ดนตรีคือปาฏิหาริย์ที่ทำให้ฉันกลับมาเกิดใหม่!

ในปี 2023 เขาได้จัดคอนเสิร์ตสด "Alone and Vast" เพื่อฉลองครบรอบ 30 ปี แห่ง อาชีพนักแต่งเพลงของเขา งานนี้ผู้เชี่ยวชาญต่างแสดงความชื่นชม เพราะเขารับ บทบาท มากมาย ใน เวลา เดียวกัน ตั้งแต่การเลือกเพลง ตัดต่อ และ เรียบเรียงเสียงประสาน เรียบเรียงดนตรี ไปจนถึงการเล่นกีตาร์ และ เป็นพิธีกรเกือบ 4 ชั่วโมง แต่บางคนก็มองว่าเขาทำงาน หนัก เกินไปจนทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ ?

- ผมเป็นคนที่อยากให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุดเสมอ ผมจึงต้องทำงานหนักมาก แต่ละคนอาจมีมุมมองที่แตกต่างกัน แต่สำหรับผมแล้ว มันไม่ได้ยากลำบากอะไร ผมแค่พยายามทำให้ค่ำคืนดนตรีออกมาดีที่สุด ตอบสนองความต้องการของผู้ชมให้มากที่สุด และเติมเต็มความฝันให้สมบูรณ์แบบที่สุด

อย่างที่ผมได้เล่าไว้ในคอนเสิร์ตสดครั้งนี้ คอนเสิร์ตนี้เป็นมากกว่าความฝัน เพราะความฝันบางอย่างใช้เวลาแค่ 5-10 ปี หนึ่งหรือสองปี หรือไม่กี่เดือน แต่ความฝันนี้มันยาวนานถึง 30 ปี เพราะตั้งแต่ผมเริ่มแต่งเพลง ผมตั้งใจไว้ว่าสักวันหนึ่งผมอยากจะจัดคอนเสิร์ตในเมืองต่างๆ ทั่วประเทศ

เพื่อจะได้มีคอนเสิร์ตสดอย่าง "Alone in the Vastness" ผมต้องทำงานโดยไม่มีวันหยุดถึง 3 เดือน ก่อนหน้านั้นผมทำงานโดยไม่มีวันหยุดติดต่อกันถึง 14 เดือน ตั้งแต่รายการ Sao Mai 2022 ไปจนถึงรายการอย่าง " Music Road", "Phu Quang - Do Bao" ในชื่อ "Hanoi in the Changing Season" และรายการ "Dan Chim Viet - Van Cao 100 years"

กระบวนการเตรียมการและความเข้มข้นของงานศิลปะจำเป็นต้องเป็นเช่นนั้น ดังนั้นสำหรับฉันแล้ว หากต้องการบรรลุเป้าหมาย ไม่มีวิธีอื่นใดนอกจากต้องใช้ความเหนื่อยล้าของตัวเอง

นักดนตรีหลายคนเล่าว่าเพลงรักทุกเพลงมักจะมีเรื่องราวความรักที่แท้จริงของนักดนตรีอยู่ในเพลงนั้นเสมอ สำหรับคุณแล้ว ยังมีเพลงรักอีกมากมาย โดย เฉพาะในการแสดงสด "How Alone" ที่คุณสารภาพออกมา เพลงนี้แต่งขึ้นจากความรู้สึกของหญิงสาวที่แสดงความรักต่อคุณตอนที่คุณอยู่ที่ไซ่ง่อน ดังนั้น แน่นอนว่าเธอคงไม่ใช่คนเดียวที่แสดงความรักต่อคุณ แต่ยังมีอีกหลายเพลงในเพลงของคุณใช่ไหม

- ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก รับหน้าที่หลายอย่าง ทั้งแต่งเพลง สอน จัดคอนเสิร์ตเอง เรียบเรียงเพลงให้นักร้อง ดูแลงานเพลงตามงานอีเวนต์ต่างๆ... เลยไม่ค่อยมีเวลาสนใจเรื่องรอบตัวเท่าไหร่ ไม่รู้ว่ามีใครแอบชอบฉันหรือเปล่า ตอนเรียนก็ดูมีเสน่ห์มาก แต่โชคร้ายที่ฉันชอบแต่ดนตรี เลยเป็นคนสุดท้ายที่รู้ว่ามีคนแอบชอบฉันตลอด (หัวเราะ)

ฉันมักจะบอกเพื่อนๆ ว่าชีวิตประจำวันของฉันค่อนข้างน่าเบื่อ ฉันดื่มแต่กาแฟ ฟังเพลง แต่งเพลงโดยไม่กินหรือดื่ม ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกับเพื่อน... อีกอย่างคือฉันไม่ค่อยรู้สึกสบายใจที่จะเข้าหาและพูดคุยกับคนอื่นๆ โดยเฉพาะผู้หญิง ต่อมาเมื่อฉันมีครอบครัว ฉันดูเหมือนจะใจเย็นขึ้นในเรื่องนี้ ดังนั้นฉันจึงไม่เคยมีแฟนตัวจริงที่เป็นเพื่อนที่พูดคุยกันอย่างเปิดเผยและสบายใจ ฉันคิดว่าผู้หญิงที่ชื่นชมฉันส่วนใหญ่มาจากการชอบผลงานของฉัน

เพลงเก่าๆ ในวัยเยาว์ของผม เพลงเกี่ยวกับความรัก กล่าวถึงหญิงสาวคนหนึ่งที่เชื่อมโยงกับความทรงจำ โชคชะตาของแต่ละคนในตอนนั้น บางครั้งแค่แวบเดียวก็อาจเข้ามาในผลงานของผมได้ แต่ก็มีความรู้สึกลึกซึ้งมากมายที่ไม่อาจปรากฏในบทเพลงใดๆ เลย ผมขอหยุดแต่งเรื่องราวความรักไว้ตรงนี้ เพราะผมคิดว่าผมยังเด็กและไม่มีเวลาที่จะพูดถึงเรื่องพวกนี้ เก็บเอาไว้เล่าเมื่อผมโตขึ้น แล้วผมจะเล่าให้ฟัง

คุณ บอก ว่ามีความรู้สึกที่ลึกซึ้งมาก แต่ไม่ได้อยู่ในผลงานของคุณ แต่กับนักดนตรีบางคนอย่าง Pham Duy, Phu Quang, Tran Tien... เรื่องราวความรักอันลึกซึ้งมักถูกใส่ลงไปในบทเพลง พวกเขาเป็นวัตถุดิบในการแต่งเพลง และเพลงเหล่านั้นมักจะทิ้งอารมณ์ความรู้สึกมากมาย ไว้ สร้างความประทับใจให้กับผู้ฟัง คุณคิดว่าคุณกำลังขัดแย้งกับนักดนตรีเหล่านั้น อยู่หรือเปล่า

- เพราะผู้คนมักฟังเรื่องเล่าเหล่านี้แล้วคิดว่าบทเพลงนั้นเกิดมาได้เพียงทางเดียว ฉันจึงไม่แน่ใจนัก ความรักที่ลึกซึ้งมักเป็นส่วนผสมอันล้ำค่าของเพลงรัก สำหรับฉัน ไม่ว่าความรักจะลึกซึ้งเพียงใด มันก็ยังคงเป็นเรื่องราวเล็กๆ ที่เป็นช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตของคนคนหนึ่ง ลึกซึ้งสำหรับคนคนหนึ่ง แต่อาจจืดชืดสำหรับอีกคนหนึ่ง จืดชืดสำหรับตัวเองในอีกช่วงเวลาหนึ่ง และในทางกลับกัน ยกตัวอย่างเช่น สมัยที่เรายังเป็นนักเรียนที่ไร้เดียงสา เรามองความรักด้วยรอยยิ้มและคิดว่านั่นไม่จำเป็นต้องเป็นความรักเสมอไป เช่นเดียวกัน ฉันเองก็กลัวที่จะมองย้อนกลับไปที่บทเพลงที่ไร้เดียงสาของฉันในนามของความรักที่ลึกซึ้ง ดังนั้น เป็นเวลานานที่ฉันชอบครุ่นคิดถึงความรักทั้งหมดที่ฉันมี ที่ฉันมีอยู่ และของคนอื่นๆ ราวกับมหาสมุทรแห่งอารมณ์หรือประสบการณ์ที่กว้างใหญ่ แล้วจึงค่อยเขียนงานส่วนใหญ่ แน่นอนว่าเมื่อต้นตอของอารมณ์ที่มีต่อใครสักคน ความรู้สึกบางอย่างนั้นรุนแรงเกินไปแต่ก็เติบโตเพียงพอ บทเพลงก็สามารถถือกำเนิดและคงอยู่ได้ทันที

ฉันสามารถแต่งเพลงได้โดยการสังเกตคู่รักในชีวิตจริง แล้วแต่งเพลง หรือเห็นปรากฏการณ์ทางสังคมปรากฏบ่อยๆ ในหนังสือพิมพ์ เรื่องราวที่หนักแน่นและน่าสนใจมากพอ ฉันก็จะสามารถแต่งเพลงได้ สำหรับนักแต่งเพลงมืออาชีพ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใด พวกเขาก็ยังสามารถเขียนได้

หลายคนถามผมว่านักดนตรีคงชอบเพลงมากแน่ๆ ผมตอบยาก เพราะไม่รู้จะตอบยังไงแล้ว ถ้าผมรักเพลงรักเป็นร้อยๆ เพลง ผมคงไม่มีเวลาทำอะไรเลย นอกจาก... หัวใจที่ดิ้นรนหมุนไปทุกทิศทุกทางเพียงเพื่อความรัก (หัวเราะ)

เมื่อกล่าวถึงนักดนตรีโด้เป่า ผู้ชมมักจะนึกถึงเพลง "Love Letter" ตั้งแต่เพลง "First Love Letter " จนถึงเพลงที่ 2, 3, 4 และ 5 โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพลง "Second Love Letter" ที่กลายเป็นเพลงฮิตของโฮ่ กวินห์ เฮือง ส่งผลให้เขาเป็นที่รู้จักและโด่งดังมากขึ้น แล้วตอนนั้นโฮ่ กวินห์ เฮืองมาขอร้องเพลงนี้หรือเชิญโฮ่ กวินห์ เฮืองมาร้องเพลง กันแน่

- เพลง "Love Letter 2" เป็นช่วงที่ผมวางแผนจะทำอัลบั้ม "Canh Cung 1" ผมเป็นคนส่งเพลงนี้ให้ Ho Quynh Huong ฟัง และบันทึกเสียงกับ Ho Quynh Huong ที่ Ho Guom Audio บนถนน Hang Bo ในปี 2003

ตอนนั้นฉันยังเด็ก ไร้เดียงสา และคิดว่าจะเขียนจดหมายรักต่อไปโดยไม่คิดถึงชะตากรรมของผลงาน ไม่คิดว่าเพลงจะยืนยาวและได้รับการตอบรับและความรักจากผู้ชมมากขนาดนี้ และหลังจากผ่านไป 20 ปี เพลงก็ยังคงได้รับการตอบรับ เป็นที่รัก และยังคงดำเนินชีวิตที่ดี ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกมีความสุข

สำหรับนักแต่งเพลง เมื่อแต่งเพลง เขาจะถือว่าเพลงนั้นเป็น "ผลงานสร้างสรรค์" ของเขา ดังนั้นเมื่อเพลงนั้นประสบความสำเร็จ "พ่อแม่" จะเป็นผู้มีความสุขที่สุด

ผมแต่งเพลงนี้ให้แฟนเก่าสมัยยังเด็กด้วยเพลง "First Love Letter" ส่วนเพลง "Second Love Letter" ก็แต่งขึ้นตอนที่ผมนึกถึงการพบกันครั้งแรกกับภรรยา

เมื่อเพลงได้รับการตอบรับที่ดี นักร้องก็จะมีชื่อเสียงไปด้วย อย่างไรก็ตาม ชื่อเสียงนี้ไม่ได้เทียบเท่ากับ ชื่อเสียง ของนักดนตรีหรือผู้ประพันธ์เพลง เพราะผู้ชมรู้จักเพียงนักร้องที่ร้องเพลงเท่านั้น และแทบไม่สนใจว่า ใครคือผู้แต่งเพลง ยิ่งไปกว่านั้น เงินเดือนของนักร้องยังมากกว่า ค่า ลิขสิทธิ์เพลงอีกด้วย คุณคิดอย่างไรกับเรื่อง นี้

- ผมคิดว่านี่เป็นปัญหาสังคมใหญ่ จึงพูดได้ยาก สรุปสั้นๆ ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องของวัฒนธรรม ความตระหนักรู้ของศิลปิน กฎเกณฑ์ที่เกิดขึ้นเองในอุตสาหกรรม และอีกนัยหนึ่ง มันคือเรื่องราวของกฎหมายและวัฒนธรรม วิถีชีวิตของคนทั้งประเทศ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างถูกสร้างขึ้นมาอย่างไร และสิ่งที่เรามีอยู่ในปัจจุบัน หากกฎหมายลิขสิทธิ์ได้รับการบังคับใช้อย่างดีและมีเทคโนโลยีที่ดี ผมคิดว่ามันจะสร้างกฎเกณฑ์การปฏิบัติใหม่ๆ ขึ้นมา เมื่อมีความยุติธรรมมากขึ้น ผู้คนก็ไม่จำเป็นต้องร้องขอความกตัญญูแบบเดิมๆ อีกต่อไป

ส่วนตัวผมไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องที่ว่าคนดูรู้จักนักร้องมากกว่า หรือทำไมเงินเดือนที่ได้รับมากกว่าค่าลิขสิทธิ์ ปัญหาคือเราทุกคนต้องมีเวลารอให้ชีวิตพัฒนา เหมือนโครงสร้างพื้นฐานของเมืองหรือประเทศที่เปลี่ยนแปลงและพัฒนาทุกๆ 5-10 ปี ซึ่งสิ่งนี้จะทำให้ผู้คนมีอารยธรรมมากขึ้นและรู้จักวิธีปฏิบัติตนที่ถูกต้อง ในเวลานั้น ต่อให้อยากผิดพลาด ทำผิด ก็ทำไม่ได้ และระหว่างรอ ผมก็คิดว่าผมควรทำสิ่งดีๆ เท่าที่ทำได้

ในเพลงที่ผมเคยแต่งไว้ว่า "ไร้เดียงสาตลอดไป รอคอยตลอดไป" นั่นคือมุมมองชีวิตของผม ผมคิดว่าผมใช้ชีวิตอย่างมีทัศนคติเชิงบวก เพื่อให้ทุกสิ่งที่ผมทำเป็นไปในเชิงบวก และขอให้เรามองโลกในแง่ดี รู้จักรอคอย แล้วเราจะมีอารยธรรมมากขึ้น อารยธรรมในหลายๆ ด้าน ทั้งดนตรี ลิขสิทธิ์ พฤติกรรมระหว่างศิลปินกับศิลปิน หรือพื้นที่สื่อที่มีคุณภาพดีกว่า

แล้ว คุณ ล่ะ เป็นอย่างไร บ้าง มีนักร้องคนไหนเคยมีพฤติกรรมที่ทำให้คุณรู้สึกแย่บ้าง ไหม ?

- ใช่ครับ จริงครับ ระหว่างรอแผนพัฒนา ศิลปินก็มักจะทำผิดพลาดกันได้ ผมเลยปล่อยไว้แบบนั้น (หัวเราะ) ผมเข้าใจสถานการณ์ของวงการนี้ดี เลยไม่เห็นข้อเสียที่คนพูดถึงบ่อยๆ ถ้าเรากลัวข้อเสีย แล้วเราจะไปทำอย่างอื่นทำไม

อย่างนี้ก็เข้าใจได้แล้วว่านักดนตรีที่ดีอย่างโดเป่าหรือโดเป่าที่ไม่ ต้องการ เงิน ?

- ไม่จริงหรอกที่ฉันไม่ต้องการเงิน แต่ฉันไม่ได้ทำงานเพื่อหาเงินเยอะๆ ฉันไม่ได้ให้ความสำคัญกับเงินมากนัก แต่ฉันมีเงินพอใช้เสมอเพราะค่าครองชีพของฉันไม่ใช่ถูกๆ เพื่อนในวงการเพลงล้อฉันว่าฉันเหมือนเด็กรวย ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มองเงินเป็นเรื่องเล็กน้อย แค่ฉันเข้าใจกฎของพื้นที่ที่ฉันอยู่ ฉันพอใจกับตัวเอง ดังนั้นตอนนี้ฉันเลยไม่รู้สึกหงุดหงิดอะไร

ถ้าเมื่อก่อนตอนอายุ 20 ฉันมีเรื่องหงุดหงิดใจมากมาย ฉันก็หงุดหงิดได้ทุกเรื่อง ฉันคิดว่าฉันต้องมีมุมมองที่จะมองสังคมด้วยความคิดของตัวเอง แล้วจึงเสนอข้อโต้แย้งในรูปแบบของการต่อต้าน การต่อสู้ การปฏิรูป หรืออะไรทำนองนั้น...

ฉันคิดว่ามันคือกระบวนการเรียนรู้ที่จะเป็นผู้ใหญ่ของฉัน จนกระทั่งฉันเข้าใจกฎ เข้าใจข้อเสีย เข้าใจสิ่งที่น่าสมเพช หรือแม้แต่จุดแข็ง เมื่อนั้นฉันก็จะไม่รู้สึกหงุดหงิดอีกต่อไป เหมือนกับที่คุณเข้าใจแผนที่และเส้นทาง หากคุณยังทำผิดพลาด นั่นก็เป็นความผิดของคุณ

และตอนนี้ สำหรับคนหนุ่มสาว บางทีคุณอาจต้องเรียนหนังสือ ดังนั้น ฉันคิดว่าคุณควรเรียน ศึกษา และเรียนรู้อย่างรวดเร็ว เพื่อเรียนรู้บทเรียน ประหยัดเวลา สังคมช่วยคนที่กำลังหงุดหงิดในทางที่ผิด ให้หงุดหงิดในทางที่ไร้ประสิทธิภาพได้หนึ่งคน

คุณเป็นนักดนตรีป๊อปที่ได้รับการยกย่องอย่างสูง แล้วคุณประเมิน ตลาด เพลงป๊อปในปัจจุบัน อย่างไร เมื่อตลาดเพลงป๊อปมีชีวิตชีวาและต้องการความบันเทิงที่มากขึ้นเรื่อยๆ ?

- ผมเห็นว่าดนตรีป๊อปเวียดนามพัฒนาไปได้อย่างยอดเยี่ยมทั้งก่อนและหลังการระบาดของโควิด-19 เหตุผลที่ผมบอกว่ามันดีก็เพราะคุณภาพของผลงานเพลงดีขึ้นกว่าแต่ก่อน นักแต่งเพลงในปัจจุบันสามารถเข้าถึง โลก ได้ ทั้งในด้านเทรนด์ เครื่องดนตรี การเรียบเรียง การประพันธ์เพลง...

ยังไม่รวมถึงข้อมูลทางวิชาการ งานวิจัย เทคนิค ประสบการณ์การผลิต... ทั้งหมดนี้ถูกขาย แบ่งปันกันมากมายบนอินเทอร์เน็ต โปรแกรมต่างๆ... ล้วนยกระดับคุณภาพดนตรีขึ้นไปอีกขั้น โดยพื้นฐานแล้ว ผมคิดว่าดนตรีร่วมสมัยของเวียดนามกำลังได้รับการตอบรับที่ดีจากผู้ฟังชาวเวียดนาม

สำหรับศิลปินรุ่นใหม่ พวกเขามีความสามารถมาก เชี่ยวชาญทุกเทคนิคและเทรนด์ พวกเขาเข้าสู่วงการเพลงตั้งแต่อายุยังน้อยและมั่นใจ ผมคิดว่านี่คือการเปลี่ยนแปลงที่ประสบความสำเร็จอย่างมากของวงการเพลงร่วมสมัย อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างย่อมมีสองด้าน เช่น สมาร์ทโฟนมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ดนตรีก็เช่นเดียวกัน ดังนั้นการใช้เทคโนโลยีจึงจำเป็นต้องอาศัยศิลปินที่ตระหนักรู้และมีความสามารถในการเชี่ยวชาญเทคโนโลยี และใช้ประโยชน์จากจุดแข็งและข้อดีของมัน โดยไม่ละเมิดเทคโนโลยีจนสูญเสียความคิดสร้างสรรค์ของตนเอง

เรื่องการทำตามเทรนด์ ผมคิดว่าเป็นเรื่องปกติมาก มนุษย์มีความต้องการเลียนแบบสิ่งที่ดี สนุก และสวยงาม ด้วยเหตุนี้ คุณภาพของการผลิตและงานศิลปะจึงเพิ่มขึ้น และเรียกได้ว่าเป็นสินค้าที่ดี มีคุณภาพ ให้ทุกคนได้บริโภคมากขึ้น

ผมยังคงคิดว่าในทุกสาขาอาชีพ ทุกศิลปะในปัจจุบันล้วนมีบทบาทที่ผู้คนยังคงเรียกว่าดนตรีตลาด ผมคิดว่าสิ่งเหล่านี้คือผลิตภัณฑ์สำหรับสังคมผู้บริโภค เพื่อชุมชนผู้บริโภค มันจำเป็นอย่างยิ่ง และหากผลิตภัณฑ์นั้นดี ผู้ชมก็จะได้รับประโยชน์ แต่สิ่งสำคัญที่สุดที่ผมกังวลคือ หากคนส่วนใหญ่มุ่งไปที่การผลิตสินค้าอุปโภคบริโภค ก็จะมีความเป็นปัจเจกบุคคล บุคลิกภาพทางดนตรี และการขาดบุคลากรที่มีความคิดสร้างสรรค์ที่โดดเด่น

เช่น หากมีนักดนตรีและนักร้อง 100 คน ร่วมผลิตและร้องเพลงเพื่อการบริโภคทั่วไป จะมีเพียง 10% เท่านั้นที่มีส่วนร่วมในการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ ที่ไม่ซ้ำใคร

หรืออย่างนักร้องที่ร้องเพลงตามงานอีเวนต์ ร้องตามคำร้องขอ ในสถานที่ร้องเพลงนั้น ผู้ชมจะขอร้องเพลงเหล่านี้ ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี พวกเขาก็ยังคงร้องเพลงเพื่อหาเงิน ไม่ใช่ร้องเพลงที่ตัวเองชอบ หากนักร้อง 90% ร้องเพลงแบบนั้น ก็มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ร้องเพลงที่ตัวเองชอบ ดังนั้นในบางแง่มุม ผู้ชมจะไม่ได้รับประโยชน์ ผู้ชมจะไม่สนุกกับความคิดสร้างสรรค์และการแสวงหาสิ่งใหม่ๆ

ครั้งหนึ่งฉันเคยได้ยินว่าตอนเด็กๆ ตอน ที่ พ่อแม่ส่งเขาไปเรียนดนตรี เขาสัญญากับแม่ว่า "พออายุ 50 ปี ฉัน จะเป็นนักดนตรีชื่อดัง" และ ตอน นี้เขาก็เป็นนักดนตรีชื่อดัง เป็นที่รักของผู้ชมมากมาย ตอนนั้น ทำไมเขาถึง สัญญากับแม่ ไว้แน่นขนาด นี้ แล้ว ที่ผ่านมาเขา สัญญา อะไร กับแม่ อีก ล่ะ ?

- (หัวเราะ) ตอนนี้ผมไม่สัญญาอะไรกับแม่อีกแล้ว ผมคิดว่านั่นแหละคือคำสัญญาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด จริงอยู่ที่ตอนผมอายุ 15 ผมเคยสัญญากับแม่ว่าผมจะเป็นนักดนตรีชื่อดังเมื่ออายุ 50 ตอนนั้นผมบอกแม่แบบนั้น เพราะมันเป็นความฝันของวัยรุ่นที่มีความทะเยอทะยานมากมาย

ตอนที่พ่อแม่ส่งฉันไปเรียนดนตรี ฉันรู้สึกเหมือนเห็นขุมทรัพย์ล้ำค่า ฉันหลงใหลในดนตรีมากจนรู้แค่เพียงวิธีการฝึกฝนเครื่องดนตรี วันๆ ของฉันหมดไปกับการกินและฝึกฝนเครื่องดนตรี หลังจากนั้น ฉันใช้เวลาหลายปีเรียนรู้เครื่องดนตรี เรียนดนตรี เรียบเรียงดนตรี เล่นดนตรี และสอบเข้าวิทยาลัยดนตรีแห่งชาติเวียดนาม (ปัจจุบันคือสถาบันดนตรีแห่งชาติเวียดนาม) เพื่อศึกษาการประพันธ์เพลง ฉันเรียนรู้ทักษะทั้งหมดด้วยความรักและความพยายามอย่างหนัก

ฉันเข้าใจว่าตอนเด็กๆ คุณมีฉายาว่า "หูหนวกเบา" ซึ่งดูไม่ค่อยเหมาะกับนักดนตรีอาชีพเท่าไหร่ ทำไมคนถึง เรียก คุณแบบนั้น ล่ะ

- ผมคิดว่าตอนนั้นผมคงได้มีส่วนร่วมกับดนตรีของผมในภายหลัง ตอนนั้นผมมีส่วนร่วมในการเล่นดนตรี ผลิตรายการดนตรีและอีเวนต์ต่างๆ ทำงานที่บาร์อย่างต่อเนื่อง ซึ่งอาจเป็นเพราะมันทำให้ผมมีปัญหาการได้ยิน ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยเข้าร่วมเป็นหัวหน้าวงดนตรีของรายการของคุณ Ngoc Tan หลังจากเสร็จสิ้นผมก็กลับบ้าน นอนหลับข้ามคืน เช้าวันรุ่งขึ้นผมรู้สึกเจ็บหูอย่างรุนแรง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการบาดเจ็บหรือการระคายเคือง แต่หูของผมได้ยินเสียงที่ดังกว่าคนปกติหลายเท่า ผมฟังวิทยุในระดับปกติแล้วก็รู้สึกปวดหัวด้วย ผมจึงต้องหยุดทำดนตรีไป 2 ปี

ตลอด 2 ปีนั้น ถ้าผมออกไปข้างนอก ผมต้องปิดหูปิดตา ผมตกใจมาก เพราะตอนนั้นผมอายุแค่ 19 ปี รับผิดชอบงานดนตรีให้กับรายการใหญ่ๆ รายได้ก็มากมาย ตอนนั้นผมไปเล่นดนตรีที่ห้องเต้นรำกับวง Quoc Trung และ Tran Manh Tuan อนาคตยังเปิดกว้างอยู่ แต่ตอนนี้ประตูถูกกระแทกปิด ทุกอย่างมืดมิดลงชั่วข้ามคืน ทำให้ผมสิ้นหวัง...

เป็นเวลาสองปีที่ฉันต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษา แต่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นโรคอะไรและต้องอยู่กับมันต่อไป แล้ววันหนึ่งฝันร้ายก็หายไป นั่นคือวันที่ฉันได้ไปดูวง 3A Trio ร้องเพลง "Thăng ngày cho mong" ที่ Lan Song Xanh ใน Giang Vo ( ฮานอย ) ฉันไปดูและยังต้องใช้สำลีปิดหูอยู่ แต่เมื่อเห็นผู้ชมชื่นชอบและต้อนรับเพลงนี้อย่างอบอุ่น ฉันก็มีความสุขมาก คืนนั้นฉันมีความสุขมาก เพราะเป็นครั้งแรกที่เพลงของฉันเพลงหนึ่งได้เล่นบนเวทีใหญ่ จากนั้นฉันก็เข้านอน และในเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อฉันตื่นขึ้นมา หูของฉันก็กลับมาเป็นปกติ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ดนตรีคือปาฏิหาริย์สำหรับฉัน มันสามารถดึงฉันลงไปสู่ห้วงอารมณ์ลึกๆ ได้นานถึงสองปี และยังช่วยฟื้นคืนชีพฉันขึ้นมาได้ในชั่วพริบตา มันเหมือนกับสวิตช์ไฟที่มันเกิดขึ้นภายในคืนเดียว

แต่ฉันต้องบอกด้วยว่าในช่วง 2 ปีที่ฉันอยู่บ้าน (พ.ศ. 2540 - 2542) ฉันแต่งเพลงไว้เยอะมาก เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันคิดว่าช่วงเวลาที่ฉันป่วยเป็นช่วงเวลาที่ประเมินค่าไม่ได้สำหรับฉันเลย เพราะดนตรีทำให้ฉันได้สัมผัสกับอารมณ์สองขั้ว คืออารมณ์บวกและอารมณ์ลบ

ในชีวิตคนเรามักพูดถึงโชคชะตา ซึ่งมันก็ไม่ผิดหรอก สองปีนั้น ฉันคิดว่านั่นอาจเป็นโชคชะตาของฉันก็ได้

มีสิ่งหนึ่งที่ฉันคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าอย่าลืม ไม่ว่าฉันจะทำอะไร จะแต่งเพลงหรือมีส่วนร่วมกับดนตรีมากเพียงใด มันก็เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตอันกว้างใหญ่นี้ ฉันแค่หวังว่าจะมีความสงบสุขในการทำงาน ไม่หยิ่งผยอง รู้ชัดในสิ่งที่ทำ และมีความสุขที่ได้เดินตามเส้นทางที่เลือก

ขอขอบคุณนักดนตรี Do Bao สำหรับ การสนทนา นี้ !

แหล่งที่มา: https://danviet.vn/nhac-si-do-bao-am-nhac-la-phep-mau-tai-sinh-toi-20240318021501797.htm