เรื่องสั้น: คำโกหกแสนหวาน

(หนังสือพิมพ์ กวางงาย ) - ในช่วงบ่ายของฤดูใบไม้ร่วง แสงแดดสีเหลืองอ่อนส่องผ่านหน้าต่าง ทำให้ห้องเล็กๆ เต็มไปด้วยสีสันอันอบอุ่น มินห์นั่งเงียบๆ ที่โต๊ะทำงาน มือของเขาลูบไล้การ์ดเชิญงานแต่งงานที่เขาเพิ่งได้รับเมื่อเช้านี้ ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ผุดขึ้นมาในใจของเขา การ์ดเชิญงานแต่งงานนี้มาจากไม เพื่อนที่ดีที่สุดของเขา คนที่เขาเคยคิดว่าจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต

มินห์เอนหลังพิงเก้าอี้ ดวงตาของเขาจ้องไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า ความทรงจำเกี่ยวกับไมเหมือนกับฟิล์มเก่าที่ค่อยๆ ฉายซ้ำ เมื่อสิบปีที่แล้ว ไมเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา ทุกวันหลังเลิกเรียน ทั้งสองจะขี่จักรยานกลับบ้านด้วยกัน หัวเราะและคุยกันไปพลางเดินไปมา ไมเป็นเด็กสาวตัวเล็กที่มีชีวิตชีวาอยู่เสมอ มีรอยยิ้มที่สดใส และดวงตาที่สดใสราวกับดวงดาว
แต่ความทรงจำนั้นก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเช่นกัน

-

บ่ายวันหนึ่งในฤดูร้อนของปีนั้น ไมจับมือมินห์ไว้ ดวงตาของเธอดูสับสนเล็กน้อยแต่พยายามแสดงสีหน้าสดใส
- มินห์ ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ
มินห์หันกลับไปด้วยความประหลาดใจ
- มีอะไรเหรอ บอกฉันหน่อยสิ
ไหมสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นจึงหายใจออก พยายามระงับอารมณ์ของเธอ
- ฉันเพิ่งได้รับทุนเรียนเต็มจำนวนเพื่อไปเรียนต่อต่างประเทศ ฉันจะออกเดินทางเดือนหน้า
คำพูดของมายเหมือนกับหมัดเข้าที่หน้าอกของมินห์ เขายืนนิ่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
- เรียนต่อเมืองนอกเหรอ? แต่...ทำไมไม่บอกฉันล่ะ?
ไหมก้มหัวและยิ้มอย่างเก้ๆ กังๆ
- ฉันเพิ่งรู้นะ จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ตั้งใจจะบอกคุณเร็วขนาดนี้ แต่ฉันไม่อยากทำให้คุณประหลาดใจ
มินห์มองมาย รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาไม่กล้าถาม กลับยิ้มแทน แม้ว่าใจจะเต็มไปด้วยความเสียใจก็ตาม
- โอ้...ยินดีด้วย นี่เป็นโอกาสที่ดี ฉันเชื่อว่าคุณทำได้
มายมองมินห์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง แต่เธอไม่ได้พูดอะไรอีก

-

หนึ่งเดือนต่อมา มินห์ยืนอยู่ที่สนามบิน มองดูมายลากกระเป๋าเดินทางของเธอเข้าไปในบริเวณตรวจสอบความปลอดภัย เขาพยายามสงบสติอารมณ์ แต่หัวใจของเขากลับเจ็บปวดราวกับว่ามีใครมาบีบมัน เขาไม่เคยบอกมายว่าเขาชอบเธอเลย นั่นเป็นความลับที่มินห์ตัดสินใจจะเก็บเอาไว้ตลอดไป
ไหมหันกลับมาโบกมือและยิ้มอย่างคุ้นเคย
- มินห์ สัญญากับฉันนะว่าขอให้อยู่ดีมีสุข ฉันจะไม่ไปนาน เราจะได้เจอกันเร็วๆ นี้
มินห์พยักหน้าพร้อมกลืนน้ำตา
- ครับ ผมสัญญา.
ในตอนแรก จดหมายระหว่างทั้งสองคนก็เขียนกันตามปกติ ไมเล่าถึงชีวิตของเธอในสถานที่แปลก ๆ และสิ่งใหม่ ๆ ที่เธอได้พบเจอ แต่แล้วจดหมายก็ค่อยๆ น้อยลงเรื่อย ๆ และในที่สุดก็หายไปหมด

เอ็มเอช: โว วาน

มินห์พยายามเขียนจดหมายและโทรศัพท์ แต่ก็ไม่มีคำตอบกลับมา เขาบอกกับตัวเองว่าบางทีไมอาจจะยุ่งกับการเรียนมากเกินไป หรือบางทีเธออาจจะลืมเขาไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม มินห์ไม่เคยลืมมาย ทุกครั้งที่เขาเดินผ่านต้นราชพฤกษ์เก่าแก่ที่พวกเขาเคยมานั่งเรียนและพูดคุยกันไม่หยุดหย่อน เขาก็รู้สึกเจ็บปวดใจ

-

10 ปีต่อมา มินห์ไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำเชิญงานแต่งงานจากมาย เขาไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี ปรากฏว่ามายยังมีสุขภาพแข็งแรงและใช้ชีวิตได้ดี แต่เธอเลือกที่จะทิ้งเขาไปตลอดกาล
ในวันแต่งงาน มินห์ยืนมองไมในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์จากระยะไกล เธอยังคงงดงามเช่นเคย ยังคงมีรอยยิ้ม เพียงแต่ตอนนี้เธอเป็นของคนอื่นไปแล้ว
มายเห็นมินห์มีแววตาสับสนเล็กน้อย เธอจึงเดินเข้าไปหาแล้วพูดเบาๆ
- มินห์...จะมาจริงๆ เหรอ?
มินห์ยิ้มโดยซ่อนความรู้สึกของเขาไว้
- ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ฉันอยากเห็นคุณมีความสุขที่สุด
ไหมยิ้มเล็กน้อย แต่ดวงตาของเธอกลับมีบางอย่างที่ยากจะพูด
ขอบคุณ!
หลังจากพิธีเสร็จสิ้น มินห์กำลังจะออกไปแต่ไมกลับเรียกเขาให้กลับมา
- มินห์ รอก่อน ฉันมีเรื่องจะพูด
มินห์หยุดและหันกลับไป มายพาเขาไปที่มุมสงบที่แสงจันทร์ส่องเข้ามา
- มินห์ ฉันขอโทษ ฉันโกหกคุณไปแล้ว
มินห์รู้สึกประหลาดใจ
- โกหก? เกี่ยวกับอะไร?
ไหมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์
- ฉันไม่เคยไปเรียนเมืองนอกเลย จริงๆ แล้ว... วันนั้นฉันพบว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจพิการแต่กำเนิดและต้องผ่าตัด แต่คุณหมอบอกว่าโอกาสที่จะสำเร็จมีน้อยมาก ฉันไม่อยากให้คุณต้องเสียใจเพราะฉัน ฉันเลยโกหกไป
คำพูดของมายเหมือนสายฟ้าฟาดเข้าหูมินห์ เขาไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้
- คุณ...ทำไมคุณถึงซ่อนมันจากฉัน ฉันช่วยคุณได้
ไหมส่ายหัว น้ำตาไหลรินลงมา
- ไม่ ฉันไม่อยากให้เธอเห็นฉันเจ็บปวด ฉันไม่อยากให้เธอต้องกังวล ฉันคิดว่าถ้าฉันโกหก เธอคงลืมฉันได้ง่ายขึ้น
มินห์นิ่งเงียบ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์
- แต่...ทำไมตอนนี้คุณถึงสุขภาพดีจังล่ะ?
ไหมยิ้มเล็กน้อย
- ฉันโชคดีมากที่ได้รับการปลูกถ่ายหัวใจทันเวลา ฉันหายดีแล้ว แต่ฉันไม่กล้าติดต่อคุณอีก ฉันกลัวว่าคุณจะเกลียดฉัน
มินห์มองมายด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เขาไม่รู้ว่าจะดีใจที่มายรอดชีวิตมาได้ หรือจะเสียใจกับหลายปีที่ต้องแยกจากกันและไม่เข้าใจกัน
- มาย คุณช่างโง่เขลาจริงๆ ฉันขออยู่กับคุณและเอาชนะความยากลำบากทั้งหมดกับคุณดีกว่าต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ตลอด 10 ปีที่ผ่านมา
ใหม่ก็ร้องไห้ออกมา

- ฉันขอโทษนะมิน ฉันผิดไป แต่ฉันแค่อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดเกิดขึ้นกับคุณเท่านั้น
ใต้แสงจันทร์ ทั้งสองนั่งด้วยกันใต้ต้นราชพฤกษ์เก่าแก่ที่เก็บความทรงจำไว้มากมาย มายหยิบชานมหนึ่งถ้วยแล้วส่งให้มินห์
- จำได้ไหม นี่คือเครื่องดื่มที่เราชื่นชอบ
มินห์ยิ้มเบาๆ และยอมรับ
- ใช่ ฉันจำได้ ฉันจะลืมได้ยังไง
พวกเขาดื่มด้วยกันโดยไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงใบไม้เสียดสีตามสายลม
- มินห์ ขอบคุณที่มาวันนี้นะ รู้ไหมว่าพอเห็นคุณแล้ว ฉันก็รู้สึกเหมือนได้รับการอภัย
มินห์วางถ้วยชาลงแล้วมองไปที่มาย
- ฉันไม่เคยตำหนิคุณเลย ฉันแค่ตำหนิตัวเองที่ไม่รู้ตัวเร็วกว่านี้
ไหมมองดูมินห์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความขอบคุณ
- คุณยังดีเหมือนเดิม
มินห์ยิ้มเศร้าๆ
- ไม่ ฉันเปลี่ยนไปแล้ว แต่ความรู้สึกที่ฉันมีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนเลย
ไหมเงียบไป เธอไม่รู้จะพูดอะไร

-

คืนนั้น มินห์กลับบ้าน นอนบนเตียง และมองขึ้นไปบนเพดาน เขาตระหนักดีว่าความรู้สึกที่เขามีต่อไมจะเป็นความทรงจำที่สวยงามแต่ไม่อาจแตะต้องได้ตลอดไป
คำโกหกของไม ไม่ว่าจะหวานหรือเจ็บปวด ล้วนเป็นส่วนสำคัญในชีวิตของเขา คำโกหกเหล่านี้เตือนให้เขานึกถึงความรัก การเสียสละ และความผิดพลาดที่ไม่อาจแก้ไขได้
จากนั้น มินห์ก็หลับตา ปล่อยให้ความฝันพาเขากลับไปในอดีต ที่ที่ไมอยู่ ที่ที่มีรอยยิ้มไร้เดียงสาและวันเวลาที่ไม่มีวันลืม

ดึ๊ก อันห์

ข่าวที่เกี่ยวข้อง:

ที่มา: https://baoquangngai.vn/van-hoa/van-hoc/202412/truyen-ngan-loi-noi-doi-ngot-ngao-b2f1482/