วันในวัยเด็ก - Tuoi Tre ออนไลน์

ภาพประกอบ : ดังหงกวน

เมื่อฉันยังเด็ก แม่ของฉันทำงานอยู่ห่างไกลบนภูเขาและกลับบ้านได้เพียงเดือนละครั้งเท่านั้น แม่ของฉันทำงานจนถึงฉันอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ก่อนที่เธอจะได้กลับมาที่พื้นที่ลุ่ม

เราสามคนอยู่บ้านกันสองคน มีลูกชายสองคน มันจึงยากหน่อย แต่ยังไงก็ตามอาหารก็อร่อยเสมอ เพราะคุณพ่อทำอาหารเก่งและขยันในครัว

ฉันและน้องชายก็ต้องรู้วิธีหุงข้าวตั้งแต่ยังเด็ก แต่น้องขี้เกียจ ออกนอกบ้านตลอด เก่งแต่ขโมยอาหาร ทำให้หน้าของพี่เลอะเทอะเพราะต้องทำอาหารคนเดียว

โชคดีที่มีร้านซ่อมรถมอเตอร์ไซค์อยู่ใกล้บ้านฉัน ฉันจึงมักพบยางในที่แตกอยู่บ่อยๆ สิ่งนี้สามารถเผาด้วยไม้ฟืนเพื่อจุดไฟได้อย่างรวดเร็วและละเอียดอ่อน มีกลิ่นไหม้เพียงเล็กน้อย

ในสมัยนั้นไม่มีน้ำยาล้างจาน ดังนั้นจานชามและตะเกียบจะต้องล้างด้วยขี้เถ้า ใยบวบ และฟาง ฉันยังจำวันฤดูหนาวที่อากาศหนาวเย็นได้ เมื่อจานชามล้างยากเพราะมีคราบมันเกาะอยู่ พ่อต้องต้มน้ำเพื่อล้างจาน จุ่มลงในน้ำเดือดเพื่อละลายไขมัน

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฤดูหนาวในอดีตถึงหนาวมาก บางทีอาจเป็นเพราะฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าที่อบอุ่นเพียงพอ และบ้านก็ไม่ปิดสนิท ตอนนี้ฉันแค่อยากให้ฤดูหนาวมีอากาศหนาวเย็นเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ไม่บ่อยนัก

วันฤดูหนาวที่ผ่านมา รำลึกถึงเสื้อสเวตเตอร์ที่แม่ถัก คุณแม่ถักเสื้อกั๊กสีเหลืองและเสื้อคอเต่า แต่ในอดีตขนจะหยาบมาก ไม่เนียนเหมือนปัจจุบัน แม่ถักเสื้อให้แน่นไปหน่อย ดังนั้นทุกครั้งที่ฉันใส่ มันก็เหมือนถูกทรมาน คัน ตึง และไม่สบายตัว แต่กลับอบอุ่น

แม่ทำงานไกลบ้าน ทุกครั้งที่กลับบ้านเธอจะถือโอกาสพาลูกทั้งสองออกไปอาบน้ำ ว้าว ฉันแค่หวังว่าจะมีแสงแดดในฤดูหนาวบ้าง เพื่อที่ฉันจะได้สระผมเพื่อไม่ให้ผมเย็น เมื่อแม่กลับมาทุกคนก็สะอาดและมีกลิ่นหอม เมื่อแม่จากไป ทุกคนก็เต็มไปด้วยคราบสกปรก

สมัยก่อนผมพบรอยแตกร้าวเล็กๆ ข้างบ้าน ฉันมีขวดแก้วเล็กๆ ที่ใช้เป็น "กระปุกออมสิน" เพื่อใส่เงินที่พ่อแม่ให้มาและเงินที่เก็บได้จากการขายเศษโลหะ ฉันเพียงบอกแม่ว่าความลับซ่อนอยู่ที่ไหน ต้องเบียดเข้าไปนานพอสมควรถึงจะเข้าไปได้ แม้ว่าขโมยจะรู้ดีว่าจะติดอยู่ที่นั่นก็ตาม

ปีนั้นฉัน "ทุบกระปุกออมสิน" และได้เงินมาแค่พันดองเท่านั้น ฉันไปตลาดเพื่อช้อปปิ้งในช่วงเทศกาลตรุษจีนแต่ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดีเพราะเงินของฉันมีไม่มาก สุดท้ายก็ซื้อแค่ที่ใส่ไม้จิ้มฟันพลาสติกมาเท่านั้น แต่กระท่อมหลังนั้น ฉันจำได้เสมอว่าน้องชายของฉันจุดดอกไม้ไฟ มันไม่ได้เล็งปืนใหญ่ขึ้นฟ้าเพื่อยิง แต่เล็งไปที่หลังคาฟางแล้วจึงยิงออกไป แล้วโดนดุโชคดีที่บ้านไม่ถูกไฟไหม้

แต่เตาไฟกำลังลุกไหม้ เตาเต็มไปด้วยฟืนหลังบ้านปู่ย่าของเขา ห้องครัวเกิดไฟไหม้ในขณะที่พ่อและฉันกำลังเตรียมสร้างบ้าน โชคดีที่ฝนตกลงมาทันทีที่ไฟลุกลามไปถึงหลังคา ไฟจึงดับลงได้

ปู่บอกว่าเป็นลางดี เรามาสร้างบ้านกันเลยดีกว่า ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นลางดีหรือเปล่า แต่ฉันพบว่าบ้านหลังนั้นน่าอยู่มาก

ฉันไม่มีวันลืมคืนส่งท้ายปีเก่าที่อากาศหนาวยะเยือก ซึ่งทั้งครอบครัวมารวมตัวกันกินไก่ต้ม ไก่ตัวนั้นนุ่มนิ่มอร่อยมาก ความรู้สึกอบอุ่น ความสุขเต็มเปี่ยมไปในครอบครัวเล็กๆ แห่งนี้ ผ่านไปหลายปีแล้ว ผมยังคงจำได้ดี ยังคงไม่สามารถพบกับความรู้สึก “อร่อย” แบบนั้นในอดีตอีกได้

มีเรื่องราวจากอดีตมากมายเหลือเกินที่จะบอกเล่า แต่ยุคสมาร์ทโฟนในปัจจุบันทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ หายไป ยากที่จะพบกับอารมณ์แบบเดียวกันเหมือนเมื่อก่อน

ในอดีตทุกสิ่งทุกอย่างจะรู้สึกได้ด้วยประสาทสัมผัสที่แท้จริงของตนเอง ตอนนี้ส่วนใหญ่ก็ใช้โทรศัพท์และคอมพิวเตอร์ คุณค่าของชีวิตจึงลดลงไปมาก น้อยลงไปมาก...

ที่มา: https://tuoitre.vn/nhung-ngay-con-tho-20240804000622252.htm