สวัสดีที่รัก ใบไม้กำลังบำรุงดอกตูมอย่างเงียบๆ

เช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง ฉันออกจากเมืองที่หรูหราซึ่งมีบาดแผลทางอารมณ์มากมายอย่างเงียบๆ และขึ้นรถบัสกลับบ้านเกิดของฉัน ซึ่งความทรงจำต่างๆ ได้ถูกลืมเลือนไป

ฉันยังจำรูปร่างของต้นไทรที่ยืนต้นอยู่ริมสระน้ำเก่า หันหน้าเข้าหาแม่น้ำลางาที่ขุ่นมัวได้ เปรียบ เสมือนโลก ในวัยเด็กของฉัน ต้นไทรต้นนั้นไม่ได้สูงใหญ่ ไม่ได้เขียวชอุ่มและร่มรื่นเหมือนต้นไม้เก่าๆ แต่กลับดูเงียบสงบอย่างน่าประหลาด

ครั้งหนึ่งเธอเคยเล่าว่าเมื่อตอนยังเด็ก เธอเป็นเด็กสาวที่ทำหมวกทรงกรวยในชนบท ของกวางตรี เธอตกหลุมรักทหารคนหนึ่ง พวกเขาพบกันใต้หลังคาของตลาดเล็กๆ แห่งหนึ่งในสมัยที่ระเบิดยังไม่หยุด พวกเขานัดพบกันที่ริมป่า ซึ่งมีลำธารและต้นไทรบังไว้ และความรักก็เบ่งบานอย่างเงียบๆ หล่อเลี้ยงเมล็ดพันธุ์ที่ซ่อนอยู่ในดิน แต่แล้วสงครามก็ไม่ละเว้นใคร เขาและหน่วยของเขาจึงเดินทางไปทางใต้ เธออยู่ข้างหลังกับทารกในครรภ์และความปรารถนาที่ไม่มีใครแบ่งปัน

ด้วยความกลัวว่าจะถูกครอบครัวพบ เธอจึงมุ่งหน้าลงใต้อย่างเงียบๆ ทิ้งจดหมายไว้ เธอเลือกพื้นที่ริมแม่น้ำที่รกร้างเพื่อทำสวน ทำหมวกทรงกรวย และรอคอยวันที่จะได้เจอเขา หลังจากรู้ว่าเขาเสียชีวิตในสงครามที่ซวนล็อก เธอจึงปลูกต้นปาล์มเพิ่มอย่างเงียบๆ ราวกับบอกตัวเองให้ค่อยๆ ละทิ้งความคาดหวัง

การทำหมวกทรงกรวยนั้นยากขึ้นเรื่อยๆ สวนต้นปาล์มเริ่มบางลง ถูกแทนที่ด้วยต้นไม้ชนิดอื่นๆ อีกมากมาย ฉันเติบโตมาท่ามกลางใบปาล์ม เสียงคลื่น ความเขียวขจีของต้นไม้ผลไม้ และความรักในธรรมชาติอันสดชื่น...

วันที่ฉันตามสามีกลับเมือง ใบไม้ที่ห้อยลงมาริมแม่น้ำก็พลิ้วไหวอย่างรุนแรง เหมือนกับความรัก ความผูกพัน และเหมือนกับการอำลา

วันที่ฉันกลับมาไว้อาลัยเธอ ฉันได้เห็นดอกไม้บานสะพรั่งเป็นครั้งแรก ดอกไม้นั้นยาวสลวย สีขาวงาช้าง และส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ดุจดังชีวิตที่อุทิศตนให้กับเธอ ดอกไม้เบ่งบานดุจดังคำร่ำลาอันภาคภูมิใจและอุทิศตน บานสะพรั่งเพียงครั้งเดียว แต่งแต้มสีสันให้ท้องฟ้า ดุจดังชีวิตของเธอเอง เปี่ยมด้วยรักสุดหัวใจ แล้วก้าวเข้าสู่นิรันดรอย่างเงียบงัน เพื่อหวนคืนสู่เขา...

หลังจากพเนจรอยู่ในเมืองที่พลุกพล่านมาหลายปี หลังจากความรักที่พังทลาย ท่ามกลางข่าวลืออันขมขื่น ฉันก็กลับมาอีกครั้ง ราวกับผู้พ่ายแพ้ที่ตามหารากที่ถูกลืมเลือน ต้นไทรริมฝั่งแม่น้ำหายไปแล้ว แต่ต้นไทรต้นอ่อนกลับเติบโตเขียวขจีและอุดมสมบูรณ์ ปกคลุมทุกสิ่งราวกับหมวกทรงกรวยที่คุณยายทิ้งไว้ตากแดดให้แห้ง ปรากฏว่าหลังจากดอกบานและออกผล ลมก็พัดเมล็ดไทรมาปลูกลงดิน ปรากฏว่าชีวิตดำเนินไปอย่างไม่แน่นอนและเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ บางทีในงานปัจจุบันของฉัน ฉันอาจจะไม่เหมาะกับงานนั้นอีกต่อไป แต่ใครจะรู้ งานที่ดีกว่าจะเข้ามาหาฉัน การแต่งงานก็เช่นกัน การฝืนใจไม่ได้หมายความว่าจะนำมาซึ่งความสุขเสมอไป

จงมีชีวิต อุทิศตนเหมือนต้นไทร เหมือนเธอ ยอมรับการสิ้นสุดของสิ่งเก่าเพื่อสร้างสิ่งใหม่ขึ้นมา...

ห่านแดง

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/dong-nai-cuoi-tuan/202507/chao-nhe-yeu-thuong-la-buong-lang-le-uom-mam-68f1f5a/