Dach babci w wietrznym i słonecznym sezonie

Dom mojej babci mieści się w samym sercu czerwonej, ziemnej alejki, gdzie każdego popołudnia wiatr wciąż wieje przez krzaki bananowców, szeleszcząc, jakby opowiadał historie, które znałam na pamięć.

Zdjęcie ilustracyjne

Tego dnia moje dziecięce kroki przebiegły przez podwórko, stąpając po zielonym mchu, przed którym babcia zawsze mnie ostrzegała: „Jest bardzo ślisko, uważaj, żebyś się nie przewrócił”. Uparte dziecko, takie jak ja, nigdy nie słuchało, bo wiedziałam, że jeśli się potknę, babcia wybiegnie, jedną ręką mnie podtrzyma, drugą otrzepie z kurzu, a jej usta czule wymamrotały: „Jesteś taki niegrzeczny”.

W mojej pamięci dom mojej babci zawsze był najjaśniej w południe. Słońce przeświecało przez porowaty dach z dachówki, padając małymi smugami na podłogę. Siedziałem tam, układając bambusowe patyki w długi rząd, udając pociąg, podczas gdy babcia żuła betel i patrzyła na mnie z tym delikatnym, bezzębnym uśmiechem, którego nigdy nie zapomnę, bez względu na to, ile pięknych uśmiechów widziałem później.

Nocą babcia opowiadała mi historie. Oparłem głowę o jej nogę, słuchając jej jąkającego się głosu, przypominającego stare historie: historię o bocianie brodzącym wzdłuż brzegu rzeki, historię o żołnierzu, który jeszcze nie ustalił daty powrotu, historie o biednych świętach Tet, które wciąż były pełne śmiechu. Zasypiałem przy głosie tak miękkim jak bawełniany koc, którym babcia okrywała mnie w chłodne noce.

Aż pewnego dnia, gdy już dorosłem, dach zaczął się starzeć, podobnie jak moja babcia.

Poważna choroba wpędzała moją babcię w napady zapomnienia. Siedziała na ganku, szukając wzrokiem czegoś zagubionego w tej mglistej przestrzeni. Bywały dni, kiedy wracałem do domu, patrzyła na mnie długo, a potem pytała: „Czyim jesteś dzieckiem?”

Uśmiechnęłam się, ale serce mi pękło: „To moje najmłodsze dziecko, mój wnuk”.

Babcia lekko skinęła głową, nie wiedząc, czy mi uwierzyła, czy po prostu przestała pytać, bo była zmęczona. W tym momencie dom, w którym kiedyś biegałam i skakałam, nagle wydał mi się za duży, za pusty, jakby brakowało mu kawałka duszy.

W zeszłym roku moja babcia była jeszcze w miarę przytomna, przyszedł Tet, zadrżała i wyjęła z kieszeni czerwoną kopertę. W środku nie było dużo pieniędzy, była pognieciona, bo została złożona za wcześnie: „Babcia mi ją dała. Dopóki pamiętam, dam ci ją…”

To był ostatni Tet, podczas którego babcia mogła nazywać mnie przezwiskiem „Mały Ut”.

Miesiąc po Sylwestrze odeszła moja babcia, lekka jak ostatni liść tego sezonu spadający z gałęzi. Ludzie mówili, że wyjechała do dalekiej krainy, gdzie bociany, o których mi opowiadała, były jak drzwi prowadzące do łagodnego nieba.

W dniu, w którym zmarła moja babcia, wiatr wiał przez stary dach kryty dachówką, wydając dźwięki, które słyszałam przez całe dzieciństwo. Spojrzałam wstecz na dom, na kącik kuchenny, gdzie babcia siedziała i przygotowywała liście betelu, na bambusowe krzesło, na którym babcia opierała się każdego chłodnego popołudnia. Wszystko pozostało na swoim miejscu, tylko babci brakowało, żeby było cieplej.

Od tamtej pory, za każdym razem, gdy wracam, wciąż otwieram wyblakłe drewniane drzwi, wchodzę do domu, w którym nie słychać już głosów starych ludzi, lecz unosi się zapach wspomnień. Siadam w tym samym miejscu, w którym kiedyś leżałam i słuchałam opowieści, kładę dłoń na zimnej, kafelkowej podłodze i nagle słyszę głos babci: „Biegnij ostrożnie, dziecko, jest bardzo ślisko”.

Dach babci już nie świeci w nocy, ale dla mnie wciąż jest jasny. Jasny, bo babcia pielęgnowała moje dzieciństwo z miłością tak delikatną jak południowe słońce wpadające przez dachówkę. Jasny, bo wciąż wyraźnie pamiętam ostatnią kopertę z pieniędzmi na szczęście. Babcia nie zostawiła mi pieniędzy, ale delikatne przypomnienie: „Kiedy dorośniesz, pamiętaj, żeby wracać do domu, gdziekolwiek pójdziesz, dobrze?”

Wciąż wracam tam co roku w zimnym wietrze wczesnej wiosny. Aby zapalić kadzidło, posłuchać wiatru szumiącego w bananowcach i wiedzieć, że są domy, które, mimo że ludzie już ich opuścili, wciąż stanowią najcieplejsze schronienie w czyimś życiu.

Zapraszamy czytelników do udziału w konkursie literackim „Wiosenne ciepło”

W ramach duchowego pokarmu na każde święto Tet gazeta Tuoi Tre i jej partner, INSEE Cement Company, zapraszają czytelników do wzięcia udziału w konkursie literackim „Spring Warm Home” , w którym mogą podzielić się swoimi domami i przedstawić je – swoje ciepłe domy, ich cechy i wspomnienia, których nigdy nie zapomną.

Dom, w którym urodzili się i wychowali Twoi dziadkowie, rodzice i Ty; dom, który sam zbudowałeś; dom, w którym świętowałeś swoje pierwsze święto Tet z rodziną... wszystko to możesz zgłosić do konkursu, aby zaprezentować je czytelnikom w całym kraju.

Artykuł „Spring Warm Home” nie mógł brać udziału w żadnym konkursie literackim ani być publikowany w mediach ani sieciach społecznościowych. Autor ponosi odpowiedzialność za prawa autorskie, organizator ma prawo do edycji, a artykuł otrzyma tantiemy po zakwalifikowaniu do publikacji w wydawnictwie Tuoi Tre .

Konkurs odbędzie się od 1 grudnia 2025 r. do 15 stycznia 2026 r. i mogą w nim wziąć udział wszyscy obywatele Wietnamu, bez względu na wiek i zawód.

Artykuły o wiosennym cieple w języku wietnamskim powinny mieć maksymalnie 1000 słów i powinny być uzupełnione zdjęciami i filmami ilustracyjnymi (zdjęcia i filmy ilustracyjne pochodzące z mediów społecznościowych bez praw autorskich nie są akceptowane). Aby uniknąć utraty, artykuły należy przesyłać wyłącznie pocztą elektroniczną, a nie tradycyjną .

Zgłoszenia konkursowe należy przesyłać na adres e-mail maiamngayxuan@tuoitre.com.vn.

Autorzy muszą podać swój adres, numer telefonu, adres e-mail, numer konta i numer identyfikacyjny, aby komitet organizacyjny mógł się z nimi skontaktować i przesłać im tantiemy lub nagrody.

Pracownicy gazety Tuoi Tre i ich rodziny mogą wziąć udział w konkursie literackim „Wiosenne Ciepło” , ale nie będą brani pod uwagę przy przyznawaniu nagród. Decyzja komitetu organizacyjnego jest ostateczna.

Ceremonia wręczenia nagród Spring Warmth Awards i premiera magazynu Tuoi Tre Xuan

Jury, w którego skład wejdą znani dziennikarze, osobistości kultury i przedstawiciele gazety Tuoi Tre , oceni zgłoszenia wstępne, nagrodzi je i wybierze zwycięzców.

Uroczystość wręczenia nagród i premiera magazynu Tuoi Tre Xuan mają się odbyć pod koniec stycznia 2026 roku w księgarni Nguyen Van Binh w Ho Chi Minh City.

Nagroda:

1. pierwsza nagroda: 10 milionów VND + certyfikat, gazeta Tuoi Tre Xuan ;

1 druga nagroda: 7 milionów VND + certyfikat, gazeta Tuoi Tre Xuan ;

1. Trzecia nagroda: 5 milionów VND + certyfikat, gazeta Tuoi Tre Xuan ;

5 nagród pocieszenia: 2 miliony VND każda + dyplom, gazeta Tuoi Tre Xuan .

10 nagród czytelników: 1 milion VND każda nagroda + certyfikat, gazeta Tuoi Tre Xuan .

Punkty za głosowanie są przyznawane na podstawie interakcji pod postami, gdzie 1 gwiazdka = 15 punktów, 1 serce = 3 punkty, 1 polubienie = 2 punkty.

Powrót do tematu

KHAI DONG

Source: https://tuoitre.vn/mai-nha-cua-ngoai-trong-mua-gio-nang-20251205111541624.htm