ท่ามกลางภูเขาและป่าไม้ที่ปกคลุมไปด้วยหมอก ฉันและนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 และ 2 จำนวน 32 คน จากโรงเรียนหมายเลข 1 หมู่บ้านที่ 6 ตำบลตราวัน ได้สัมผัสช่วงเวลาแห่งความรู้สึกที่หลากหลาย ขณะเข้าร่วมพิธีเปิดภาคเรียนใหม่
โรงเรียนแห่งนี้มีหลังคาทำจากสังกะสีลูกฟูกเรียบง่าย และการเดินทางไปโรงเรียนก็ยากลำบากและท้าทาย แต่ในดวงตาของเด็กๆ กลับเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข เพราะครูและนักเรียนกำลังจะเริ่มต้นการเดินทางแห่งความรู้ครั้งใหม่ไปด้วยกัน
เมื่อเห็นเด็กๆ สวมรองเท้าแตะเก่าๆ และเสื้อเชิ้ตสีขาวซีดจาง แต่ยังคงยิ้มแย้มแจ่มใสในวันแรกของการเรียน ฉันรู้สึกทั้งสงสารและมีความมุ่งมั่นมากยิ่งขึ้น เสียงกลองจากโรงเรียนที่ห่างไกลดังก้องไปทั่ว สำหรับพวกเราแล้ว มันคือเสียงแห่งความหวังและศรัทธา ฉันหวังว่าจากภูมิประเทศที่เป็นภูเขานี้ ต้นกล้าเล็กๆ เหล่านี้จะเติบโตขึ้น ได้รับความรู้ ก้าวออกไปสู่ โลก กว้างอย่างมั่นใจ และกลับมาสร้างบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขา
ฉันรู้สึกตัวเล็ก แต่ก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างเหลือเชื่อ เพราะท่ามกลางความยากลำบากและการขาดแคลนทุกอย่าง ตั้งแต่หนังสือและเสื้อผ้าไปจนถึงอาหารประจำวัน ครูและนักเรียนก็ยังคงมุ่งมั่นศึกษาเล่าเรียนต่อไป โดยหวังว่าจะได้มีส่วนเล็กๆ ในการสานต่อเรื่องราว ของการศึกษา ในภูมิภาคที่ด้อยโอกาสแห่งนี้
ความยากลำบาก เป็นแรงผลักดันให้เกิดแรงจูงใจ
ฉันจำได้ว่า ในวันแรกที่ฉันไปโรงเรียน ฉันรู้สึกตกใจกับความยากลำบากต่างๆ ที่ฉันพบเจอที่นั่นมากทีเดียว
โรงเรียนตั้งอยู่บนเนินเขาอย่างหวาดเสียว ทางเดินคดเคี้ยวและลาดชัน มีลำธารไหลเชี่ยวอยู่ด้านล่าง แตกต่างจากโรงเรียนในเมือง โรงเรียนแห่งนี้มีเพียงห้องเรียนเก่าทรุดโทรมสามห้อง ผนังไม้ทาสีเหลืองซีดจาง และหลังคาสังกะสีขึ้นสนิม โดยรอบโรงเรียนเป็นภูเขาและป่าไม้ที่กว้างใหญ่ เขียวขจี และเงียบสงบ
การเดินทางไปโรงเรียนของครูนั้นยาวนานราวกับการเดินป่าสามถึงสี่ชั่วโมงและข้ามลำธาร แต่ความรักที่มีต่อลูกศิษย์คือแรงผลักดันที่ทำให้เธอยังคงไปโรงเรียนเสมอ ในสถานที่ที่ไม่มีไฟฟ้าหรือสัญญาณโทรศัพท์ การสอนและการเรียนรู้ดูเหมือนจะยากลำบากกว่าที่เคยเป็นมา ตลอดเส้นทางเล็กๆ ที่นำไปสู่โรงเรียน ใบหน้าของนักเรียนปรากฏขึ้น ผสมผสานไปด้วยความกระตือรือร้นและความเขินอาย ทำให้หัวใจของฉันสั่นไหวด้วยความเห็นอกเห็นใจและความรู้สึกรับผิดชอบ
ในฐานะครูรุ่นใหม่ ฉันเข้าใจดีว่าเส้นทางข้างหน้าเต็มไปด้วยความท้าทาย แต่ความไร้เดียงสาและความรักของนักเรียนคือแรงผลักดันของฉัน ฉันหวังว่าจะเป็นไม่เพียงแต่ผู้ถ่ายทอดความรู้ แต่ยังเป็นพี่สาว แม่ และเพื่อนคู่คิด เพื่อให้ทุกวันในโรงเรียนเต็มไปด้วยความสุขสำหรับพวกเขา
ฉันรู้สึกสงสารเด็กๆ เหล่านี้ ที่เติบโตขึ้นมาในภูเขา ขาดแคลนทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่เคยเห็นแม้แต่แสงไฟฟ้าหรือได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกเลย
ในสถานที่ที่ไม่มีไฟฟ้าหรือสัญญาณโทรศัพท์ การสอนและการเรียนรู้จึงเป็นเรื่องยากลำบากอย่างยิ่งสำหรับเรา ในช่วงกลางวัน เราใช้แสงธรรมชาติในการเรียน และในเวลากลางคืน ครูและนักเรียนจะมารวมตัวกันรอบกองไฟ ใช้แสงริบหรี่เพื่อทบทวนบทเรียน
มีหลายวันที่ฝนตกหนัก หลังคาสังกะสีรั่วซึม และห้องเรียนชื้นแฉะ แต่เหล่านักเรียนก็ยังคงนั่งตั้งใจฟังและจดบันทึกด้วยความมุ่งมั่นไม่ย่อท้อ ในช่วงเวลาเหล่านั้น ฉันยิ่งเข้าใจถึงคุณค่าอันล้ำค่าของความรู้ และรู้สึกเห็นอกเห็นใจเยาวชนเหล่านั้นที่ใฝ่หาความรู้มากยิ่งขึ้น
ฉันมีความฝันมากมายอยู่ในใจ: ฉันจะทำอย่างไรจึงจะมอบโอกาสให้เด็กๆ เหล่านี้มากขึ้น ขยายขอบเขตความรู้ และทำให้การอ่านออกเขียนได้เป็นกุญแจสำคัญในการช่วยให้พวกเขาหลุดพ้นจากความยากจนในหมู่บ้านของพวกเขาได้?
ด้วยความปรารถนาที่จะนำพาเด็กๆ ไม่เพียงแต่การอ่านออกเขียนได้ แต่ยังรวมถึงศรัทธาและความหวัง แม้จะมีข้อบกพร่องมากมาย ฉันจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อให้ห้องเรียนบนที่สูงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และความฝันเล็กๆ ของพวกเขาจะเพิ่มพูนและเติบโตทุกวัน
สำหรับฉัน นี่คือความหมายอันศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของวิชาชีพครู: การหว่านเมล็ดแห่งความรู้ท่ามกลางความยากลำบาก และร่วมเดินทางไปกับเด็กๆ เพื่อค้นหาแสงสว่างแห่งอนาคต ในพื้นที่ห่างไกลแห่งนี้ ฤดูกาลเปิดเทอม แม้จะมีอุปสรรคมากมาย ก็เต็มไปด้วยสายสัมพันธ์อันอบอุ่นระหว่างครูและนักเรียน ความมุ่งมั่นที่ไม่ย่อท้อ และความใฝ่ฝันอันบริสุทธิ์
正是จากความยากลำบากเหล่านั้นเองที่ทำให้ความเชื่อมั่นและความรักในวิชาชีพของฉันแข็งแกร่งขึ้น และเป็นเครื่องเตือนใจอย่างลึกซึ้งว่า การหว่านความรู้เป็นสิ่งที่มีเกียรติไม่ว่าจะอยู่ที่ใด และยิ่งสถานการณ์ยากลำบากมากเท่าไร เมล็ดพันธุ์แห่งความรู้ที่หว่านลงไปก็ยิ่งมีค่ามากขึ้นเท่านั้น
แม้ว่าเส้นทางข้างหน้ายังเต็มไปด้วยความยากลำบาก แต่ฉันก็เปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นว่า ด้วยความรักในวิชาชีพและความห่วงใยต่อนักเรียน ครูและนักเรียนในดินแดนที่สูงแห่งนี้จะร่วมกันเอาชนะอุปสรรคทั้งปวงได้ นักเรียนเองนั่นแหละคือแรงบันดาลใจที่ทำให้ฉันอุทิศตนและเดินหน้าต่อไปในการเผยแพร่ความรู้ในดินแดนที่ท้าทายแต่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้
นางสาวเหงียน ถิ เลียน สมาชิกกลุ่มชาติพันธุ์กาโดง จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยครุศาสตร์ในปี 2021 ปีการศึกษา 2025-2026 จะเป็นปีแรกที่เธอทำหน้าที่เป็นครูประจำชั้น ป.1 ที่โรงเรียนประจำประถมศึกษาและมัธยมศึกษาประจำกลุ่มชาติพันธุ์ตราวัน ( ดานัง ) โรงเรียนตั้งอยู่ห่างไกลและมีเส้นทางที่ไม่สะดวก ทุกครั้งที่เธอกลับบ้าน นางสาวเลียนต้องเดิน 3-4 ชั่วโมงเพื่อไปถึงโรงเรียนเพื่อสอนหนังสือ
เหงียนถิเลียน - โรงเรียนประจำชาติพันธุ์ Tra Van ระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษา (ดานัง)
สิ่งที่หาได้ยากยิ่งที่มหาวิทยาลัยแพทย์ฮานอย
เหตุใดมหาวิทยาลัยชั้นนำจึงเปิดรับสมัครนักศึกษาเพิ่มเติม?
ขอให้โรงเรียนประถมนำโปสเตอร์สอนศีลธรรมเกี่ยวกับเหตุและผลที่ติดอยู่บนผนังออก
ที่มา: https://tienphong.vn/tran-tro-cua-co-giao-dung-lop-o-vung-kho-post1776903.tpo
การแสดงความคิดเห็น (0)