ສິບສອງສະຕະວັດຂອງວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນ [Part 5]

ນັກຂຽນບາງຄົນຂອງ "ການເຄື່ອນໄຫວວັນນະຄະດີ proletarian" ມີການເຄື່ອນໄຫວ ທາງດ້ານການເມືອງ , ໃນຂະນະທີ່ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຂຽນການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່. ບາງຄົນຂຽນວຽກງານທີ່ສົ່ງເສີມ "ພາລະກິດ" ຂອງຍີ່ປຸ່ນແລະມີຄຸນຄ່າທາງດ້ານສິລະປະຫນ້ອຍ.

ວັນນະຄະດີ Meiji

ນັກຂຽນ Yokomitsu Riichi.

Yokomitsu Riichi (1898-1947) ເປັນນັກຂຽນແບບທົດລອງທີ່ທັນສະໄຫມ, ມີແນວໂນ້ມໄປສູ່ "ຄວາມຮູ້ສຶກໃຫມ່", ຕໍ່ກັບ "ໂຮງຮຽນ proletarian" ແລະຄວາມເປັນຈິງທີ່ຫຍາບຄາຍ.

ລາວເປັນຕົ້ນສະບັບຂອງ fiction ທາງຈິດໃຈ; ລາວຂຽນນະວະນິຍາຍ, ເລື່ອງສັ້ນແລະບົດລະຄອນ, ເຂົ້າສູ່ໂລກດ້ວຍເລື່ອງສັນຍາລັກ. ລາວເປັນຜູ້ນໍາຂອງກຸ່ມ "sensationalism ໃຫມ່", ດຶງດູດໂດຍຮູບພາບແລະຜົນກະທົບທາງສາຍຕາຂອງສັນຍາລັກຂອງຝຣັ່ງແລະບົດກະວີ surrealist.

ໃນກາງຊຸມປີ 1920, ແບບຂອງລາວໄດ້ກາຍເປັນຈິງຫຼາຍຂຶ້ນ. ໃນນະວະນິຍາຍ Shanghai (1928-1931), ທ່ານໄດ້ເວົ້າເຖິງການເຄື່ອນໄຫວໃນເດືອນພຶດສະພາ 30, 1925 ທີ່ນໍາໄປສູ່ການປະຕິວັດຈີນ (1925-1927).

ວຽກງານທີ່ສໍາຄັນຂອງລາວປະກອບມີ: The City (Machi, 1916), The Sun (Nichirin, 1923), The Fly (Hae, 1923), Spring Comes in a Horse-Drawn Carriage (Haru wa basha ni notte, 1926), ເຊິ່ງກ່ຽວຂ້ອງກັບພະຍາດຕິດຕໍ່ຂອງພັນລະຍາຂອງລາວ ແລະເປັນເລື່ອງທີ່ລະອຽດອ່ອນ; ເຄື່ອງຈັກ (Kikai, 1930), ເຊິ່ງສະແດງໃຫ້ເຫັນການ obsession ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງລາວກັບແນວຄວາມຄິດຂອງຫຼັກການກົນຈັກຄວບຄຸມພຶດຕິກໍາຂອງມະນຸດ; ເວລາ (Jikan, 1931).

ສະເຫມີມີຄວາມສົນໃຈໃນທິດສະດີການຂຽນ, ລາວໄດ້ສະເຫນີແນວຄວາມຄິດຂອງລາວໃນການສົນທະນາກ່ຽວກັບທິດສະດີທີ່ແທ້ຈິງ (Junsui shōsetsu ron, 1935), ເຊິ່ງລາວໄດ້ເນັ້ນຫນັກເຖິງຄວາມສໍາຄັນຂອງນະວະນິຍາຍສິລະປະແຕ່ເປັນທີ່ນິຍົມ, ເຊິ່ງໄດ້ກາຍເປັນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ສໍາຄັນໃນວົງການວັນນະຄະດີ.

ລາວໄດ້ໃຊ້ເວລາເຄິ່ງປີຢູ່ໃນເອີຣົບ, ເລີ່ມຕົ້ນໃນປີ 1936, ແລະອີງໃສ່ປະສົບການນີ້ຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ລາວໄດ້ຂຽນບົດປະພັນທີ່ຍັງບໍ່ທັນສໍາເລັດຂອງລາວ The Sorrow of Travel (Ryoshu, 1937-1946). ໃນຊຸມປີ 1930, ລາວໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກ Marcel Proust (ຝຣັ່ງ) ແລະ James Joyce (ໄອແລນ).

Kawabata Yasunari (1899-1972) ຂຽນນະວະນິຍາຍ, ເລື່ອງສັ້ນແລະບົດກະວີ. ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນໂນແບລດ້ານວັນນະຄະດີໃນປີ 1968 ແລະໄດ້ຂ້າຕົວຕາຍໃນອາຍຸ 73 ປີ. ລາວສຶກສາວັນນະຄະດີຢູ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ ແລະອັງກິດ ແລະມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນບົດກະວີຄລາສສິກ. ບໍ່ເຫມືອນກັບນັກຂຽນຍຸກສະໄຫມສ່ວນໃຫຍ່, ລາວມີທັດສະນະກ່ຽວກັບຄວາມງາມທີ່ຮາກຖານຢູ່ໃນປະເພນີເກົ່າ. ລາວໄດ້ພິຈາລະນາຕົນເອງເປັນ "ນັກທ່ອງທ່ຽວທີ່ໂສກເສົ້າທີ່ຫຼົງໄຫຼໄປ ທົ່ວໂລກ ".

ລາວໄດ້ປົກປ້ອງການສັ່ນສະເທືອນຂອງຊີວິດທາງດ້ານຈິດໃຈຕໍ່ຕ້ານວັດຖຸນິຍົມຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ. ວຽກງານຂອງລາວສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນສະແດງອອກໃນຕົວຕົນຂອງລາວ; ທັດສະນະຄະຕິຂອງລາວໄດ້ຖືກແຍກອອກຈາກຊີວິດ, ຂ້ອນຂ້າງອະນຸລັກ.

ເລື່ອງ Izu no Odoriko (1926) ອະທິບາຍເຖິງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ໄດ້ບັນລຸຜົນລະຫວ່າງນັກຮຽນກັບນັກສະແດງທີ່ເດີນທາງ. ມັນເປັນວຽກງານທໍາອິດທີ່ປົກກະຕິຂອງແບບປະທັບໃຈ, ສະແດງອອກໃນພາສາ poetic. Yukiguni (1935-1937, ສໍາເລັດໃນ 1947) ສັນລະເສີນຄວາມງາມຂອງຫິມະ, ຂອງລະດູການ, ຂອງແມ່ຍິງແລະປະເພນີຂອງເຂດພາກເຫນືອ icy ຂອງຍີ່ປຸ່ນ; ວຽກງານ ດັ່ງກ່າວ ໄດ້ກາຍເປັນຄລາສສິກແລະ masterpiece ຂອງ Kawabata, ວາງລາວໃນບັນດານັກຂຽນຊັ້ນນໍາຂອງຍີ່ປຸ່ນ.

ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ, ລາວໄດ້ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນຄວາມໂດດດ່ຽວ. ຫຼັງຈາກ ສັນຕິພາບ , ລາວໄດ້ປະສົບຜົນສໍາເລັດກັບ The Thousand Cranes (Senbadzuru, 1949-1952), ເລື່ອງຄວາມຮັກທີ່ໂສກເສົ້າທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນພິທີຊາ; The Ancient Capital (Koto, 1962), The Roar of the Mountain (Yama no Oto, 1954), The Sleeping Beauty (Nemureru bijo, 1961), ຄວາມງາມແລະຄວາມໂສກເສົ້າ (Utsukushisa to Kanashimi to, 1965) - ນະວະນິຍາຍສຸດທ້າຍຂອງລາວ, ເລື່ອງຂອງ passion ກັບຕອນທ້າຍ sad. Kawabata ຕົນເອງໄດ້ພິຈາລະນາວຽກງານທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງລາວເປັນ The Master of Go (Meijin, 1951), ເລື່ອງສັ້ນທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບວຽກງານອື່ນໆຂອງລາວ.

ເລື່ອງດັ່ງກ່າວແມ່ນເປັນການເລົ່າຄືນທີ່ສົມມຸດຂຶ້ນຂອງເກມ Go 1938 ທີ່ລາວໄດ້ລາຍງານໃຫ້ໜັງສືພິມ Mainichi. ມັນເປັນເກມສຸດທ້າຍສໍາລັບ Shūsai ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ຜູ້ທີ່ໄດ້ສູນເສຍຜູ້ທ້າທາຍທີ່ມີອາຍຸນ້ອຍກວ່າແລະໄດ້ເສຍຊີວິດໃນປີຕໍ່ມາ. ເຖິງວ່າເລື່ອງລາວຈະປາກົດເປັນເລື່ອງແປກປະຫຼາດ, ເປັນພຽງເລື່ອງລາວຂອງການຕໍ່ສູ້ທີ່ກ້າວເຂົ້າສູ່ການສູ້ຮົບທີ່ເຄັ່ງຕຶງ, ແຕ່ຜູ້ອ່ານບາງຄົນໄດ້ຕີຄວາມໝາຍວ່າເປັນການປຽບທຽບຂອງຄວາມພ່າຍແພ້ຂອງຍີ່ປຸ່ນໃນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2, ໃນຂະນະທີ່ຄົນອື່ນເຫັນວ່າມັນເປັນການຕໍ່ສູ້ລະຫວ່າງປະເພນີ ແລະ ຄວາມທັນສະໄໝ.

ນັກຂຽນບາງຄົນຂອງ "ການເຄື່ອນໄຫວວັນນະຄະດີ proletarian" ແມ່ນທາງດ້ານການເມືອງ, ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຂຽນການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່. ບາງຄົນຂຽນຜົນງານທີ່ສົ່ງເສີມ "ພາລະກິດ" ຂອງຍີ່ປຸ່ນ, ແຕ່ມີຄຸນຄ່າທາງດ້ານສິລະປະຫນ້ອຍ. ຜູ້ຂຽນ proletarian ທົ່ວໄປປະກອບມີ:

Tokunaga Sunao (1899-1958) , ນັກຂຽນຄົນທໍາອິດຂອງການເຄື່ອນໄຫວ "ວັນນະຄະດີ proletarian" ຂອງຍີ່ປຸ່ນໃນຊຸມປີ 1920, ໄດ້ອະທິບາຍເຖິງການປະທ້ວງທີ່ສິ້ນຫວັງແລະຍາວນານຂອງຊາວໂຕກຽວໃນການເຮັດວຽກຂອງລາວ ໃນເມືອງ Sunless (Taiyō no nai Machi, 1928).

ຫລັງຈາກການພ່າຍແພ້ຂອງຍີ່ປຸ່ນໃນປີ 1945, ລາວແລະນັກຂຽນຈໍານວນຫນຶ່ງໄດ້ສ້າງຕັ້ງໂລກວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນໃຫມ່ (Shin Nihon Bungakkai) ເປັນຜູ້ສືບທອດຂອງກຸ່ມວັນນະຄະດີສັງຄົມນິຍົມກ່ອນສົງຄາມ.

Hayama Yoshiki (1894-1945) ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດສໍາລັບນະວະນິຍາຍ proletarian ລາວ The Sea People (Umi ni Ikuru Hitobito, 1926), ເຊິ່ງບອກເຖິງສະພາບການເຮັດວຽກທີ່ຂີ້ຮ້າຍຢູ່ໃນເຮືອຂົນສົ່ງສິນຄ້າ; ແລະໂສເພນີ (Imbaifu, 1925, ເລື່ອງສັ້ນ), ເປັນຕົວຢ່າງຕົ້ນຂອງວັນນະຄະດີ proletarian ໃນຍີ່ປຸ່ນ. ຕໍ່ມາໃນຊີວິດຂອງທ່ານໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນສະຖານທີ່ກໍ່ສ້າງພູເຂົາໃນ Manchukuo.

Kobayashi Takiji (1903-1933) ມາຈາກຄອບຄົວຊາວກະສິກອນ, ເຮັດວຽກເປັນສະມະການ, ແລະໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມພັກຄອມມູນິດຢ່າງຜິດກົດຫມາຍ. ລາວຂຽນເລື່ອງສັ້ນແລະນະວະນິຍາຍຫຼາຍເລື່ອງ, ສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກແລະຄວາມຄິດຂອງ proletariat, ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການຕໍ່ສູ້ຂອງປະຊາຊົນຍີ່ປຸ່ນຕໍ່ກັບກໍາລັງ feudal, ເຈົ້າບ້ານ, ທຶນນິຍົມ, ແລະ militarism.

ຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງລາວແມ່ນ Crab Boat (Kanikōsen, 1929), ເຊິ່ງພັນລະນາເຖິງຊີວິດທີ່ໂສກເສົ້າຂອງຊາວປະມົງກະປູ ແລະ ນັກແລ່ນເຮືອ; ພວກເຂົາເຈົ້າກະບົດຕໍ່ຕ້ານ captain barbaric ແຕ່ບໍ່ສໍາເລັດ. Kobayashi ຖືກຈັບໃນອາຍຸ 30 ປີແລະຖືກທໍລະມານເຖິງຕາຍ.

ການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງຂອງນັກຂຽນ proletarian ໄດ້ລະເບີດອອກໃນຕົ້ນໆ. ບາງຄົນຖືກຄຸກ, ບາງຄົນຖືກບັງຄັບໃຫ້ປ່ຽນທິດທາງ, ບາງຄົນເອົາປາກກາລົງ.

ທີ່ມາ