 |
| ปริญญาโทและปริญญาเอก หวอ ตวน หวู เชื่อว่าเทคโนโลยีไม่สามารถทดแทนครูได้ (ภาพจาก NVCC) |
นั่นคือการแบ่งปันของ ว ตวน วู อาจารย์ประจำภาควิชาภาษาศาสตร์ คณะวรรณคดีและภาษาศาสตร์ มหาวิทยาลัย สังคมศาสตร์ และมนุษยศาสตร์ (VNU-HCM) ให้กับหนังสือพิมพ์ The Gioi และหนังสือพิมพ์เวียดนาม เนื่องในโอกาสวันครูเวียดนาม (20 พฤศจิกายน)
อาจารย์โว ตวน หวู กล่าวไว้ว่า ในบริบทของการเปลี่ยนแปลงทางดิจิทัลที่กำลังเกิดขึ้นอย่างแข็งขันในทุกสาขาอาชีพ บทบาทหลักของครูจะเปลี่ยนไป หากในอดีตครูถูกมองว่าเป็น "ผู้เก็บรักษาความรู้" แต่ปัจจุบันความรู้มีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าจะเป็นในโทรศัพท์ บน Google โพสต์บนโซเชียลมีเดีย หรือหลักสูตรแบบเปิด สิ่งเหล่านี้บังคับให้ครูต้องเปลี่ยนจาก "ครู" มาเป็น "ผู้สร้างและผู้นำทางการเรียนรู้"
“ฉันมักจะล้อเล่นกับนักเรียนของฉันอยู่เสมอว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่วิกิพีเดียแบบพูดได้แล้ว แต่เป็น Google ที่รู้จักอารมณ์” อาจารย์วูกล่าว
ปัจจุบัน เทคโนโลยีทำให้การเรียนการสอนมีความยืดหยุ่นและเข้มข้นมากขึ้น ผู้เรียนมีความกระตือรือร้นในการแสวงหาและเข้าถึงความรู้มากขึ้น แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณค่าของครูจะลดลง ในทางกลับกัน เทคโนโลยีกลับกำหนดข้อกำหนดที่สูงขึ้น นั่นคือ ครูต้องรู้วิธีออกแบบประสบการณ์การเรียนรู้ รู้วิธีเชื่อมโยงอารมณ์ และรู้วิธีสร้างแรงบันดาลใจในการเรียนรู้ตลอดชีวิตสำหรับผู้เรียน การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่เพียงแต่เกี่ยวกับเครื่องมือและวิธีการในการสนับสนุนการเรียนการสอนเท่านั้น แต่ยังเป็นการเปลี่ยนแปลงแนวคิดหลักของวิชาชีพครูอีกด้วย
ไม่มีอะไรสามารถทดแทนครูได้
เมื่อเทคโนโลยีสามารถเข้ามาแทนที่ฟังก์ชันต่างๆ มากมายในการถ่ายทอดความรู้ได้ อะไรที่ทำให้ “ครู” ยังคงไม่สามารถถูกแทนที่ได้ในเส้นทางการเรียนรู้และการเติบโตของนักเรียน?
ในความคิดของฉัน นักเรียนไม่เพียงแต่ต้องการความรู้เท่านั้น แต่ยังต้องการตัวอย่างที่มีชีวิต แรงบันดาลใจ และความฝันด้วย ดังนั้น ครูที่มีความรู้มั่นคงและหัวใจที่มุ่งมั่นจะไม่ถูกเทคโนโลยีมาแทนที่ ครั้งหนึ่งฉันเคยสอนวิชาภาษาเวียดนามเบื้องต้นแก่นักศึกษาชั้นปีที่ 1
บังเอิญว่าในวันที่โรงเรียนจัดพิธีรับปริญญา นักศึกษาในชุดครุยปริญญาตรีคนหนึ่งและคุณแม่โทรมาขอบคุณฉัน เธอบอกว่า "คุณครูคะ หนูจำคำบรรยายของคุณครูไม่ได้ทั้งหมด แต่หนูจำได้ถึงวิธีที่คุณครูให้กำลังใจพวกเรา วิธีที่คุณถ่ายทอด 'ความสำคัญของภาษาเวียดนาม' ออกมาอย่างเต็มเปี่ยม และรอยยิ้มของนักเรียนทั้งห้องที่คุณครูเล่าเรื่องตลกๆ หนูขอบคุณคุณครูที่เป็นจุดเริ่มต้นเส้นทางชีวิตสี่ปีในมหาวิทยาลัยของหนู หนูยังตัดสินใจเป็นครูสอนภาษาอังกฤษด้วยแรงบันดาลใจเดียวกันกับคุณครูเลยค่ะ" คำขอบคุณนั้นทำให้หนูคิดอยู่ตลอดเวลา
AI สามารถสอนไวยากรณ์ ชี้แนะทักษะ และแม้แต่ตรวจงานได้ แต่มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่สามารถสร้างแรงบันดาลใจ ปลูกฝังความมั่นใจ และเข้าถึงหัวใจของผู้เรียนได้ นักเรียนเติบโตจากการให้กำลังใจ ไม่ใช่จากไฟล์ข้อมูล ตลอดเส้นทางการเติบโตของแต่ละคน ครูคือ "เครื่องหมายแห่งความทรงจำ" เสมอ บางครั้งเป็นเพียงแววตาแห่งความไว้วางใจ แต่ก็เพียงพอให้นักเรียนก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง
ภายใต้อิทธิพลของเครือข่ายสังคมออนไลน์และคลังความรู้แบบเปิด ผู้เรียนในปัจจุบันสามารถเข้าถึงแหล่งข้อมูลมากมายนับไม่ถ้วน ในความคิดเห็นของคุณ ครูควรปรับเปลี่ยนบทบาทของตนเองอย่างไรเพื่อหลีกเลี่ยงการถูก "จม" อยู่ในกระแสข้อมูลอันมากมาย
ผมคิดว่าในยุคข้อมูล ครูควรเป็น “ผู้นำทางวิชาการ” ไม่ใช่ “คลังความรู้” ครูไม่ควรแข่งขันกับ Google หรือ ChatGPT แต่ควรช่วยให้นักเรียนเรียนรู้วิธีการตั้งคำถาม คิดอย่างมีวิจารณญาณ และประเมินแหล่งข้อมูล
ในความคิดของฉัน แทนที่จะยืนบรรยายเกี่ยวกับบทเรียนที่มีอยู่หรือข้อสรุปและการประเมินจากตำราเรียน การ "สอนวิธีเรียนรู้ วิธีคัดเลือก วิธีคิด" เป็นวิธีการสอนที่แสดงให้เห็นบทบาทของผู้ถือชอล์ก
ปรับตัวและพัฒนาไปพร้อมกับเทคโนโลยี
ดังนั้น จึงอาจกล่าวได้ว่าทักษะดิจิทัลกำลังกลายเป็นข้อกำหนดบังคับสำหรับครูยุคใหม่ แต่เส้นแบ่งระหว่างการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีอย่างมีประสิทธิภาพกับการพึ่งพาเทคโนโลยีในการสอนอยู่ตรงไหน
ฉันมักจะบอกนักเรียนและเพื่อนร่วมงานว่า "เทคโนโลยีเป็นเครื่องมือ ไม่ใช่เป้าหมายในตัวเอง" การใช้เทคโนโลยีอย่างมีประสิทธิภาพหมายถึงการรู้ว่าควรเลือกอะไรเพื่อให้การบรรยายและการนำเสนอมีชีวิตชีวามากขึ้น ไม่ใช่การเปลี่ยนห้องเรียนให้กลายเป็น "โรงละคร" บางครั้ง วิดีโอ หรือเกมดีๆ ที่ใช้เทคโนโลยีก็สามารถทำให้นักเรียนสนใจและมีชีวิตชีวาได้ แต่บางครั้ง แค่เรื่องราวง่ายๆ ก็สามารถทำให้นักเรียนตั้งใจฟังและรู้สึกซาบซึ้งได้
ฉันจำได้ว่าครั้งหนึ่งที่สอนออนไลน์ในช่วงการระบาดใหญ่ นักศึกษาค่อนข้างเหนื่อยหลังจากเรียนมาระยะหนึ่ง ถ้ามีวิดีโอหรือเพลงไว้ผ่อนคลาย พวกเขาคงทำไปหมดแล้วในช่วงที่ต้องเว้นระยะห่างทางสังคม ฉันถามนักศึกษาว่าอยากฟังอะไร บางคนบอกว่าอยากฟังเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยของพวกเขา สถานที่ที่พวกเขาควรจะเรียนตอนนี้ ฉันเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้พวกเขาฟัง ฉันเล่าให้พวกเขาฟังว่ามหาวิทยาลัยเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้างตั้งแต่ฉันเริ่มเรียน ประตูหลักหันหน้าไปทางทิศตะวันออกหรือทิศตะวันตก อาหารที่พวกเขาจะได้กินตลอดสี่ปีในสภาพแวดล้อมนี้ และเรื่องราวต่างๆ ที่พวกเขาจะได้พบเจอเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในสภาพแวดล้อมของมหาวิทยาลัย
ตอนเลิกเรียน นักเรียนคนหนึ่งส่งข้อความมาหาฉันว่า “คุณครูคะ วันนี้ฉันกับเพื่อนร่วมชั้นรู้สึกเหมือนกำลังดูสารคดีเลยค่ะ หวังว่าจะได้กลับมาโรงเรียนเร็วๆ นี้เพื่อสัมผัสประสบการณ์แบบที่คุณครูเล่าให้ฟังนะคะ” ตอนนั้นฉันเข้าใจว่าเทคโนโลยีช่วยได้ แต่อารมณ์ต่างหากที่ทำให้นักเรียนอยู่ต่อ
มีคำกล่าวที่ว่า “ครูที่ดีในปัจจุบันไม่เพียงแต่เป็นครูเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้เรียนรู้ตลอดชีวิตด้วย” แล้วจะฝึกอบรมทีมครูให้มีจิตวิญญาณแห่งการเรียนรู้อย่างต่อเนื่อง ปรับตัวเข้ากับนวัตกรรมทางเทคโนโลยีและวิธีการได้อย่างไรครับ อาจารย์?
ฉันเห็นด้วยอย่างยิ่ง ครูที่อยากสอนต้องเรียนรู้ก่อน ฉันเคยมีครูสอนวรรณคดีที่สอนฉันพูดช้าๆ เพื่อให้นักเรียนมีเวลาคิด ตอนนี้เวลาฉันสอน ฉันก็ยังใช้เคล็ดลับนี้อยู่ ในความคิดของฉัน การเรียนรู้ของครูไม่ได้อยู่ที่เนื้อหาเพียงอย่างเดียว แต่ยังอยู่ที่การสังเกต การฟัง และการพัฒนาตนเองในทุกๆ วันด้วย
หากเราต้องการให้ครูของเราเรียนรู้ตลอดชีวิต โรงเรียนต้องสร้างสภาพแวดล้อมที่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้ทดลอง แบ่งปัน และได้รับแรงบันดาลใจ ในคณะ อาจารย์ผู้สอนของเราจะได้รับการสอนความรู้ ประสบการณ์ร่วมกัน หรือกิจกรรมทางวิทยาศาสตร์ที่จัดขึ้นโดยอาจารย์อาวุโส เพื่อให้เราสามารถแลกเปลี่ยนและรับฟังวิธีการของกันและกัน เมื่อครูรู้วิธีการเรียนรู้ นักเรียนจะมองเห็นจิตวิญญาณแห่งการเรียนรู้และความคิดสร้างสรรค์ในตัวพวกเขา
เมื่อมองดูต่อไป คุณมองเห็นภาพของ “ครูแห่งอนาคต” อย่างไร - ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยี ผู้ชี้นำทางอารมณ์ หรือทั้งสองอย่างผสมผสานกัน?
ฉันคิดว่าต้องเป็นการผสมผสานกัน ครูในอนาคตต้องมีความรู้ด้านเทคโนโลยีและมีมนุษยธรรม ครูที่รู้วิธีใช้ปัญญาประดิษฐ์เพื่อสร้างบทเรียนที่น่าสนใจ และรู้วิธีช่วยเหลือนักเรียนเมื่อนักเรียนล้มเหลว หรือดีใจเมื่อนักเรียนประสบความสำเร็จ ครูที่สามารถบริหารจัดการห้องเรียนผ่านซอฟต์แวร์ได้ และรู้วิธีอ่านอารมณ์ในดวงตาของนักเรียน
ฉันชอบภาพลักษณ์ของครูผู้ชี้นำทางอารมณ์มากกว่าผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยี เพราะท้ายที่สุดแล้ว การศึกษาก็ยังคงเป็นการเดินทางเพื่อเปิดโลกทัศน์ เทคโนโลยีคือสะพาน แต่หัวใจคือแหล่งพลังงาน ฉันเชื่อว่าไม่ว่ายุคสมัยใด ครูก็ยังคงเป็น “แสงเล็กๆ” ที่ส่องนำทางความรู้ให้ผู้เรียนได้ก้าวเข้าสู่ชีวิต
ที่มา: https://baoquocte.vn/ngay-nha-giao-viet-nam-2011-nguoi-thay-thich-nghi-de-dan-duong-334677.html
การแสดงความคิดเห็น (0)