8 การกระทำต้องห้ามใน พ.ร.บ. ว่าด้วยธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (แก้ไข)

เช้าวันที่ 22 มิถุนายน ต่อเนื่องจากการประชุมสมัยที่ 5 มีผู้เข้าร่วมประชุมลงมติเห็นชอบ 468 จาก 477 คน (คิดเป็น 94.74%) สภานิติบัญญัติแห่งชาติ ได้ผ่านพระราชบัญญัติว่าด้วยธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (แก้ไข) ซึ่งประกอบด้วย 7 บท 54 มาตรา โดยมีประเด็นใหม่หลายประการเมื่อเทียบกับพระราชบัญญัติฉบับปัจจุบัน

ดังนั้น พ.ร.บ.ว่าด้วยการทำธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (แก้ไขเพิ่มเติม) จึงได้บัญญัติการกระทำอันต้องห้ามในการทำธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ ไว้โดยเฉพาะ ดังนี้

การใช้ประโยชน์จากธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์เพื่อละเมิดผลประโยชน์ของชาติและชาติพันธุ์ ความมั่นคงของชาติ ความสงบเรียบร้อยและความปลอดภัยทางสังคม ผลประโยชน์สาธารณะ และสิทธิและผลประโยชน์อันชอบธรรมของหน่วยงาน องค์กร และบุคคล

การขัดขวางหรือป้องกันโดยผิดกฎหมายต่อกระบวนการสร้าง ส่ง รับ เก็บข้อมูลข้อความ หรือกระทำการอื่นใดที่มุ่งทำลายระบบสารสนเทศที่ให้บริการธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์

การรวบรวม การให้ การใช้ การเปิดเผย การแสดง การแจกจ่าย หรือการซื้อขายข้อความข้อมูลอย่างผิดกฎหมาย

การลบ ทำลาย ปลอมแปลง คัดลอก ปลอมแปลง หรือย้ายส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของข้อความข้อมูลโดยผิดกฎหมาย การสร้างข้อความข้อมูลเพื่อกระทำการที่ผิดกฎหมาย

การฉ้อโกง การปลอมแปลง การยักยอก หรือการใช้บัญชีธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ ใบรับรองอิเล็กทรอนิกส์ ใบรับรองลายเซ็นอิเล็กทรอนิกส์ ลายเซ็นอิเล็กทรอนิกส์ โดยผิดกฎหมาย การขัดขวางการเลือกดำเนินการธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ และการกระทำอื่น ๆ ที่กฎหมายห้ามโดยเด็ดขาด

สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติที่เข้าร่วมลงคะแนนเสียงร่างกฎหมายว่าด้วยธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (แก้ไข)

ก่อนจะลงมติเห็นชอบ พ.ร.บ. ว่าด้วยธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (แก้ไข) รัฐสภาได้รับฟังรายงานการอธิบาย ยอมรับ และแก้ไขร่างพ.ร.บ. ฉบับนี้

ดังนั้น กฎหมาย จึงกำหนดขอบเขต การดำเนินการเฉพาะการทำธุรกรรมผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์เท่านั้น ไม่ได้กำหนดเนื้อหา รูปแบบ และเงื่อนไขของการทำธุรกรรมในสาขาต่างๆ รวมถึงด้านการป้องกันประเทศและความมั่นคง การทำธุรกรรมในสาขาใดๆ ก็ตามจะต้องอยู่ภายใต้กฎหมายเฉพาะของสาขานั้นๆ

ในส่วนที่เกี่ยวกับความรับผิดชอบในการบริหารจัดการของรัฐเกี่ยวกับธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ พระราชบัญญัติว่าด้วยธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (ฉบับแก้ไข) กำหนดให้ กระทรวงสารสนเทศและการสื่อสาร เป็นหน่วยงานหลักที่รับผิดชอบรัฐบาลในการกำกับดูแลและประสานงานกับกระทรวงและหน่วยงานระดับรัฐมนตรีเพื่อดำเนินการบริหารจัดการของรัฐเกี่ยวกับธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ กระทรวง หน่วยงานระดับรัฐมนตรี คณะกรรมการประชาชนของจังหวัดและเมืองที่บริหารโดยส่วนกลางต้องประสานงานกับกระทรวงสารสนเทศและการสื่อสารเพื่อดำเนินการบริหารจัดการของรัฐเกี่ยวกับธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ในด้านและเขตพื้นที่ที่อยู่ในขอบข่ายภารกิจและอำนาจที่ได้รับมอบหมาย

รัฐมนตรีว่า การกระทรวงกลาโหม ดำเนินการบริหารจัดการของรัฐเกี่ยวกับธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ในด้านการเข้ารหัสและลายเซ็นดิจิทัลสำหรับบริการสาธารณะเฉพาะทางตามมาตรฐานทางเทคนิคแห่งชาติและระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับลายเซ็นดิจิทัลตามบทบัญญัติของกฎหมาย

สำหรับมูลค่าทางกฎหมายของข้อความข้อมูลนั้น ขอบเขตการกำกับดูแลของกฎหมายนั้นควบคุมเฉพาะการดำเนินการธุรกรรมด้วยวิธีการทางอิเล็กทรอนิกส์เท่านั้น ไม่ได้ควบคุมเนื้อหา เงื่อนไข และวิธีการในการทำธุรกรรม

เพื่อให้สอดคล้องกับขอบเขตของการควบคุม บทบัญญัติเกี่ยวกับการรับรองเอกสาร การรับรองความถูกต้อง การรับรองทางกงสุล และการเก็บรักษาทางอิเล็กทรอนิกส์ในมาตรา 9 13 และ 19 ของร่างกฎหมายนั้นจะอ้างอิงโดยไม่มีการควบคุมเฉพาะเพื่อหลีกเลี่ยงการทับซ้อนและซ้ำซ้อนในระบบกฎหมาย

ดังนั้น กรรมาธิการถาวรของรัฐสภาจึงคงเนื้อหานี้ไว้ดังเช่นในร่างกฎหมาย และไม่เพิ่มบทบัญญัติชั่วคราวที่เกี่ยวข้องกับการรับรองเอกสารและการพิสูจน์ตัวตนในมาตรา 53

ผู้แทน 468/477 คนลงมติเห็นชอบ

ในส่วนของลายเซ็นอิเล็กทรอนิกส์นั้น มีข้อเสนอแนะให้เพิ่มลายเซ็นอิเล็กทรอนิกส์ประเภทอื่นๆ นอกเหนือไปจากลายเซ็นดิจิทัลที่ตรงตามเงื่อนไขทั้งหมดเพื่อให้มั่นใจว่าลายเซ็นนั้นปลอดภัยและถูกต้องตามกฎหมาย

เกี่ยวกับเรื่องนี้ กรรมาธิการถาวรของรัฐสภา กล่าวว่า ตามมาตรา 3 วรรค 11 แห่งร่างกฎหมาย ลายเซ็นอิเล็กทรอนิกส์จะใช้เพื่อยืนยันผู้ลงนามและยืนยันว่าผู้ลงนามนั้นให้ความเห็นชอบข้อมูลในข้อความข้อมูลที่ลงนามแล้ว และจะต้องสร้างขึ้นมาในรูปแบบข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ที่แนบหรือรวมเข้าไว้กับข้อความข้อมูลอย่างมีเหตุผล จึงจะถือว่าเป็นลายเซ็นอิเล็กทรอนิกส์ได้

ในปัจจุบันรูปแบบอื่นๆ ของการยืนยันตัวตนทางอิเล็กทรอนิกส์ เช่น ลายเซ็นที่สแกน ลายเซ็นรูปภาพ รหัสผ่านแบบใช้ครั้งเดียว (OTP) ข้อความ (SMS) เป็นต้น ไม่ถือเป็นลายเซ็นอิเล็กทรอนิกส์

อย่างไรก็ตาม เพื่อให้สอดคล้องกับการดำเนินการจริงในภาคการธนาคารและศุลกากร ฯลฯ และเพื่อส่งเสริมการทำธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ มาตรา 22 วรรค 4 ของร่างกฎหมายกำหนดว่าการใช้แบบฟอร์มการยืนยันเหล่านี้จะต้องดำเนินการให้สอดคล้องกับบทบัญญัติทางกฎหมายที่เกี่ยวข้อง

เกี่ยวกับการสรุปและบังคับใช้สัญญาอิเล็กทรอนิกส์ มีความคิดเห็นที่แนะนำให้กำหนดกฎเกณฑ์เกี่ยวกับบริการจัดเก็บข้อมูลและการยืนยันความสมบูรณ์ของข้อความข้อมูลให้มีความเฉพาะเจาะจงและมีรายละเอียดมากขึ้น เพื่อหลีกเลี่ยงการทำงานซ้ำซ้อนและภารกิจของกระทรวงสารสนเทศและการสื่อสารกับกระทรวงยุติธรรมและคณะกรรมการประชาชนจังหวัด (เกี่ยวกับการรับรองความถูกต้อง)

ตามที่คณะกรรมการประจำสภาแห่งชาติได้กล่าวไว้ การบริการจัดเก็บและยืนยันความสมบูรณ์ของข้อความข้อมูลตามที่กำหนดไว้ในวรรคที่ 1 มาตรา 32 คือเพื่อให้แน่ใจว่าข้อมูลจะถูกสร้าง ส่ง รับ และจัดเก็บโดยไม่มีการแก้ไขหรือลบข้อมูลในสภาพแวดล้อมอิเล็กทรอนิกส์

ในขณะเดียวกัน กฎหมายปัจจุบันเกี่ยวกับการรับรองและการรับรองโดยทนายความควบคุมกิจกรรมต่างๆ ของการรับรองสำเนาจากต้นฉบับ การรับรองลายเซ็นในเอกสาร การรับรองสัญญา การรับรองและการรับรองความถูกต้องและถูกต้องตามกฎหมายของสัญญาในสภาพแวดล้อมจริง

ดังนั้นบริการทั้ง 2 ประเภทนี้จึงมีความแตกต่างกัน และบทบัญญัติในร่างกฎหมายว่าด้วยหน้าที่และงานของกระทรวงสารสนเทศและการสื่อสารที่เกี่ยวข้องกับเนื้อหานี้จะไม่ทับซ้อนกับหน้าที่และงานของกระทรวงยุติธรรมและคณะกรรมการประชาชนจังหวัดที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมการรับรอง

พ.ร.บ.ธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (แก้ไข) ได้รับการอนุมัติโดยสภานิติบัญญัติแห่งชาติในสมัยประชุมครั้งที่ 5 และจะมีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม 2567

แหล่งที่มา: https://www.nguoiduatin.vn/8-hanh-vi-bi-cam-trong-luat-giao-dich-dien-tu-sua-doi-a613621.html