'ເປັນຫຍັງນັກຮຽນຕ້ອງຈື່ປຶ້ມແບບຮຽນ?'

Đề văn gây tranh cãi: Ca sĩ quên lời, giáo viên quên giáo án!- Ảnh 1. — ນັກສຶກສານະຄອນໂຮ່ຈິມິນ ພວມຢູ່ໃນໄລຍະສອບເສັງພາກຮຽນທີ 1.

ຕາມໜັງສືພິມ Thanh Nien ໃຫ້ຮູ້ວ່າ, ການທົດສອບວັນນະຄະດີຊັ້ນຮຽນທີ 12 ໃນພາກຮຽນທີ 1 ໃນວັນທີ 19/12 ຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ ແລະ ມັດທະຍົມ Hong Duc (ເມືອງ Tan Phu, ນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ) ໄດ້ເກີດຄວາມຂັດແຍ່ງກັນ ເມື່ອໃຫ້ນັກສຶກສາວິເຄາະ “ພອນສະຫວັນດ້ານສິລະປະ” ຂອງກຳມະກອນກຳປັ່ນຂ້າມຟາກ (ໃນບົດຂຽນ The Ferryman of the Da River ໂດຍ Nguyen Tuan ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາ) ວັດສະດຸ.

ພິເສດ, ພາກທີ 2 - ບົດເສັງ (5 ຄະແນນ) ຂອງບົດເສັງມີເນື້ອໃນ: “ ມີຄວາມຄິດເຫັນວ່າ: “ຊາວກຳປັ່ນແມ່ນນັກສິລະປິນຜູ້ມີພອນສະຫວັນຢູ່ແຄມແມ່ນ້ຳ”, ໄຈ້ແຍກຄວາມສາມາດດ້ານສິລະປະຂອງຊາວກຳປັ່ນໃນບົດຂຽນ “ຜູ້ກຳປັ່ນຂ້າມຟາກແມ່ນ້ຳ Da” ຂອງ ຫງວຽນຕ໋ວນ ເມື່ອຕໍ່ສູ້ກັບການສ້າງຫີນສາມຊັ້ນ. ແນວຄວາມຄິດຂອງມະນຸດ) ”.

ຄຳຖາມນີ້ມີຄວາມຂັດແຍ່ງກັນເພາະຖືວ່າມີຄວາມຕ້ອງການເກີນໄປສຳລັບການສອບເສັງພາກຮຽນ ແລະ ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ນັກສຶກສາຈື່ຈຳຂໍ້ມູນຈາກວຽກງານສຸພາສິດທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໃນດ້ານລັກສະນະ ແລະ ພາສາ ເນື່ອງຈາກສະໄຕຂອງນັກປະພັນຜູ້ມີພອນສະຫວັນ ແລະ ນັກຂຽນ ຫງວຽນຕ໋ວນ...

ຈາກນັ້ນ, ຄູໃຫ້ທັດສະນະຄະຕິ ແລະ ຄວາມຄິດເຫັນຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບວ່າ ຈະປະກອບເອກະສານພາສາເຂົ້າໃນການທົດສອບຫຼືບໍ່. ຖ້າເປັນດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຂົາຄວນຈະຖືກລວມເຂົ້າກັນແນວໃດ? ນັກຮຽນຄວນຈື່ເອກະສານພາສາທັງໝົດບໍ? ທ່າອ່ຽງຂອງການຕັ້ງຄຳຖາມໃນປະຈຸບັນເປັນແນວໃດ?...

Đề văn gây tranh cãi: Ca sĩ quên lời, giáo viên quên giáo án!- Ảnh 2. — ຫົວຂໍ້ວັນນະຄະດີທີ່ມີການໂຕ້ແຍ້ງ

ຂໍ້ຄວາມແມ່ນມີຄວາມຈໍາເປັນ

ອາຈານ ໂດ໋ດຶກແອງ, ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ ບຸ່ຍທິຊວນ (ເມືອງ 1, ນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ), ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ລວມເອົາອຸປະກອນການສອນພາສາເຂົ້າໃນການສອບເສັງແມ່ນມີຄວາມຈຳເປັນ, ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນັກຮຽນຕ້ອງຈົດຈຳຫຼາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງ, ນັກຮ້ອງທີ່ຮ້ອງເພງຍອດນິຍົມຫຼາຍຮ້ອຍເທື່ອ ບາງຄັ້ງກໍຍັງລືມບົດເພງ, ບາງຄັ້ງຄູກໍ່ລືມບົດຮຽນບາງສ່ວນຢ່າງກະທັນຫັນ. ຈື່ເອກະສານພາສາຢູ່ໃນປື້ມແບບຮຽນ?"

ຕາມທ່ານ ດຶກແອງແລ້ວ, ບົດປະພັນແມ່ນຮຽນງ່າຍ, ແຕ່ບົດປະພັນແມ່ນຍາກທີ່ຈະຈື່ຈຳ. ຖ້າພວກເຂົາຈື່, ນັກຮຽນຈະຈື່ພຽງແຕ່ປະໂຫຍກທີ່ປະທັບໃຈໂດຍສະເພາະ. ສະນັ້ນ, ທ່ານ ດຶກແອງ ເຊື່ອໝັ້ນວ່າ ການສອບເສັງພາກຮຽນ ຫຼື ການສອບເສັງທີ່ບໍ່ເອົາບົດຂຽນຈະສ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃຫ້ແກ່ຜູ້ສະໝັກ.

“ຜູ້ທີ່ເຮັດບົດສອບເສັງຕ້ອງອ້າງຂໍ້ຄວາມເພື່ອຈຳກັດຂອບເຂດຂອງການວິເຄາະເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນັກຮຽນຕ້ອງຈື່ໄດ້, ບົດຄັດຫຍໍ້ໃນປຶ້ມແບບຮຽນຕ້ອງເປັນແບບທຳມະດາ, ມີຄວາມຍາວປານກາງ, ເພື່ອໃຫ້ນັກຮຽນສາມາດຮັບຮູ້ການວິເຄາະໄດ້, ແລະ ທີ່ສຳຄັນແມ່ນຕ້ອງເໝາະສົມກັບລະດັບຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງນັກຮຽນ”, ທ່ານ ດຶກແອງ ໃຫ້ຂໍ້ສັງເກດວ່າ.

ກ່ຽວກັບການໂຕ້ຖຽງທາງວັນນະຄະດີ, ທ່ານ ດຶກແອງ ໄດ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳວ່າ: “ນັກຮຽນບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຈື່ຈຳປຶ້ມແບບຮຽນທັງໝົດ, ແຕ່ຕ້ອງຈື່ຈຳບາງປະໂຫຍກ, ປະໂຫຍກທີ່ໜ້າສົນໃຈ ແລະ ປະທັບໃຈ. ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກເຂົ້າໄປໃນການຂຽນຂອງເຈົ້າ, ຮູ້ວິທີການແຍກການໂຕ້ຖຽງແລະຊອກຫາຫຼັກຖານໂດຍຜ່ານປະໂຫຍກແລະບົດກະວີໃນຂໍ້ຄວາມ, ທ່ານຄວນຊອກຫາບົດເລື່ອງຕ່າງໆໃນຫົວຂໍ້ດຽວກັນເພື່ອປຽບທຽບແລະກົງກັນຂ້າມ.

"ຂ້ອຍບໍ່ເຊື່ອວ່ານັກວິຈານມືອາຊີບສາມາດຈົດຈໍາວັກຍາວຂອງນັກຂຽນໄດ້. ໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ, ພວກເຮົາບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງໃຫ້ນັກຮຽນຈື່ວັກຫຼືບົດກະວີຄືກັບນົກແກ້ວ, ແຕ່ຄວາມສາມາດໃນການຮັບຮູ້, ວິເຄາະ, ແລະສະແດງອອກ. ບໍ່ແມ່ນນັກຮຽນທຸກຄົນຢາກຮຽນວັນນະຄະດີ. ຫົວຂໍ້ເກົ່າ, ໜັກ ຈະເຮັດໃຫ້ນັກຮຽນເຄັ່ງຕຶງທີ່ຈະຈື່, ຢ້ານທີ່ຈະຂຽນແລະຂຽນ. ໃຫ້ມີຄວາມຢ້ານກົວຕໍ່ວັນນະຄະດີກວ່າ, ໃຫ້ສ້າງຫົວຂໍ້ບົດຂຽນທີ່ເປີດກວ້າງໃຫ້ນັກຮຽນມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ, ສ້າງຄວາມຕື່ນເຕັ້ນທີ່ເຮັດໃຫ້ນັກຮຽນຢາກຂຽນ ແລະ ສະແດງອອກດ້ວຍຕົນເອງ”.

ນັກສຶກສາຄວນໄດ້ຮັບການຊຸກຍູ້ໃຫ້ຈື່ຈໍາວຽກງານທີ່ດີແລະການເຄື່ອນໄຫວຂອງບົດກະວີແລະວັນນະຄະດີ.

ຂ້ອຍຍັງຈື່ໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າວັນຮຽນມັດທະຍົມຂອງຂ້ອຍໃນຊຸມປີ 90 ຂອງສະຕະວັດທີ່ຜ່ານມາ, ການສອບເສັງພາກຮຽນຫຼືການສອບເສັງສໍາລັບນັກຮຽນທີ່ມີພອນສະຫວັນ, ການສອບເສັງຈົບຊັ້ນສູງຫຼືການສອບເສັງເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລມັກຈະປະກອບດ້ວຍຫລາຍສິບບົດ, ແມ່ນແຕ່ບົດກະວີທັງຫມົດ. ຄໍາຖາມຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຜູ້ສະຫມັກວິເຄາະຫຼືສະແດງຄວາມຄິດເຫັນກ່ຽວກັບເນື້ອໃນຂອງ excerpt ຫຼື poem ໄດ້. ການທົດສອບບາງອັນກໍ່ເອົາຊື່ບົດກະວີ ແລະ ຂໍໃຫ້ນັກຮຽນອອກຄຳເຫັນກ່ຽວກັບຄວາມງາມຂອງບົດກະວີໂດຍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ເນື້ອໃນໃດໆ.

ເຊັ່ນດຽວກັນສໍາລັບພາກ essay ວັນນະຄະດີ. ການສອບເສັງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ນັກຮຽນວິເຄາະລັກສະນະໃນການເຮັດວຽກທີ່ຂາດຫາຍໄປຫມົດຫຼືບໍ່ມີເອກະສານໃດໆ.

ຖ້ານັກຮຽນຢາກເຮັດໄດ້ດີໃນການສອບເສັງຂອງພວກເຂົາແລະ "ຜ່ານ" ການຈົບການສຶກສາແລະການສອບເສັງເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລໃນເວລານັ້ນ, ພວກເຂົາຕ້ອງຈື່ຈໍາບົດກະວີທີ່ດີບາງຢ່າງຫຼືເຂົ້າໃຈເນື້ອໃນຂອງວຽກງານ.

ປະຈຸບັນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ຄູອາຈານ ແລະ ພໍ່ແມ່ອາດຈະບໍ່ບັງຄັບ, ແຕ່ຄວນຊຸກຍູ້ໃຫ້ນັກສຶກສາທ່ອງຈຳບົດກະວີທີ່ດີ ແລະ ບັນດາບົດປະພັນທີ່ມີຊື່ສຽງ. ເນື່ອງຈາກວ່າວັນນະຄະດີແມ່ນມານີສາດ. ນັ້ນແມ່ນວິທີເພື່ອຊຸກຍູ້ການຮຽນຮູ້ແລະການອ່ານ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນບົດກະວີແລະບົດປະພັນທີ່ດີ, ບັນດາບົດຂຽນທີ່ຢືນຢູ່ໃນການທົດສອບເວລາ.

ຫງວຽນດຶກ

ເວລາໃດທີ່ຈະລວມເອົາ ແລະເວລາໃດທີ່ຈະບໍ່ລວມເອົາເອກະສານພາສາເຂົ້າໃນການສອບເສັງ?

ໃນການສອບເສັງກາງແລະສຸດທ້າຍ, ມັນບໍ່ຈໍາເປັນທີ່ຈະປະກອບເອກະສານສະເພາະ (ວັກ, poems) ໃນການສອບເສັງຄືໃນການສອບເສັງຈົບໂຮງຮຽນສູງ. ເປັນຫຍັງ? ການສອບເສັງຈົບຊັ້ນມັດທະຍົມຕອນປາຍບໍ່ຈໍາກັດການທົບທວນ, ນັກຮຽນຕ້ອງຮຽນຮູ້ທຸກວຽກງານ (ຍົກເວັ້ນພາກອ່ານເພີ່ມເຕີມ), ດັ່ງນັ້ນ, ເວລາສອບເສັງ, ການສອບເສັງຕ້ອງມີເອກະສານສະເພາະເພື່ອບໍ່ສ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃຫ້ແກ່ນັກຮຽນ. ສໍາລັບການສອບເສັງໂຮງຮຽນ, ໂຮງຮຽນສ່ວນໃຫຍ່ຈໍາກັດວຽກງານສະເພາະ, ສະນັ້ນມັນບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງປະກອບມີອຸປະກອນການສອບເສັງ.

ໄທ ຮວ່າງ

ທ່າອ່ຽງຂອງຄຳຖາມການສອບເສັງວັນນະຄະດີ

ຄູອາຈານ ຫງວຽນເຈີ້ນຫງວຽນ, ຫົວໜ້າກຸ່ມວັນນະຄະດີຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ (ເຂດ 1, ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ), ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ການຮຽນວັນນະຄະດີ ແລະ ທົດສອບພາຍຫຼັງຮຽນ - ພາກວິຈານວັນນະຄະດີ ແມ່ນການທົດສອບ ແລະ ປະເມີນຄວາມສາມາດ. ນັ້ນແມ່ນທັກສະການອ່ານ, ຄວາມເຂົ້າໃຈ, ຄວາມຮູ້ສຶກກ່ຽວກັບວັນນະຄະດີແລະທັກສະການນໍາສະເຫນີ (ທັກສະການຂຽນ) ຄວາມເຂົ້າໃຈແລະຄວາມຮູ້ສຶກຂອງນັກຮຽນກ່ຽວກັບວຽກງານເຫຼົ່ານັ້ນ, ທັກສະໃນການເລືອກລາຍລະອຽດປົກກະຕິ ... ນໍາສະເຫນີ. ມັນບໍ່ແມ່ນການທົດສອບການ memorization ຂອງວຽກງານ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນວຽກງານ prose ຍາວ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນເວລາທີ່ໃຫ້ການທົດສອບການປະເມີນຜົນ, ວັດສະດຸສະເພາະຄວນໄດ້ຮັບການມອບໃຫ້.

ຕາມທ່ານຫົວໜ້າຄະນະວັນນະຄະດີຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ ແລ້ວ, ໃນຫຼາຍປີມານີ້, ບັນດາຄຳຖາມວັນນະຄະດີຮູບແຕ້ມ ແລະ ການສອບເສັງຈົບຊັ້ນມັດທະຍົມຕອນປາຍລ້ວນແຕ່ປະກອບເອກະສານພາສາ. ໃນແນວໂນ້ມຂອງການນໍາໃຊ້ອຸປະກອນພາສານອກປື້ມແບບຮຽນຕາມໂຄງການການສຶກສາທົ່ວໄປ 2018, ລວມທັງຂໍ້ມູນໃນການທົດສອບແລະການສອບເສັງແມ່ນມີຄວາມຈໍາເປັນ.

Đề văn gây tranh cãi: Tại sao bắt học trò phải thuộc lòng ngữ liệu trong SGK? - Ảnh 4. — ນັກຮຽນຊັ້ນ ມ.10 ຮຽນວັນນະຄະດີ ຕາມຫຼັກສູດການສຶກສາທົ່ວໄປ 2018

ແບ່ງປັນຄວາມຄິດເຫັນຄືກັນ, ທ່ານ ເຈືອງດຶກ, ຄູສອນຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ ເລກີດົ່ງ (ເຂດ 3, ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ), ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ໃນນັ້ນມີບັນດາເອກະສານພາສາເຂົ້າໃນຄຳຖາມສອບເສັງ ໄດ້ກາຍເປັນຂໍ້ບັງຄັບໃນໄລຍະຜ່ານມາ. ໃນຂະບວນການຝຶກອົບຮົມວິທີສ້າງ ແລະ ແບບສອບເສັງ, ພະແນກສຶກສາ ແລະ ບຳລຸງສ້າງນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ ຍັງສຸມໃສ່ບັນດາຄວາມສາມາດດ້ານການຄິດ, ບໍ່ແມ່ນການທ່ອງຈຳ. ສະນັ້ນ, ການບັງຄັບໃຫ້ນັກຮຽນຈື່ຈຳຂໍ້ມູນທີ່ຕົນສາມາດວິເຄາະໄດ້ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຈິດໃຈນະວັດຕະກຳ ການສຶກສາ , ສ້າງຄວາມກົດດັນຢ່າງໜັກໜ່ວງໃຫ້ແກ່ນັກຮຽນ.

ຄູສອນຢູ່ໂຮງຮຽນສູງ Le Quy Don ເຊື່ອວ່າຈຳເປັນຕ້ອງໃສ່ບົດຄວາມໃນບົດຄວາມເພື່ອໃຫ້ນັກຮຽນວິເຄາະ, ແທນທີ່ຈະຕ້ອງຈື່ຈຳຕົວໜັງສື. ຖ້າເປັນດັ່ງນັ້ນ, ນັກຮຽນພຽງແຕ່ຕ້ອງຈື່ຈໍາລັກສະນະການຂຽນຂອງນັກຂຽນແລະຄວາມຮູ້ພື້ນຖານຂອງວັນນະຄະດີເຊັ່ນ: ສະພາບການຂອງການຂຽນ, ຈຸດປະສົງຂອງການຂຽນ, ແລະອື່ນໆ.

ແຫຼ່ງທີ່ມາ