Ο δημοσιογράφος Phan Hai Tung Lam ξεκίνησε την ιστορία του για ένα αξέχαστο ρεπορτάζ με τους συναδέλφους του στην Τουρκία με αυτόν τον τρόπο.
Στα μισά του κόσμου μέχρι τον μεγάλο σεισμό
Μια μέρα στα μέσα Φεβρουαρίου, ο Φαν Χάι Τουνγκ Λαμ, συντάκτης της Λαϊκής Τηλεόρασης με έδρα το Ντα Νανγκ, έλαβε ένα τηλεφώνημα που τον όριζε να αναλάβει την Τουρκία, κάτι που τον άφησε έκπληκτο και ανήσυχο. Την επόμενη κιόλας μέρα, πέταξε για το Ανόι και λίγες μέρες αργότερα, αφού ολοκληρώθηκαν βιαστικά οι απαραίτητες διαδικασίες, αυτός και τρεις συνάδελφοί του ξεκίνησαν για την Τουρκία - το σημείο ενός καταστροφικού σεισμού μεγέθους 7,8 Ρίχτερ που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 50.000 ανθρώπους, κατέστρεψε δεκάδες χιλιάδες κτίρια και προκάλεσε ζημιές που εκτιμώνται σε πάνω από 100 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ - έναν τόπο τεράστιας θλίψης και απώλειας...
Το ταξίδι ξεκίνησε με τέσσερις παθιασμένους δημοσιογράφους, ο καθένας με τη δική του νοοτροπία και σκέψεις, αλλά ενωμένους από ένα κοινό ιδανικό: την αποφασιστικότητα να φέρουν άμεσα στο κοινό ζωντανές πληροφορίες από διάφορες οπτικές γωνίες στην Τουρκία.
Ταξιδεύοντας πάνω από 10.000 χιλιόμετρα με τρεις πτήσεις προς τα Άδανα, περίπου 200 χιλιόμετρα από την τοποθεσία αναφοράς τους στο Χατάι, η ομάδα μετέφερε 12 αποσκευές που περιείχαν ρούχα, φάρμακα, είδη πρώτης ανάγκης και, φυσικά, τον εξοπλισμό και τις προμήθειές τους. Ο έλεγχος των αντικειμένων τους μετά από κάθε πτήση, η αποθήκευση και η μεταφορά τους, καθώς και η αποβίβαση κάθε φορά δεν ήταν πραγματικά εύκολη υπόθεση.
Ο Sencer, ένας Τούρκος οδηγός που ζει στην περιοχή των Αδάνων, παρουσιάστηκε από την Πρεσβεία. Έφτασε στο αεροδρόμιο την αυγή και οδήγησε όλη τη νύχτα, μεταφέροντας την ομάδα αναφοράς στην περιοχή της καταστροφής. «Ο Sencer ήταν σαν το πέμπτο μέλος της ομάδας», δήλωσε ο Phan Hai Tung Lam.
Ο χώρος ανάπαυσης της ομάδας εργασίας ήταν μια σκηνή μόλις 10 τετραγωνικών μέτρων, οπότε και οι διεθνείς αντιπροσωπείες είχαν σταδιακά αποσυρθεί. Τη νύχτα, δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, τρεχούμενο νερό και τουαλέτες. Ωστόσο, η βιετναμέζικη σημαία που εξακολουθούσε να κυματίζει εκεί, κρατούσε τους τέσσερις δημοσιογράφους της ομάδας ενεργοποιημένους και παρακινημένους να εργαστούν...
Μετά από δυόμισι ώρες, η ομάδα έφτασε στο στάδιο Χατάι, όπου εκατοντάδες προσωρινές σκηνές εμφανίστηκαν σταδιακά στην πρωινή ομίχλη. Αυτό ήταν το σημείο συγκέντρωσης της ομάδας διάσωσης και ανακούφισης του Λαϊκού Στρατού του Βιετνάμ, μαζί με διεθνείς ομάδες υποστήριξης.
Ο Phan Hai Tung Lam ανέφερε: « Μιλήσαμε με Βιετναμέζους στρατιώτες που μόλις είχαν ολοκληρώσει τη διεθνή τους αποστολή και ετοιμάζονταν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους μετά από 10 ημέρες μάχης μέσα σε εκατομμύρια κυβικά μέτρα χώματος και βράχων στο Χατάι. Ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας, Pham Van Ti, ήταν εμφανώς συγκινημένος, καθώς η ημέρα που φτάσαμε ήταν επίσης η ημέρα που αυτός και οι σύντροφοί του επέστρεψαν από μια ευγενή αποστολή που ονόμασαν «αποστολή από καρδιάς» - η εύρεση των αγνοουμένων και των τραυματιών ήταν σαν να έβρισκαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η βιετναμέζικη αντιπροσωπεία δεν ξέχασε να μοιραστεί τα υπόλοιπα τρόφιμα και προμήθειές της με τον τουρκικό λαό που ήταν αρκετά τυχερός να επιβιώσει από την καταστροφή».
Μέχρι τη στιγμή που ο Φαν Χάι Τουνγκ Λαμ και οι συνάδελφοί του έφτασαν στο Χατάι, οι τοπικές αρχές είχαν αρχίσει να περιορίζουν την πρόσβαση στον τόπο του συμβάντος για τους διεθνείς δημοσιογράφους, παρά τις προηγούμενες δημοσιογραφικές τους πιστοποιήσεις.
« Προηγουμένως, οι βιετναμέζικες αντιπροσωπείες, συμπεριλαμβανομένων δημοσιογράφων και ομάδων διάσωσης, λάμβαναν οχήματα από τη χώρα υποδοχής για να έχουν πρόσβαση στις πληγείσες περιοχές. Ωστόσο, αυτή η υποστήριξη έχει πλέον ανασταλεί. Επιπλέον, με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι πολύ λίγοι άνθρωποι στις πληγείσες από τον σεισμό περιοχές μιλούσαν αγγλικά - μια σημαντική πρόκληση στην επικοινωνία και την εκτέλεση του έργου μας», δήλωσε ο συντάκτης Tung Lam.
Ωστόσο, ο Sencer, με την εξαιρετική του καλοσύνη, ταξίδεψε πάνω από 200 χιλιόμετρα για να συνοδεύσει την ομάδα. Εκείνη την ημέρα, ο προορισμός του Tung Lam και των συναδέλφων του ήταν η Aatakya, η πρωτεύουσα της αρχαίας περιοχής Hatay. Καθώς το αυτοκίνητο έμπαινε στο κέντρο της πόλης, το θέαμα των κατεστραμμένων κτιρίων ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια τους. Εδώ, η εργασία αναφοράς ξεκίνησε γρήγορα.
Λόγω της αποχώρησης των διεθνών αντιπροσωπειών, διακόπηκε όλο το ηλεκτρικό ρεύμα και το νερό. Η κινηματογράφηση, η συγγραφή άρθρων, η επεξεργασία βίντεο και η επεξεργασία φωτογραφιών εξάντλησαν γρήγορα την μπαταρία, επομένως η ομάδα αναγκάστηκε να επικοινωνήσει και να ζητήσει εγκαταστάσεις φόρτισης στους καταυλισμούς των ειρηνευτικών δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και στον στρατό της χώρας υποδοχής.
Ο Φαν Χάι Τουνγκ Λαμ παίζει έναν ρόλο «όλα σε ένα», αξιοποιώντας κάθε διαθέσιμο χώρο για να σχολιάσει, από μια άδεια σκηνή κοντά, την τουαλέτα ή ακόμα και μέσα σε ένα αυτοκίνητο...
«Το πιο πολύτιμο βραβείο»
Κατά τη διάρκεια των αγχωτικών ημερών προετοιμασίας για την ιστορική του αποστολή, ο Φαν Χάι Τουνγκ Λαμ συνέλαβε την ιδέα ότι τα έργα τέχνης του θα αντιπροσώπευαν την ανθεκτικότητα, μια νεοσύστατη πίστη στη ζωή και μια ισχυρή αναβίωση μετά τις τεράστιες απώλειες και τα βάσανα.
Ως ο πιο άπταιστα αγγλικός ομιλητής στην ομάδα, επικοινωνούσε με τον Sencer στα αγγλικά, και ο Sencer μιλούσε με τους ντόπιους και στη συνέχεια μετέφραζε για αυτόν.
Κατά τη διάρκεια των 10 ημερών που πέρασαν στη γειτονική χώρα, ο Phan Hai Tung Lam και η ομάδα του ταξίδεψαν χιλιάδες χιλιόμετρα, συναντώντας εκατοντάδες ανθρώπους σε διάφορες περιοχές που επλήγησαν από καταστροφές. Μεταξύ αυτών ήταν οικογένειες Σύρων προσφύγων στη νοτιότερη παραμεθόρια περιοχή της Τουρκίας και πολλές τοπικές οικογένειες που ζούσαν σε προσωρινούς καταυλισμούς μετά τον σεισμό. Κάποιοι είχαν επιβιώσει ως εκ θαύματος, ενώ άλλοι είχαν χάσει όλα τα αγαπημένα τους πρόσωπα...
Όπου κι αν πήγαινε η αντιπροσωπεία, λάμβανε γνήσια στοργή από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόταν.
Ο Τουνγκ Λαμ συνάντησε και μίλησε μαζί τους: τον ιδιοκτήτη ενός εργοστασίου υποδημάτων με μακρά ιστορία, τα παιδιά με τα αθώα μάτια που περπατούσαν γύρω του, του έσφιξαν το χέρι και τον χαιρέτησαν θερμά, και έναν ηλικιωμένο άνδρα που οδήγησε 10 χιλιόμετρα από το σημείο συγκέντρωσης μέχρι το ερειπωμένο σπίτι του, όπου βρήκε πέντε κότες ακόμα ζωντανές - μια ανεκτίμητη πηγή τροφής. Αμέσως έδωσε ένα στον γείτονά του, ελπίζοντας ότι θα ξεπεράσουν μαζί τις δυσκολίες τους με τον πιο θετικό δυνατό τρόπο.
« Το κανονικό πρόγραμμα εργασίας της ομάδας ήταν πρωινό, εργασία όλη μέρα, δείπνο, παραγωγή το βράδυ και στη συνέχεια μετάδοση πληροφοριών στο σπίτι. Υπήρχαν φορές που αντιμετωπίζαμε προβλήματα με το σήμα και κάποια μέλη έμεναν ξύπνια όλη νύχτα για να διασφαλίσουν ότι οι ειδήσεις θα μεταδίδονταν στην prime time το επόμενο πρωί. Όλοι έθεσαν ως στόχο να δημοσιεύουν τουλάχιστον μερικά εξαιρετικά έργα κάθε μέρα. Αυτή η πίεση διατηρήθηκε μέχρι την τελευταία μέρα, όταν η ομάδα πήγε στο αεροδρόμιο για να επιστρέψει στο σπίτι», μοιράστηκε ο Phan Hai Tung Lam.
Έτσι, το τσουχτερό κρύο, που μερικές φορές έπεφτε κάτω από το μηδέν, οι ρωγμές που χαράζονταν στο τσιμεντένιο πάτωμα που διέσχιζε την καλύβα μετά από κάθε σεισμό γίνονταν οικείες, και το σεισμό του εδάφους δεν ήταν πια τρομακτικό.
Όπου κι αν πήγαινε η ομάδα, λάμβανε γνήσια αγάπη από τους υπηκόους της. Ο Sencer, ο οδηγός τους στο Χατάι, αρνήθηκε να πληρώσει για την τελευταία του μέρα εργασίας, παρόλο που το όχημα είχε διανύσει πάνω από 1.000 χλμ. Επίσης, έδωσε τον μόνο πολύτιμο αναπτήρα που του είχε απομείνει στην ομάδα της εφημερίδας Nhan Dan για να τον χρησιμοποιούν για να ανάβουν φωτιές, να μαγειρεύουν και να ζεσταίνονται. « Μέχρι σήμερα, αυτός ο αναπτήρας φυλάσσεται στο πιο τιμημένο μέρος του σπιτιού μου», δήλωσε ο αρχισυντάκτης Tung Lam.
Κατά τη διάρκεια του σύντομου ταξιδιού, η Πρεσβεία σύστησε στην ομάδα ρεπορτάζ Βιετναμέζες στην Τουρκία, οι οποίες, τις τελευταίες ημέρες, έχουν ταξιδέψει εκτενώς στις δύο ηπείρους, διαδίδοντας και μοιράζοντας τη γενναιοδωρία του βιετναμέζικου λαού με όσους επλήγησαν από την ιστορική καταστροφή.
Την ημέρα που επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο της επιστροφής στο Βιετνάμ μετά από μια σημαντική αποστολή, ο Φαν Χοάνγκ Τουνγκ Λαμ και οι συνάδελφοί του είπαν ο ένας στον άλλον: Αυτό το ταξίδι ήταν το «πιο πολύτιμο βραβείο» που είχαν λάβει ποτέ στη δημοσιογραφική τους καριέρα, αξίας πολύ μεγαλύτερης από οποιονδήποτε τίτλο, δώρα ή πιστοποιητικό είχαν λάβει στο παρελθόν.
« Αν με ρωτούσαν τι βρήκα μετά από αυτό το ταξίδι; Βρήκα πράγματα που άγγιξαν την καρδιά μου. Μέσα στα ερείπια, υπάρχει ακόμα πόνος... αλλά πάνω από τα ερείπια βρίσκεται η μοιρασιά, η αλληλεγγύη και η πίστη σε μια αναγέννηση... » - συλλογίστηκε ο Phan Hoang Tung Lam.
Χοάνγκ Αν
[διαφήμιση_2]
Πηγή
Σχόλιο (0)