ลืมคำรัก - บทกวีโดย เหงียน หง็อก ฮันห์

มีบางครั้งที่ไม่มีใครจำได้อีกต่อไป
ราตรียังคงผ่านไป และกลางวันก็ค่อยๆ เลือนหายไป
ใครจำขอบฟ้าหรือมุมทะเลได้บ้าง?
ต้นน้ำหรือทะเลเปิด

ฉันรู้เพียงว่าฉันหลงทางและโดดเดี่ยว
เหมือนฟ้าแลบในท้องฟ้าที่มีพายุ
วิธีที่จะลืมช่วงเวลาอันวุ่นวาย
ชะตากรรมของมนุษย์มีกี่ความโชคร้าย

ช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนฤดูทำให้ฉันรู้สึกห่างเหิน
ลืมวันอันแสนวุ่นวายทั้งหมดไปได้เลย
ลืมคำกระซิบรักในเสียงคลื่น
นั่งคิดอยู่ก็รู้สึกสงสารตัวเองมากขึ้น...

ตลอดชีวิตที่สะดุดกับความไร้สาระ
สิ่งที่ต้องจำไว้คือโชคชะตาที่มองไม่เห็น
ดีกว่าที่จะปัดเศษทะเลแห่งโชคชะตา
ดีกว่านั่งลอกเรื่องราวอันเลือนลางออกไป

ราตรียังคงผ่านไป และกลางวันก็ค่อยๆ เลือนหายไป
คิดถึงเธออย่างเลือนลาง เหมือนภาพลวงตา

ที่มา: https://thanhnien.vn/quen-ca-loi-yeu-tho-cua-nguyen-ngoc-hanh-18525010314033455.htm