์รุ่นพี่ในสาขานี้ เของวาดภาพได้ดีมาก ทุกสิ่งดูราวกับมีชีวิตขึ้นมาภายใต้ปากกาของเขา เมื่อมองภาพวาดของเขา สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างลึกซึ้ง

หนานก็วาดรูปได้ดีเช่นกัน เมื่อเทียบกับเคออง หนานทำได้ดีกว่าเล็กน้อย แต่ความเหนือกว่านั้นคลุมเครือ ดังที่ครูสอนวาดภาพเคยกล่าวไว้ว่า "ศิลปะต้องถูกทำให้บริสุทธิ์ด้วยอารมณ์ ศิลปินวาดเส้น แม้แต่เส้นประ ก็ต้องเป็นเส้นประที่เกิดจากจิตวิญญาณ จากอารมณ์ที่จริงใจอย่างแท้จริงที่ผุดขึ้นมาจากชีวิตภายนอก ดังที่นักเขียนนามเคากล่าวไว้ ศิลปะไม่ใช่แสงจันทร์หลอกลวง ไม่ควรและไม่สามารถเป็นแสงจันทร์หลอกลวงได้ จิตรกรต้องวาดรูปให้ดี แต่การวาดให้ดีไม่ได้หมายความว่าพวกเขาเป็นจิตรกรเสมอไป" ครูมักจะมองภาพวาดของหนานด้วยสายตาที่ลึกซึ้งและเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ แม้จะรู้สึกทรมานอยู่บ้าง

สายลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างเข้ามา หนานรู้สึกสงบ ผ้าห่มบางๆ ห่อหุ้มตัวเธอราวกับหนอนไหมที่กำลังปั่นรังไหม รู้สึกว่างเปล่า โดดเดี่ยว และเงียบสงบเล็กน้อย มีเสียงฝีเท้าเดินเขย่งเท้าขึ้นบันได บ้านใต้ถุนดูเหมือนจะสั่นไหวเล็กน้อย ใบหน้าสีดำเล็กๆ แอบมองหนาน ครึ่งหนึ่งอยากเข้าใกล้ ครึ่งหนึ่งลังเลและหวาดกลัว หนานลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ มองหลานสาวตัวน้อยที่ขี้อายของเธออยู่ตรงนั้น เด็กหญิงตัวน้อยมีดวงตาสีดำขลับ จมูกโด่ง ปากเล็ก และใบหน้าที่กลมกลืนกัน เธอดูเหมือนจะสืบทอดความงามทั้งหมดมาจากแม่ของเธอ - พี่สาวของเธอ แต่ผิวสีดำเค็มและขนตางอนยาวเป็นพวงนั้นชัดเจนว่าเป็นของพี่เขยของเธอ

หน่ายพยายามยิ้มอย่างเป็นมิตร โบกมือให้หลานสาว พี่สาวเดินเข้ามา เอาโจ๊กปลาหอมๆ มาให้เธอหนึ่งชาม แล้วก็กอดเด็กน้อยแล้วยื่นให้หน่าย พี่สาวยิ้มให้

- เมื่อคืนตอนคุณโทรมาหาฉัน เราดีใจมาก อ้ายตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินข่าว เธอนอนไม่หลับ รอเช้าเพื่อไปเจอป้า ฉันตื่นมา แปรงฟัน ล้างหน้า แล้วก็กินโจ๊ก ดั๊กเข้าเมืองไป เขาบอกว่าจะซื้ออะไรอร่อยๆ มาเลี้ยงฉัน

พูดจบคุณเหียนก็เอื้อมมือไปลูบผมของหน่ายอย่างอ่อนโยนและอ่อนโยนเช่นเคย ใบหน้าของเธอสดใส เปล่งปลั่ง ผิวขาวผ่องดังเดิม ดูเหมือนเธอจะดูกลมขึ้นเล็กน้อย ไม่มีร่องรอยของความชราหรือความยากลำบากในชีวิตประจำวัน ในชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านมา 7 ปีแล้ว 7 ปีที่คุณเหียนไม่ได้กลับมา พ่อแม่ของเธอก็ไม่ได้มาเยี่ยมเช่นกัน

ภาพประกอบ: AI

พ่อแม่ของเธอมีน้องสาวเพียงสองคน คือ หนานและแม่ของเธอ แม่ของเธอไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ แต่พ่อของเธอไม่ได้บังคับให้เธอมีลูกอีกคน เขามักจะพูดว่าไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง แค่สองคนก็เพียงพอแล้ว พ่อแม่ของเธอรักเธอมากและส่งเธอไปเรียนทุกวิชา ทั้งดนตรี การร้องเพลง และการวาดภาพ เหียนเก่งภาษาอังกฤษมาก เธอสวยและอ่อนโยน และทุกคนก็รักเธอ เธอจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศและเข้าร่วมสหภาพเยาวชนจังหวัดเพื่อไปเป็นอาสาสมัครในพื้นที่สูง แม่ของเธอรู้สึกเสียใจมาก แต่ก็ไม่ได้ห้ามเธอ เพราะพ่อของเธอภูมิใจในอุดมคติชีวิตที่งดงามนั้นมากและสนับสนุนให้เธอไป เธอไม่คาดคิดว่าการเดินทางครั้งนั้นจะเปลี่ยนชีวิตของเธอได้มากขนาดนี้ เธอเลิกกับฮุย ชายหนุ่มรูปงามที่อาศัยอยู่ในเมืองเดียวกัน มีงานที่มั่นคง และมีบ้านเป็นของตัวเอง เพื่อไปแต่งงานกับพี่เขยของเหียน พี่ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นเลขานุการสหภาพของชุมชนอาศัยอยู่อย่างยากจนและอยู่ไกลมาก จากลานจอดรถไปยังบ้านของเธอต้องเดินหลายร้อยเมตร

หนานคิดถึงควง สายตาอันหลงใหลของควงเมื่อมองไปยังมี นางแบบของชั้นเรียนของหนานเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว มันคือสายตาที่หนานไม่เคยเห็นในควงมาก่อน สายตาที่อ่อนโยนดุจสายน้ำ สิบส่วนแห่งความหลงใหล สิบส่วนแห่งความรัก ครูสอนศิลปะตระหนักถึงการค้นพบของหนาน เขาบอกหนานว่ามันคือศิลปะ มันคือความรัก ไม่ใช่การรักผู้หญิงคนนั้น แต่คือการรักความงามทางศิลปะของผู้หญิงคนนั้น ศิลปินมีความรักมากมาย แต่พวกเขาไม่ได้รักใครคนใดคนหนึ่ง แต่ละคนเดินผ่านไป พวกเขารักเพียงความงามที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ครูปลอบหนานไม่ให้อิจฉาเมื่อควงมองคนอื่นอย่างหลงใหล ปลอบประโลมความภาคภูมิใจของหนานเมื่อเห็นคนที่รักเขากำลังเอาอกเอาใจคนอื่นอยู่ตรงหน้า หนานยังคงวาดภาพ วาดภาพสายลมบางเบาที่พัดผ่านต้นไทรในเช้าฤดูร้อนอันเงียบสงบราวกับเพลงกล่อมเด็ก ในภาพเหมือน เด็กสาวดูงดงามและสง่างามด้วยลีลาการเขียนที่ชำนาญ แต่ในภาพวาดของ Khuong เด็กสาวกลับงดงาม มีเสน่ห์ และมีมนต์ขลังอย่างประหลาด

หน่ายไม่ได้อิจฉา ไม่ได้เศร้า ไม่ได้โกรธ หน่ายเดินเตร่ไปตามถนน แสงแดดส่องทั่วถึงราวกับน้ำผึ้ง เสียงจั๊กจั่นจิ๊บดังก้องอยู่ในหูทำให้หน่ายนึกถึงน้องสาว ตอนนั้นหน่ายเพิ่งเรียนจบมัธยมศึกษาปีที่ 4 เธอจบการศึกษาด้วยเกียรตินิยม ได้งานทำในเมือง หน้าตาน่ารักและอ่อนโยน ทุกครั้งที่ฮุยมารับ เขาก็มักจะมอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ สวยงามให้หน่ายอยู่เสมอ จากนั้นเธอก็ไปเป็นอาสาสมัคร บอกว่าจะกลับมาอีกหลังจากหนึ่งปี แต่จู่ๆ เธอก็อยู่ในหมู่บ้านนี้ตลอดไป เธอเลิกกับหน่ายและตามดึ๊กไปเป็นภรรยา แม่โกรธและหันหลังให้พ่อ พ่อเศร้าและเงียบงัน เธอหันหลังกลับในบ่ายฤดูร้อนที่ลมแรง ผมของพ่อกลายเป็นสีขาวในชั่วข้ามคืน แม่ขังตัวเองอยู่ในมุมห้องและร้องไห้ตลอดไป เธอคือความหวังของแม่ ความภาคภูมิใจของแม่ เป็นที่ที่แม่ยึดเหนี่ยวญาติพี่น้องไว้ท่ามกลางความดูถูกเหยียดหยามที่ไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ แต่ความภาคภูมิใจนั้นก็หายไปเหมือนภาพลวงตา ทิ้งให้แม่ต้องจมอยู่กับความโศกเศร้าอันขมขื่น

หน่ายกลายเป็นคู่เล่นหมากรุกของพ่อ หน่ายเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวพ่อให้พ่อฟัง พ่อแม่ไม่เคยห้ามเคออง แม้รู้ว่าเขายังไม่โตพอที่จะออกเดท พ่อแม่ของเขาเป็นคนใจเย็น แต่หน่ายรู้ว่าแม่คอยดูแลและคอยดูแลเคอองอยู่เสมอ เขารักเคอองมาตั้งแต่เทอมสองของชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เพราะเคอองขอแต่งงานและหน่ายไม่ปฏิเสธ แต่ทั้งสองก็ไม่เคยทำอะไรเกินกว่าการจับมือกัน เมื่อคิดถึงการจูบ หน่ายยังคงรู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกและห่างเหิน เขาจึงหลีกเลี่ยง หน่ายยังคงจำภาพหลังของเฮียนที่เดินอยู่ท่ามกลางพระอาทิตย์ตกดินสีแดงในฤดูร้อนได้เสมอ หน่ายรักไหล่ผอมบางของพ่อที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นทุกคืน และแม่ของเขายืนเป็นเวลานานทุกคืนในห้องชั้นสองที่ว่างเปล่าและลมแรงของเธอ

หนานได้เปลี่ยนแปลงตัวเองให้เป็นเด็กสาวที่เก่ง ขยัน และแข็งแกร่ง หนานเก่งทุกวิชา แม้แต่วิชาที่มีพรสวรรค์ พ่อแม่ของเธอสนับสนุนหนานเสมอ เพราะหนานไม่เคยทำอะไรผิด จนกระทั่งฤดูร้อนนี้ ฤดูร้อนของชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ฤดูร้อนสุดท้ายที่ต้นราชพฤกษ์ไม่สัญญาว่าจะกลับมาเรียนในเดือนกันยายนอีกต่อไป ฤดูร้อนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ ฤดูร้อนนั้นต้องการให้เธอค้นพบตัวเองอย่างแท้จริงท่ามกลางผู้คนนับพัน

เหนียนกลับมาจากเรียนวาดรูป เขาเปิดกระดานหมากรุกและเล่นคนเดียวใต้ซุ้มผักบุ้งในช่วงต้นฤดูร้อน พ่อของเขามานั่งเล่นหมากรุกกับเหนียน การเล่นที่แพ้เล็กน้อยทำให้เขาช้าลง ดูเหมือนว่าเหนียนจะพัฒนาขึ้นมาก พ่อของเขามองเหนียนอยู่นาน ลูกสาวคนเล็กของเขาตัวสูงใหญ่ตั้งแต่นั้นมา ดวงตาและจมูกของเธอคล้ายกับเหียนมาก ความรู้สึกอึดอัดแล่นขึ้นมาในใจ มุมตาของชายชราร้อนผ่าว พยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลริน ปู่ย่าตายายของเขาเข้มงวดกับเหนียนมาก หวังเสมอว่าจะมีพรมแดงปูให้ลูกสาวของพวกเขา เขายังสนับสนุนฮุ่ยเสมอ แม้จะรู้ว่าฮุ่ยเป็นคนเจ้าชู้ แต่ครอบครัวของฮุ่ยร่ำรวย ลูกสาวของเขาคงไม่ต้องทำงานหนักเพื่อหาเงิน แต่เหนียนกลับทำตรงกันข้ามกับความปรารถนาของเขา ทำให้ปู่ย่าตายายของเขาต้องตกอยู่ในความขมขื่น ไม่แน่ใจ ไร้หนทาง และโกรธแค้น

ส่วนแนน ความรักของเขาทำให้แนนกลายเป็นเด็กสาวที่เก่งรอบด้าน แนนไม่เคยโต้แย้งความปรารถนาของปู่ย่าตายายเลย แต่ทำไมแนนถึงดูโดดเดี่ยวนัก เธอไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรหรือฝันถึงอะไร เธอไม่เด็ดขาดเท่าพี่สาว รู้ดีว่าต้องการอะไร ชอบอะไร และพร้อมที่จะไขว่คว้าสิ่งที่ต้องการ ทันใดนั้นพ่อก็มองแนนอยู่นาน และเป็นเวลานานที่ดวงตาของเขาไม่เคยแจ่มใสเช่นนี้มาก่อน ทันใดนั้นพ่อก็พูดกับแนนว่า "หนูชอบอะไร ชอบอะไรจริงๆ ชอบวาดรูปไหม? ลองค้นหาสิ่งที่หนูชอบ แล้วทำในสิ่งที่หนูชอบสิลูก! ความสุขที่แท้จริงของหนูคือความสุขอันล้ำค่าของพ่อแม่"

คำพูดของพ่อปนกับเสียงจักจั่น สายตาของแม่มองหนานด้วยความรักใคร่ ไม่ได้เศร้าโศกเหมือนที่ผ่านมาหลายปี หูของหนานดังก้อง หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นอย่างกะทันหัน ราวกับว่าไม่เคยเต้นมาก่อน หนานเอามือแตะหัวใจตัวเอง ความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังระเบิดออกมาในอก หนานรู้สึกหายใจไม่ออก ใต้ซุ้มไม้เลื้อยของผักบุ้ง หลังคาระเบียงระยิบระยับด้วยแสงแดด เงาฤดูร้อนทอดลงบนใบไม้แต่ละใบ หนานรู้สึกตัวเล็กลงอีกครั้งเหมือนในอดีต

อย่างรวดเร็ว หนานขอให้พ่อแม่ปล่อยให้เขาไปหาเฮียน และอย่างรวดเร็ว พ่อแม่ของเขาก็ตกลงให้เขาไป แม่ของเขาเตรียมเสื้อผ้าให้เขา พ่อของเขาซื้อตั๋วรถบัสให้เขาและไปส่งเขาที่สถานีรถบัส พ่อของเขาหยิบหมายเลขโทรศัพท์ของเฮียน หมายเลขโทรศัพท์ของดึ๊กสามีของเฮียน และหมายเลขโทรศัพท์ของเพื่อนบ้านของเฮียนออกมา พ่อของเขาบอกหนานว่าเขาไปที่หมู่บ้านนั้นบ่อยๆ เขามีหมายเลขโทรศัพท์ของพวกเขาอยู่เสมอ เพียงแต่เขาไม่มีทางโทรหาพวกเขา ไม่มีทางที่จะพบพวกเขาแบบเห็นหน้า ไหล่ของเขายังคงกว้างมาก หน้าผากของเขามีริ้วรอยเล็กน้อย แต่แขนของเขายังคงกอดฮั่นและน้องสาวของเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนาอยู่เสมอ

นานมาแล้วที่เธอหยิบหัวหอมที่หั่นเป็นชิ้นออกจากชามโจ๊ก แล้วตักขึ้นมาด้วยช้อนใหญ่ๆ นานมาแล้วที่เธอไม่สามารถหยิบหัวหอมอย่างไร้เดียงสาเหมือนตอนเด็กๆ ที่พร้อมจะปฏิเสธสิ่งที่ไม่ชอบได้ นานไม่ต้องฝืนตัวเองให้เป็นผู้ใหญ่ที่ดูดีมีสกุลและดูแลตัวเองดีอีกต่อไป นานกอดน้องสาว ฤดูร้อนนั้นเย็นสบายและสดชื่น ซิสเตอร์เหียนก็กอดหนานเช่นกัน ลูบผมนุ่มๆ ของน้องสาว เธอถามหนานว่าเธอยังฝันที่จะเป็นวิศวกรออกแบบที่อยู่อาศัยเหมือนเดิมหรือไม่ ถ้าใช่ ก็รีบเรียนจบและออกแบบบ้านให้เธอริมลำธาร หนานหัวเราะเสียงดัง มองออกไปเห็นบ้านยกพื้นสูงที่สะดุดตา นึกถึงแบบบ้านเก่าๆ ความสุขที่คุ้นเคยผุดขึ้นมาในอกเล็กๆ ของเธอ เธอนั่งลงข้างๆ น้องสาว ไหล่อุ่นๆ แนบชิดกับไหล่ของเธอ

เสียงมอเตอร์ไซค์ของดึ๊กดังก้องไปทั่วบริเวณต้นหมู่บ้าน สองสาวพี่น้องเงยหน้าขึ้นมอง แสงแดดส่องประกายจากเบื้องบนสาดส่องลงมายังเงาร่างของผู้คนสามกลุ่มที่กำลังเดินเข้ามาหา ดึ๊กสะพายเป้ใบใหญ่สองใบไว้บนบ่า ด้านหลังพ่อกับแม่ของเธอกำลังยิ้มแย้มแจ่มใสท่ามกลางแสงแดด เหียนลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันในร่างหญิงสาววัย 25 ปี เธอวิ่งอย่างรวดเร็วราวกับเด็กสาวตัวน้อย พุ่งตัวเข้าไปหา ซุกตัวลงในอกใหญ่ของพ่อ และโอบกอดอ้อมแขนอันอ่อนโยนของแม่

เธอหัวเราะ เธอร้องไห้ พ่อแม่ของเธอหัวเราะและร้องไห้ หนานอุ้มลูกน้อยแล้วเดินเข้ามาหาเธออย่างมีความสุข พร้อมกับพูดเบาๆ ว่า "สวัสดีคุณปู่คุณย่าของคุณ!"

แดดฤดูร้อน แดดส่องทั่วเนินเขา หวานเหมือนน้ำผึ้ง

ที่มา: https://thanhnien.vn/ve-voi-yeu-thuong-truyen-ngan-du-thi-cua-tran-hien-185251025093722781.htm