กายวิภาคของการจูบในบทกวีของ Pham Dinh Phu

(QBĐT) - พันเอก แพทย์ Pham Dinh Phu เป็นลูกเขยของ Quang Binh ภรรยาของเขาคือ Nguyen Thi Dieu My จากแขวง Quang Phong (เมือง Ba Don) ในปีพ.ศ. 2515 คณะวัฒนธรรมของกองบัญชาการทหารจังหวัดกวางบิ่ญ ปฏิบัติหน้าที่ที่โรงพยาบาลทหาร 112 ซึ่ง ดร. ฟาม ดินห์ ฟู ทำงานอยู่ ความรักเบ่งบานตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา และหลังจากปี พ.ศ. 2518 ทั้งสองก็ "กลับมาที่บ้านหลังเดิม"

Báo Quảng Bình•24/05/2025

ลูกชายของผู้พลีชีพต้องกลายเป็นกำพร้าตั้งแต่อายุ 6 ขวบ เขามีความสามารถในการเรียนหนังสือเพียงอย่างเดียว ในปี พ.ศ. 2508 เขาผ่านการสอบเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยการแพทย์ ฮานอย หลังจากสำเร็จการศึกษา Pham Dinh Phu ได้อาสาไปที่สนามรบ Quang Tri เพื่อทำงานร่วมกับทหารจากแนวรบ B5 จนถึงชายแดนทางตอนเหนือ เคยทำงานที่โรงพยาบาลทหาร 43 เยน บั๊กซาง; โรงพยาบาลทหาร 105 Son Tay, ฮานอย จนกระทั่งถูกส่งต่อไปยังโรงพยาบาล 175 ในเมือง โฮจิมินห์ ได้รับรางวัลแพทย์ดีเด่นในปี พ.ศ. 2546

ปกบทกวีรวมเรื่อง “Warm Kisses Like That” ของกวี Pham Dinh Phu — ปกบทกวีรวมเรื่อง *“Warm Kisses Like That”* ของกวี Pham Dinh Phu

เขาหลงใหลในวรรณกรรม หลังจากการผ่าตัดที่ยากลำบาก เมื่อต้องดูแลคนไข้นอกโรงพยาบาล หรือเมื่อต้องบอกลาสหายอย่างเจ็บปวด... เขาจึงเขียนบทกวี เขาได้ตีพิมพ์ผลงานแล้ว 8 ชิ้น รวมทั้งบันทึกความทรงจำ 1 ชิ้น และบทกวี 7 เล่ม เป็นสมาชิกของสมาคมนักเขียนเมือง โฮจิมินห์

“Warm Kisses Like That” สำนักพิมพ์สมาคมนักเขียน ปี 2568 คือผลงานใหม่ล่าสุด รวมบทกวีที่เป็นส่วนผสมของความสุขและความทุกข์ การมีอยู่และการมองไม่เห็น การพลัดพรากและการกลับมาพบกัน ความเหมือนกันและความรุนแรง ซึ่งการจูบเป็นเครื่องมือในการแสดงออก: "มันจบแล้ว! / หลายปีล่วงเลยไป / เช้ารวบรวมสายลม / บ่ายโรยน้ำค้าง / ค่ำกลับมาพร้อมกับความปรารถนาที่ยังคงอยู่ / พระจันทร์เอียงเปลญวน / เส้นทางแห่งอดีต" (โอ้ เพื่อนเก่าของฉัน) ก้าวลงมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นดินปืน ซึ่งทหารไม่ได้เชื่อมโยงกับบรรทัดบนสุดที่เคยระบุไว้ว่า "ดอกตูมสีชมพูสด/เฉพาะสำหรับคุณเท่านั้น! เบ่งบาน/ดอกไม้แห่งชีวิต/เรียบง่าย/ทุ่งหญ้าชนบทกลับคืนสู่ความไร้ขอบเขต/ริมฝีปากของคุณหยุดอยู่ที่ฉัน" (ดอกตูมของคุณในทุ่งหญ้าที่ราบลุ่ม)

ความคิดถึงกลับคืนมาอีกครั้งด้วย: "บทเพลงแห่งแม่น้ำบ้านเกิดพร้อมกับคลื่นซัดฝั่ง/เสียงจั๊กจั่นโอบล้อมยามบ่ายสู่พลบค่ำที่เขื่อน" (Hometown Ferry) เป็นบทกวีที่ดีที่ปลุกความทรงจำ ความคิด และความคิดถึงในวัยเด็กของผู้อ่าน ในบทกวีเรื่อง "วันที่เธอข้ามแม่น้ำ" กลอนบท "ไฟแห่งสงครามแผดเผาวันและคืน/เธอสูญหายท่ามกลางการแสดงถึงการมีอยู่และการไม่มีอยู่" ดูเหมือนจะแทรกซึมเข้าไปในส่วนลึกที่สุดของจิตวิญญาณของผู้อ่านอย่างอ่อนโยน เสียงจากอดีต เปรียบเสมือนสองซีกของจิตวิญญาณ ที่คอยค้นหากันด้วยความรักอันเร่าร้อน: "Truong Son/สะท้อนเสียงหัวเราะของสายลม/มีความสุขกับสองซีก/พี่น้อง/ที่กลายมาเป็นชีวิต/ที่ไหนสักแห่งที่มีสีของน้ำและกลิ่นของท้องฟ้า/ป่าเขียวขจีบันทึกคำพูดอย่างไม่เร่งรีบ/อีกครึ่งหนึ่ง" (อีกครึ่งหนึ่ง)

เมื่อเปิดหนังสือบทกวี เราจะพบกับ “ยังไม่มีใครได้รับเลย” บทกวีที่กระตุ้นความคิดเชิงเรื่องเล่าและปรัชญา คำสารภาพของคนที่ต้อง "ผ่าน" ระยะทางและความคิดถึงมากเกินพอ บทกวีนี้สื่อถึงความงดงามแห่งความเศร้า: "สำหรับฤดูใบไม้ผลิหลายสิบแห่ง เราได้มาถึงจุดสิ้นสุด/แสงจากตะเกียงที่คุ้นเคยทำให้ดวงตาของฉันรู้สึกแห้ง" คำศัพท์ในชีวิตประจำวันเมื่อวางไว้ในบริบทของชีวิตกลายเป็นสิ่งพิเศษมาก ด้วยบทกวี “Warm Kisses Like That” ที่ใช้เป็นชื่อสิ่งพิมพ์นี้ Pham Dinh Phu กล่าวถึงรายละเอียดต่างๆ ของการจูบ เช่น พ่อแม่และลูก ปู่ย่าตายายและหลาน เพื่อนชายและหญิง การพบเพื่อนร่วมชั้นเรียนอีกครั้ง ความรักใคร่ของสามีและภรรยา...

สวยงามยิ่งขึ้น ระหว่างพยาบาล เจ้าหน้าที่รถพยาบาลหญิง และทหารก่อนถึงวินาทีแห่งความตาย: "พ่อแม่ปลอบโยน//ปู่ย่าตายายอุ้ม//จูบสื่อถึงความอบอุ่น//เขาจูบเธอ/บ่มเพาะความรัก//เพื่อนร่วมชั้น/รักษาความรักและความเสน่หา//สามีและภรรยาเคียงบ่าเคียงไหล่//เดินเล่นในช่วงบ่ายแก่ๆ//จูบของพยาบาล/เจ้าหน้าที่รถพยาบาลหญิง/เยาวชนอาสาสมัครหญิงในสนามรบของกระสุนปืนและไฟ/อุทิศให้กับทหารก่อนถึงวินาทีแห่งความตาย//ศักดิ์สิทธิ์/บริสุทธิ์/อบอุ่น"

ในสายตาของเขา จูบนั้นราวกับบทกวีแบบมหากาพย์: "สนามรบปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา/มาตุภูมิบนไหล่ของเขา/มาตุภูมิฝากความตั้งใจของเขาไว้/อันตราย/ความยากลำบาก//ชายแดนอันสงบสุข/คำสาปที่ส่องประกาย//กลิ่นหอมของเกรปฟรุตและหมาก/เท้าเปล่าพักผ่อน/เขาเข้าสู่ "การหลับใหลชั่วนิรันดร์"/ในบ้านเกิดของเขา ที่ซึ่งเพลงกล่อมเด็กของแม่ของเขาช่างเร่าร้อน/และที่นั่น/จูบนั้นยังไม่จบ!" ระหว่างหลายปีที่แยกทางกัน ทั้งคู่ได้ประสบกับความฝันอันโหยหาหลายครั้ง "หายใจลำบาก/หน้าอกเต้นระรัว/ฉันละลายและบางครั้งรู้สึกไร้เรี่ยวแรง/คุณมีความหลงใหล/ฉันเปี่ยมไปด้วยความสุข/ในความฝัน ริมฝีปากแผดเผาจนท้องฟ้าไหม้" ความฝันดังกล่าวนั้นไปพร้อมกับ "การรอคอย/อย่างสุดซึ้ง/เพียงลำพัง จนถึงวันแห่งความสงบและผ่อนคลาย ความฝันนั้นเต็มไปด้วยประกายระยิบระยับ/เปราะบาง ริมฝีปากสีแดงนุ่มนวล/วันที่ฉันกลับมา อย่างขี้อาย/สมบูรณ์แบบ/เฉพาะสำหรับคุณเท่านั้น" (เฉพาะสำหรับคุณเท่านั้น)

บทกวีแต่ละบทเติมอารมณ์ความเห็นอกเห็นใจต่อจิตวิญญาณที่กระหายความรัก กระหายชีวิต พวกเขา "ตามใจ" กันในระยะไกล เพื่อปลอบใจหัวใจพวกเขา เพื่อขจัดความปรารถนา เพราะพวกเขารู้ถึงคุณค่าของการอยู่ห่างกัน: "คุณช่างแย่เหลือเกิน/เพื่อทำให้คนอื่นรู้สึกเขินอาย/ทุกครั้งที่เราพบกัน เราก็หาข้ออ้างที่จะ "จูบ"/หัวใจของฉันกระสับกระส่ายและเต้นระรัว/ฉันรีบลอยไปหาคุณเพื่ออดทนต่อการต่อสู้//คุณช่างแย่เหลือเกิน/มีเพียงฉันเท่านั้นที่ศักดิ์สิทธิ์/ในสนามเพลาะ โหยหาวันพรุ่งนี้//เมื่อการรณรงค์สิ้นสุดลง คุณนอนอยู่ในป่าลึก//ตลอดไปหลังจากนั้น//ความสุข/อดีต//คุณช่างแย่เหลือเกิน//ฉันไม่สามารถ "แย่" ได้อีกต่อไป/โอ้ที่รัก!" (คุณนี่แย่มากเลย) “รักฉัน” เป็นชื่อบทกวีที่เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “คำพูดจากจิตวิญญาณของผู้พลีชีพหญิง” ระยะทางอันไกลโพ้น ความแยกห่างที่ไม่มีที่สิ้นสุด ความทุกข์ทรมานที่ถูกเก็บกด จนถึงจุดที่ผู้พลีชีพหญิง (วิญญาณของเธอ) พูดออกมาว่า: รักฉัน! แล้วในขณะที่พวกเขาหายใจแรงๆ พวกเขาก็ตระหนักได้ว่าความหวานนั้นกำลังแผดเผาซึ่งกันและกันในแสงยามเช้า: "ฉันเข้าใจ! คุณรู้มานานแล้ว...คุณรู้ไหม?//การให้และการรับซึ่งกันและกันช่างแสนหวาน//ลมหายใจที่แรงกล้าได้ยินหัวใจที่ป่าเถื่อน//รัก...ฉัน...ไป/กระซิบในแสงยามเช้าอันบริสุทธิ์" บทกวีนี้งดงามมากจนไม่มีใครคิดว่าเป็นคำพูดจากนรก

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาท่ามกลางความปั่นป่วนของสงคราม หัวใจและจิตวิญญาณของ Pham Dinh Phu เต็มไปด้วยความทรงจำ เขาถือว่าการจูบเป็นปาฏิหาริย์ที่ “พระเจ้า” ประทานให้กับมนุษย์ เขาบรรยายมันด้วยวิธีเรียบง่าย โล่งๆ ปราศจากอุปมานิทัศน์ที่สวยงาม มีเพียงการแบ่งบรรทัดเชิงศิลปะที่กระตุ้นอารมณ์: "บาดแผลลึก/เจ็บปวด/แสบร้อน/บ้าคลั่ง/ริมฝีปากของพยาบาลพูดจาอย่างอบอุ่น/ขนตาพลิ้วไหว/อกของทหารกระพือปีก/ความเจ็บปวดหายไปแล้วหรือยัง/กว้าง/ยาว/บาดแผล "ปิดผนึก"/รุ่งอรุณปรากฏขึ้น/ปาฏิหาริย์จากสวรรค์"

เมื่อใกล้จะจบหนังสือบทกวี เราก็จะได้ดูจูบพิเศษนี้อย่างใกล้ชิดมากขึ้น: "จงจดจำ "จูบแรก" ตลอดไป/Truong Son ในวันนั้น/ลำธารที่ไหลเอื่อยในยามบ่าย/หลุมระเบิดที่ลุกไหม้ด้วยความเกลียดชังและความเจ็บปวด//แพทย์หญิงดิ้นรน/ใบหน้าที่บริสุทธิ์ ผอมบางและบริสุทธิ์/"ดอกไม้ป่า" ที่ปกคลุมไปด้วยแสงแดดทุกดวง" และ "มอบจูบสีแดงแรกให้กับหญิงสาว//ริมฝีปากที่ยิ้มแย้ม/คุณอยู่กับป่าสีเขียว!" (จูบแรก)

เขียนจากใจ จริงใจ เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกของมนุษย์ การรวบรวมบทกวีไม่เพียงแต่ทำให้เรามีมุมมองต่อสงครามมากขึ้นผ่านภาษาเชิงกวีเท่านั้น แต่ยังช่วยให้เรารักชีวิตปัจจุบันมากขึ้นและหวงแหนจูบอันอบอุ่นตลอดไปอีกด้วย

เหงียน เตี๊ยน เนน

ที่มา: https://baoquangbinh.vn/van-hoa/202505/giai-phau-nu-hon-trong-tho-pham-dinh-phu-2226527/