กระแสรักและมนต์สะกดแห่งรัก - ประกวดเรื่องสั้น โดย หง็อก แด็ก

…จงมาที่นี่เถิด น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ในป่าใหญ่ หล่อเลี้ยงหมู่บ้าน ขุนเขาเขียวขจี ในค่ำคืนจันทร์แจ่มใส สายลมร้องเพลง ดวงตาที่ลึกซึ้งและดุร้าย…

ตำนานเล่าขานกันว่าในหมู่บ้านห่างไกลแห่งหนึ่งมีลำธารศักดิ์สิทธิ์ชื่อลำธารเติงตู น้ำไหลตลอดทั้งปีทั้งสี่ฤดู หล่อเลี้ยงขุนเขาเขียวขจี ชาวบ้านเล่าว่าในคืนเดือนหงาย เสียงของลำธารจะดังก้องกังวานราวกับบทเพลงรัก ทำให้ชายหนุ่มและหญิงสาวริมฝั่งลังเลที่จะแยกจากกัน บางคู่ถึงกับเชื่อว่าหากเผลอดื่มน้ำจากลำธารในขณะที่หัวใจยังไม่เข้มแข็งพอ พวกเขาจะไม่มีวันไปไหนได้ไกล ผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านยังเล่าขานอีกว่าชายหนุ่มหรือหญิงสาวคนใดที่ต้องการ "เสกคาถารัก" ให้กับคนรัก สามารถนำน้ำจากลำธารนี้มาผสมกับใบไม้ชนิดพิเศษที่ขึ้นเฉพาะที่นี่ แล้วให้คนๆ นั้นดื่ม รับรองว่าจะช่วยให้เขาอยู่ตรงนั้นได้อย่างแน่นอน

ภาพประกอบ: AI

และเรื่องราวก็เริ่มต้นขึ้น…

วันที่…

ขณะที่ใบประกาศนียบัตรวิชาชีพครูของฉันยังมีกลิ่นกระดาษใหม่ติดอยู่ ฉันจึงกลับบ้านเกิดอย่างมั่นใจ ฉันมั่นใจว่าปู่ของฉันซึ่งเป็นนักปฏิวัติผู้ “ฝ่าเทือกเขาเจื่องเซินเพื่อปกป้องประเทศชาติ” และคุณพ่อของฉัน ซึ่งเป็นทหารผ่านศึกในสมรภูมิกัมพูชา จะช่วยฉันหางานสอนใกล้บ้าน แต่ฉันคิดผิด ประตูทุกบานในเมืองปิดรับฉัน ทั้งปู่และคุณพ่อต่างก็ตั้งใจแน่วแน่ว่า:

- ฉันต้องออกไปสอนหนังสือที่ห่างไกล โรงเรียนในเมืองเต็มหมดแล้ว แม้แต่โรงเรียนของพี่สาวฉันยังมีครูเพิ่มอีกสองคน เดือนนี้ทุกคนยังไม่ได้เงินเดือนเลย

- ถ้าเป็นครูต้องยืนเรียนตรงไหนก็ได้นะลูก

แม้แม่จะกระซิบกับพ่อ แต่ก่อนที่พ่อจะดื้อรั้น แม่ก็ต้องยอม เธอจับมือฉันอย่างอ่อนโยน มือที่อ่อนนุ่มแต่ผอมบางของเธอ มีกลิ่นของบาล์มหอมที่คุ้นเคย

- รออีกสักสองสามปี… ฉันจะหาวิธีพาคุณกลับมาให้ได้

วันที่…

ฉันออกจากเมืองในเช้าวันหนึ่งที่มืดครึ้ม ยังคงเต็มไปด้วยความเคียดแค้นต่อพ่อและปู่ ฉันกอดกระเป๋าเดินทางใบเก่าไว้แน่น พกความเชื่อมั่นอันเปราะบางในคำสัญญาของแม่ติดตัวไปด้วย แล้วออกเดินทางไปยังสถานที่ที่ฉันไม่เคยไปมาก่อน

ภูมิภาคภูเขาต้อนรับฉันด้วยสายฝนเย็นยะเยือกและลมแรง ห้องเรียนมีหลังคาเหล็กลูกฟูกที่ชำรุด โต๊ะและเก้าอี้ที่โยกเยก และพื้นไม่เรียบเปื้อนคราบฝน นักเรียนหนีเรียนไปเก็บข้าวโพด ผู้ปกครองขาดเรียน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความระแวง ทุกวันฉันสอนจนถึงสิ้นสัปดาห์ นับถอยหลังวันจนถึงสุดสัปดาห์ หลายครั้งที่ฉันอยากเลิกสอนเพราะรู้สึกท้อแท้ แต่พอนึกถึงแม่ ฉันก็ปลอบใจตัวเองว่า "โอเค ฉันจะลองอีกหน่อย"

วันที่…

เพื่อนร่วมงานที่นี่กระตือรือร้นมาก ซึ่งช่วยลดความไม่พอใจของฉันลงได้บ้าง บางครั้งนักเรียนก็ให้ข้าวโพดหรือผลไม้ป่ามาให้ฉันด้วย ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น แต่ทั้งหมดนั้นยังไม่เพียงพอที่จะขจัดความเย็นชาในใจ ฉันยังคงหวังว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้า...

บ่ายวันหนึ่ง คุณครูท่านหนึ่งเชิญฉันไปดื่มชา รสชาติชาแปลก ๆ ตอนแรกขม แต่หลังจากนั้นก็ใสและหวาน คุณครูเห็นฉันประหลาดใจจึงยิ้ม สายตาเหม่อลอย

- ชานี้ปลูกที่นี่ ผสมกับน้ำจากลำธารหลังโรงเรียน จนได้รสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ ใครดื่มก็ติดใจจนไม่อยากจากไป ฉันก็เคยตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดนี้เหมือนกัน แต่งงานที่นี่ ตอนนี้ "ติดแหง็ก" ไปตลอดชีวิต ดังนั้นผู้คนจึงตั้งชื่อลำธารนี้ว่า ลำธารเติงตู

ฉันหัวเราะคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก

วันที่…

ฉันถูกครูใหญ่ตำหนิว่าละเลยหน้าที่ในห้องเรียน และขนาดห้องเรียนก็ลดลง หัวหน้าขอให้ฉันพยายามมากขึ้น จริงๆ แล้วห้องเรียนของฉันพิเศษมาก นักเรียนต้องโดดเรียนในช่วงฤดูเก็บเกี่ยวเพื่อไปเก็บข้าวโพดที่ไร่ วันหนึ่ง นักเรียนมาเข้าห้องเรียนพร้อมกับลูกน้อยที่อยู่บนหลังเพื่อเรียนหนังสือ

ในห้องเรียน คนที่ทำให้ฉันเหนื่อยที่สุดก็คือคุณชาย นักเรียนผอมบาง ผมของเขามีกลิ่นควันครัวจางๆ ดวงตาของเขาทั้งดุร้ายและเศร้าหมอง คุณชายมักจะโดดเรียน บางครั้งมาเรียนพร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ในทุกคำ ตอนแรกฉันแค่หวังว่าเขาจะลาออกเพื่อตัวฉันเอง แต่ด้วยจำนวนนักเรียนที่มาก ฉันจึงได้ให้สัญญาไว้ว่า

- พยายามไปโรงเรียนสม่ำเสมอนะคะ ถ้าปลายปีได้เกรดดี ๆ ดิฉันจะสอนไวน์อร่อย ๆ กับอาหารขึ้นชื่อของเมืองให้ค่ะ

เพื่อเสริมสร้างความมั่นใจให้เขามากขึ้น ฉันจึงมอบของขวัญจากเมืองที่แม่ส่งมาให้เขา ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้น ดวงตาเป็นประกาย แต่ปากกลับยิ้ม

- สิ้นปีมีเหล้ามั้ย?…ช่างมัน…ดื่มเถอะ เดี๋ยวขอขนมไปฝากเด็กๆ ดีกว่า

จากนั้นเขามองไปที่ถุงของขวัญที่ฉันถืออยู่และลังเลใจ:

- ฉันไม่รับหรอก เธอเอาไปเรียนเถอะ ถ้าฉันเอากลับบ้าน ถ้าพรุ่งนี้ฉันขาดเรียน ฉันจะผิดสัญญากับเธอ

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว เขาก็หยิบตะกร้าเปล่าขึ้นมาแล้วเดินอย่างรวดเร็วไปทางทางลาด รูปร่างของเขาผอมบางแต่มั่นคงเหมือนเสาไม้รั้วที่ปลิวไปตามลม

คำตอบของชายคนนั้นทำให้ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วฉันก็หยุด...

วันที่…

บ่ายวันหนึ่งที่ฝนตก ฉันลุยข้ามลำธารเพื่อไปเรียน น้ำขึ้นสูง ไหลบ่าเข้าฝั่ง โคลนตม กลิ่นเหม็นเน่า กระแสน้ำไหลผ่านขาฉัน เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แรงจนทุกย่างก้าวรู้สึกเหมือนเดินอยู่บนคมมีด

ก่อนที่ฉันจะสงบสติอารมณ์ได้ เท้าของฉันก็หลุดออกจากหินมอส ฉันเซไปเซมา แล้วร่างกายก็ถูกน้ำเชี่ยวกรากพัดหายไป "แม่!" - เสียงร้องที่ติดอยู่ในลำคอ จมหายไปกับสายน้ำเชี่ยวกราก ฉันดิ้นรน มือสั่นสะท้าน แต่สัมผัสได้เพียงกระแสน้ำวนเย็นเฉียบ ยิ่งขัดขืน ฉันก็ยิ่งจมน้ำ น้ำไหลบ่าเข้าปาก รสขมของโคลนติดค้างอยู่ในลำคอ หัวใจเต้นแรง อกแทบระเบิด เหนือหัวฉัน แสงริบหรี่ดูเหมือนจะดับลง ฉันสิ้นหวัง: "จบแล้ว ฉันจะหายไปในที่แห่งนี้ที่ฉันยังไม่รู้จัก"

ในความมืดมิด จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งพุ่งลงมา ฉันเวียนหัว คิดว่าตัวเองกำลังประสาทหลอน ทันใดนั้นมือนั้นก็คว้าแขนฉันไว้แน่น แข็งแกร่ง ร้อนผ่าว ท้าทายกระแสน้ำเชี่ยวกราก มันคือชายคนนั้น! เขาเกร็งตัว กัดฟันแน่น หน้าซีดเผือด แต่นัยน์ตาเป็นประกาย ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงหินทุกก้อนที่บาดลึกเข้าไปในเนื้อเขา เลือดสีแดงทุกหยดที่กระจายตัวในน้ำเย็นยะเยือก ในชั่วขณะนั้น ชีวิตของฉันแขวนอยู่บนสมดุลของมือเล็กๆ นั้น

ทุกสิ่งทุกอย่างพร่ามัว เสียงคำรามของน้ำค่อยๆ ลดลงไปในระยะไกล

พอตื่นขึ้นมา ฉันได้กลิ่นยาสูบฉุนที่ลอยออกมาจากบาดแผลที่พันผ้าพันแผลอย่างหยาบๆ เบื้องหน้าคือชายร่างผอมบางที่ปกคลุมไปด้วยรอยขีดข่วน มือที่สั่นเทายังคงพยายามจับใบยาสูบไว้แนบกับบาดแผล ฉันได้ยินเสียงหัวใจของชายเต้นแรงอยู่ข้างๆ อย่างชัดเจน ทันใดนั้น ลำคอของฉันก็ตีบตัน คำสัญญาจอมปลอมที่ฉันเคยปล่อยวางก็รู้สึกหนักอึ้งราวกับหินในหัวใจ

วันที่…

ฉันไปบ้านของแมนเพื่อหาคำตอบ ฉันรู้ว่าแม่ของเธอจากไปนานแล้ว เหลือเพียงเธอและพ่อ เพราะเรื่องครอบครัว พ่อของแมนจึงติดเหล้า ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันฟังเธอมากขึ้น และอดทนกับนักเรียนมากขึ้น เธอค่อยๆ มีศรัทธาและความหวัง แมนเริ่มขยันขันแข็งมากขึ้น ก้าวหน้าอย่างเห็นได้ชัด และฉันเริ่มตระหนักว่าที่นี่ไม่ได้มีแต่ความโหดร้าย เสียงของผู้คนล้วนแต่เป็นเสียงชนบท แต่จริงใจและจริงใจ กลิ่นข้าวสุก กลิ่นควันครัว เสียงสุนัขเห่าเรียกเจ้าของกลับบ้านทุกบ่าย เด็กๆ สวมเสื้อสเวตเตอร์เก่าๆ สูดควันขาวในอากาศหนาว อุ่นมือข้างเตาขณะอ่านหนังสือ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวฉันราวกับได้รับการโอบกอด

สี่ฤดูกาลบนภูเขาและป่าไม้ดำเนินไปโดยแต่ละฤดูกาลจะมีขนใหม่

ฤดูใบไม้ผลิ - หมอกบางๆ ดอกพีชและดอกพลัมสีขาวบนเนินเขา

ฤดูร้อน - ดวงอาทิตย์แผดจ้า จักจั่นร้องเพลงไปทั่วบนเชิงเขา

ฤดูใบไม้ร่วง - กลิ่นหอมของข้าวสุก เสียงเคียวในสายลม

ฤดูหนาว - เมฆลอยอยู่เหนือหลังคา ควันจากกระดาษม้วนในครัว ลำธารร้องเพลงกล่อมเด็กยาวๆ

ฤดูกาลที่ผ่านไปแต่ละฤดู หัวใจของฉันก็ยิ่งผูกพันมากขึ้น หลายครั้งฉันสงสัยว่า "ฉันดื่มน้ำแร่ผิดหรือเปล่า"

วันที่…

ดินแดนที่นี่ตอนนี้แตกต่างออกไป ถนนลูกรังโคลนในอดีตถูกปูเรียบอย่างเรียบร้อย ยานพาหนะสัญจรไปมาอย่างคึกคัก โรงเรียนหลังคาสังกะสีที่ทรุดโทรมถูกแทนที่ด้วยห้องเรียนสีเหลืองสดใสที่เรียงรายเป็นแถว เสียงกลองโรงเรียนดังก้องไปทั่วหุบเขา เนินเขาชาเขียวกว้างใหญ่ทอดยาวนำพาความเจริญรุ่งเรืองมาสู่หมู่บ้าน

ทุกเช้า กลุ่ม นักท่องเที่ยว จะเดินตามหม่าน นักศึกษาผอมแห้งในอดีต ซึ่งปัจจุบันเป็นไกด์นำเที่ยวผู้แข็งแกร่ง ท่วงท่าการเดินของเขายังคงแข็งแกร่งดุจเสารั้ว เสียงของเขาก้องกังวานไปตามสายน้ำ เล่าขานตำนาน “ลำธารเติงตู” ด้วยแววตาสดใส อีกฟากฝั่งของแม่น้ำ เด็กๆ ในชุดผ้าไหมยกดอกกำลังขายกำไลสานกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะสดใสของพวกเขาผสานเข้ากับเสียงน้ำไหลเอื่อยๆ ฉันยืนมองไกลๆ แล้วทันใดนั้นก็เห็นว่าสถานที่ที่เคยทำให้ฉันหดหู่ในตอนแรก ได้กลายเป็นดินแดนที่ผู้คนมากมายมาเยือนอย่างไม่อยากจากไป น้ำในลำธารยังคงไหลเชี่ยวกรากเหมือนวันที่ฉันก้าวเท้าเข้ามา มีเพียงจิตใจของผู้คนเท่านั้นที่เปลี่ยนไป

วันหนึ่งแม่ของฉันถามว่า:

- คุณอยากไปในเมืองมั้ย?

ฉันมองไปทางลำธาร ได้ยินเสียงน้ำหยดผสมกับเสียงหัวเราะของเด็กๆ และส่ายหัว

ตอนนี้ผมอาศัยอยู่ในบ้านไม้กับภรรยาและลูกสองคน ทุกเช้าจะมีเสียงไก่ขัน เสียงน้ำไหล กลิ่นข้าวสารหอมกรุ่นจากครัว และเสียงเด็กๆ วิ่งเล่นกันในสวน บางทีผมอาจจะ "ติด" กับลำธารเทิงทูมานานแล้ว เพียงแต่ตอนเด็กๆ ผมยังไม่รู้ตัว

เด็กทั้งสองคนนั่งเป็นวงกลมข้างกองไฟ โดยตาเบิกกว้าง รอให้ฉันพูดต่อ

- แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อครับพ่อ? - ลูกชายคนโตเอียงศีรษะแล้วถาม

ฉันยิ้มและรินชาเพิ่ม:

- แล้ว... ฉันก็อยู่ที่นี่ แต่งงานกับแม่ของคุณ ให้กำเนิดลูกสองคนที่อยากรู้อยากเห็นเหมือนตอนนี้ และฉันไม่เคยเสียใจเลย

เด็กน้อยกอดขาฉัน:

- เราก็เหมือนพ่อเลย!

เสียงหัวเราะของพวกเขาดังก้องกังวาน ผสมผสานกับเสียงไฟที่ลุกไหม้ อบอุ่นไปทั่วทั้งห้องครัว ปรากฏว่าน้ำยาเสน่ห์นั้นไม่ได้มีแค่ในชา ไวน์ หรือระบำไม้ไผ่เท่านั้น แต่ยังอยู่ในสายน้ำที่ไหลเอื่อยและผู้คนที่นี่ด้วย

ข้างนอก น้ำค้างยามค่ำคืนค่อย ๆ ไหลลงมาจากหลังคา เสียงลำธารกระซิบในความมืด ราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวที่ไม่มีวันจบสิ้น

วันที่…

ในหมู่บ้านห่างไกลแห่งหนึ่งมีลำธารศักดิ์สิทธิ์...

การประกวดเขียน เพื่อชีวิตที่ดีครั้งที่ 5 จัดขึ้นเพื่อส่งเสริมให้ผู้คนเขียนเกี่ยวกับการกระทำอันดีงามที่ช่วยเหลือบุคคลหรือชุมชน ในปีนี้ การประกวดมุ่งเน้นไปที่การยกย่องบุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่ทำความดี มอบความหวังให้แก่ผู้ที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

จุดเด่นอยู่ที่รางวัลประเภทสิ่งแวดล้อมใหม่ ซึ่งยกย่องผลงานที่สร้างแรงบันดาลใจและส่งเสริมให้เกิดการรณรงค์เพื่อสิ่งแวดล้อมที่สะอาดและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม คณะกรรมการจัดงานหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะช่วยสร้างความตระหนักรู้ของสาธารณชนในการปกป้องโลกเพื่อคนรุ่นต่อไป

การแข่งขันมีหมวดหมู่และโครงสร้างรางวัลที่หลากหลาย รวมถึง:

หมวดหมู่บทความ: วารสารศาสตร์ รายงานข่าว บันทึกย่อ หรือเรื่องสั้น ไม่เกิน 1,600 คำสำหรับบทความ และ 2,500 คำสำหรับเรื่องสั้น

บทความ, รายงาน, บันทึก:

- รางวัลที่ 1 จำนวน 1 รางวัล: 30,000,000 VND

- รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 จำนวน 2 รางวัล: 15,000,000 VND

- รางวัลที่ 3 จำนวน 3 รางวัล: 10,000,000 VND

- รางวัลปลอบใจ 5 รางวัล: 3,000,000 VND

เรื่องสั้น:

- รางวัลที่ 1 จำนวน 1 รางวัล: 30,000,000 VND

- รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 1: 20,000,000 VND

- รางวัลที่ 3 จำนวน 2 รางวัล: 10,000,000 VND

- รางวัลปลอบใจ 4 รางวัล: 5,000,000 VND

ประเภทภาพ: ส่งชุดภาพอย่างน้อย 5 ภาพที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมอาสาสมัครหรือการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม พร้อมชื่อชุดภาพและคำอธิบายสั้นๆ

- รางวัลที่ 1 จำนวน 1 รางวัล: 10,000,000 VND

- รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 1: 5,000,000 VND

- รางวัลที่ 3 จำนวน 1 รางวัล: 3,000,000 VND

- รางวัลปลอบใจ 5 รางวัล: 2,000,000 VND

รางวัลยอดนิยม: 5,000,000 VND

รางวัลเรียงความยอดเยี่ยมในหัวข้อสิ่งแวดล้อม: 5,000,000 ดอง

รางวัลเกียรติยศตัวละคร: 30,000,000 ดอง

กำหนดส่งผลงานคือวันที่ 16 ตุลาคม 2568 ผลงานจะได้รับการประเมินผ่านรอบคัดเลือกและรอบตัดสิน โดยมีคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิเข้าร่วม คณะกรรมการจัดงานจะประกาศรายชื่อผู้ชนะในหน้า "Beautiful Life" ดูรายละเอียดกติกาเพิ่มเติมได้ที่ thanhnien.vn

คณะกรรมการจัดการประกวด ชีวิตสวยงาม

ที่มา: https://thanhnien.vn/suoi-tuong-tu-va-bua-yeu-truyen-ngan-du-thi-cua-ngoc-dac-185250919160353541.htm