Wietnamka wydała ponad 2,8 mln VND, aby „przebywać w więzieniu” przez 24 godziny w Korei

(Dan Tri) - Aby dowiedzieć się, dlaczego wielu Koreańczyków wybiera „więzienie” jako sposób leczenia, Wietnamka Bui Diep Thao Van wydała około 2,8 miliona VND, aby doświadczyć „symulacji więzienia” w swoim kraju.

Wydać 2,8 miliona VND, żeby... trafić do więzienia

Na TikToku klip dokumentujący podróż Wietnamki do „dobrowolnego więzienia” w Korei przyciągnął tysiące wyświetleń i komentarzy. Zdjęcie dziewczyny w więziennym uniformie, siedzącej wśród czterech pustych ścian, wzbudziło zarówno ciekawość, jak i zdziwienie wielu osób: dlaczego ktoś miałby płacić za… „pójście do więzienia”?

To „więzienie” znajduje się w odległym rejonie Korei Południowej (zdjęcie: zrzut ekranu).

Właścicielką klipu jest pani Bui Diep Thao Van, obecnie pracująca w Hanoi . W rozmowie z reporterem Dan Tri , pani Van powiedziała, że ​​jej podróż do Korei początkowo była podróżą służbową. Podczas krótkiego weekendu nagle przypomniała sobie o modelu „symulowanego więzienia” – unikalnej usłudze uzdrawiania w Korei, która przyciągnęła uwagę międzynarodowych mediów.

„Pomysł pójścia do więzienia, żeby uciec od presji, nie jest nowy, zdarza się to również w Danii. Jednak kiedy pierwszy raz usłyszałam o dobrowolnym zamknięciu, nadal wydawało mi się to dziwne” – powiedziała.

Wybierając lokalizację w odległym miejscu, z dala od Seulu i transportu publicznego, „więzienie” o nazwie Happitory nie jest dla większości turystów . Nawet rezerwacja miejsca nie jest prosta dla obcokrajowca bez koreańskiego numeru telefonu, takiego jak pani Van.

Po kilku poszukiwaniach i e-mailach, pani Van ostatecznie uzyskała zgodę na rejestrację. Koszt 24-godzinnego pobytu wynosi 150 000 wonów (około 2,8 miliona VND), wliczając w to celę, mundur, proste posiłki i zestaw przyborów do pisania.

Uczestnikom rozdano klucze umożliwiające opuszczenie „więzienia” w dowolnym momencie, jednak większość zdecydowała się zostać.

„Na początku myślałam, że to tylko kilka godzin snu po męczącym dniu w pracy. Jednak przez pierwsze trzy godziny prawie oszalałam z powodu braku telefonu, chęci sprawdzenia poczty, chęci upewnienia się, że niczego nie przegapię” – powiedziała pani Van.

Podawanie posiłków odbywa się przez otwór w drzwiach (zdjęcie: zrzut ekranu).

Dowiedz się, jak lepiej słuchać siebie po... „byciu w więzieniu”

W absolutnej ciszy, w miejscu, gdzie nie dzwonił telefon, nie było mediów społecznościowych, nikt jej nie niepokoił, „więzień” taki jak pani Van po raz pierwszy stanął twarzą w twarz z poczuciem niepewności, którego próbował uniknąć.

„Zrozumiałam, że w tym „więzieniu” osobą, która mnie trzyma w niewoli, jestem nikt inny, tylko ja sama” – powiedziała.

Zamiast walczyć z ciszą, nauczyła się ją akceptować i słuchać swojego wewnętrznego głosu. Notatnik, długopis i aparat (specjalnie zaprojektowany do pracy) stały się jej towarzyszami na 24 godziny na dobę.

„Zaczęłam robić notatki, myśleć i zauważać rzeczy, na które nigdy wcześniej nie zwracałam uwagi. To był rodzaj autoanalizy, na którą zazwyczaj nie mamy wystarczająco dużo czasu w ciszy” – zwierzyła się.

Pod koniec pobytu pani Van przygotowywała bagaż do opuszczenia małego „obozu więziennego”. W jej pamięci pozostała nie tylko zamknięta przestrzeń, ale także życzliwość ludzi.

„Wujkowie i ciotki pracujący w „więzieniu” byli tak mili, że zaniemówiłam. Wiedząc, że wydam kilka milionów na autobus powrotny do Seulu, zawieźli mnie na dworzec autobusowy, czekali na przyjazd autobusu, patrzyli, jak wsiadam, a nawet patrzyli, jak autobus odjeżdża” – powiedziała, a jej głos wciąż był pełen emocji.

Pani Van dostała długopis, którym mogła pisać podczas tego wyjątkowego przeżycia (zdjęcie: zrzut ekranu).

Wracając do normalnego życia, pani Van nie uważa, że ​​„stała się inną osobą”, ale jedną rzeczą, która się zmieniła, jest to, że potrafi bardziej słuchać samej siebie i nie przejmuje się już zbytnio tym, co myślą o niej inni.

Mimo pozytywnych doświadczeń pani Van uważa, że ​​ten model nie jest odpowiedni dla większości dzisiejszej młodzieży wietnamskiej, która – podobnie jak ona – wciąż zmaga się z zaspokojeniem podstawowych potrzeb materialnych, takich jak „jedzenie, ubranie i pieniądze”.

„Wydanie kilku milionów na zamknięcie się w więzieniu prawdopodobnie zostanie uznane za dziwne lub ekstrawaganckie” – skomentowała pani Van.

Uważa ona, że ​​kultura wspólnoty oraz potrzeba nawiązywania kontaktów i dzielenia się doświadczeniami sprawiają, że młodym Wietnamczykom trudno jest zaakceptować „bycie samemu” jako sposób na uzdrowienie, a nie każdy jest gotowy, by stanąć twarzą w twarz ze sobą w ciszy.

Zamiast tego niektórzy wybiorą dłuższą podróż, kilka dni wolnego od mediów społecznościowych lub po prostu siedzą w samotności z filiżanką kawy, aby wsłuchać się w siebie – coś, co wydaje się łatwe, ale okazuje się bardzo trudne we współczesnym świecie.

„Z pewnością wrócę do tego „symulowanego więzienia”, nie po to, żeby znowu „siedzieć w więzieniu”, ale żeby znów spotkać tam życzliwych ludzi. Tym razem chcę spędzić z nimi więcej czasu na rozmowach, zamiast jak wcześniej rzucać się w wir ucieczki od świata ” – zwierzyła się pani Van.

Source: https://dantri.com.vn/du-lich/co-gai-viet-chi-hon-28-trieu-dong-de-o-tu-24-gio-tai-han-quoc-20250805161302661.htm