ຄວາມສຸກຂອງນັກຮຽນຫຼັງຈາກໄດ້ຮັບກະເປົ໋າຮຽນໃໝ່ - ຮູບພາບ: THUY DIEM
ລົດເມທີ່ອອກຈາກເມືອງຕຸຍຮວ່າ (ເມື່ອກ່ອນແມ່ນ ແຂວງຟູອຽນ ) ເວລາ 5 ໂມງເຊົ້າ ໄດ້ພາຂ້ອຍ, ເດັກນ້ອຍທີ່ຢູ່ໄກຈາກບ້ານ, ຜ່ານດິນແດນແຫ່ງໄວເດັກຂອງຂ້ອຍຫຼັງຈາກຫຼາຍມື້ທີ່ປະສົບກັບໄພນໍ້າຖ້ວມຮ້າຍແຮງ. ຂອງຂວັນຈາກຄູອາຈານ ແລະ ນັກສຶກສາເກົ່າຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ Fulbright ໄດ້ຖືກສົ່ງໄປໂຮງຮຽນລ່ວງໜ້າແລ້ວ ເພື່ອໃຫ້ເດັກນ້ອຍສາມາດກັບຄືນໄປຮຽນໄດ້ຫຼັງຈາກໄພນໍ້າຖ້ວມ, ແຕ່ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ຂ້ອຍນຳເອົາຂອງຂວັນແຫ່ງຄວາມຮັກເຫຼົ່ານັ້ນໄປມອບໃຫ້ແກ່ເດັກນ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້.
ຕີນນ້ອຍໆ ແລະ ເກີບແຕະຂະໜາດໃຫຍ່
ເຊົ້າມື້ນັ້ນ, ເສັ້ນທາງທີ່ຍາວກວ່າ 70 ກິໂລແມັດເບິ່ງຄືວ່າຍາວກວ່າເກົ່າຍ້ອນບາດແຜໃໝ່ໆຢູ່ເສັ້ນທາງທີ່ເຄີຍເຊື່ອມຕໍ່ກັບໄວເດັກຂອງຂ້ອຍ. ຄູນ້ຳຖືກຈີກຂາດ, ທົ່ງນາເຫຼືອພຽງແຕ່ຂີ້ຕົມສີຂີ້ເຖົ່າ, ແລະຫຼັງຄາຍັງມີຮອຍນ້ຳຖ້ວມຢູ່.
ບາງຄັ້ງຄາວ, ຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບຍານພາຫະນະສອງສາມຄັນທີ່ບັນທຸກເຄື່ອງໃຊ້ການກຸສົນໄປໃນທິດທາງກົງກັນຂ້າມ. ກະແສຜູ້ຄົນທີ່ງຽບສະຫງົບນັ້ນເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍອົບອຸ່ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າສະພາບແວດລ້ອມຍັງຮ້າງເປົ່າຢູ່ກໍຕາມ.
ໂຮງຮຽນແຫ່ງທຳອິດໃນ Song Hinh ໄດ້ຕ້ອນຮັບຂ້ອຍດ້ວຍສຽງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍຂອງພິທີຍົກທຸງໃນຕອນເຊົ້າວັນຈັນ. ໂຮງຮຽນມີນັກຮຽນຫຼາຍກວ່າ 700 ຄົນ, ແບ່ງອອກເປັນສາມສາຂາທີ່ກວມເອົາທັງລະດັບປະຖົມ ແລະ ມັດທະຍົມ. ດວງຕາສີດຳສົດໃສຫຼາຍຮ້ອຍດວງໄດ້ຕິດຕາມທຸງສີແດງທີ່ກຳລັງປິວຢູ່, ແຕ່ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢຸດ ແລະ ຈ້ອງເບິ່ງເປັນເວລາດົນນານແມ່ນເກີບແຕະທີ່ເດັກນ້ອຍໃສ່.
ຕີນນ້ອຍໆຂອງພວກເຂົາຫຼົງໄປໃນເກີບແຕະຂະໜາດໃຫຍ່, ສົ້ນຕີນຍື່ນອອກມາເກືອບເຄິ່ງມືຢູ່ດ້ານຫຼັງ. ຄວາມອາຍນັ້ນເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງແມ່ເຈັບປວດ, ຍ້ອນວ່າຂ້ອຍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຂາດຕົກບົກຜ່ອງທີ່ເດັກເຫຼົ່ານີ້ແບກໄປໂຮງຮຽນທຸກໆມື້.
ເມື່ອຂ້ອຍພົບປະກັບເດັກນ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ຖາມວ່າ, "ຖ້າຂ້ອຍມີຂອງຂວັນພຽງອັນດຽວ ຫຼື ສອງຢ່າງສຳລັບຫ້ອງຮຽນໃນມື້ນີ້, ໃຜຈະຮູ້ສຶກວ່າເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການກະເປົ໋ານັກຮຽນລຸ້ນໃໝ່ທີ່ສຸດ?" ເດັກນ້ອຍເກືອບທຸກຄົນໄດ້ຊີ້ໄປທີ່ເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຮຽນຄົນໜຶ່ງຂອງເຂົາເຈົ້າພ້ອມໆກັນ.
ບໍ່ມີໃຜໂຕ້ຖຽງ ຫຼື ແຍ່ງຊິງ. ເດັກນ້ອຍເຫຼົ່ານີ້ເຂົ້າໃຈກັນຢ່າງໜ້າປະຫລາດໃຈ, ຮູ້ວ່າໝູ່ເພື່ອນຂອງເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການຫຼາຍກວ່າ, ແຕ່ຂາດຫຼາຍກວ່າ, ດັ່ງນັ້ນເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຍອມຕໍ່ກັນໂດຍບໍ່ລັງເລໃຈ. ຊ່ວງເວລານັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍນ້ຳຕາໄຫຼ. ເຖິງແມ່ນວ່າຈະຢູ່ໃນຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ເດັກນ້ອຍໃນເຂດພູສູງກໍ່ຍັງຮັກສາຄວາມເມດຕາຂອງເຂົາເຈົ້າໄວ້ໄດ້ໂດຍສັນຊາດຕະຍານ.
ເດັກນ້ອຍຄົນໜຶ່ງຈັບປາກກາໃໝ່ໄວ້แน่น ແລະ ກະຊິບວ່າ, "ໂຊກດີຫຼາຍ, ຄູ, ປາກກາຂອງຂ້ອຍຫາກໍ່ໝົດໝຶກ." ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນງຽບໆ, ແຕ່ມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍ ແລະ ທຸກຄົນທີ່ຢືນຢູ່ໃກ້ໆນັ້ນງຽບລົງ. ປາກົດວ່າ ສຳລັບເດັກນ້ອຍຫຼັງຈາກນໍ້າຖ້ວມ, ບາງຄັ້ງຄວາມສຸກກໍຄືການມີປາກກາອີກຄັ້ງເພື່ອຂຽນຕໍ່.
ຄວາມສຸກໃນສາຍຕາຂອງເດັກນ້ອຍ
ໂຮງຮຽນແຫ່ງທີສອງໃນເມືອງເຊີນຮວາ ເຊິ່ງຕັ້ງຢູ່ໃນເຂດພູດອຍ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເສຍໃຈຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ເດັກນ້ອຍຫຼາຍຄົນມາຮຽນໂດຍໃສ່ຊຸດເຄື່ອງແບບຢູ່ເຮືອນ ເພາະວ່າຊຸດເຄື່ອງແບບຂອງເຂົາເຈົ້າຖືກນ້ຳຖ້ວມພັດໄປ.
ຄູໄດ້ເລົ່າວ່າ ສະຖານທີ່ຕັດຫຍິບເຄື່ອງແບບນັກຮຽນໃກ້ກັບໂຮງຮຽນກໍ່ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຢ່າງຮ້າຍແຮງເຊັ່ນກັນ, ແລະ ຄູຕ້ອງໄດ້ໄປຂໍເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ເປື້ອນຂີ້ຕົມ, ຊັກໃຫ້ຊັກເທື່ອລະຊຸດ, ແລະ ຈາກນັ້ນກໍ່ແຈກຢາຍໃຫ້ນັກຮຽນ.
ມີເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມໜ້ອຍ, ນັກຮຽນຫຼາຍຄົນ, ແລະ ຖ້າພວກເຂົາມີຊຸດເຄື່ອງແບບໃນມື້ນີ້, ພວກເຂົາອາດຈະໃສ່ເຄື່ອງນຸ່ງຢູ່ເຮືອນໃນມື້ອື່ນ. ຢູ່ບ່ອນອື່ນໆ, ສິ່ງທີ່ຄວນໃສ່ໄປໂຮງຮຽນຖືວ່າເປັນເລື່ອງປົກກະຕິ, ແຕ່ຢູ່ທີ່ນີ້ມັນໄດ້ກາຍເປັນແຫຼ່ງທີ່ໜ້າເປັນຫ່ວງ.
ຄູອາຈານບໍ່ໄດ້ນຸ່ງຊຸດພື້ນເມືອງຕາມປົກກະຕິໄປໂຮງຮຽນ; ແທນທີ່ຈະນຸ່ງເສື້ອຜ້າທຳມະດາ ແລະ ມ້ວນກາງເກງເພື່ອຈັດລະບຽບໂຕະ ແລະ ຕັ່ງແຕ່ລະອັນ. ໂຮງຮຽນຫາກໍ່ໄດ້ຮັບການທຳຄວາມສະອາດຊົ່ວຄາວຫຼັງຈາກນໍ້າຖ້ວມ; ພື້ນຍັງຊຸ່ມຢູ່, ແລະ ກິ່ນຂີ້ຕົມຍັງຄົງຢູ່, ແຕ່ຕາຂອງຄູອາຈານເປັ່ງປະກາຍດ້ວຍຄວາມດີໃຈທີ່ເຫັນນັກຮຽນຂອງເຂົາເຈົ້າສາມາດກັບໄປຮຽນໄດ້.
ເມື່ອກະເປົ໋າຮຽນ ແລະ ປື້ມບັນທຶກໃໝ່ທີ່ຍັງມີກິ່ນເຈ້ຍສົດໆ ຖືກມອບໃຫ້ເດັກນ້ອຍ, ຂ້ອຍເຫັນຄວາມສຸກສະທ້ອນອອກມາຢ່າງຈະແຈ້ງໃນສາຍຕາຂອງພວກເຂົາ. ມັນເປັນຄວາມສຸກທີ່ບໍລິສຸດ ແລະ ແທ້ຈິງທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ໃຫຍ່ຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພວກເຂົາໄດ້ເຮັດບາງສິ່ງທີ່ມີນ້ຳໃຈແທ້ໆ. ນ້ຳຖ້ວມອາດຈະໄດ້ກວາດລ້າງຫຼາຍສິ່ງຫຼາຍຢ່າງໄປ, ແຕ່ມັນບໍ່ສາມາດເອົາຮອຍຍິ້ມຂອງເດັກນ້ອຍໄປໄດ້.
ຢູ່ເທິງລົດເມຈາກ ກຸງເຊີນ ໄປ ຕຸຍຮວ່າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນເລື່ອງລາວຈາກຊາຍສູງອາຍຸຄົນໜຶ່ງ, ອາຍຸເກືອບ 70 ປີ. ລາວໄດ້ເດີນທາງມາຈາກນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ ໄປຫາເຂດພູດອຍ ເຊີນຮວ່າ ເພື່ອໄປຊອກຫາເພື່ອນມະຫາວິທະຍາໄລທີ່ລາວຂາດການຕິດຕໍ່ເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 20 ປີ.
ລາວບໍ່ມີເບີໂທລະສັບ, ທີ່ຢູ່, ຫຼືແມ່ນແຕ່ເຄີຍໄປທີ່ນັ້ນມາກ່ອນ. ແຕ່ເມື່ອລາວໄດ້ຍິນວ່າບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງເຈົ້າຖືກນ້ຳຖ້ວມ, ລາວກໍ່ຍັງຕັດສິນໃຈມາ. "ຕາບໃດທີ່ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເຈົ້າປອດໄພ, ຂ້ອຍຈະສະຫງົບສຸກ," ລາວເວົ້າ. ເລື່ອງລາວຂອງລາວງຽບສະຫງົບແຕ່ກໍ່ຊຶ້ງໃຈ, ເປັນການເຕືອນວ່າຄວາມເມດຕາຂອງມະນຸດຈະສ່ອງແສງສະຫວ່າງທີ່ສຸດໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ.
ການຈັບມືທີ່ອົບອຸ່ນ
ໃນຂະນະທີ່ລົດເມແລ່ນຜ່ານທົ່ງນາອ້ອຍທີ່ຍັງເປື້ອນດ້ວຍຂີ້ຕົມ, ຂ້ອຍຄິດເຖິງຄຳວ່າ "ເພື່ອນຮ່ວມຊາດ." ກະເປົ໋າຮຽນ, ປາກກາ, ແລະຊຸດນັກຮຽນທີ່ຖືກລ້າງຂີ້ຕົມອອກ, ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຊັບສິນທາງວັດຖຸສຳລັບເດັກນ້ອຍທີ່ໄປໂຮງຮຽນເທົ່ານັ້ນ. ພວກມັນເປັນຕົວແທນຂອງການແບ່ງປັນຈາກຫົວໃຈທີ່ນັບບໍ່ຖ້ວນ, ການຈັບມືກັນຢ່າງອົບອຸ່ນທ່າມກາງຄວາມວຸ້ນວາຍຫຼັງຈາກນໍ້າຖ້ວມ, ແລະຂໍ້ຄວາມທີ່ວ່າໃນຍາມທຸກຍາກ, ເພື່ອນຮ່ວມຊາດສະເໝີເອື້ອມອອກໄປຫາກັນ ແລະບໍ່ມີໃຜຖືກປະໄວ້ທາງຫຼັງ.
ແລະທ່າມກາງການສູນເສຍເຫຼົ່ານັ້ນ, ສາຍຕາຂອງເດັກນ້ອຍໃນເຂດພູສູງໃນມື້ນັ້ນມີຄວາມບໍລິສຸດ, ສຸພາບ, ເອົາໃຈໃສ່ເພື່ອນມິດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແລະຮູ້ບຸນຄຸນທຸກໆຂອງຂວັນ, ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າປະຊາຊົນຈະກັບຄືນສູ່ຊີວິດປົກກະຕິຂອງເຂົາເຈົ້າໃນໄວໆນີ້. ນ້ຳຖ້ວມໄດ້ຫຼຸດລົງ, ແຕ່ຫົວໃຈຂອງປະຊາຊົນຍັງຄົງເຕັມປ່ຽມ. ແລະຈາກເດັກນ້ອຍເຫຼົ່ານີ້ຫຼັງຈາກນ້ຳຖ້ວມ, ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນລະດູການຫວ່ານຄວາມຫວັງເລີ່ມຕົ້ນ.
ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: https://tuoitre.vn/nhung-dua-tre-nhuong-cap-moi-cho-ban-sau-lu-20251211094504617.htm
(0)