บ่ายที่ท่าเรือริเวอร์ - การประกวดเรื่องสั้นโดย Nguyen Tuan Khang

บ้านของฉันตั้งอยู่ริมลำธารเล็กๆ ริมหมู่บ้านไก๋กง ฤดูกาลนี้ระดับน้ำลดลงถึงจุดต่ำสุด เผยให้เห็นพื้นโคลนที่แตกร้าว เต็มไปด้วยรอยเท้าเป็ด ลมมรสุมตอนเที่ยงพัดผ่านหลังคามุงจากที่ผุพัง ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกบนผิวหนัง

ตอนเช้าๆ ฉันมักจะแบกน้ำฝนใส่อ่างแล้วเช็ดหน้าพ่ออย่างช้าๆ ท่านนอนอยู่ตรงนั้นมาเกือบครึ่งปีแล้ว นับตั้งแต่วันที่ท่านล้มลงจากรังหุ่นไล่กาในทุ่งนา ขาของท่านปวดเมื่อยจนยืนไม่ไหว สมัยนั้นพ่อยังพยายามใช้ไม้เท้าไปขายใบมันเทศที่ตลาดบุ่ง แต่แล้วไข้ก็ทำให้ท่านล้มลง เหลือเพียงหลังค่อมอยู่บนเตียงไม้ไผ่

ตอนนี้แม่ของฉันเป็นทั้งพ่อและแม่ และเป็นเสาหลักของครอบครัวเพียงคนเดียว เธอสวมชุดอาวบาบาที่เก่าคร่ำคร่าเหมือนเดิม มือของเธอมีเส้นเลือดปูดโปนอยู่ตลอดวัน ขุดดิน ถอนวัชพืช และเก็บข้าว บางวันก็มีอาหาร บางวันก็ไม่มี มื้ออาหารมีเพียงแคบหมูแห้งสองสามชิ้นกับน้ำปลาเปรี้ยวหนึ่งถ้วย แต่เราก็ยังรู้สึกว่ามันอร่อยอย่างประหลาด บางทีอาจเป็นเพราะความรักทั้งหมดที่ได้รับจากพ่อและแม่ และหลังคาที่ทรุดโทรมนี้

ภาพประกอบ: AI

บ่ายวันนี้ ฝนตกปรอยๆ ฉันนั่งซ่อมสมุดโน้ตสีเขียวของลูกชายคนเล็กอยู่ที่หน้าประตู เขาเพิ่งขึ้นชั้น ป.3 ลายมือยังเบี้ยวอยู่เลย ทุกครั้งที่ฝนตก ฉันกลัวว่าสมุดจะเปียก แม่กำลังนั่งยองๆ อยู่ในสวน ล้างกะหล่ำปลีหวานที่เก็บมาจากสวน พ่อนอนนิ่ง หายใจแผ่วเบา

ฉันมองออกไปเห็นผืนน้ำสีเงินวาววับ แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ หลายคืนที่ฉันนอนอยู่ในเปลญวน ฉันเฝ้าคิดอยู่ตลอดเวลาว่า ชีวิตฉันจะเป็นอย่างไร ลูกชายคนเล็กของฉันจะได้รับการศึกษาที่ดีหรือไม่ เขาจะต้องตามเรือไปขุดทรายเหมือนพ่อหรือเปล่า

เด็กชายคนเล็กเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ถือสมุดบันทึกเปียกๆ ไว้ในมือ เขามองมาที่ฉัน ดวงตาสีดำเศร้าสร้อย

- พี่ชายพรุ่งนี้ข้าวจะยังมีเหลือมั้ย?

ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก มือของฉันบีบไหล่ของมันเบาๆ:

- ใช่ค่ะ แม่บอกว่าพรุ่งนี้จะขายปลาลิ้นหมาแห้งแล้วซื้อข้าว

- แต่…ถ้าไม่มีใครซื้อล่ะ?

- แล้วฉันก็ไปเก็บข้าวกับแม่ ฉันโตแล้ว

เขาก้มหน้าลง น้ำตาไหลลงสู่โคลน ฉันไม่กล้าเช็ดมันออก กลัวว่ามือจะเย็นยิ่งกว่าฝน

คืนนั้น บ้านมืดสนิท ตะเกียงน้ำมันส่องแสงสีเหลืองอ่อนๆ ลงบนผนัง แม่นั่งซ่อมมุ้งที่ขาด ส่วนพ่อเงียบกริบราวกับหลับไป ฉันผูกผักตบชวาแห้งไว้เพื่อเอาไปขายพรุ่งนี้

แม่เงยหน้าขึ้นมอง เสียงของเธอดูเหนื่อยล้าแต่ก็อ่อนโยน

- เฮ้ พรุ่งนี้เธอโดดเรียนไปเกี่ยวข้าวกับแม่ก็ได้นะ วันนี้พ่อเธอดูอ่อนแอจัง กลัวจะจ่ายค่าข้าวไม่ทัน

ฉันพยักหน้า ไม่กล้าสบตาเธอ ใต้แสงสลัวๆ ฉันเห็นรอยตีนกาบนแก้มแห้งๆ ของเธอ ราวกับรอยกาลเวลาบนชีวิตคน

-

เช้าตรู่ ฉันตื่นขึ้นมาเจอหมอกหนา ลูกชายคนเล็กขดตัว ผ้าห่มยาวถึงคาง ฉันลูบหลังเขาเบาๆ แล้วแบกตะกร้าข้าวไปตามหลังแม่ ถนนลูกรังเมื่อคืนลื่นเพราะฝนตก ก้าวเดินก็หนักมาก

ฝั่งตรงข้ามคลอง กิ่งก้านของต้นโกงกางกำลังเบ่งบานสะพรั่ง กลิ่นหอมหวานอบอวลอยู่ในอากาศ แม่เงียบไปตลอดทาง มีเพียงบางครั้งที่หันกลับมาพูดว่า

- ระวังตกนะลูก

ฉันตอบตกลงอย่างแผ่วเบา พร้อมกับมองดูหลังของเธอที่เปียกไปด้วยน้ำค้าง

พอถึงทุ่งนา ฉันก็ก้มลงเก็บเมล็ดข้าวที่เหลือ ข้าวเย็นแล้ว มือก็ชาไปหมด ฉันพยายามไม่คิดถึงความหิวโหยที่เกิดขึ้นเมื่อบ่ายวานนี้ แม่อยู่อีกฝั่งของริมฝั่ง ก้มหลัง มือขุดหาเมล็ดข้าวในโคลน

เพื่อนบ้านเดินผ่านมา มองไปที่แม่และลูกชายแล้วถอนหายใจ

- น่าสงสารจัง ไห่โตแล้ว แต่ยังต้องเก็บข้าวไปเลี้ยงพ่อแม่

แม่เงยหน้าขึ้น ยิ้มเบาๆ เสียงของเธอเหมือนเสียงลมที่พัดผ่านหญ้า

- ถ้ายากจนก็ทนเอาเถอะ ตราบใดที่ลูกๆ ไม่สูญเสียความจงรักภักดีและความรัก

ฉันกัดริมฝีปากพยายามจะเติมตะกร้า

ตอนเที่ยง แม่แบ่งข้าวเย็นให้ฉันครึ่งชาม พร้อมกับข้าวแห้งแข็งๆ ฉันค่อยๆ กินข้าว ฟังเสียงแมลงจิ๊บๆ ข้างนอกทุ่งนา แสงแดดแผดเผาจนแสบตา

แม่ตักข้าวให้ฉันอีกช้อนหนึ่ง เสียงแหบพร่า:

กินให้อิ่มนะลูก มีแต่ความแข็งแกร่งเท่านั้นที่จะทนชีวิตที่ยากจนได้

ฉันพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

บ่ายวันนั้น ลมพัดแรงพัดผ่านริมคลอง แม่กับผมรีบแบกข้าวสองตะกร้ากลับบ้าน เราข้ามถนนที่ลุ่มน้ำ ระดับน้ำสูงเกือบถึงขากางเกง แม่เกือบลื่น ผมจึงปล่อยตะกร้าและช่วยพยุงแม่ขึ้นมา

มือที่สั่นเทาของแม่เกาะไหล่ฉันไว้แน่น เธอเม้มริมฝีปาก ไม่กล้ามองหน้าฉัน

- แม่แก่แล้วก็เงอะงะมาก

ฉันก้มหัวลง เสียงของฉันหายไป:

- ถ้าไม่มีแม่ ฉันกับลูกชายคนเล็กคงไม่ได้กินข้าวหรอก อย่าพูดแบบนั้นสิ

เธอไม่ได้ตอบ เพียงแต่บีบมือฉันเบาๆ

เมื่อเขากลับถึงบ้าน พ่อของเขายังคงนอนนิ่งอยู่ ลูกชายคนเล็กนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ เขา พัดใบปาล์มให้ตัวเอง เมื่อเขาเห็นแม่กลับมา เขาก็รีบออกไปและกระซิบว่า

- แม่…พ่อบอกว่ากระหายน้ำ

แม่วางตะกร้าข้าวลง แล้วรีบตักน้ำฝนใส่แก้วเซรามิกที่แตก เธอยกศีรษะของพ่อขึ้นและรินน้ำให้ทีละน้อย พ่อหายใจเบาๆ เสียงแห้งผากราวกับสายลม:

- ขอบคุณ... ขอบคุณ.

ฉันยืนพิงกำแพงฟังประโยคธรรมดาๆ ที่หนักเท่ากับข้าวสารสิบบุชเชล

-

ยามค่ำคืน ฉันนั่งอยู่คนเดียวริมฝั่งแม่น้ำ น้ำมืดสนิท แสงจันทร์ส่องลอดผ่านทิวต้นมะพร้าวริมน้ำ ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆ พ่อมักจะพาฉันนั่งเรือไปตลาดน้ำ เช้าตรู่ เรือโคลงเคลง เสียงพ่อค้าแม่ค้าดังก้องกังวาน พ่อซื้อก๋วยเตี๋ยวปลาเส้นร้อนมาให้ฉันหนึ่งชาม

ตอนนี้พ่อพายเรือไม่ไหวแล้ว ท่านขายเรือไป เอาเงินไปซื้อข้าวกับยา เหลือเพียงบ้านร้างหลังหนึ่ง และคนอีกสามสี่คนต้องเบียดเสียดกันด้วยความยากจนข้นแค้น

ฉันเงยหน้าขึ้น พยายามกลืนก้อนที่จุกอยู่ในคอ ความคิดเดียวในใจคือ พรุ่งนี้ฉันต้องไปแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันพูดกับแม่ว่า:

- แม่ครับ ให้หนูไปไซ่ง่อนเถอะ หนูขอลุงตู่ที่นั่นให้หนูทำงานก่อสร้าง

แม่ตกตะลึง ตาเบิกกว้าง เสียงสั่นเครือ:

- ฉันอายุแค่สิบเจ็ดปีเท่านั้น...

- แต่ผมไม่เป็นไร ผมทำได้ นี่... แม่ มันมากเกินไป

เธอไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงหยิบกองเสื้อผ้าเก่าๆ ออกมาอย่างเงียบๆ แล้วใส่ลงในถุงพลาสติก

- ฉันจะไม่ห้ามเธอหรอกนะ ไปเถอะ...ดูแลตัวเองด้วย

พ่อนอนอยู่ที่มุมเตียง ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา เขายื่นมือผอมบางมาให้ฉัน

- ไปเถอะลูก ตราบใดที่เรายังรักกัน ที่ไหนก็เหมือนบ้าน

ฉันเดินกลับไป ก้มศีรษะลงและจับมือพ่อ มือข้างนั้นเคยพาฉันข้ามแม่น้ำ ผลักเรือฝ่าวังน้ำวน บัดนี้แห้งเหือดราวกับฟาง

บ่ายวันนั้น ลูกชายคนเล็กนั่งอยู่ที่ระเบียง มองฉันยัดของใส่กระเป๋า เขากัดริมฝีปากแล้วกระซิบว่า

- พี่ชาย…จะกลับเมื่อไหร่คะ?

- สักวันหนึ่งเมื่อฉันมีเงิน ฉันจะซ่อมบ้านและซื้อยาให้พ่อ

- ฉันไม่อยากให้คุณไป

ฉันหยุด หัวใจฉันปวดร้าว แต่ฉันรู้ว่าถ้าฉันไม่ไป ความยากจนจะกลืนกินเราทุกคน

ฉันก้มลงและตบหัวมัน:

- พี่ชายครับ ผมสัญญาว่า... ไม่ว่าผมจะต้องไปไกลแค่ไหน หัวใจของผมจะอยู่ที่นี่เสมอ กับพี่ กับแม่ กับพ่อ

เธอร้องไห้โฮออกมาและซุกหน้าลงบนไหล่ของฉัน

-

บ่ายวันนั้น ลุงตูขับรถเก่ามารับฉัน ฉันมองไปรอบๆ บ้านที่ว่างเปล่าเป็นครั้งสุดท้าย กำแพงไม้ไผ่ผุพัง หลังคามุงจากก็ขาดรุ่งริ่ง บนเตียง พ่อนอนนิ่งหลับตาเหมือนกำลังหลับ แม่ยืนพิงเสา มือทั้งสองประสานกันแน่น

ฉันก้าวออกไปที่สนามหญ้าแล้วกระซิบว่า:

- แม่…ฉันไปแล้วนะ

เธอมองขึ้นโดยเม้มริมฝีปากเข้าหากัน จากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย

ลุงตูสตาร์ทเครื่องยนต์ รถมอเตอร์ไซค์แล่นฉิวไปตามถนนโคลน ฉันหันกลับไปมอง เห็นแม่ผอมๆ ของฉันนั่งหลังค่อมอยู่ที่ประตู ลูกชายคนเล็กยืนอยู่ข้างๆ เธอ กำลังเช็ดน้ำตา

รถแล่นออกไป ริมฝั่งแม่น้ำจางหายไป ลมยามบ่ายพัดผ่านใบหน้า เค็มไปด้วยเหงื่อและน้ำตา ฉันหลับตาลงและพูดกับตัวเองว่า

ฉันจนแต่ก็อย่าให้ใจคุณต่ำนะ

-

รถบัสขับมาเกือบทั้งเช้าก่อนจะถึงสถานีขนส่งเมียนเตย์ ฉันลงจากรถ กอดกระเป๋าเสื้อผ้าแน่น มองดูฝูงชนที่พลุกพล่าน กลิ่นฝุ่นควันไอเสียลอยฟุ้งเข้าหน้า ต่างจากกลิ่นโคลนและฟางจากบ้านเกิดของฉันอย่างสิ้นเชิง

ลุงตูพาฉันไปยังหอพักแคบๆ แห่งหนึ่ง ห้องพักแถวนั้นเต็มไปด้วยคนงานต่างจังหวัด ทุกคนเหนื่อยล้าจากการทำงานแบกของและเทคอนกรีตมาทั้งวัน ท่านบอกให้ฉันอยู่ที่นี่ชั่วคราว แล้วพรุ่งนี้จะพาไปหางานทำ

คืนแรกที่จากบ้านไป ฉันนอนอยู่บนเสื่อที่ขาดวิ่น ฟังเสียงยุงบินหึ่งๆ ในใจฉันยังคงเห็นภาพพ่อนอนเงียบๆ อยู่บนเตียง แม่ก้มลงซ่อมมุ้ง และลูกชายคนเล็กนั่งขดตัวทำการบ้าน ฉันเอามือแตะหน้าอก สัมผัสกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่เหน็บไว้ในเสื้อ จดหมายที่แม่ให้ไว้ตอนขึ้นรถว่า "ดูแลตัวเองด้วยนะลูก แม่รักลูก"

ฉันกำกระดาษแน่น พยายามกลั้นสะอื้นเอาไว้

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมไปที่ไซต์ก่อสร้างกับลุงตู่ การทำงานก็ไม่ได้แปลกอะไร แค่แบกอิฐ ผสมปูน ตักทราย แต่แดดร้อนจัดของไซ่ง่อนก็แผดเผา เหงื่อไหลอาบหลัง แสบตาไปหมด

ตอนเที่ยง ฉันนั่งพิงกองอิฐ เปิดกล่องข้าวหมูทอดเย็นๆ อยู่ครู่หนึ่ง นึกอยากนั่งกินข้าวราดน้ำปลากับแม่และลูกชายคนเล็กอยู่กลางครัวชนบท แต่ข้าวหมูทอดกลับจืดชืด

ช่างก่ออิฐผมหงอกตบไหล่ฉันเบาๆ:

- คิดถึงบ้านมั้ยลูก?

ครับ…ผมจำได้ครับ

- สู้ต่อไปนะ ตราบใดที่เธอยังจำฉันได้ทุกวัน หัวใจของเธอจะยังคงอบอุ่น

ฉันก้มศีรษะฟังคำพูดอันแผ่วเบาซึ่งเปรียบเสมือนเสาหลักที่ยึดหัวใจของฉันไว้

เย็นวันนั้น ฉันแวะไป ที่ทำการไปรษณีย์ ใกล้หอพักของฉัน และส่งเงินกลับบ้าน 150,000 ดอลลาร์ ซึ่งเป็นเงินเดือนแรกของฉัน พนักงานถามว่า:

- ฉันขอข้อความได้ไหม?

ฉันพยักหน้าเล็กน้อย จับปากกาแล้วเขียนแต่ละคำอย่างระมัดระวัง “แม่ ผมสบายดี เอาเงินนี้ไปซื้อยาให้พ่อนะ ผมรักแม่และครอบครัวของเรามาก”

มือฉันสั่นไปหมดตอนวางบัตรลงคะแนน แต่นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองใหญ่พอที่จะช่วยแม่ได้

-

ค่ำคืนนั้น ฉันนั่งอยู่บนบันไดบ้านพัก เหนือศีรษะมีพระจันทร์เสี้ยวบางๆ แขวนอยู่ ฉันคิดถึงท่าเรือริมแม่น้ำของบ้านเกิด คิดถึงดงโกงกางดอกสีขาว เสียงพ่อเรียกหาอาหารเย็น และคำพูดที่แม่กระซิบข้างหูฉันว่า ตราบใดที่เรายังรักกัน อาหารน้ำปลาก็จะอร่อย

ฉันเงยหน้าขึ้นสูดหายใจเข้าลึกๆ ท่ามกลางไซ่ง่อนอันกว้างใหญ่ หัวใจของฉันยังคงโหยหาลำธารไก๋กงเล็กๆ ที่มีหลังคาผุพัง แต่ความรักไม่เคยหวั่นไหว

การประกวดเขียน เพื่อชีวิตที่ดีครั้งที่ 5 จัดขึ้นเพื่อส่งเสริมให้ผู้คนเขียนเกี่ยวกับการกระทำอันดีงามที่ช่วยเหลือบุคคลหรือชุมชน ในปีนี้ การประกวดมุ่งเน้นไปที่การยกย่องบุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่ทำความดี มอบความหวังให้แก่ผู้ที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

จุดเด่นอยู่ที่รางวัลประเภทสิ่งแวดล้อมใหม่ ซึ่งยกย่องผลงานที่สร้างแรงบันดาลใจและส่งเสริมให้เกิดการรณรงค์เพื่อสิ่งแวดล้อมที่สะอาดและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม คณะกรรมการจัดงานหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะช่วยสร้างความตระหนักรู้ของสาธารณชนในการปกป้องโลกเพื่อคนรุ่นต่อไป

การแข่งขันมีหมวดหมู่และโครงสร้างรางวัลที่หลากหลาย รวมถึง:

หมวดหมู่บทความ: วารสารศาสตร์ รายงานข่าว บันทึกย่อ หรือเรื่องสั้น ไม่เกิน 1,600 คำสำหรับบทความ และ 2,500 คำสำหรับเรื่องสั้น

บทความ, รายงาน, บันทึก:

- รางวัลที่ 1 จำนวน 1 รางวัล: 30,000,000 VND

- รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 จำนวน 2 รางวัล: 15,000,000 VND

- รางวัลที่ 3 จำนวน 3 รางวัล: 10,000,000 VND

- รางวัลปลอบใจ 5 รางวัล: 3,000,000 VND

เรื่องสั้น:

- รางวัลที่ 1 จำนวน 1 รางวัล: 30,000,000 VND

- รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 1: 20,000,000 VND

- รางวัลที่ 3 จำนวน 2 รางวัล: 10,000,000 VND

- รางวัลปลอบใจ 4 รางวัล: 5,000,000 VND

ประเภทภาพ: ส่งชุดภาพอย่างน้อย 5 ภาพที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมอาสาสมัครหรือการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม พร้อมชื่อชุดภาพและคำอธิบายสั้นๆ

- รางวัลที่ 1 จำนวน 1 รางวัล: 10,000,000 VND

- รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 1: 5,000,000 VND

- รางวัลที่ 3 จำนวน 1 รางวัล: 3,000,000 VND

- รางวัลปลอบใจ 5 รางวัล: 2,000,000 VND

รางวัลยอดนิยม: 5,000,000 VND

รางวัลเรียงความยอดเยี่ยมในหัวข้อสิ่งแวดล้อม: 5,000,000 ดอง

รางวัลเกียรติยศตัวละคร: 30,000,000 ดอง

กำหนดส่งผลงานคือวันที่ 16 ตุลาคม 2568 ผลงานจะได้รับการประเมินผ่านรอบคัดเลือกและรอบตัดสิน โดยมีคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิเข้าร่วม คณะกรรมการจัดงานจะประกาศรายชื่อผู้ชนะในหน้า "Beautiful Life" ดูรายละเอียดกติกาเพิ่มเติมได้ที่ thanhnien.vn

คณะกรรมการจัดการประกวด ชีวิตสวยงาม

ที่มา: https://thanhnien.vn/chieu-ben-song-truyen-ngan-du-thi-cua-nguyen-tuan-khang-185250912113758608.htm