หลังคาบ้านคุณยายในฤดูลมแรงและแดดจัด

บ้านของยายของฉันตั้งอยู่ในตรอกดินแดงลึกเข้าไป ซึ่งทุกๆ บ่าย ลมยังคงพัดผ่านพุ่มกล้วย ส่งเสียงดังกรอบแกรบราวกับกำลังเล่าเรื่องราวที่ฉันเคยได้ยินมาในใจ

ภาพประกอบ

วันนั้น ฉันวิ่งข้ามสนามหญ้าแบบเด็กๆ เหยียบมอสสีเขียวที่คุณยายเตือนฉันเสมอว่า "มันลื่นมาก ระวังตกนะ" เด็กดื้ออย่างฉันไม่เคยฟัง เพราะรู้ว่าถ้าสะดุด คุณยายจะวิ่งออกไป มือข้างหนึ่งพยุง อีกข้างปัดฝุ่นออก ปากของคุณยายพึมพำอย่างเอ็นดูว่า "หนูซนจังเลย"

ในความทรงจำของฉัน บ้านของคุณยายมักจะสว่างไสวที่สุดตอนเที่ยง แสงแดดส่องลอดผ่านหลังคากระเบื้องพรุน ตกกระทบพื้นเป็นเส้นเล็กๆ ฉันนั่งเรียงไม้ไผ่เป็นแถวยาว แกล้งทำเป็นรถไฟ ขณะที่คุณยายเคี้ยวหมากและมองมาที่ฉัน รอยยิ้มอ่อนโยนไร้ฟันที่ฉันจะไม่มีวันลืม ไม่ว่าฉันจะเห็นรอยยิ้มสวยๆ อีกกี่ครั้งก็ตาม

ค่ำคืน คุณยายเล่านิทานให้ฉันฟัง ฉันวางศีรษะลงบนขาของท่าน ฟังเสียงตะกุกตะกักของท่านที่เล่าเรื่องราวเก่าๆ เช่น เรื่องราวของนกกระสาที่ลุยน้ำริมฝั่งแม่น้ำ เรื่องราวของทหารที่ยังไม่ได้กำหนดวันกลับ เรื่องราวของวันหยุดเทศกาลเต๊ตที่แสนเศร้าที่ยังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ฉันหลับไปพร้อมกับเสียงนุ่มละมุนดุจผ้าห่มฝ้ายที่คุณยายเคยห่มให้ฉันในคืนที่อากาศหนาวเย็น

แล้ววันหนึ่งเมื่อฉันโตขึ้น หลังคาบ้านก็เริ่มเก่า และคุณยายของฉันก็เช่นกัน

โรคร้ายแรงฉุดรั้งคุณยายของฉันให้หลงลืมอยู่เรื่อย เธอนั่งอยู่บนระเบียง สายตามองหาสิ่งที่หายไปในที่รกทึบนั้น มีหลายวันที่ฉันกลับบ้าน เธอมองฉันอยู่นาน แล้วถามว่า "ลูกเป็นลูกของใคร"

ฉันยิ้มแต่ใจฉันเจ็บปวด “นี่คือลูกคนเล็กของฉัน หลานของฉัน”

คุณยายพยักหน้าเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะเชื่อฉันหรือแค่หยุดถามเพราะเหนื่อย ทันใดนั้น บ้านที่ฉันเคยวิ่งเล่นกระโดดไปมาก็รู้สึกใหญ่โตและว่างเปล่า ราวกับว่ามันขาดจิตวิญญาณไปชิ้นหนึ่ง

ปีที่แล้วคุณยายยังรู้สึกตัวอยู่บ้าง เต๊ตมาถึง ตัวสั่นเทา แล้วหยิบซองแดงออกมาจากกระเป๋า ข้างในมีเงินไม่มากนัก ยับยู่ยี่เพราะพับไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ "คุณยายให้เงินผมมา ตราบใดที่ผมจำได้ ผมจะให้เงินคุณ..."

นั่นเป็นเทศกาลตรุษจีนครั้งสุดท้ายที่คุณยายเรียกฉันด้วยชื่อเล่นว่า "อุตน้อย"

หนึ่งเดือนหลังวันสิ้นปี คุณยายของฉันจากไป ราวกับใบไม้ร่วงหล่นจากกิ่งไม้ ราวกับใบไม้สุดท้ายของฤดูกาล ผู้คนเล่าขานว่าเธอได้เดินทางไปยังดินแดนอันไกลโพ้น ที่ซึ่งนกกระสาที่เธอเคยเล่าให้ฉันฟังนั้นเปรียบเสมือนประตูสู่ท้องฟ้าอันอ่อนโยน

วันที่คุณยายเสียชีวิต ลมพัดผ่านหลังคากระเบื้องเก่าๆ ทำให้เกิดเสียงที่ฉันได้ยินมาตลอดวัยเด็ก ฉันมองย้อนกลับไปที่บ้าน มองมุมครัวที่คุณยายนั่งเตรียมใบพลู มองเก้าอี้ไม้ไผ่ที่คุณยายเคยพิงทุกบ่ายที่อากาศเย็น ทุกอย่างยังคงอยู่ที่เดิม มีเพียงคุณยายที่ขาดหายไปเพื่อให้ความอบอุ่น

ตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่กลับมา ฉันก็ยังคงเปิดประตูไม้เก่าๆ ก้าวเข้าไปในบ้านที่ไร้เสียงคนแก่อีกต่อไป มีแต่กลิ่นความทรงจำที่ยังคงอบอวล ฉันนั่งลงที่เดิมที่เคยนอนฟังนิทาน วางมือลงบนพื้นกระเบื้องเย็นๆ แล้วทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคุณยายพูดว่า "วิ่งเบาๆ นะลูก มันลื่นมาก"

หลังคาบ้านคุณยายไม่มีไฟส่องสว่างตอนกลางคืนแล้ว แต่สำหรับฉัน มันยังคงสว่างไสว สว่างไสวเพราะคุณยายเลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เด็กด้วยความรักอันอ่อนโยนดุจดวงตะวันยามเที่ยงวันส่องลอดผ่านหลังคากระเบื้อง สว่างไสวเพราะฉันยังจำซองเงินนำโชคซองสุดท้ายได้อย่างชัดเจน สิ่งที่คุณยายทิ้งไว้ให้ไม่ใช่เงินทอง หากแต่เป็นเครื่องเตือนใจอย่างอ่อนโยนว่า "เมื่อโตขึ้น อย่าลืมกลับบ้านไปที่ไหนก็ได้ เข้าใจไหม?"

ฉันยังคงกลับไปที่นั่นทุกปีท่ามกลางสายลมหนาวของต้นฤดูใบไม้ผลิ เพื่อจุดธูปหอม ฟังเสียงลมพัดผ่านต้นกล้วย และรับรู้ว่ามีบ้านที่ถึงแม้ผู้คนจะจากไป แต่ก็ยังคงอบอุ่นที่สุดในชีวิต

เชิญชวนผู้อ่านร่วมประกวดเขียนเรื่อง Spring Warmth

เนื่องจากเป็นอาหารทางจิตวิญญาณสำหรับวันหยุดเทศกาลเต๊ตทุกวัน หนังสือพิมพ์ Tuoi Tre และพันธมิตร INSEE Cement Company จึงขอเชิญชวนผู้อ่านให้เข้าร่วมการประกวดเขียน เรื่อง Spring Warm Home เพื่อแบ่งปันและแนะนำบ้านของคุณ บ้านอันอบอุ่นของคุณ คุณสมบัติของบ้าน และความทรงจำที่คุณจะไม่มีวันลืม

บ้านที่คุณปู่ย่าตายาย พ่อแม่ และตัวคุณเกิดและเติบโตมา บ้านที่คุณสร้างขึ้นเอง บ้านที่คุณฉลองเทศกาลตรุษจีนครั้งแรกกับครอบครัว... ทั้งหมดสามารถส่งเข้าประกวดเพื่อแนะนำผู้อ่านทั่วประเทศได้

บทความ "บ้านอุ่นใจในฤดูใบไม้ผลิ" ต้องไม่เคยเข้าร่วมการประกวดเขียนใดๆ และไม่เคยเผยแพร่ในสื่อหรือเครือข่ายสังคมออนไลน์ใดๆ ผู้เขียนเป็นผู้รับผิดชอบลิขสิทธิ์ ผู้จัดมีสิทธิ์ในการแก้ไข และบทความจะได้รับค่าลิขสิทธิ์เมื่อได้รับเลือกให้ตีพิมพ์ในสำนักพิมพ์ Tuoi Tre

การแข่งขันจะจัดขึ้นตั้งแต่วันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2568 ถึง 15 มกราคม พ.ศ. 2569 โดยเชิญชวนชาวเวียดนามทุกคนไม่ว่าจะอายุหรืออาชีพใดก็ตามเข้าร่วม

บทความ เกี่ยวกับความอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ ในภาษาเวียดนามควรมีความยาวไม่เกิน 1,000 คำ และควรมีภาพประกอบและวิดีโอประกอบ (ไม่รับภาพประกอบและวิดีโอที่นำมาจากโซเชียลมีเดียที่ไม่มีลิขสิทธิ์) กรุณารับบทความทางอีเมลเท่านั้น งดรับทาง ไปรษณีย์ เพื่อป้องกันข้อมูลสูญหาย

ควรส่งรายการประกวดไปที่ที่อยู่อีเมล maiamngayxuan@tuoitre.com.vn

ผู้เขียนจะต้องระบุที่อยู่ หมายเลขโทรศัพท์ อีเมล หมายเลขบัญชี และหมายเลขประจำตัวประชาชน เพื่อให้คณะกรรมการจัดงานสามารถติดต่อและส่งเงินค่าลิขสิทธิ์หรือรางวัลให้แก่พวกเขาได้

พนักงานหนังสือพิมพ์ Tuoi Tre และครอบครัวสามารถเข้าร่วมการประกวดเขียน เรื่อง Spring Warmth ได้ แต่จะไม่มีสิทธิ์รับรางวัล การตัดสินใจของคณะกรรมการจัดงานถือเป็นที่สิ้นสุด

พิธีมอบรางวัล Spring Warmth Awards และการเปิดตัวนิตยสาร Tuoi Tre Xuan

คณะลูกขุนซึ่งประกอบด้วยนักข่าวชื่อดัง บุคคลสำคัญทางวัฒนธรรม และตัวแทนจากหนังสือพิมพ์ Tuoi Tre จะพิจารณาและมอบรางวัลให้กับผลงานเบื้องต้น และเลือกผู้ชนะ

พิธีมอบรางวัลและเปิดตัวนิตยสาร Tuoi Tre Xuan คาดว่าจะจัดขึ้นที่ถนนหนังสือ Nguyen Van Binh นครโฮจิมินห์ ในช่วงปลายเดือนมกราคม พ.ศ. 2569

รางวัล:

รางวัลที่ 1 เงินรางวัล 10 ล้านดอง + ใบรับรอง หนังสือพิมพ์ Tuoi Tre Xuan

รางวัลที่ 1: 7 ล้าน VND + ใบรับรอง, หนังสือพิมพ์ Tuoi Tre Xuan ;

รางวัลที่ 1 เงินรางวัล 5 ล้านดอง + ใบรับรอง หนังสือพิมพ์ Tuoi Tre Xuan

รางวัลปลอบใจ 5 รางวัล รางวัลละ 2 ล้านดอง + ใบรับรอง หนังสือพิมพ์ Tuoi Tre Xuan

รางวัลผู้อ่านเลือก 10 รางวัล รางวัลละ 1 ล้านดอง + ใบรับรอง หนังสือพิมพ์ Tuoi Tre Xuan

คะแนนโหวตจะคำนวณจากการโต้ตอบโพสต์ โดย 1 ดาว = 15 คะแนน, 1 หัวใจ = 3 คะแนน, 1 ไลค์ = 2 คะแนน

กลับสู่หัวข้อ

ไคดง

ที่มา: https://tuoitre.vn/mai-nha-cua-ngoai-trong-mua-gio-nang-20251205111541624.htm