Kanak-kanak itu memberikan beg sekolah baru mereka kepada rakan-rakan mereka selepas banjir.

Di sekolah yang terletak di kawasan yang dilanda banjir, saya bertanya, "Jika saya hanya mempunyai satu atau dua hadiah untuk pelajar di dalam kelas, siapa yang akan merasakan mereka paling memerlukan beg sekolah baru hari ini?" Hampir kesemua kanak-kanak itu serentak menunjuk ke arah seorang pelajar...

Kegembiraan para pelajar selepas menerima beg sekolah baharu mereka - Foto: THUY DIEM

Bas yang berlepas dari Tuy Hoa (dahulunya wilayah Phu Yen ) pada pukul 5 pagi membawa saya, seorang kanak-kanak yang jauh dari rumah, melalui tanah zaman kanak-kanak saya selepas beberapa hari banjir yang dahsyat. Hadiah daripada guru dan alumni Universiti Fulbright telah pun dihantar ke sekolah terlebih dahulu supaya kanak-kanak dapat kembali ke kelas selepas banjir, tetapi hati saya mendesak saya untuk menyampaikan hadiah kasih sayang itu secara peribadi kepada kanak-kanak di sini.

Kaki kecil dan sandal bersaiz besar

Pagi itu, jalan raya lebih 70km itu terasa lebih panjang kerana luka-luka baru di laluan yang pernah bersambung dengan zaman kanak-kanak saya. Parit-parit telah koyak, ladang-ladang hanya tinggal lumpur kelabu, dan bumbung-bumbung masih meninggalkan kesan air bah.

Kadang-kadang, saya akan terserempak dengan beberapa kenderaan yang membawa bekalan amal yang menuju ke arah yang bertentangan. Aliran orang yang tenang itu menghangatkan hati saya, walaupun persekitarannya masih sunyi.

Sekolah pertama di Song Hinh menyambut saya dengan bunyi upacara menaikkan bendera pagi Isnin yang biasa. Sekolah ini mempunyai lebih 700 pelajar, dibahagikan kepada tiga cawangan yang meliputi peringkat rendah dan menengah. Beratus-ratus mata hitam yang terang mengikuti bendera merah yang berkibar, tetapi apa yang membuatkan saya berhenti dan merenung lama ialah sandal yang dipakai oleh kanak-kanak itu.

Kaki kecil mereka hilang di dalam sandal besar itu, tumitnya terkeluar hampir separuh jengkal di belakang. Kekok itu membuatkan hati seorang ibu sakit, kerana saya merasakan kekurangan yang dibawa oleh anak-anak ini ke sekolah setiap hari.

Semasa berinteraksi dengan kanak-kanak, saya bertanya, "Jika saya hanya mempunyai satu atau dua hadiah untuk kelas hari ini, siapakah yang akan rasa mereka paling memerlukan beg sekolah terbaru?" Hampir semua kanak-kanak serentak menunjuk ke arah salah seorang rakan sekelas mereka.

Tiada sesiapa yang bertengkar atau merampas. Kanak-kanak kecil ini secara mengejutkan memahami, mengetahui rakan-rakan mereka memerlukan lebih banyak, lebih kekurangan lebih, jadi mereka secara semula jadi mengalah antara satu sama lain tanpa teragak-agak. Saat itu membuatkan saya menitiskan air mata. Walaupun dalam kesusahan, kanak-kanak di tanah tinggi mengekalkan kebaikan mereka secara naluri.

Seorang kanak-kanak, sambil menggenggam pen baru, berbisik, "Syukurlah cikgu, pen saya kehabisan dakwat." Kata-kata itu perlahan, tetapi ia membuatkan saya dan semua orang yang berdiri berdekatan terdiam. Ternyata bagi seorang kanak-kanak selepas banjir, kadangkala kebahagiaan hanyalah mempunyai pen lagi untuk terus menulis.

Kegembiraan di mata seorang kanak-kanak

Sekolah kedua di Son Hoa, yang juga terletak di kawasan pergunungan, lebih menyayat hati saya. Ramai kanak-kanak datang ke kelas dengan memakai pakaian rumah mereka kerana pakaian seragam mereka telah dihanyutkan oleh air bah.

Guru itu menceritakan bahawa kemudahan jahitan pakaian seragam berhampiran sekolah juga terjejas teruk, dan guru-guru terpaksa berpusu-pusu meminta pakaian yang berlumpur, mencucinya satu persatu, dan kemudian mengagihkannya kepada para pelajar.

Pakaian yang ada hanyalah sedikit, ramai pelajar, dan jika mereka memakai pakaian seragam hari ini, mereka mungkin akan memakai pakaian rumah mereka esok. Di tempat lain, apa yang perlu dipakai ke sekolah dianggap normal, tetapi di sini ia telah menjadi punca kebimbangan.

Guru-guru tidak memakai pakaian tradisional mereka yang biasa ke sekolah; sebaliknya, mereka memakai pakaian ringkas dan menyingsing seluar mereka untuk mengemas setiap meja dan kerusi. Sekolah itu baru sahaja dibersihkan sementara selepas banjir; lantai masih lembap, dan bau lumpur masih ada, tetapi mata guru-guru bersinar kegembiraan melihat pelajar mereka dapat kembali ke kelas.

Apabila beg sekolah dan buku nota baharu, yang masih berbau kertas segar, diserahkan kepada kanak-kanak itu, saya melihat kegembiraan jelas terpancar di mata mereka. Ia adalah kegembiraan yang tulen dan tulen yang membuatkan orang dewasa berasa seolah-olah mereka telah melakukan sesuatu yang benar-benar baik. Banjir itu mungkin telah menghanyutkan banyak perkara, tetapi ia tidak dapat menghilangkan senyuman kanak-kanak itu.

Di dalam bas dari Cung Son ke Tuy Hoa, saya secara kebetulan terdengar cerita daripada seorang lelaki tua, hampir 70 tahun. Dia telah mengembara dari Bandar Raya Ho Chi Minh ke kawasan pergunungan Son Hoa hanya untuk mencari seorang rakan universiti yang telah terputus hubungan dengannya selama lebih 20 tahun.

Dia tidak mempunyai nombor telefon, alamat, atau pernah ke sana sebelum ini. Tetapi apabila dia mendengar bahawa kampung halaman anda ditenggelami banjir, dia tetap memutuskan untuk datang. "Selagi saya tahu anda selamat, saya akan tenang," katanya. Kisahnya tenang namun menyentuh hati, satu peringatan bahawa kebaikan manusia paling bersinar di saat-saat kesusahan.

Jabat tangan yang hangat

Ketika bas melalui ladang tebu yang masih berlumuran lumpur, saya terfikir tentang perkataan "senegara". Beg sekolah, pen, dan pakaian seragam, yang telah dibersihkan daripada lumpur, bukan sekadar harta benda untuk kanak-kanak yang pergi ke sekolah. Ia melambangkan perkongsian daripada hati yang tidak terkira banyaknya, jabat tangan yang mesra di tengah-tengah kekacauan selepas banjir, dan mesej bahawa dalam masa kesusahan, senegara sentiasa saling menghulurkan bantuan dan tiada siapa yang ketinggalan.

Dan di tengah-tengah kehilangan itu, mata kanak-kanak di tanah tinggi pada hari itu begitu suci, sopan, bertimbang rasa terhadap rakan-rakan mereka, dan menghargai setiap pemberian, membuatkan saya percaya bahawa orang ramai akan segera kembali kepada kehidupan normal mereka. Air banjir surut, tetapi hati orang ramai tetap penuh. Dan daripada kanak-kanak ini selepas banjir, saya melihat musim menyemai harapan bermula.

Kembali ke topik

DANG THI THUY DIEM

Sumber: https://tuoitre.vn/nhung-dua-tre-nhuong-cap-moi-cho-ban-sau-lu-20251211094504617.htm