Spotkaliśmy się z artystą ludowym Tong Toan Thangiem w jego biurze, które ma zaledwie około 20 metrów kwadratowych i znajduje się w kompleksie Central Circus. Pomimo nowej roli, artysta był nadal pogodny i z entuzjazmem opowiadał o swojej karierze cyrkowej. Wspomniał, że we wrześniu obchodzić będzie 45. rocznicę swojej pracy w cyrku.
Przez kilkadziesiąt lat swojej kariery, Artysta Ludowy Tong Toan Thang dał tysiące występów na całym świecie . Nawet teraz żywo pamięta chwałę, ale także smutki i porażki w swoim zawodzie.
Artysta ludowy Tong Toan Thang występuje od wielu lat na całym świecie.
Zawsze marzyłam o tym, żeby być na scenie.
- Czy „wietnamski Thach Sanh”, zajęty pełnieniem obowiązków dyrektora Centralnego Cyrku, nadal wykonuje w dzisiejszych czasach numery cyrkowe z wężami?
Nawet w nowej roli, z pasji wciąż tęsknię za występami na scenie. Dla mnie publiczność jest najważniejsza w moim zaangażowaniu; moim ostatecznym celem pozostaje zdobycie jej uznania. Ale prawda jest taka, że nie mam zbyt wiele czasu. Obecnie pracuję od rana do 19:00 lub 20:00. W niektóre dni, po powrocie do domu, wracam do studia, aby skupić się na myśleniu i tworzeniu.
Dzielę się tym, aby wszyscy mogli zobaczyć, że artyści z dużym doświadczeniem, którzy podejmują się roli menedżerów, niekoniecznie chcą już występować, ale raczej borykają się z ograniczeniami czasowymi. To poświęcenie, które ponoszą, aby sprostać nowym obowiązkom. Na szczęście, po czterech miesiącach w tej nowej roli, federacja odnotowała pozytywne zmiany.
- Czy żałujesz lub tęsknisz za uczuciem, gdy w przeszłości stałeś na scenie i słuchałeś owacji tłumu?
Przejście od występów przed publicznością do reżyserii i tworzenia sztuk teatralnych nie pozostawiło mnie zdezorientowanym. Teraz jestem reżyserem, magistrem sztuk teatralnych, nie występującym bezpośrednio przed publicznością, ale pośrednio wnoszącym produkty artystyczne, moje prace twórcze i towarzyszącym wielu kolegom w konkursach międzynarodowych.
Niczego nie żałuję, ale wciąż tęsknię za występami, jeśli tylko znajdę na to czas. Wiek nie wpłynął na moją energię i ducha. Nawet w mojej nowej roli, grając w wielu nagradzanych sztukach, publiczność wciąż postrzega mnie jako artystkę-węża. Ten obraz jest dla mnie źródłem wielkiej radości, która zostanie ze mną na całe życie.
Potrzebuję więcej czasu, aby zmienić i rozwinąć branżę. Moją odpowiedzialnością jest nie tylko poprawa życia artystów, ale także bycie liderem prowadzącym ich do sukcesu, zarówno materialnego, jak i reputacyjnego.
Nazwano go „wietnamskim Thach Sanh”.
- Zawód cyrkowca jest żmudny, niebezpieczny i wiąże się z wieloma niedogodnościami. Jakie konkretnie są te niedogodności?
Artyści cyrkowi muszą dawać z siebie 100%, znosząc ból po upadkach i rygorystyczne treningi. Na starość artyści cyrkowi prawie zawsze cierpią na choroby zawodowe. Mam chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych i dłoni; zdarzały się chwile, kiedy ból był tak silny, że musiałem czołgać się do łazienki. Publiczność o tym nie wie, ale sława zawsze ma swoją cenę.
Kiedy byłem młody, podróżowałem daleko od domu, przez co miałem niewiele czasu dla rodziców. Kiedy mój ojciec zmarł, nie mogłem nawet wrócić do domu. Moje dziecko miało sześć miesięcy, kiedy musiałem wyjechać za granicę na rok, martwiąc się, że nie pozna swojego ojca.
Artyści cyrkowi również borykają się z niedogodnościami, ponieważ pracują w branży rozrywkowej. Podczas gdy inni mogą wychodzić i bawić się w dni wolne, my musimy pracować. W zamian możemy podróżować po świecie. To doświadczenie, którego nie da się kupić za pieniądze.
- Czy robienie kariery w cyrku wiąże się z koniecznością stoczenia wielu wewnętrznych zmagań?
Nasz zawód wymaga pięciu lat mozolnego szkolenia, a osiągnięcie jeszcze większej biegłości zajmuje dwa lata po ukończeniu studiów. Wielu artystów, po kilku latach występów, niestety doznaje kontuzji, nie potrafi pokonać własnych ograniczeń i ulega presji rodziny, co prowadzi do rezygnacji. Kariera w sztuce cyrkowej wymaga naprawdę ogromnej wewnętrznej walki. W cyrku pieniądze wysychają wraz z potem; musimy też dużo jeść, żeby mieć siłę do występów. Bardzo kocham swój zawód.
Wielu artystów wraca do domu z bólem po występach, ale nadal musi wypełniać swoje obowiązki rodzinne. W trudnych czasach pandemii pensje artystów były niewystarczające, by przeżyć, co zmusiło ich do sprzedaży online. Gdybyśmy nie mieli pasji do naszego zawodu, nie moglibyśmy długo przetrwać.
Artysta ludowy Tong Toan Thang niesie krokodyla na ramieniu.
Jego ciało było poplamione krwią, a on sam omal nie umarł, gdyż udusił go pyton.
- Jakich poświęceń i zmagań musiałeś dokonać?
Zacząłem występować w cyrku i zdobyłem sławę w 1983 roku. Teraz mogę napisać autobiografię o swoim życiu pełnym wzlotów i upadków oraz emocji, których doświadczyłem w moim zawodzie.
Kiedy miałem 15 lat, upadłem podczas treningu i straciłem przytomność, nie pamiętając niczego przez pół dnia. Moja rodzina się martwiła i zmusiła mnie do odejścia z zawodu. W ciągu 45 lat pracy w zawodzie, wyraźnie pamiętam cztery doświadczenia bliskie śmierci podczas występów z pytonami.
W 1996 roku w Tajlandii, podczas występu, zostałem ugryziony i uduszony przez pytona, ale broniłem się, aż moje ubranie poplamiło się krwią. Pamiętam tylko, że byłem bliski śmierci. Myślałem, że wytrzymam tylko 10 sekund, ale kiedy policzyłem do 7, pyton mnie puścił. Upadłem po opadnięciu kurtyny i obudziłem się w szpitalu.
Po podaniu kroplówki odzyskałem przytomność, poprosiłem lekarza o opatrunek i kontynuowałem występ na scenie. Musiałem podpisać dokument, w którym wziąłem na siebie pełną odpowiedzialność. Kiedy publiczność zobaczyła mnie na scenie, wiwatowała, była podekscytowana i nazywała mnie bohaterem. To wspomnienie, z którego jestem bardzo dumny.
Pokonanie własnych lęków to jedno, ale co z barierami rodzinnymi?
Mam raczej stanowczą i nieustępliwą osobowość, ale dla mojej rodziny takie zagrożenie jest bardzo trudne do zaakceptowania. Zanim się ożeniłem, moja matka często płakała podczas posiłków, domagając się, żebym się poddał, bo to zbyt niebezpieczne. W takich chwilach po prostu ją uspokajałem i obiecywałem, że będę ostrożny i nie będę lekkomyślny. Ale prawdę mówiąc, za każdym razem, gdy szedłem na występ, matka nie mogła zasnąć, dopóki nie wróciłem do domu.
Po ślubie mama kazała mi obiecać, że już nie będę występować, ale ja to tylko żartobliwie zignorowałam. Później zaufała mi i była ze mnie bardzo dumna. Ale szczerze mówiąc, patrząc wstecz na moją drogę, zdaję sobie sprawę, że pokonanie tych lęków wymagało ogromnej odwagi.
Dłonie artysty ludowego Tong Toan Thanga pokryte są bliznami po ukąszeniach węży.
- Ostatnio głośno zrobiło się o historii zagranicznego artysty cyrkowego, który zmarł podczas występu. Jakie lekcje lub znaczenie niesie ta historia dla ciebie?
Rzeczywiście, w zawodzie cyrkowym zawsze czyha niebezpieczeństwo. Jednak artyści tacy jak my wiedzą o tym i akceptują to, dlatego zawsze przygotowujemy się najlepiej, jak potrafimy. Po niedawnym wypadku z udziałem zagranicznego artysty wydałem oświadczenie i przeanalizowałem sytuację, aby moi koledzy mogli ją zrozumieć. Ponadto, przypominaliśmy sobie nawzajem o zachowaniu ostrożności podczas przygotowań.
W ramach federacji zdarzały się przypadki, gdy artyści upadli z wysokości 2-3 metrów, przerywając rdzeń kręgowy i powodując trwały paraliż. Inni mieli szczęście i po trzech dniach odpoczynku wrócili do treningów, uświadamiając sobie swoje błędy i wyciągając z nich wnioski. Przed każdym występem dokładnie sprawdzamy stan zdrowia i psychikę artystów, upewniając się, że są w 100% gotowi do wyjścia na scenę.
Niesamowity moment, który wzbudził podziw publiczności, z udziałem artysty Tong Toan Thanga i jego „partnerki”.
- Wciąż wiele osób odchodzi z pracy z powodu strachu przed sytuacjami zagrażającymi życiu. Jak zaszczepić w swoich kolegach miłość do zawodu?
Zanim zacząłem występować z wężami, występowałem również w cyrkach na dużych wysokościach. Dzięki temu, co osiągnąłem, zdobyłem zaufanie kolegów. W zawodzie cyrkowca słowa i czyny muszą iść w parze; jeśli coś mówisz, musisz to zrobić, a artyści będą tym przekonani.
Sami reżyserzy i scenografowie muszą być wykwalifikowani. Staranność i skrupulatność w przygotowaniu wszystkiego zbuduje zaufanie artystów. Przynajmniej ja sam muszę być wykwalifikowany, aby zdobyć zaufanie artystów.
Mój zawód przyniósł mi większy sukces, niż się spodziewałem, dlatego zawsze chętnie przekazuję swoje umiejętności następnemu pokoleniu. Uczę wszystkiego, co wiem, bez ukrywania czegokolwiek, i chcę pracować z nimi, aby dotrzeć do rynków międzynarodowych. Zebrałem owoce, więc muszę pokornie siać ziarno dobra dla przyszłych pokoleń. Być może wiele osób to we mnie dostrzega, dlatego zawsze mi ufają i są zdeterminowane, aby pomóc mi odnieść sukces.
(Źródło: Vietnamnet)
Korzystny
Emocja
Twórczy
Unikalny
Gniew
Źródło
Komentarz (0)