Moeilijke woordspeling: waarom heet het een 'klok'?

In het Nom-schrift verscheen de klok één keer in de zin: " Op een lange winternacht luidde de klok " (𣈘冬長銅壼咱説) - Ca trù the cách , gedrukt van het houtsnedewerk van Lieu Van Duong tang ban, Thanh Thai Canh Ty-jaar (1900).

Klok komt uit het Chinees en bestaat uit 2 woorden:

Dong (铜) is een karakter dat voor het eerst verscheen in een tekst uit de periode van de Strijdende Staten. De oorspronkelijke betekenis verwijst naar een metaalsoort. In de oudheid werd het "rood goud" (赤金) genoemd, zoals in Mozi. Diverse geschriften .

Hu (壶) is een karakter dat voor het eerst werd gezien in orakelbeenschrift tijdens de Shang-dynastie. De oorspronkelijke betekenis is een container voor vloeistof ( Zuo Zhuan, jaar 13 van hertog Zhao ). In de oudheid gebruikten mensen meren voornamelijk om water en wijn in te bewaren, en later werd het uitgebreid tot een hulpmiddel om de tijd te meten door water te laten druppelen. Bij het ontvangen van gasten gebruikten de Ouden dit hulpmiddel ook om gasten te vermaken.

Het samengestelde woord klok (铜壶) heeft twee hoofdbetekenissen:

a. Koperen ketels , die gebruikt worden om wijn en water in te bewaren, bestaan in drie soorten: rode koperen ketels (het beste type), messing ketels en witte koperen ketels, die meestal handgemaakt of gegoten zijn.

b. Tijdmeter , een type antieke klok in de vorm van een bronzen ketel, met een karakteristiek ontwerp: smalle hals, uitlopende opening, bolle buik, ronde poten en decoratieve patronen aan de buitenkant. Dit type erft de traditionele stijl van de periode van de Strijdende Staten in de Lente en Herfst. Ronde ketels heten Chung (钟), vierkante ketels heten Phuong (方).

In de antieke literatuur zijn er veel artikelen waarin klokken worden genoemd, zoals "Goede wijn hangt af van de beker, koperen ketel roest druppel voor druppel ", geciteerd uit het gedicht "Nhac Phu" van Co Huong uit de Tang-dynastie; of de zin "Tinh thich dac dong ho tich lau, da nguyet vi tan" (Luisterend naar het druipen van de koperen ketel, de maan schijnt schemerig in de nacht) in "Bai Tuyet Di Am" uit de Qing-dynastie.

Klok (铜壶) vindt zijn oorsprong in het idioom "dong zhi luo" (铜壶滴漏) in het gedicht "Ke ming da qu" (Het grote lied van de haan) uit de Tang-dynastie van Wen Tingjun. Deze uitdrukking verwijst naar een soort "bronzen ketel met druppelend water om de tijd aan te geven", synoniem met het idioom "dong zhi luo" (铜壶刻漏).

Oorspronkelijk werd het woord "klok " gebruikt om een type "waterklok" aan te duiden, dat stromend water gebruikte om de tijd te berekenen, volgens een berekening genaamd "luohu" (漏壶) of "keiluohu" (刻漏壶). Deze methode van tijdsberekening werd voor het eerst vermeld in Zhouli (周礼). Aanvankelijk waren er slechts twee theepotten (of vazen, kommen) en later werd dit uitgebreid tot vier of vijf theepotten, waarbij water van de bovenste theepot naar de onderste druppelde; het waterniveau zorgde ervoor dat de pijl omhoog ging om de schaal (d.w.z. de tijd) aan te geven. In de "Guanshu Keluo Tu" (1135) van Wang Puchu uit de Song-dynastie en de "Luc Kinh Tu" (1155) van Yang Jun uit de Song-dynastie, werden waterklokken afgebeeld in de vorm van lotusvazen.

Kortom, klok is een woord van Chinese oorsprong, dat rond de Tang-dynastie in ons land werd geïntroduceerd. De Ouden noemden "waterklok" " thuy chung" (水钟). Tegenwoordig gebruiken Vietnamezen het woord "klok" om een tijdmeetinstrument aan te duiden, terwijl de Chinezen het "tijdbel" (时钟, shízhōng) noemen en de Japanners het "tijdklok" (時計, tokei). Voor de Japanners wordt klok (銅壺, dōko) vaak opgevat als een bronzen voorwerp, vergelijkbaar met een kamado (かまど), dat voornamelijk wordt gebruikt om sake te verwarmen.

Bron: https://thanhnien.vn/lat-leo-chu-nghia-vi-sao-goi-la-dong-ho-185250905222127085.htm