Epic ທໍາອິດຂອງຂ້ອຍ

ນັກຂຽນ ຫງວຽນຈີ້ຈຸງ, “ເຈົ້ານາຍ” ຂອງຄ້າຍນັກຂຽນແຫ່ງນີ້, ໄດ້ສົ່ງສານໄປຍັງກົມ ການເມືອງ ເພື່ອຂໍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກັບຄືນເມືອຄ້າຍ. ນັ້ນແມ່ນການຈັດສົ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລໍຖ້າ, ບໍ່ກ້າທີ່ຈະເຊື່ອວ່າຂ້ອຍຈະໄດ້ຮັບມັນ.

Trường ca đầu tiên của tôi- Ảnh 1. — ນັກກະວີ, ຮ້ອຍໂທ ແທ່ງທົວ - ປີ 1976

ມາຮອດ ນະຄອນ ດ່າໜັງ , ໄດ້ເຂົ້າເປັນສະມາຊິກຂອງສູນສ້າງວັນນະກຳໃຫຍ່ກວ່າໝູ່ ແລະ ແຫ່ງທຳອິດຂອງປະເທດຢ່າງເປັນທາງການ, ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫລາຍ, ເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັກສາບົດກະວີຍາວນານທີ່ຢາກຈະຂຽນແຕ່ບໍ່ມີໂອກາດ. ບັດນີ້ໂອກາດໄດ້ມາເຖິງ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລົງນາມໂດຍກົງກັບທ່ານ ຫງວຽນຈີ໋ຈ້ອງ, ວ່າຈະຂຽນບົດກະວີຍາວກ່ຽວກັບສົງຄາມ. ຕົວຈິງແລ້ວ, ໃນຂະນະທີ່ຢູ່ໃນສະຫນາມຮົບພາກໃຕ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນຫຼາຍກວ່າ 100 ຂໍ້, ເຊິ່ງເອີ້ນວ່າ "ຮູບແຕ້ມ" ຂອງບົດກະວີຍາວໃນອະນາຄົດນີ້. ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ຕັ້ງຫົວບົດກະວີຍາວທຳອິດຂອງຂ້ອຍຊົ່ວຄາວ “ ເດືອນແລະປັດຈຸບັນ” .

ທ້າຍເດືອນພຶດສະພາ 1975, ຈາກແຂວງໄຊງ່ອນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕິດຕາມບັນດານັກປະພັນພາກກາງຄື ຫງວຽນງອກ, ຫງວຽນຈີ້ຈູງ, ທູໂບນ, ຢິ່ນີ, ໂງແອ໋ງ ໄປນະຄອນ ດ່າລາດ ກ່ອນກັບຄືນສູ່ພາກກາງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມ “ຄືນບໍ່ໄດ້ນອນ” ກັບບັນດານັກຮຽນຕໍ່ສູ້ຢູ່ ດາຫນັງ. ໃນລະຫວ່າງງານລ້ຽງນັ້ນ, ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກແນະນໍາໃຫ້ອ່ານບົດກະວີ, ຂ້າພະເຈົ້າເລືອກທີ່ຈະອ່ານເກືອບຮ້ອຍຂໍ້ຈາກຫນັງສືໃບລານ ຂອງເດືອນແລະປັດຈຸບັນ . ນັ້ນແມ່ນຄັ້ງທຳອິດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານບົດກະວີຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ນັກສຶກສາພາກໃຕ້. ມັນເປັນການສໍາຜັດເລັກນ້ອຍ.

ຈາກນັ້ນ, ເມື່ອມີເວລາຫວ່າງໄດ້ນັ່ງຢູ່ໂຕະຂຽນຢູ່ຄ້າຍທະຫານເຂດ 5, ບາງສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຝັນເປັນເວລາດົນນານ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳຈາກຈິດໃຕ້ສຳນຶກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍລະນຶກເຖິງບົດກະວີນິຍົມ ທີ່ຢູ່ເທິງປະຕູທະເລ ໂດຍ Van Cao. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານບົດກະວີນີ້ຢູ່ ຮ່າໂນ້ຍ , ກ່ອນທີ່ຈະໄປສູ້ຮົບພາກໃຕ້. ມັນແມ່ນຫົວຂໍ້ ຜູ້ຢູ່ໃນປະຕູທະເລ ໂດຍ Van Cao ທີ່ແນະນໍາໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ: ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດປ່ຽນຫົວຂໍ້ຂອງບົດກະວີ epic ຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບ ຜູ້ທີ່ໄປທະເລ . ມັນຟັງແລ້ວສົມເຫດສົມຜົນກວ່າ. ດັ່ງນັ້ນ, ຈາກ ເດືອນແລະປັດຈຸບັນ, ມັນໄດ້ກາຍເປັນ ຜູ້ທີ່ໄປທະເລ . ເປັນຫຍັງຄື ຜູ້ທີ່ໄປທະເລ ? ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ຄົນລຸ້ນຂອງພວກເຮົາໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສົງຄາມຢ່າງມີສະຕິ, ສະນັ້ນ, “ໄປທະເລ” ໝາຍເຖິງການໄປເຖິງປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາ. ປະຊາຊົນແມ່ນທະເລ, ທ່ານ ຫງວຽນທ້ຽນເຍີນ ກ່າວວ່ານີ້ນັບຮ້ອຍປີກ່ອນ.

ນັບຕັ້ງແຕ່ການປ່ຽນຊື່ຂອງບົດກະວີ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍ "ລອຍ", ຄືກັບວ່າຂ້ອຍເປັນໃບນ້ອຍໆທີ່ພົບກັບແມ່ນ້ໍາ, ພຽງແຕ່ລອຍອອກໄປໃນທະເລ.

ປີ 1976 ແມ່ນ "ປີລີງໄຟ". ແຕ່ມີບາງສິ່ງໃຫຍ່ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ວາງແຜນ ແລະ ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວໃນປີນີ້. ທໍາອິດແມ່ນຂຽນບົດກະວີຍາວ. ແລ້ວຄວາມຮັກມາ. ເດັກຍິງທີ່ຂ້ອຍຮັກແລະຜູ້ທີ່ຮັກຂ້ອຍຕົກລົງທີ່ຈະໃຊ້ຊີວິດທີ່ເຫລືອຢູ່ຂອງນາງກັບສປປລ - ນັກກະວີທີ່ທຸກຍາກເຊັ່ນຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ພານາງມາເຮືອນເພື່ອພົບກັບພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍ, ແລະເຂົາເຈົ້າເຫັນດີນໍາຢ່າງມີຄວາມສຸກ.

ມີສິ່ງດຽວທີ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດນັບຖອຍຫຼັງໄດ້. ນັ້ນແມ່ນໃນປີ 1976, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລື່ອນຊັ້ນຈາກຮ້ອຍໂທມາເປັນຮ້ອຍໂທ. ຂ້ອຍດີໃຈທີ່ສຸດກ່ຽວກັບໂປຣໂມຊັນນີ້. ເພາະວ່ານັບແຕ່ນັ້ນມາ, ເງິນເດືອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈາກ 65 ດົ່ງ (ເງິນເດືອນນາຍຮ້ອຍ) ຂຶ້ນເປັນ 75 ດົ່ງ (ເງິນເດືອນນາຍຮ້ອຍ). ພຽງແຕ່ຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເວລານັ້ນສາມາດເຂົ້າໃຈວ່າເງິນເດືອນພິເສດ 10 ດົ່ງໃນແຕ່ລະເດືອນມີຄວາມສໍາຄັນແນວໃດ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າມັນເປັນການຍາກທີ່ຈະມີຖົງເປົ່າຢູ່ສະເຫມີ. ບາງຄັ້ງເມື່ອຂ້ອຍອອກໄປກັບແຟນຂ້ອຍຕ້ອງຂໍເງິນ 5 ເຊັນເພື່ອຊື້ຈອກຊາຢູ່ຂ້າງທາງ.

ບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງ, ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນນັກກະວີ, ຮ້ອຍຕີ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ທັນທີວ່າວຽກງານທີ່ດີຂອງນັກຂຽນແລະນັກກະວີໂຊວຽດໄດ້ຂຽນຫຼັງຈາກສົງຄາມຮັກຊາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ເມື່ອພວກເຂົາເປັນນາຍພົນທະຫານແດງທັງຫມົດ. ເງິນເດືອນພິເສດສິບໂດລາເມື່ອໄດ້ຮັບການເລື່ອນຊັ້ນເປັນນາຍຮ້ອຍແມ່ນເປັນທັງວັດຖຸ ແລະ ກໍາລັງໃຈທາງວິນຍານ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພຽງແຕ່ສຸມໃສ່ການຂຽນບົດກະວີ epic ຜູ້ທີ່ໄປທະເລ .

ໃນຕອນທ້າຍຂອງ 1976, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສໍາເລັດບົດກະວີ epic ນີ້. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານມັນໃຫ້ “ເຈົ້ານາຍ” ຫງວຽນຈີ້ຈູງ ກວດກາຄືນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍຈາກນັກຂຽນທີ່ໄວ ແລະ ລະອຽດລະອໍ. ທ່ານເຈືອງເຕີນຊາງພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າຕ້ອງປ່ຽນຄຳໜຶ່ງ. ນັ້ນແມ່ນຄຳເວົ້າ “rán” ໃນບົດກະວີ “ເສົາບ່າໄມ້ໄຜ່ Đồn ມີຮອຍແຕກຢູ່ບ່າທັງສອງ”, ແມ່ນບົດກະວີຂອງ ຫງວຽນດູ. ທ່ານເຈິ່ນເຈ່ຍປາວກ່າວວ່າ, ຄຳວ່າ “ດ່ານ” ຖືກຕ້ອງ, “ຕ່າງໄມ້ໄຜ່ບ່າດົ່ງມີຮອຍແຕກຢູ່ບ່າທັງສອງ”. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົກລົງທັນທີ. ມັນເປັນຄວາມຈິງທີ່ວ່າ "ນາຍຈ້າງ" ແມ່ນແຕກຕ່າງກັນ, ລາວເວົ້າມັນຖືກຕ້ອງ.

ພາຍຫຼັງບົດກະວີຍາວ 1.200 ກວ່າບົດຈົບແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫຼາຍຈົນໄດ້ເຊີນນັກກະວີ Thu Bon ໄປຟັງ, ພ້ອມດ້ວຍເຫຼົ້າແວງ ແລະ ອາຫານເຜັດ. Thu Bon ຟັງດ້ວຍອາລົມ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານຂໍ້ພຣະຄຳພີທີ່ວ່າ: “ຈົ່ງກ້ຽວໝາກເຜັດໄປໃນຕອນບ່າຍທີ່ງຽບສະຫງົບ/ ກ່ອນຮອຍຍິ້ມຂອງເຈົ້າຈະຈືດຈາງ, ດວງຈັນຈະເຕັມດວງອີກເທື່ອໜຶ່ງ,” Thu Bon ໄດ້ນ້ຳຕາໄຫລ. ລາວຈື່ຈໍາແມ່ຂອງລາວ, ແມ່ຂອງລາວທີ່ໄດ້ລໍຖ້າລາວຕະຫຼອດສົງຄາມ.

ເມື່ອນັກປະພັນ ຫງວຽນຈີ້ຈູງ ໄດ້ສຳເລັດ “ອະນຸມັດ” ບົດກະວີຍາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ໄດ້ພິມບົດແລ້ວສົ່ງໃຫ້ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍກອງທັບທັນທີ. ໃນເວລານັ້ນ, ບັນນາທິການບົດກະວີຂອງສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍແຫ່ງນີ້ແມ່ນນັກກະວີຕາຮືອຽນ, ອ້າຍເຄີຍເຮັດວຽກຢູ່ກົມໂຄສະນາອົບຮົມການທະຫານກັບຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ, ກ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄປສະໜາມຮົບ. ທ່ານເຢີນໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂໃນທັນທີ. ໃນຂະນະນັ້ນ, ນັກປະພັນ ຫງວຽນຫງອກ ໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳຂອງສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ. ທ່ານຫງອກໄດ້ຍິນ “ຂ່າວລື” ກ່ຽວກັບບົດກະວີຍາວ *ຜູ້ທີ່ໄປທະເລ* , ເພິ່ນໄດ້ບອກໃຫ້ທ່ານຕາຮົວອຽນຢືມໜັງສືໃບລານໃຫ້ເພິ່ນອ່ານເບິ່ງວ່າເປັນແນວໃດ. ໄດ້ເຫັນວ່າ, ພາຍຫຼັງອ່ານແລ້ວ, ທ່ານ ຫງວຽນຫງອກໄດ້ບອກໃຫ້ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍກອງທັບພິມບົດກະວີຍາວນີ້ໂດຍທັນທີ. ແລະດັ່ງນັ້ນ, ຕັ້ງແຕ່ເວລາສົ່ງວຽກໄປຫາສໍານັກພິມຈົນກ່ວາຫນັງສືຖືກພິມອອກ, ມັນໃຊ້ເວລາພຽງແຕ່ສາມເດືອນເທົ່ານັ້ນ. ນັ້ນແມ່ນບັນທຶກສໍາລັບ "ການພິມໄວ" ໃນເວລານັ້ນ.

ພາຍຫຼັງບຸນກຸດຈີນປີ 1977, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງງານຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ ແລະ ຕ້ອນຮັບການພິມຈຳໜ່າຍວຽກງານທຳອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ໃນເວລານັ້ນ, ເຈ້ຍແມ່ນບໍ່ດີ, ແຕ່ໜ້າປົກໄດ້ແຕ້ມດ້ວຍຈິດຕະກອນ Dinh Cuong. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກແທ້ໆ.

ໃນປັດຈຸບັນ Seafarers ມີອາຍຸ 47 ປີ. ໃນສາມປີ, 2027, ພວກເຂົາຈະມີອາຍຸ 50 ປີ.

ການອ່ານບົດກະວີ epic ທໍາອິດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດກ່ຽວກັບວຽກງານນີ້ແມ່ນຄວາມຊັດເຈນຂອງມັນ. ຈາກສີ່ຂໍ້ທໍາອິດ:

"ເມື່ອຂ້ອຍບອກແມ່ຂອງຂ້ອຍ

ຝົນເຮັດໃຫ້ທົ່ງນາຂອງພວກເຮົາມົວ

ມື້ອື່ນຂ້ອຍໄປ

ຄວັນໄຟຈາກເຮືອນຄົວຂອງພວກເຮົາໄດ້ຢຸດເຊົາຢ່າງກະທັນຫັນຢູ່ເທິງຫລັງຄາມຸງ.

ເຖິງ 4 ຂໍ້ສຸດທ້າຍຂອງບົດກະວີ epic:

“ ເມື່ອຂ້ອຍເອົານ້ຳເກືອໃສ່ມື

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບຊີວິດຂອງເຈົ້າ

ພາຍໃຕ້ແສງຕາເວັນແມ່ນຄ່ອຍໆ crystallizing

"ເກືອນ້ອຍບໍລິສຸດແລະບໍລິສຸດ"

ຄວາມຊັດເຈນຄົບຖ້ວນ

5 ປີຂອງການໄປແລະການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນສະຫນາມຮົບຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນ vain. ມັນເປັນຊັບສົມບັດອັນລ້ຳຄ່າທີ່ສຸດຂອງຊີວິດຂອງຂ້ອຍ. ມາຮອດປັດຈຸບັນ, ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະມີອາຍຸ 80 ປີ.

ທີ່ມາ: https://thanhnien.vn/truong-ca-dau-tien-cua-toi-185250107225542478.htm