ສິບສອງສະຕະວັດຂອງວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນ [ພາກສຸດທ້າຍ]

ໃນບັນດາຜູ້ຕາງຫນ້າທີ່ມີພອນສະຫວັນຂອງໄລຍະເວລານີ້ແມ່ນ Nakagami Kenji ແລະ Matsumoto Seicho - ຫນຶ່ງນັກຂຽນໄດ້ເກີດມາຫຼັງຈາກສົງຄາມ, ແລະອີກຄົນຫນຶ່ງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການຂຽນຫຼັງຈາກສົງຄາມ.

ວັນນະຄະດີຕັ້ງແຕ່ປີ 1945

ຈົນກ່ວາຊຸມປີ 1970, ໃນພາກສະຫນາມຂອງ "ວັນນະຄະດີບໍລິສຸດ", ນັກຂຽນຊາຍແລະຍິງມີຄວາມກັງວົນທາງສາສະຫນາ, ການເມືອງ , ສັງຄົມ, ຫຼືຊອກຫາອາລະຍະທໍາຂອງເອີຣົບ - ອາເມລິກາ, ເພື່ອຕອບຄໍາຖາມ: "ວິທີການດໍາລົງຊີວິດ?"; ນີ້ແມ່ນຢູ່ໃນປະເພນີຂອງການຊອກຫາວິທີການ "ປະຕິບັດ" ຂອງລັດທິຂົງຈື້.

ປະເຊີນກັບຄວາມວຸ້ນວາຍຂອງຊີວິດຍຸກສະ ໄໝ ໃໝ່, ນັກຂຽນລຸ້ນ ໜຸ່ມ (ປະມານ 30-40 ປີ) ບໍ່ມີການຄົ້ນຫາ "ຮ້າຍແຮງ" ເປັນເວລາຫຼາຍປີແລະບໍ່ມີຄວາມກ້າຫານໃນທຸກດ້ານ. ໃນບັນດາຜູ້ຕາງຫນ້າທີ່ມີພອນສະຫວັນຂອງໄລຍະເວລານີ້ແມ່ນ Nakagami Kenji ແລະ Matsumoto Seicho - ຫນຶ່ງນັກຂຽນໄດ້ເກີດມາຫຼັງຈາກສົງຄາມ, ແລະອີກຄົນຫນຶ່ງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການຂຽນຫຼັງຈາກສົງຄາມ.

Nakagami Kenji (1946 - 1992) ແມ່ນມີຊື່ສຽງເປັນນັກຂຽນຍີ່ປຸ່ນຄົນທຳອິດ ແລະຄົນດຽວໃນຍຸກຫຼັງສົງຄາມຈົນເຖິງປະຈຸບັນເພື່ອລະບຸຕົວຕົນຢ່າງເປີດເຜີຍວ່າຕົນເອງເປັນ Burakumin (ກຸ່ມຄົນທີ່ຖືກຂັບໄລ່ອອກຈາກສັງຄົມຍີ່ປຸ່ນຕະຫຼອດປະຫວັດສາດຂອງຍີ່ປຸ່ນ).

ລາວບໍ່ໄດ້ຮຽນຈົບມະຫາວິທະຍາໄລ ແລະຂຽນນະວະນິຍາຍທີ່ແຕກຕ່າງຈາກຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ ແລະລຸ້ນຂອງລາວຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ຜົນງານຂອງລາວໄດ້ພັນລະນາເຖິງປະສົບການຊີວິດອັນໜັກໜ່ວງຂອງຜູ້ຊາຍ ແລະຜູ້ຍິງທີ່ຕໍ່ສູ້ເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດໃນຊຸມຊົນ Burakumin ໃນຕາເວັນຕົກຂອງຍີ່ປຸ່ນ. ໃນນະວະນິຍາຍຂອງລາວ, Nakagami ມັກຈະກັບຄືນໄປຫາຊຸມຊົນ Burakumin ບ່ອນທີ່ລາວເຕີບໂຕຂຶ້ນ.

ນະວະນິຍາຍທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງລາວລວມມີ: Cape (Misaki, 1976), ເຊິ່ງໄດ້ຮັບລາງວັນ Akutagawa ໃນປີ 1976, Sea of Wintered Trees (Karekinada, 1977), ເຊິ່ງໄດ້ຮັບທັງລາງວັນວັນນະຄະດີ Mainichi ແລະ Geijutsu ໃນ ປີ 1977 , The Supreme Moment at the End of the Earth, Tojo-Thear (Tjoi ) (Sennen no Yuraku, 1982), Wings of the Sun (Nichirin no Tsubasa, 1984), ແລະ Contempt (Keibetsu, 1992). Nakagami ຍັງຂຽນເປັນພາສາອັງກິດແລະຝຣັ່ງ. ໃນລະດັບສູງຂອງຊື່ສຽງຂອງລາວ, ລາວເສຍຊີວິດຍ້ອນໂຣກມະເຮັງໃນອາຍຸ 46 ປີ.

* * *

ນັກຂຽນ Matsumoto Seicho.

Matsumoto Seicho (1909-1992) ເປັນນັກຂຽນທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຈາກນິຍາຍນັກສືບ ແລະນິຍາຍປະຫວັດສາດບູຮານ.

ຜົນງານຂອງລາວມັກຈະສະທ້ອນເຖິງສະພາບສັງຄົມທີ່ກວ້າງຂຶ້ນ ແລະ ນິຍາມຫຼັງສົງຄາມ, ເຊິ່ງພັນລະນາເຖິງອົງປະກອບຂອງຈິດຕະວິທະຍາຂອງມະນຸດ ແລະຊີວິດປະຈໍາວັນໃນແບບທີ່ງ່າຍດາຍ.

ລາວບໍ່ໄດ້ພິມເຜີຍແຜ່ວຽກງານທໍາອິດຂອງລາວຈົນກ່ວາລາວມີອາຍຸ 40 ປີ, ແຕ່ໃນໄລຍະ 40 ປີຕໍ່ມາລາວໄດ້ຕີພິມຫຼາຍກວ່າ 450 ວຽກງານ, ລວມທັງນະວະນິຍາຍປະຫວັດສາດແລະເລື່ອງນັກສືບ.

ນະວະນິຍາຍນັກສືບທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງລາວລວມມີ Inspector Imanishi Investigates (Suna no Utsuwa, 1961), ແລະ Flag of Fog (Kiri no Hata, 1961), ເຊິ່ງໄດ້ຖືກແປເປັນຫຼາຍພາສາ, ລວມທັງພາສາອັງກິດ. Matsumoto ເຂົ້າໄປໃນຄວາມຮູ້ສຶກຕໍ່ຕ້ານອາເມລິກາກັບວຽກງານ "ບໍ່ແມ່ນນິທານ" ທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງລາວ Black Fog ໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນ (Nihon no Kuroi Kiri, 1960), ເຊິ່ງນັກສືບທີ່ມີຄວາມກ້າຫານ ໄດ້ເປີດເຜີຍ ການສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດອັນໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບເຈົ້າຫນ້າທີ່ລັບຂອງອາເມລິກາ, ເຫດການທີ່ມີຊື່ສຽງ, ແລະອາດຊະຍາກໍາທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂໃນໄລຍະຫລັງສົງຄາມ. Matsumoto Seicho ມີຄວາມສົນໃຈໃນໂບຮານຄະດີແລະປະຫວັດສາດບູຮານ.

ນິຍາຍ ແລະເລື່ອງສັ້ນອື່ນໆຂອງລາວ: Novels: The Wall of Eyes (Me no Kabe, 1958); ທະເລດໍາຂອງຕົ້ນໄມ້ (Kuroi Jukai, 1960); ພຶດຕິກຳ ແລະ ຮີດຄອງປະເພນີຂອງຍຸກສະໄໝ (Jikan no Shūzoku, 1962); The Glass Castle (Garasu no Shiro, 1976); The Whirlpool (Uzu, 1977); ເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມປາຖະຫນາ (Iroodorigawa, 1983); ທ້ອງຟ້າດໍາ (Kuroi Sora, 1988); The Madness of the Gods (Kamigami no Ranshin, 1997). ເລື່ອງສັ້ນ: Saigō's Coin (Saigō Satsu, 1951); ປະຫວັດສາດບູຮານຂອງ Seichō ຂອງຍີ່ປຸ່ນ (Seichō Tsūshi, 1976 - 1983).

* * *

ປຶ້ມສາມຫົວທີ່ຂາຍດີທີ່ສຸດໃນຍີ່ປຸ່ນໃນຊຸມປີ 80 ແລະຕົ້ນ 90 ຂອງສະຕະວັດທີ່ຜ່ານມາແມ່ນ: ຂົງຈື້ (ໂດຍ Inoue Yasushi), Totto Chan (ໂດຍ Kuroyanagi Testsuko - ເລື່ອງ ການສຶກສາ ຂອງເດັກນ້ອຍ, ແປເປັນພາສາຫວຽດນາມ ແລະຫຼາຍກວ່າສອງພາສາ). ໃນແງ່ຂອງວິທະຍາສາດ, ຫນັງສືກ່ຽວກັບການປະສານງານສີ (ໂດຍ Sibukawa ແລະ Y. Takashasi). ວຽກງານດັ່ງກ່າວບໍ່ຈໍາເປັນຫນັງສືທີ່ມີຄຸນຄ່າ, ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສາມຫນັງສືທີ່ຂາຍດີທີ່ສຸດໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນຄວາມສົນໃຈສຸຂະພາບຂອງສັງຄົມທີ່ຫມັ້ນຄົງໃນສະພາບການຂອງການພັດທະນາທົ່ວໄປ.

ກ້າວເຂົ້າສູ່ສະຕະວັດທີ 21, ໂດຍບໍ່ຄໍານຶງເຖິງອຸດົມການ, ບໍ່ວ່າຄົນຫນຶ່ງຮັກຫຼືກຽດຊັງຍີ່ປຸ່ນ, ບໍ່ມີປະເທດຫຼືປະຊາຊົນສາມາດ indifferent ກັບຄວາມກ້າວຫນ້າຂອງຍີ່ປຸ່ນ.

ພູມສາດ ແລະ ປະຫວັດສາດໄດ້ສ້າງບັນຫາທີ່ຄ້າຍຄືກັນສຳລັບຫວຽດນາມ ແລະ ຍີ່ປຸ່ນ, ເຊິ່ງອາດຈະແຕກຕ່າງກັນໃນສະພາບການ ແລະ ເວລາ. ທັງສອງປະເທດຕັ້ງຢູ່ພາກພື້ນອາຊີປາຊີຟິກ, ພາກກາງຂອງສັດຕະວັດທີ 21; ທັງສອງໄດ້ຮັບອິດທິພົນຢ່າງເລິກເຊິ່ງຈາກວັດທະນະທຳຈີນ (ໂດຍສະເພາະລັດທິຂົງຈື້ແລະພຸດທະສາສະໜາ) ແຕ່ທັງສອງໄດ້ຮັກສາເອກະລັກແລະສ້າງວັດທະນະທຳຂອງຊາດທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະ; ໃນສະຕະວັດທີ 16-19, ທັງສອງໄດ້ເຂົ້າມາພົວພັນກັບຕາເວັນຕົກແລະຄຣິສຕຽນ; ທັງສອງຕ້ອງປັບປຸງໃຫ້ທັນສະໄຫມໂດຍຜ່ານການອຸດສາຫະກໍາ.

ພິເສດແມ່ນໃນຂົງເຂດວັດທະນະທຳ, 2 ປະເທດຕ້ອງແກ້ໄຂບັນດາບັນຫາທີ່ຄ້າຍຄືກັນຄື: ການພົວພັນລະຫວ່າງຄວາມທັນສະໄໝ ແລະ ຮີດຄອງປະເພນີ, ລະຫວ່າງຕາເວັນອອກ ແລະ ຕາເວັນຕົກ, ລະຫວ່າງຫົວຄິດປະດິດສ້າງ, ລະຫວ່າງຊາດ ແລະ ສາກົນ, ລະຫວ່າງວັດທະນະທຳວັດຖຸ ແລະ ຈິດວິນຍານ... ແຕ່ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າການຄົ້ນຄ້ວາຢ່າງຈິງຈັງແລະມີຈຸດປະສົງກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳຍີ່ປຸ່ນບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍເຮົາໃນຂະບວນການສ້າງສາວັດທະນະທຳຂອງຊາດແລະສັງຄົມນິຍົມ.

ທີ່ມາ