ผู้แต่ง - ผลงาน : ความทรงจำอันแสนเศร้า สิบปี

(หนังสือพิมพ์ กวางงาย ) - สิบปีผ่านไป เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันรู้สึกคิดถึงอดีต มาฟังความรู้สึกของกวี Pham Duong หลังจากห่างหายไปสิบปีผ่านผลงาน "Ten Years" กันดีกว่า

ชีวิตมนุษย์ถูกแบ่งออกเป็นหลายช่วง ทุกๆ สิบปีคือช่วงหนึ่งของชีวิต คนโบราณก็แบ่งช่วงนั้นไว้เช่นนั้น นั่นคือหลักชัย จุดเปลี่ยนในชีวิตของแต่ละคน ในแต่ละช่วงชีวิต เราได้สื่อสารกับธรรมชาติ สังคม สะท้อนออกมาเป็นท่วงทำนองแห่งอารมณ์ และทอเป็นความทรงจำมากมาย เมื่อสิบปีผ่านไป เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันรู้สึกคิดถึงอดีต

“วันที่เธอจากไป บ่ายวันฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ร่วง” บทเปิดเรื่องที่มีท่วงทำนองที่นุ่มนวลและลึกซึ้ง ปลูกฝังความรู้สึกเศร้าโศกและว่างเปล่าในหัวใจของผู้คน ทุกคำกระตุ้นความทรงจำ กระตุ้นความคิดถึง และปลุกความทรงจำให้กลับมา “วันที่เธอจากไป” เป็นเหตุการณ์ที่น่าเสียดาย “บ่ายวันฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ร่วง” เป็นช่วงเวลาและสถานที่กระตุ้นความแยกจากและโหยหา

ผู้คนมักพูดว่าฤดูใบไม้ร่วงเป็นฤดูแห่งการแยกจากกัน เพราะแสงแดดอ่อนๆ ของฤดูใบไม้ร่วง โดยเฉพาะแสงแดดในยามบ่ายของฤดูใบไม้ร่วง พร้อมกับใบไม้สีเหลืองที่ปลิวไสว มักทำให้ผู้คนรู้สึกเศร้าโศกและโดดเดี่ยว ทำให้เกิดความรู้สึกแยกจากกัน ผู้คนและทิวทัศน์เชื่อมโยงกันด้วยความรู้สึกแยกจากกัน ครั้งหนึ่ง เช่อหลานเวียนเคยอุทานถึงความรู้สึกนี้ว่า “โอ้! โหยหา! โอ้โหยหา!/ นกฤดูใบไม้ร่วงหลงทางที่ปลายป่า”

ในบทกวีนี้ ผู้แต่งได้ยืมคำมาใช้ว่า “ในวันที่เธอจากไป บ่ายวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ร่วง/ ฉันมองต้นไผ่หน้าบ้านอย่างเหม่อลอย/ เธอยังคงงดงามแม้เธอจะเดินเพียงลำพัง/ ต้นไผ่เติบโต... เศร้าโศก... มีคนร้องเพลง” ตัวละครในบทกวีทั้งสองตัวคือ “เธอ” และ “ฉัน” ในเรื่องรักหรือไม่ พวกเขาได้กลายเป็นอดีตคนรักเก่าหรือไม่ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ: “ฉันก้มหัวและผ้าไหมพันกันเป็นเก้าชิ้น/ เธออยู่ไกลสุดปลายฟ้า ฉันจึงคิดถึงเธอและรักเธอ”

หาก “The Day You Left” ทำให้จิตใจของชายหนุ่มรู้สึกห่างเหิน คิดถึงจน “มึนงง” ในการเดินทางกลับอันโดดเดี่ยว เมื่อมองกลับไปเห็นร่างของเธอที่ปลายฟ้าไกล อารมณ์ของนักเดินทางก็เต็มไปด้วยความคิดถึงและความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลือจากความเศร้า 9 ระดับที่มาจากหัวใจที่จริงใจ

ในความคิดของฉัน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องราวความรัก เพราะสรรพนามบุคคล “ฉัน” มักไม่ค่อยใช้ในความรักที่เร่าร้อนระหว่างคู่รัก แต่มักใช้ “คุณ” นอกจากนี้ บทสองบทถัดไปยังสื่อถึงสัญลักษณ์ของวัยเรียนอีกด้วย วัยเยาว์ถือเป็นช่วงที่งดงามที่สุดในชีวิต: “เสียงจั๊กจั่นสองสามตัวหล่นลงมาที่มุมสนามโรงเรียน/ ในช่วงฤดูร้อน ปีกฟีนิกซ์สองสามปีกยังคงอยู่”

คำว่า “dầm” และ “đất” เป็นคำที่แสดงถึงปริมาณที่เป็นธรรมเนียม เสียงและภาพที่คุ้นเคยเหล่านี้ได้กระตุ้นความรู้สึกมากมายเกี่ยวกับโรงเรียนเก่าและเพื่อนเก่า มันมีพลังที่จะผสมผสาน แพร่กระจาย และก้องกังวานไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด มันปลุกเร้าพื้นที่และเวลาอันกว้างใหญ่ ปลุกเร้าจิตวิญญาณ! และทิ้งความคิดถึงและความเสียใจไว้ในตัวเรามากมาย ทิ้งความว่างเปล่าไว้ในหัวใจของเราที่ไม่สามารถเติมเต็มได้ง่าย นั่นคือยุคของนักเรียน ตอนนี้มันมีอยู่เพียงในความทรงจำเท่านั้น

ดังนั้น “The Day You Left” จึงเป็นวันที่เราออกจากโรงเรียนมัธยมเพื่อเข้าสู่ชีวิตผ่านเส้นทางที่แตกต่างกันมากมาย และในความคิดของฉัน “คุณ” ในที่นี้เป็นคำสรรพนามที่หมายถึงช่วงวัยเรียน วัยไร้เดียงสา วัยที่สวยงามที่สุดในชีวิต และเมื่อเราต้องจากกัน เราก็ต้องกล่าวคำอำลา และเราทุกคนต่างก็รู้สึกเสียใจและคิดถึง

“วันที่เธอจากไป” นั้นได้ทิ้งความรู้สึกมากมายไว้เบื้องหลัง ไม่ใช่แค่ของใครคนหนึ่ง แต่ของใครหลายคน ของผู้ที่ไปโรงเรียน แต่ผู้เขียนกลับใช้สรรพนามบุคคลที่หนึ่งว่า “ฉัน” แทน “ฉันเผลอมองต้นไผ่ที่หัวบ้าน”

ในภาพรวมมักจะมีรายละเอียดเฉพาะเสมอ ส่วนรายละเอียดเฉพาะทั่วไปมักจะเชื่อมโยงกันเสมอ ในความทรงจำที่สวยงามในสมัยเรียนมักจะมีความทรงจำอันแสนหวาน ช่วงเวลาที่บริสุทธิ์ของแต่ละคนเสมอ มันจะสั่นสะเทือนสะท้อนเมื่อสัมผัส อย่างไรก็ตาม มันยังคงเป็นความคิดถึง ความเสียใจหลังจากสิบปีที่ผ่านไป ราวกับว่าถูกบีบอัดและไม่อาจลืมได้ เพียงแค่หวนคิดถึงช่วงเวลานั้นและคิดถึงอย่างไม่หยุดยั้ง: "แค่นี้ก็อุ่นหัวใจแล้ว/ สิบปีผ่านไปแต่ฉันไม่ลืม/ แค่เพียงพอสำหรับดวงตาที่เหนื่อยล้าตลอดชีวิต/ สิบปีผ่านไป คุณยังจำฉันได้ไหม..."

โครงสร้างของบทกวีไม่ได้แปลกใหม่หรือแปลกใหม่ แต่ความรู้สึกในบทกวีนั้นกินใจและเข้าถึงใจผู้อ่านได้ง่าย ผู้แต่งถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้อย่างชำนาญในรูปแบบที่ชัดเจน แต่ข้อความนั้นแฝงอยู่โดยนัย ทิ้งความรู้สึกโหยหาและเสียใจไว้ในใจของผู้อ่าน

บุ้ย หุยเอิน เติง

สิบปี
วันที่เธอจากไป บ่ายวันฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ร่วง
ฉันมองไปที่ต้นไผ่ที่หัววัดอย่างเหม่อลอย
เดินคนเดียวก็ยังสวย
ไม้ไผ่ขึ้น...ในความโศกเศร้า...มีคนร้องเพลง

ฉันก้มหัวต่อเส้นไหมพันเก้าชั้น
คุณอยู่ห่างไกลสุดปลายฟ้า ฉันจึงคิดถึงคุณและคิดถึงคุณ
จักจั่นจำนวนหนึ่งตกลงมาที่มุมสนามโรงเรียน
ฤดูร้อนเหลือปีกฟีนิกซ์เพียงไม่กี่ปีก

แค่นี้ก็อุ่นหัวใจแล้ว
สิบปีผ่านไปแต่ฉันก็ยังไม่ลืม
เพียงพอต่อการทนทุกข์ทรมานกับดวงตาที่เหนื่อยล้าไปตลอดชีวิต
สิบปีผ่านไปแล้วคุณยังจำได้ไหม?

ฟาม ดวง

ที่มา: https://baoquangngai.vn/van-hoa/van-hoc/202408/tac-gia-tac-pham-muoi-nam-rung-rung-noi-nho-b650d2e/