ການເປີດເຜີຍກ່ຽວກັບ “ກວາງບິ່ງ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ”, ເປັນເພງທີ່ພົນເອກ ຫວໍງວຽນຢາບມັກ.

(ໜັງສືພິມ ດ່ານັ້ງ) - ພົນເອກ ຫວໍງວຽນຢາບ ຍາມໃດກໍ່ມີຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈຕໍ່ບົດເພງ “ກວາງບິ່ງ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້ອຍ”. ຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້, ດຣ ເລອີ້ລິງ, ລູກສາວຂອງນັກປະພັນຮວ່າງວັນໄດ້ເປີດເຜີຍບາງເລື່ອງທີ່ໜ້າສົນໃຈກ່ຽວກັບເພງນີ້.

Báo Dân trí•11/12/2025

Tiết lộ về “Quảng Bình quê ta ơi” được Đại tướng Võ Nguyên Giáp yêu thích - 1 — ດຣ ເຈີ່ນຫວຽດຮວ່າ, ຜູ້ອໍານວຍການສູນຫໍສະໝຸດແຫ່ງຊາດ III, ມອບຂອງຂວັນຈາກລູກສາວນັກປະພັນ ຮວ່າງວັນ - ດຣ.

ຕອນບ່າຍວັນທີ 10/12, ຢູ່ ຮ່າໂນ້ຍ , ສູນຫໍສະໝຸດແຫ່ງຊາດ III ໄດ້ຈັດພິທີມອບຮັບເອກະສານອັນລ້ຳຄ່າຊຸດທີ 2 ກ່ຽວກັບນັກປະພັນຮວ່າງວັນ ແລະ ນັກປະພັນອີກ 2 ຄົນຄື ຮ່ວາງລອງ ແລະ ຮ່ວາງລານ.

ໃນນັ້ນ, ເພງກະເປົ໋າສອງພາສາ ຫວຽດນາມ - ຈີນ “ກວາງບິ່ງ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ” ແມ່ນມີຄວາມໝາຍທີ່ສຸດ. ພິມດ້ວຍເຄື່ອງດົນຕີທີ່ນິຍົມກັນຢູ່ຈີນໃນຊຸມປີ 1960 ແລະ ພິມຈຳໜ່າຍໂດຍສະຖານທູດຫວຽດນາມ ປະຈຳຈີນ, ໄດ້ສ້າງອາລົມຈິດຫຼາຍຢ່າງ.

ນັກປະພັນ ຮວ່າງວັນ (1930-2018) ຖືວ່າແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດານັກປະພັນ ດົນຕີ ປະຕິວັດຫວຽດນາມ.

ຕະຫຼອດຊີວິດການເປັນນັກປະພັນ, ເພິ່ນໄດ້ປະໄວ້ບັນດາຜົນງານອັນເລິກເຊິ່ງຂອງຊີວິດຈິດໃຈຂອງສາທາລະນະຊົນເຊັ່ນ: “ໂຮ່ ແກ້ວປາວ” ( ລາກປືນໃຫຍ່), “ຕອຍລາ ຫງວອຍທົວໂລ” ( ຂ້ອຍເປັນຊ່າງເຕົາໄຟ) , “ ບ່າກ້າ ໄຊຢຸງ” (ບົດເພງກໍ່ສ້າງ) , “ຮ່ວາງນ້ອຍ-ເຫ້ວ-ໄຊງ່ອນ” - ເຫ້ວ. Hom Nay” (ຮ້ອງເພງກ່ຽວກັບຕົ້ນເຂົ້າໃນທຸກມື້ນີ້ )… ໃນນັ້ນ, ເພງ “ກວາງບິ່ງ Que Ta Oi” (ໂອ້, ບ້ານເກີດເມືອງນອນກວາງບິ່ງ) ແມ່ນຄ້າຍຄືສາຍພົວພັນພິເສດກັບຮວ່າງວັນ.

“ກວາງບິ່ງ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ” - ບົດເພງທີ່ທ່ານພົນເອກ ຫວໍງວຽນຢາບມັກ.

ໃນຊີວິດຂອງຕົນ, ບໍ່ພຽງແຕ່ຮ່ວາງວັນເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງບັນດາລູກຫຼານຂອງເພິ່ນລ້ວນແຕ່ຖື Quang Binh ເປັນບ້ານທີສອງຂອງຕົນ. ລູກສາວ ເລອີ້ລິງ ແລະ ລູກຊາຍ ເລຟີຟີ ຍາມໃດກໍ່ຝັນຢາກເດີນຕາມຮອຍພໍ່ຂອງຕົນ ແລະ “ບົດຂຽນພາກທີ 2” ຂອງ “ ກວາງບິ່ງ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ”.

ກ່າວຄຳເຫັນຕໍ່ນັກຂ່າວ ຂອງໜັງສືພິມ Dan Tri , ທ່ານດຣ ເລອີ້ລິງ, ນັກສຶກສາວິຊາຊົນເຜົ່າ ແລະ ເປັນລູກສາວກົກຂອງນັກປະພັນ ຮ່ວາງວັນ, ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ແຕ່ໄວໜຸ່ມຮອດໄວ, ພໍ່ແມ່ມັກເລົ່າຄືນສະພາບການໃນການສ້າງບົດເພງນີ້.

ທ່ານນາງ Linh ໄດ້ເລົ່າຄືນວ່າ, ປີ 1964, ນັກປະພັນ ຮວ່າງວັນ ໄດ້ຖືກສົ່ງໄປຢ້ຽມຢາມ ກວາງບິ່ງ. ໃນຕົ້ນປີ, ເຂດດັ່ງກ່າວມີຄວາມສະຫງົບສຸກ, ຊາວກະສິກອນຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນໃນການຜະລິດ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດຊີວາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ວັນທີ 5 ສິງຫານີ້, ໄດ້ເກີດເຫດການອ່າວຕົ່ງກີ, ຍົນຮົບອາເມລິກາໄດ້ວາງລະເບີດຢູ່ຫວຽດນາມເໜືອ, ໃນນັ້ນມີ ກວາງບິ່ງ - ສະໜາມຮົບທີ່ມີການປະທະກັນຢ່າງດຸເດືອດທີ່ສຸດຢູ່ພາກກາງຫວຽດນາມ.

ໃນຄວາມຊົງຈໍາທີ່ພໍ່ຂອງລາວໄດ້ເລົ່າຄືນມາ, ສາກນັ້ນໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ໃນໃຈຂອງລາວເປັນຈຸດສໍາຄັນທີ່ບໍ່ສາມາດລືມໄດ້. ປະຊາຊົນ ກວ໋າງບິງ ເຖິງວ່າຢູ່ທ່າມກາງລູກລະເບີດ, ລູກປືນ, ສືບຕໍ່ຕໍ່ສູ້ ແລະ ຜະລິດ, ຍັງຄົງມີຄວາມຫວັງໃນແງ່ດີ, ຢືດຢຸ່ນ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍພະລັງຊີວິດຊີວາ. ວິນຍານທີ່ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວນັ້ນໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ມີພະລັງທີ່ລາວບໍ່ສາມາດສະກັດກັ້ນໄດ້.

“ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍເວົ້າວ່າ ໃນສະໄໝນັ້ນຢູ່ສະໜາມຮົບ, ໃນບັນດາລະເບີດຝົນ ແລະ ນ້ຳໃຈທີ່ບໍ່ຍອມຮັບຂອງຊາວແຂວງ ກວ໋າງບິ່ງ, ບັນດາບົດເພງ ແລະ ລຳທຳເພງໄດ້ໄຫຼເຂົ້າມາຈາກລາວຢ່າງເປັນທຳມະຊາດ”.

ລາວເວົ້າວ່າລາວບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈຂຽນມັນ; ເພງພຽງແຕ່ເກີດຂຶ້ນ spontaneously ຈາກອາລົມທີ່ເຂັ້ມແຂງສໍາລັບປະຊາຊົນແລະແຜ່ນດິນ. ພາຍຫຼັງສຳເລັດຮ່າງທຳອິດແລ້ວ, ທ່ານໄດ້ກັບຄືນເມືອຮ່າໂນ້ຍໃນທັນທີເພື່ອຈັດຕັ້ງ ແລະ ບັນທຶກສຽງຮ້ອງດ້ວຍວົງດົນຕີວິທະຍຸກະຈາຍສຽງແຫ່ງຊາດຫວຽດນາມ. ແລະເພງນັ້ນໄດ້ແຜ່ລາມອອກໄປທັນທີ, ເໝືອນດັ່ງທີ່ໄດ້ລໍຖ້າຮ້ອງມາເປັນເວລາດົນນານ,” Y Linh ໃຫ້ຄວາມໝັ້ນໃຈ.

“ກວາງບິ່ງ, ບ້ານເກີດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ” ໄດ້ກາຍເປັນປະກົດການໃນໄລຍະເວລາສັ້ນ. ນັກຮ້ອງ Kim Oanh ເປັນຄົນທຳອິດທີ່ທຳການບັນທຶກ ແລະຍັງເປັນສຽງທີ່ນັກປະພັນ Hoang Van ນິຍົມທີ່ສຸດໃນເວລາຮ້ອງເພງນີ້.

ສອງປີຕໍ່ມາ, ວຽກງານດັ່ງກ່າວໄດ້ຮັບການປະຕິບັດເປັນບົດລາຍງານຕໍ່ທ່ານປະທານໂຮ່ຈິມິນ, ທ່ານເລຂາທິການໃຫຍ່ເລຂາທິການໃຫຍ່, ພົນເອກ ຫວໍງວຽນຢາບ, ແລະ ກົມການເມືອງ.

ຄະນະພັກແຂວງ ກວາງບິ່ງ ໄດ້ມອບວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຂອງສະຫະພາບໂຊວຽດ ເປັນຂອງຂວັນທີ່ທ່ານຮັກແພງທຸກຄັ້ງທີ່ທ່ານຫວນຄືນເຖິງ.

ຕ່າງຈາກຫຼາຍເພງພາກພື້ນອື່ນ, “ກວາງບິ່ງ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ” ບໍ່ໄດ້ຢືມມາຈາກດົນຕີພື້ນເມືອງໃດໆ. ນັກປະພັນ ຮວ່າງວັນ ນຳໃຊ້ວັດຖຸພັນພື້ນເມືອງຢ່າງຕັ້ງໜ້າ, ຫັນເປັນແບບຢ່າງທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງຕົນເອງ.

“ກວາງບິ່ງ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້ອຍ” ໄດ້ຮັບການພິຈາລະນາຈາກບັນດານັກຊ່ຽວຊານວ່າແມ່ນບົດເພງທີ່ຝັງໃຈເຖິງຄວາມງາມຂອງດົນຕີພື້ນເມືອງຫວຽດນາມ ພາກກາງຄື: ລັກສະນະການຕົບແຕ່ງ, ຈັງຫວະທີ່ຟົດຟື້ນ, ອາລົມຈິດ, ບາງເທື່ອກໍອ່ອນໂຍນ, ອ່ອນໂຍນ, ບາງຄັ້ງກໍ່ໜັກໜ່ວງດ້ວຍການໄຕ່ຕອງ.

ເມື່ອລາວຮ້ອງເພງສອງສາມສາຍໃຫ້ຄອບຄົວ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມງານ, ນັກປະພັນ Pham Tuyen ໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, "ດີເລີດ! ດີເລີດ! ເຈົ້າໄດ້ຮຽນໄວແນວໃດ?"

ຕໍ່ມາເພງດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກຫຼິ້ນຊ້ຳໆຢູ່ໃນລາຍການ "ດົນຕີຕາມຄວາມຕ້ອງການ" . ໃນຈຸດຫນຶ່ງ, ຍັງມີຄວາມກັງວົນວ່າເພງນັ້ນອ່ອນໂຍນເກີນໄປສໍາລັບບັນຍາກາດຂອງສົງຄາມ.

ໃນໄລຍະຢ້ຽມຢາມວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ ຂອງປະທານໂຮ່ຈິມິນ, ບັນດາຜູ້ນຳຂອງສະຖານີໄດ້ຕັດສິນໃຈສະແດງເພງນີ້ໃຫ້ລາວ. ຫລັງຈາກໄດ້ຟັງແລ້ວ, ປະທານໂຮ່ໄດ້ຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສ—ເປັນການຮັບຮູ້ທີ່ພຽງພໍທີ່ຈະກຳຈັດຄວາມສົງໄສ.

ຕໍ່ມາ, ບົດເພງນີ້ຖືກບັນທຶກຢູ່ປະເທດສັງຄົມນິຍົມເກືອບທັງໝົດ, ບັນທຶກໃນບັນດາເຫດການລະດົມທຶນຂອງປະຊາຄົມຊາວຫວຽດນາມ ຢູ່ ຝລັ່ງ ແລະ ອາເມລິກາ, ແລະ ໄດ້ສະແດງຢູ່ຫຼາຍປະເທດໃນຕະຫຼອດປີ 1965-1975.

ໂດຍສະເພາະແມ່ນພົນເອກ ຫວໍງວຽນຢາບ, ຊາວແຂວງ ກວາງບິ່ງ ຍາມໃດກໍ່ຮັກສາຄວາມຮັກແພງຢ່າງເລິກເຊິ່ງ.

ໃນໄລຍະປິ່ນປົວຢູ່ໂຮງໝໍ 108, ບັນດາພະຍາບານໄດ້ຫຼິ້ນ “ກວາງບິ່ງ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ” ; ແລະແຕ່ລະຄັ້ງ, ຕາຂອງລາວກໍ່ມີນໍ້າຕາ.

ທ່ານໝໍ ເລອີ້ລິນ ກ່າວດ້ວຍອາລົມຈິດວ່າ, “ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍເວົ້າວ່າ ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະຈັດອັນດັບ 'ລູກທາງວິນຍານ' ໄດ້, ແຕ່ ກວາງບິ່ງ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຍາມໃດກໍ່ຖືເປັນສະຖານທີ່ພິເສດໃນອາຊີບ ແລະ ຫົວໃຈຂອງຕົນ.

ມັນເປັນຈຸດສຸດຍອດຂອງປະສົບການ, ຄວາມຮັກຕໍ່ປະເທດ, ຄວາມຄິດສ້າງສັນ, ແລະອາລົມທີ່ແທ້ຈິງທີ່ສຸດ.

ສະນັ້ນ, ໄດ້ມີຊີວິດຊີວາມາຮອດປະຈຸບັນ - ໃນໃຈຂອງປະຊາຊົນແຂວງ ກວາງບິ່ງ ແລະ ໃນດວງໃຈຂອງຄົນລຸ້ນຫຼັງທີ່ຮັກແພງສຽງເພງຫວຽດນາມ. ໃນມື້ທີ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເຖິງແກ່ມໍລະນະກຳ, ປະຊາຊົນແຂວງ ກວາງບິ່ງ ເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍມາກາບໄຫວ້ບູຊາ.

ເມື່ອເວົ້າເຖິງນັກປະພັນຮວ່າງວັນໃນຊີວິດປະຈຳວັນ, ດຣ ເລອີ້ລິງ ໄດ້ພັນລະນາວ່າລາວເປັນພໍ່ທີ່ມີໃຈຮັກ, ບໍ່ເຄັ່ງຄັດ, ເລິກເຊິ່ງ.

ນາງຈື່ໄດ້ວ່າພໍ່ຂອງນາງເຮັດວຽກຢ່າງພາກພຽນຢູ່ໂຕະຕັ້ງແຕ່ເຊົ້າຈົນເດິກຕອນເດິກຕະຫລອດເວລາໃນໄວເດັກ – ເປັນຈັນຍາບັນໃນການເຮັດວຽກທີ່ຄົງຕົວທີ່ບໍ່ຕ້ອງການຄໍາອະທິບາຍ, ແຕ່ລູກຂອງລາວທຸກຄົນເຂົ້າໃຈຢ່າງຈະແຈ້ງ.

"ພໍ່ຂອງຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ອົດທົນ, ລາວໃຫ້ອິດສະລະແກ່ລູກຂອງລາວ, ແຕ່ສອນພວກເຂົາຢ່າງອ່ອນໂຍນ. ຄຳ ເວົ້າທີ່ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນ: ເມື່ອປະເຊີນ ໜ້າ ກັບສອງເສັ້ນທາງ, ເລືອກເສັ້ນທາງທີ່ຍາກກວ່າ .

ນັກດົນຕີບໍ່ຄ່ອຍເວົ້າກ່ຽວກັບອາລົມຂອງລາວ, ແຕ່ວິທີການດໍາລົງຊີວິດແມ່ນພຽງພໍສໍາລັບລູກຂອງລາວທີ່ຈະເຂົ້າໃຈຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.

ໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງ Linh, ພໍ່ຂອງນາງແມ່ນ indulent ຫຼາຍຕໍ່ນາງ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນມັນຢູ່ໃນສິ່ງເລັກນ້ອຍເຊັ່ນ: ຂອງນາງ fascinating ກັບປາກກາ fountain ແລະການຮ້ອງຂໍຂອງນາງເລື້ອຍໆທີ່ຈະ "ຂໍ" ສໍາລັບເຂົາເຈົ້າຈາກເຂົາ. ລາວເຄີຍເວົ້າຕະຫຼົກ, "Linh ເອົາປາກກາທີ່ຫນ້າສົນໃຈທີ່ນາງເຫັນຈາກພໍ່ຂອງນາງ."

ຊີວິດຂອງຮ່ວາງວັນໄດ້ຕິດພັນກັບວຽກງານນັກປະພັນ. ລາວໄດ້ອຸທິດເວລາສ່ວນໃຫຍ່ໃຫ້ແກ່ດົນຕີ, ດັ່ງນັ້ນການສົນທະນາກັບລູກໆຂອງລາວ—ໂດຍສະເພາະແມ່ນລູກສາວ Linh ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ—ຕົ້ນຕໍແມ່ນກ່ຽວກັບອາຊີບຂອງລາວ.

ການສົນທະນາເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ມີອາລົມ ແຕ່ເລິກເຊິ່ງໃນແບບທີ່ຄົນລຸ້ນຂອງລາວເຮັດ.

ອິດທິພົນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດທີ່ພໍ່ຂອງນາງມີຕໍ່ Linh ແມ່ນຄວາມສໍາຄັນຂອງຄວາມປານກາງແລະຄວາມອົດທົນ.

ລາວສອນວ່າ, "ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງມີເວລາຂອງມັນ, ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງຟ້າວ," ແຕ່ລາວມີລະບຽບວິໄນທີ່ສຸດ. ຄໍາເວົ້າທີ່ວ່າ, "ຢ່າຢຸດຈົນກ່ວາມື້ອື່ນທີ່ເຈົ້າສາມາດເຮັດໄດ້ໃນມື້ນີ້," ໄດ້ກາຍເປັນຄໍາຂວັນຂອງນາງຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້.

ສຳລັບນາງແລ້ວ, ຄວາມສະຫງົບງຽບ, ຄວາມອົດທົນ, ທັດສະນະຂອງນັກປະພັນຮວ່າງວັນຕໍ່ຊີວິດແມ່ນ “ຊັບສິນທາງວິນຍານ” ທີ່ລ້ຳຄ່າທີ່ສຸດຂອງເພິ່ນ.

ຊັບສົມບັດອັນລ້ຳຄ່າສຳລັບຄົນລຸ້ນຫຼັງ.

ບັນດາເອກະສານ, ເອກະສານ, ໜັງສືໃບລານອັນມີຄຸນຄ່າພິເສດ, ປະກອບສ່ວນເພີ່ມພູນຄູນສ້າງຫໍສະໝຸດມໍລະດົກໂລກຂອງອົງການ UNESCO ໄດ້ມອບໃຫ້ຄອບຄົວນັກດົນຕີ ຮວ່າງວັນ ໃນໄລຍະທີ 2 ມອບໃຫ້ສູນຫໍສະໝຸດແຫ່ງຊາດ III.

ທ່ານໝໍ ເລອີ້ລິງ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ການບໍລິຈາກນີ້ແມ່ນຄັ້ງທີ 2 ທີ່ຄອບຄົວໄດ້ມອບໃບລານຕົ້ນສະບັບ, ເອກະສານພິມຈຳໜ່າຍອັນລ້ຳຄ່າ, ແລະ ເອກະສານທີ່ຫາກໍ່ຄົ້ນພົບໃໝ່ຫຼາຍສະບັບກ່ຽວກັບອາຊີບວັນນະຄະດີຂອງພໍ່.

"ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕົກໃຈແທ້ໆເມື່ອເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ຈາກສູນຫໍສະໝຸດແຫ່ງຊາດ III ໄດ້ມາເຮືອນຂອງຂ້ອຍເພື່ອເອົາເອກະສານເຫຼົ່ານັ້ນໄປ, ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນສິ່ງເສດເຫຼືອທີ່ສັກສິດຂອງພໍ່ຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າການວາງພວກມັນໄວ້ໃນບ່ອນທີ່ມີຊື່ສຽງແລະຫນ້າເຊື່ອຖືເຊັ່ນສູນແມ່ນທາງເລືອກທີ່ຖືກຕ້ອງ."

“ດ້ວຍສະພາບອາກາດທີ່ຮ້ອນ ແລະ ຊຸ່ມຊື່ນຢູ່ຫວຽດນາມ, ເອກະສານທີ່ມີອາຍຸແຕ່ 60-70 ປີແມ່ນເສຍຫາຍງ່າຍຫຼາຍ, ມີເທື່ອໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຄົ້ນພົບວ່າໜັງສືໃບລານຖືກແມງໄມ້ ແລະ ໜູກັດກິນ. ສະນັ້ນ, ເມື່ອເອກະສານຖືກສົ່ງເຖິງຫໍສະໝຸດ, ຄອບຄົວຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກໝັ້ນໃຈທີ່ສຸດ”, ນາງ Linh ຢືນຢັນ.

ຕາມທ່ານ Linh ແລ້ວ, ບັນດາເອກະສານທີ່ກ່ຽວຂ້ອງໂດຍກົງກັບວຽກງານແຕ່ງເພງຂອງພໍ່ແມ່ໄດ້ຮັບການມອບໃຫ້ໂດຍຄອບຄົວ. ສຳລັບນາງແລ້ວ, ນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນການປົກປັກຮັກສາມໍລະດົກຂອງຄອບຄົວເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ວົງການດົນຕີຂອງຊາດ.

ນາງກ່າວວ່າ, "ພໍ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ເສຍຊີວິດໃນປີ 2018, ແຕ່ວຽກງານຂອງການຮັກສາມໍລະດົກຍັງຈະສືບຕໍ່. ພວກເຮົາຫວັງວ່າເມື່ອຄອບຄົວນັກດົນຕີອື່ນໆເຫັນວ່າເອກະສານສາມາດຖືກສົ່ງໄປບ່ອນທີ່ປອດໄພ, ເກັບຮັກສາໄວ້ໄດ້ດີ, ແລະສະຫນອງໃຫ້ຊຸມຊົນເພື່ອການຄົ້ນຄວ້າ, ເຂົາເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກຫມັ້ນໃຈທີ່ຈະເຮັດເຊັ່ນດຽວກັນ."

Tiết lộ về “Quảng Bình quê ta ơi” được Đại tướng Võ Nguyên Giáp yêu thích - 5 — ນັກປະພັນ ຮວ່າງວັນ ຖືວ່າແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດານັກດົນຕີປະຕິວັດຫວຽດນາມ (ພາບ: ຮວ່າງວັນ) ມອບໂດຍຄອບຄົວ.

ທ່ານນາງ ເຈີ່ນຫວຽດຮວ່າ, ຜູ້ອຳນວຍການສູນຫໍສະໝຸດແຫ່ງຊາດ III ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ເອກະສານຊຸດນີ້ໄດ້ຮັບການຄັດເລືອກຢ່າງລະອຽດ, ຈັດແບ່ງ, ເປັນຕົວເລກຂອງຄອບຄົວນັກດົນຕີ ຮວ່າງວັນ ໃນໄລຍະເວລາອັນຍາວນານ, ດ້ວຍຄວາມຫວັງໃຫ້ສູນດັ່ງກ່າວສາມາດນຳໃຊ້ໃນການວາງສະແດງ, ຄົ້ນຄ້ວາ, ສຶກສາປະຫວັດສາດດົນຕີ.

ທ່ານນາງຮວາເນັ້ນໜັກວ່າ: “ເອກະສານທີ່ໄດ້ຮັບການໂອນໃນຊຸດນີ້ແມ່ນຫາຍາກຫຼາຍ, ຫຼາຍສະບັບໄດ້ຟື້ນຟູພາຍຫຼັງການແຜ່ລະບາດມາເປັນເວລາຍາວນານຍ້ອນສະພາບສົງຄາມ ແລະ ໄດ້ຮັບການຮັກສາໂດຍບຸກຄົນ, ອົງການຕ່າງໆທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.

ການຟື້ນຟູ, ບູລະນະ, ຈັດເປັນລະບົບຂອງບັນດາເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາດັ່ງກ່າວ ແມ່ນຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງຂອງຄອບຄົວ, ດ້ວຍການໜູນຊ່ວຍຂອງນັກຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ຊຸມຊົນຂອງບັນດານັກດົນຕີຮວ່າງວັນ.

ການເກັບກຳ, ຈັດຕັ້ງ, ໂອນໃຫ້ຫໍສະໝຸດແຫ່ງລັດ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຄອບຄົວໃນການອະນຸລັກຮັກສາມໍລະດົກດົນຕີຂອງນັກປະພັນຮວ່າງວັນ, ພ້ອມທັງປະກອບສ່ວນເພີ່ມທະວີຄວາມສົມບູນ, ສືບຕໍ່ແລະຄຸນຄ່າການຄົ້ນຄ້ວາຂອງຫໍສະໝຸດຮ່ວາງວັນ, ໄດ້ຮັບການຮັບຮອງຈາກ UNESCO.

ທ່ານນາງ ຫວັງວ່າ, ໃນຕໍ່ໜ້າ, ຄອບຄົວນັກປະພັນ ຮ່ວາງວັນ ຈະສືບຕໍ່ສົມທົບກັນຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນກັບສູນຫໍສະໝຸດແຫ່ງຊາດ III, ຫໍພິພິທະພັນດົນຕີ ຫວຽດນາມ, ແລະ ສື່ມວນຊົນ ເພື່ອເຜີຍແຜ່ບັນດາເອກະສານອັນລ້ຳຄ່າກ່ຽວກັບນັກປະພັນ ຮ່ວາງວັນ.

ແບ່ງປັນມໍລະດົກນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ຊ່ວຍໃຫ້ສາທາລະນະຊົນ, ພິເສດແມ່ນໄວໜຸ່ມ, ເຂົ້າໃຈເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບໄລຍະສຳຄັນຂອງດົນຕີຫວຽດນາມ, ຫາກຍັງປະກອບສ່ວນຮັກສາຄວາມຊົງຈຳຂອງບັນດາຜູ້ອຸທິດຕົນໃຫ້ແກ່ບັນດາສິລະປະຂອງຊາດອີກດ້ວຍ.

ນັກປະພັນ Hoàng Vân - ຊື່ແທ້ ເລວັນຫງອກ (ເກີດປີ 1930 ຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ) ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາສັນຍາລັກຂອງດົນຕີຫວຽດນາມ ໃນສະຕະວັດທີ 20.

ຈາກໄວໜຸ່ມທີ່ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມຄະນະຊາວໜຸ່ມກູ້ຊາດ, ຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງເປັນພະນັກງານຕິດຕໍ່, ເປັນນາຍທະຫານໃນສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານ, ຮ່ວາງວັນໄດ້ຮັບການປູກຝັງດ້ວຍນ້ຳໃຈຮັກຊາດທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ໄດ້ສ້າງພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ຮູບແບບການຂຽນຂອງຕົນ, ອຸດົມສົມບູນໄປດ້ວຍແຮງບັນດານໃຈອັນລ້ຳຄ່າ ແລະ ມີລັກສະນະມະນຸດສະທຳ.

ຫຼັງຈາກສັນຕິພາບໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູ, ພຣະອົງໄດ້ຖືກສົ່ງໄປສຶກສາທີ່ຫໍສະຫມຸດດົນຕີປັກກິ່ງ (1954-1960), ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ຮຽນຕໍ່ຢູ່ໃນ Sofia Conservatory ຂອງດົນຕີ (1974-1975). ເມື່ອກັບເມືອຫວຽດນາມ, ໄດ້ດຳເນີນວົງດົນຕີດົນຕີວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ, ສອນຢູ່ຫໍດົນຕີຮ່າໂນ້ຍ, ແລະ ເຮັດວຽກຢູ່ສະມາຄົມນັກດົນຕີຫວຽດນາມ ເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ປະກອບສ່ວນບຳລຸງສ້າງນັກດົນຕີທີ່ມີພອນສະຫວັນຫຼາຍລຸ້ນຄົນ.

ພາບ: ຮົ່ງໂຮ່-ຕ.ເລ

ທີ່ມາ: https://dantri.com.vn/giai-tri/tiet-lo-ve-quang-binh-que-ta-oi-duoc-dai-tuong-vo-nguyen-giap-yeu-thich-20251211092819930.htm