สัตว์หลายเซลล์ชนิดแรกที่มีอยู่บนโลก

[โฆษณา_1]

งานวิจัยทางพันธุกรรมเผยให้เห็นว่าแมงกะพรุนหวีอาจเป็นสัตว์หลายเซลล์กลุ่มแรกที่ปรากฏขึ้น แม้ว่าจะมีระบบประสาทที่ซับซ้อนกว่าฟองน้ำก็ตาม

Hormiphora californensis - แมงกะพรุนหวีชนิดหนึ่ง ภาพถ่าย: Darrin Schultz/2021 MBARI — *Hormiphora californensis* - แมงกะพรุนหวีชนิดหนึ่ง ภาพถ่าย: *Darrin Schultz/2021 MBARI*

ฟองน้ำ ( Porifera ) ถูกมองว่าเป็นสัตว์หลายเซลล์ชนิดแรกมานานแล้ว เนื่องจากโครงสร้างทางกายวิภาคที่เรียบง่าย เช่น การไม่มีระบบประสาท อย่างไรก็ตาม ข้อมูลใหม่ชี้ให้เห็นว่าแมงกะพรุนหวี ( Ctenophora ) อาจเป็นสัตว์หลายเซลล์ชนิดแรก แม้ว่าจะมีระบบประสาทที่ซับซ้อนกว่าก็ตาม งานวิจัยใหม่โดยทีม นักวิทยาศาสตร์ นานาชาติที่ตีพิมพ์ใน วารสาร Nature เมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม แสดงให้เห็นว่าวิวัฒนาการไม่ได้เป็นเพียงแค่การเปลี่ยนจากสิ่งมีชีวิตที่เรียบง่ายไปสู่สิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนเท่านั้น

“บรรพบุรุษร่วมที่ใกล้ที่สุดของสัตว์ทุกชนิดน่าจะมีชีวิตอยู่เมื่อ 600 หรือ 700 ล้านปีก่อน เป็นเรื่องยากที่จะรู้ว่าพวกมันมีลักษณะอย่างไร เพราะพวกมันเป็นหอยและไม่ได้ทิ้งร่องรอยฟอสซิลโดยตรงไว้ แต่เราสามารถใช้การเปรียบเทียบกับสัตว์ที่มีอยู่ในปัจจุบันเพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับบรรพบุรุษร่วมนี้ได้” ดาเนียล รอกซาร์ นักชีววิทยาโมเลกุลจากมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์ สมาชิกของทีมวิจัยกล่าวอธิบาย

การวิเคราะห์ลำดับยีนก่อนหน้านี้ให้ผลลัพธ์ที่ขัดแย้งกัน โดยบางการศึกษาชี้ว่าฟองน้ำปรากฏขึ้นก่อน ในขณะที่บางการศึกษาชี้ไปที่แมงกะพรุนหวี ในการศึกษาใหม่นี้ ทีมวิจัยได้เปรียบเทียบจีโนมของแมงกะพรุนหวี ฟองน้ำสองชนิด สิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวสองกลุ่ม (โคอาโนแฟลเจลเลตและอะมีบา) จุลินทรีย์ปรสิตปลาที่เกี่ยวข้องกับสัตว์และเชื้อรา (อิคธิโอสปอเรีย) และสัตว์สายพันธุ์อื่นๆ ในปัจจุบัน

ด้วยเหตุนี้ ฟองน้ำและสัตว์ยุคใหม่จึงมีลักษณะร่วมกันจากเหตุการณ์การรวมตัวและการจัดเรียงโครโมโซมที่หายากชนิดหนึ่ง แต่เหตุการณ์นี้ไม่มีในหวีวุ้น ซึ่งมีจีโนมที่จัดเรียงคล้ายกับสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวมากกว่า ดังนั้น จึงมีความเป็นไปได้มากกว่าที่หวีวุ้นจะวิวัฒนาการมาก่อน ตามด้วยฟองน้ำ จากนั้นฟองน้ำจึงส่งต่อการจัดเรียงโครโมโซมแบบใหม่ไปยังลูกหลานของมัน

“ร่องรอยของเหตุการณ์วิวัฒนาการโบราณนี้ยังคงปรากฏอยู่ในจีโนมของสัตว์ต่างๆ แม้จะผ่านไปหลายร้อยล้านปีแล้ว งานวิจัยใหม่นี้ให้บริบทแก่เราในการทำความเข้าใจว่าอะไรทำให้สัตว์เป็นอย่างที่พวกมันเป็น งานวิจัยนี้ยังจะช่วยให้เราเข้าใจการทำงานพื้นฐานที่เราทุกคนมี เช่น วิธีที่เรารับรู้สิ่งแวดล้อม วิธีที่เรากิน และวิธีที่เราเคลื่อนไหว” ดาร์ริน ชูลซ์ ผู้เชี่ยวชาญด้านชีวสารสนเทศจากมหาวิทยาลัยเวียนนา กล่าว

ทูเถา (อ้างอิงจาก Science Alert )

[โฆษณา_2]
ลิงก์แหล่งที่มา