ສິບສອງສະຕະວັດຂອງວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນ [Part 1]

ໂດຍທົ່ວໄປ, ວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນມີລັກສະນະທີ່ໂດດເດັ່ນ. ວັນນະຄະດີລາຍລັກອັກສອນປະກົດວ່າຂ້ອນຂ້າງໄວ, ຢືນຢັນບຸກຄະລິກກະວີໃນສະຕະວັດທີ 8, ແລະນະວະນິຍາຍໃນສະຕະວັດທີ 9.

Hai trong số nhiều bản tiếng Anh của Kojiki.

ສອງສະບັບພາສາອັງກິດຂອງ Kojiki.

ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຂົງເຂດອື່ນໆ, ວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນທີ່ຢືມມາຈາກຕ່າງປະເທດ (ອິດທິພົນຂອງຈີນໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ລວມທັງການຂຽນ, ອິດທິພົນຂອງຕາເວັນຕົກຂອງແນວຄວາມຄິດແລະປະເພດ); ແຕ່ພາຍຫຼັງດູດດື່ມ, ໄດ້ສ້າງບັນດາຜະລິດຕະພັນທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະທີ່ມີເຄື່ອງໝາຍແຫ່ງຊາດ.

ວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນເປັນຜ້າໃບທີ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍ, ກວມເອົານະວະນິຍາຍທີ່ຍາວທີ່ສຸດ ໃນໂລກ , ບາງບົດກະວີສັ້ນທີ່ສຸດໃນໂລກ, ແລະບົດລະຄອນທີ່ແນະນຳຢ່າງງຽບໆພ້ອມກັບເລື່ອງຍາວທີ່ສຸດ.

ໃນດ້ານເນື້ອໃນ, 4 ທ່າອ່ຽງສາມາດຈຳແນກໄດ້ທີ່ສະທ້ອນເຖິງວິວັດທະນາການທາງດ້ານການເມືອງ ແລະ ສັງຄົມຂອງຍີ່ປຸ່ນ: ທຳອິດ, ວັນນະຄະດີຂອງຊົນຊັ້ນກຳມະກອນ ແລະ ລາດຊະວົງໃນສະຕະວັດທີ 12; ອັນທີສອງ, ວັນນະຄະດີ epic ໃນໄລຍະສັດຕະວັດຂອງສົງຄາມ feudal (ຈົນກ່ວາໃນຕອນທ້າຍຂອງສະຕະວັດທີ 16); ອັນທີສາມ, ວັນນະຄະດີຕົວເມືອງແລະລັກສະນະພື້ນເມືອງຫຼັງຈາກ shogunate Tokugawa ໄດ້ຟື້ນຟູ ສັນຕິພາບ ; ແລະສີ່, ວັນນະຄະດີທີ່ທັນສະໄຫມໃນຍຸກ Meiji.

ວັນນະຄະດີຂອງຊົນຊັ້ນສູງ ແລະລັກສະນະລາດຊະວົງ

ໃນຕອນທ້າຍຂອງສະຕະວັດທີແປດ, ວຽກງານຈໍານວນຫນ້ອຍຫຼາຍໄດ້ລອດຊີວິດ. ສອງຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດໃນສະໄໝນັ້ນຄື Kojiki ໂດຍ Ō no Yasumaro (ບັນທຶກເລື່ອງວັດຖຸບູຮານ - ການລວບລວມເລື່ອງລາວບູຮານ, ການສະສົມຂອງ myths ກ່ຽວກັບຕົ້ນກໍາເນີດຂອງຍີ່ປຸ່ນແລະພະເຈົ້າຂອງມັນ) ແລະ Manyoushu ໂດຍ Ōtomo no Yakamochi (ການລວບລວມບົດກະວີສິບພັນໃບ).

ມາຮອດສະໄໝທີ່ນະຄອນຫຼວງຂອງຈັກກະພັດໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ເມືອງເຮອານ (ສະຕະວັດທີ 8-12), ວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນໄດ້ພັດທະນາຢ່າງສະຫງ່າງາມ, ເຊິ່ງຖືວ່າເປັນຍຸກທອງຂອງວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນ. ຕົວຢ່າງທົ່ວໄປຂອງຍຸກນີ້ແມ່ນການສ້າງຕົວໜັງສືເພື່ອຖອດຂໍ້ຄວາມຈາກພາສາຍີ່ປຸ່ນຈາກຕົວອັກສອນຈີນ (ໃນແບບຂອງຕົວໜັງສືນາມພາສາຫວຽດນາມ ແຕ່ອີງໃສ່ຫຼັກການທີ່ແຕກຕ່າງກັນ). ນັກວິຊາການແລະພະສົງຂົງຈື້ໄດ້ອີງໃສ່ຕົວອັກສອນຈີນເພື່ອຂຽນແບບງ່າຍໆທີ່ເອີ້ນວ່າ Kana. ການາໄດ້ຮັບຄວາມສົມບູນແບບເທື່ອລະກ້າວ, ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຊົມຊອບ ແລະ ໄດ້ປູທາງໃຫ້ວັນນະຄະດີແບບຊາດບໍລິສຸດ, ແຕກຕ່າງຈາກແບບຈີນ.

ໄລຍະເວລາ Heian ແມ່ນເວລາແຫ່ງຄວາມສະຫງົບສຸກແລະຄວາມສຸກ. ວັນນະຄະດີສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມສຸກຂອງສານຂອງພວກຄົນຊັ້ນສູງໃນສັງຄົມທີ່ມີຄວາມງາມແລະ hedonistic, ຄວາມຮັກ passionate, pastimes elegant ເຊັ່ນດົນຕີ, ຫມາກຮຸກ, poetry, painting, excursions ... ວຽກງານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ສ່ວນຫຼາຍຂອງນະວະນິຍາຍ, poems, diaries ແມ່ນລາຍລັກອັກສອນໂດຍນັກຂຽນຍິງ, ສະນັ້ນໄລຍະນີ້ຍັງເອີ້ນວ່າເປັນໄລຍະເວລາຂອງນັກຂຽນແມ່ຍິງ. ຮູບແບບບົດກະວີ Tanka ຂອງຍຸກນີ້ຕໍ່ມາໄດ້ກາຍເປັນຄລາສສິກ, ແລະນັກກະວີທີ່ທັນສະໄຫມຫຼາຍຄົນຍັງໃຊ້ມັນ. ນະວະນິຍາຍ Prose ປາກົດເຊັ່ນ: The Tale of Genji (Genji Monogatari) ໂດຍ Murasaki Shikibu, ເຊິ່ງຖືກຈັດອັນດັບເປັນຫນຶ່ງໃນສີ່ຫຼືຫ້ານະວະນິຍາຍທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງວັນນະຄະດີໂລກ, ເຊິ່ງອີງຕາມນັກຂຽນທີ່ໄດ້ຮັບລາງວັນໂນແບນ Kawabata Yasunari (1899-1972) : "ວຽກງານນັ້ນແມ່ນຈຸດສູງສຸດຂອງວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນໃນປະຈຸບັນ, ວັນນະຄະດີອື່ນໆ. ປະເພດໄດອາຣີ່ ແລະ essay (ຄ້າຍຄືກັນກັບ Vũ trung tư b ຂອງຫວຽດນາມ) ແມ່ນມີຊື່ສຽງສໍາລັບການລວບລວມ Makura No Soshi (Pillowcase Stories) ໂດຍ Sei Shōnagon, ເຊິ່ງຍັງຄົງຮັກສາສະເໜ່ສົດໆໃນທຸກວັນນີ້.

ວັນນະຄະດີຂອງຍຸກສິລະປະ martial

ໃນສະຕະວັດທີ 12-14, ໄລຍະເວລາທີ່ Shoguns ໄດ້ overpowered Emperor ແລະໄດ້ຕັ້ງພະລາຊະວັງຂອງເຈົ້ານາຍຂອງພວກເຂົາໃນ Kamamura (ໃຊ້ເວລາປະມານ 150 ປີ, ຈາກ 1185 ຫາ 1333) ແມ່ນການເລີ່ມຕົ້ນຂອງໄລຍະເວລາ feudal ທີ່ມີສົງຄາມຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງລະຫວ່າງຄອບຄົວ Shogun ຍຶດອໍານາດ. ດ້ວຍການປະກົດຕົວຂອງຊົນຊັ້ນນັກຮົບ, ຂັ້ນໄດຂອງຄຸນຄ່າທາງວິນຍານໄດ້ປ່ຽນຈາກສິລະປະແລະຄວາມສຸກໄປສູ່ຈິດໃຈຂອງຜູ້ຊາຍ martial ແລະ asceticism.

ໄລຍະເວລາ "ສົງຄາມ" ໄດ້ເນັ້ນໃສ່ນະວະນິຍາຍສິລະ martial ທີ່ນັກສູ້ກາຍເປັນຕົວລະຄອນຕົ້ນຕໍແທນທີ່ຈະເປັນເຈົ້າຊາຍລາດຊະວົງແລະຜູ້ສູງອາຍຸ. ປົກກະຕິໃນຊ່ວງເວລານີ້ແມ່ນ Heike Monogatari (The Tale of the Heike Clan), ເຊິ່ງເລົ່າເລື່ອງຂອງການຕໍ່ສູ້ອຳນາດລະຫວ່າງກຸ່ມ Heike (ຫຼື Taira) ແລະ Minamoto, ແລະການປະກົດຕົວຂອງຊົນຊັ້ນ samurai; ການລວບລວມບົດກະວີ Shin Kokinshu (ຫຼື Shin Kokin Wakashu, Shin Kokin - ການເກັບກໍາວັດຖຸບູຮານແລະທັນສະໄຫມໃຫມ່), ເຊິ່ງເປັນການລວບລວມບົດກະວີເກົ່າແກ່ແລະທັນສະໄຫມໂດຍນັກຂຽນຈໍານວນຫຼາຍ, ສະແດງເຖິງຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງຊະຕາກໍາທີ່ໂສກເສົ້າຂອງປະຊາຊົນໃນສົງຄາມ, ເລິກຊຶ້ງກວ່າຄວາມໂສກເສົ້າຂອງໂລກໃນຍຸກ Heian.

The Muromachi Shogunate (ເຄິ່ງທີສອງຂອງສະຕະວັດທີ 14 ຫາສະຕະວັດທີ 16) ສືບຕໍ່ເປັນໄລຍະເວລາຂອງສົງຄາມແລະຄວາມວຸ່ນວາຍ. ໃນຂະນະນັ້ນ, ການຄ້າແລະຕົວເມືອງພັດທະນາ, ຫ້ອງຮຽນໃນຕົວເມືອງໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງ, ການພົວພັນກັບຝ່າຍຕາເວັນຕົກຄ່ອຍໆເປີດກວ້າງ, ພິເສດແມ່ນໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 16. ຫົວຂໍ້ວັນນະຄະດີທີ່ເປັນທີ່ນິຍົມໃນຊ່ວງເວລານີ້ແລະຕະຫຼອດຍຸກກາງແມ່ນ "ການແບ່ງແຍກ". ບົດຂຽນທີ່ເປັນອະມະຕະ, Tsurezuregusa (ການພັກຜ່ອນຫຼືການເກັບກ່ຽວ Leisure) ໂດຍພຣະສົງ Urabe Kenko, ປະກອບດ້ວຍ 243 ວັກແຍກຕ່າງຫາກ, ມີຄວາມຍາວຕັ້ງແຕ່ສອງສາມແຖວເຖິງ 3-4 ຫນ້າ. ຫົວຂໍ້ເຊັ່ນ: ຄວາມຕາຍແລະຄວາມບໍ່ຢູ່ລອດ, ຄວາມງາມຂອງທໍາມະຊາດ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບບາງເລື່ອງຕະຫລົກ, ໄດ້ມີອິດທິພົນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນວັນນະຄະດີແລະວິຖີຊີວິດຂອງຍີ່ປຸ່ນໃນ 600 ປີຂ້າງຫນ້າ.

(ຈະສືບຕໍ່)

ທີ່ມາ