ความกังวลของครูในพื้นที่ห่างไกล

TPO - ทุกปีการศึกษา เสียงกลองเปิดโรงเรียนจะดังก้องไปทั่วประเทศ สำหรับฉัน ครูหนุ่มที่เพิ่งเริ่มทำงานในพื้นที่ด้อยโอกาส ปีการศึกษานี้นำมาซึ่งอารมณ์พิเศษ ผสมผสานกับความภาคภูมิใจ ความวิตกกังวล และความกังวลที่ยังคงหลงเหลืออยู่

ท่ามกลางภูเขาและป่าไม้ที่ปกคลุมไปด้วยหมอก ฉันและเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 และปีที่ 2 จำนวน 32 คนจากโรงเรียนหมายเลข 1 หมู่บ้าน 6 ตำบลตระวาน รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูก ขณะที่พวกเรากำลังทำพิธีเปิดภาคเรียนใหม่

โรงเรียนมีหลังคาสังกะสีแบบเรียบง่ายและมีสภาพการคมนาคมที่ยากลำบาก แต่ดวงตาของเด็กๆ ก็เป็นประกายด้วยความสุขเพราะพวกเขาจะเริ่มต้นการเดินทางแห่งความรู้ครั้งใหม่ร่วมกัน

โรงเรียนมีหลังคาสังกะสีแบบเรียบง่าย ตั้งอยู่ครึ่งทางขึ้นภูเขา โดยมีเพียงนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 และปีที่ 2 เท่านั้นที่จะเข้าเรียน

เมื่อมองดูเด็กๆ ที่สวมรองเท้าแตะเก่าๆ เสื้อสีขาวซีดๆ แต่ยังคงยิ้มแย้มแจ่มใสในวันแรกของการเปิดเทอม ฉันรู้สึกทั้งสงสารและมุ่งมั่นมากขึ้น เสียงกลองที่โรงเรียนห่างไกลสำหรับเราคือเสียงสะท้อนแห่งความหวังและศรัทธา ฉันหวังว่าจากดินแดนอันกว้างใหญ่นี้ หน่ออ่อนจะเติบโตขึ้น มีความรู้ที่จะก้าวออกไปสู่ โลก กว้างอย่างมั่นใจ และกลับไปสร้างบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขา

เส้นทางไปโรงเรียนลำบากมาก วันฝนตก ครูต้องเดินเท้า 3-4 ชั่วโมงกว่าจะถึง

ฉันรู้สึกเล็กน้อยแต่ก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง เพราะท่ามกลางความยากลำบากของการขาดแคลนหนังสือ เสื้อผ้า และอาหารประจำวัน ครูและนักเรียนยังคงมุ่งมั่นเขียนงานเขียน ด้วยความหวังที่จะมีส่วนร่วมเล็กๆ น้อยๆ ในการเขียนเรื่องราว การศึกษา ในพื้นที่ด้อยโอกาสต่อไป

ความยากลำบาก เพิ่มแรงจูงใจ

ฉันจำได้ว่าวันแรกที่ฉันก้าวเท้าเข้าไปในโรงเรียน ฉันรู้สึกประหลาดใจกับความยากลำบากที่นั่น

โรงเรียนตั้งอยู่บนไหล่เขาอย่างไม่มั่นคง ถนนขรุขระ หน้าผาสูงชัน และเบื้องล่างมีลำธารไหลเชี่ยวกราก ต่างจากโรงเรียนในเมือง โรงเรียนแห่งนี้มีห้องเรียนเก่าระดับ 4 เพียงสามห้อง ผนังไม้ทาสีเหลืองซีดจาง และหลังคาสังกะสีเป็นสนิม รอบๆ โรงเรียนเต็มไปด้วยภูเขาและป่าไม้อันกว้างใหญ่ เขียวขจี และเงียบสงบ

วันที่มีแดดก็ดี แต่ในวันที่ฝนตกก็ทำให้ห้องเรียนเปียกไปด้วยละอองน้ำ

เส้นทางไปโรงเรียนของครูนั้นยาวนานถึง 3-4 ชั่วโมง ทั้งการเดินป่าลุยป่าและลุยลำธาร แต่ความรักที่เธอมีต่อนักเรียนเป็นแรงผลักดันให้ฉันก้าวต่อไปเสมอ ในสถานที่ที่ไม่มีไฟฟ้าหรือสัญญาณโทรศัพท์ การสอนและการเรียนรู้ดูเหมือนจะยากลำบากยิ่งกว่าที่เคย บนถนนเล็กๆ ที่มุ่งสู่โรงเรียน สีหน้าของนักเรียนแต่ละคนดูตื่นเต้นปนเขินอาย ทำให้หัวใจฉันสั่นไหวด้วยความรักและความรับผิดชอบ

ในฐานะครูรุ่นใหม่ ฉันเข้าใจดีว่าเส้นทางข้างหน้าเต็มไปด้วยความยากลำบาก แต่สิ่งที่เป็นแรงผลักดันให้ฉันคือความไร้เดียงสาและความรักใคร่ของนักเรียน ฉันหวังว่าฉันจะไม่เพียงแต่เป็นคนที่ถ่ายทอดความรู้เท่านั้น แต่ยังเป็นพี่สาว เป็นแม่ เป็นเพื่อนร่วมทาง เพื่อให้ทุกวันที่โรงเรียนกับพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข

แม้ว่าจะมีอุปสรรคมากมาย แต่รอยยิ้มของนักเรียนก็เป็นแรงผลักดันให้ครูรุ่นใหม่พยายามสอนทั้งกลางวันและกลางคืน

ฉันรู้สึกเสียใจแทนพวกคุณเด็กๆ ที่เติบโตมาบนภูเขาและในป่า ขาดแคลนทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่เคยรู้จักแม้แต่แสงไฟฟ้าหรือนาฬิกาปลุกของโทรศัพท์

ในสถานที่ที่ไม่มีไฟฟ้าหรือสัญญาณโทรศัพท์ การสอนและการเรียนรู้เป็นเรื่องยากลำบากสำหรับเราอย่างยิ่ง ตอนกลางวันเราใช้ประโยชน์จากแสงธรรมชาติในการเรียน ส่วนตอนกลางคืน ครูและนักเรียนจะมารวมตัวกันรอบกองไฟเพื่อทบทวนบทเรียนโดยใช้แสงริบหรี่

มีหลายวันที่ลมแรงและฝนตก หลังคาสังกะสีรั่ว ห้องเรียนชื้น แต่นักเรียนก็ยังคงนั่งฟังอย่างตั้งใจ เขียนอย่างอดทน ในช่วงเวลานั้น ฉันตระหนักถึงคุณค่าของความรู้มากขึ้น และรู้สึกเห็นอกเห็นใจจิตวิญญาณเล็กๆ เหล่านั้นที่กระหายการเรียนรู้มากขึ้น

ฉันพกความฝันมากมายติดตัวมา ฉันจะนำโอกาสและขยายขอบเขตความรู้ของพวกเขาไปได้อย่างไร เพื่อที่จดหมายจะเป็นกุญแจสำคัญที่จะช่วยให้พวกเขาออกจากหมู่บ้านที่ยากจนของพวกเขาได้

ครูเหงียน ถิ เลียน ที่โรงเรียนห่างไกลในตำบลทราวาน

ด้วยความปรารถนาที่จะไม่เพียงแต่ส่งจดหมายเท่านั้น แต่จะยังนำศรัทธาและความหวังมาสู่เด็กๆ ด้วย แม้ว่าจะขาดแคลนมากมาย ฉันจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้แน่ใจว่าห้องเรียนบนที่สูงจะมีเสียงหัวเราะอยู่เสมอ เพื่อที่ความฝันเล็กๆ จะได้ทวีคูณและหล่อเลี้ยงทุกๆ วัน

สำหรับฉัน นี่คือความหมายอันศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของวิชาชีพครู คือการหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความรู้ท่ามกลางความยากลำบาก และร่วมเดินไปกับนักเรียนบนเส้นทางแห่งการค้นหาแสงสว่างแห่งอนาคต ปีการศึกษาในพื้นที่ที่ยากลำบากนี้ แม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบากมากมาย แต่ก็ยังคงรักษาความสัมพันธ์อันอบอุ่นระหว่างครูกับนักเรียน ความมุ่งมั่นอันแน่วแน่ และความปรารถนาอันบริสุทธิ์

จากความยากลำบากนั้น ความเชื่อและความรักที่ผมมีต่ออาชีพนี้เป็นเครื่องเตือนใจอันล้ำลึกว่า การปลูกฝังความรู้ในทุกที่เป็นสิ่งที่สูงส่ง และยิ่งยากเท่าใด เมล็ดพันธุ์แห่งความรู้ที่หว่านลงไปก็จะยิ่งมีค่ามากขึ้นเท่านั้น

แม้เส้นทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยความยากลำบาก แต่ข้าพเจ้าเชื่อมั่นเสมอว่า ด้วยความรักในวิชาชีพและความรักที่มีต่อนักเรียน ครู และนักเรียนในพื้นที่ภูเขาแห่งนี้ จะสามารถเอาชนะอุปสรรคทั้งปวงไปด้วยกัน นักเรียนคือแรงบันดาลใจที่ผลักดันให้ครูอุทิศตนและเดินหน้าเผยแพร่ความรู้ในดินแดนอันยากลำบากแต่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้

คุณเหงียน ถิ เหลียน ชาวเผ่าก๋าดอง สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยศึกษาศาสตร์ในปี พ.ศ. 2564 ปีการศึกษา 2568-2569 เป็นปีแรกที่เธอได้รับมอบหมายให้เป็นครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ที่โรงเรียนประถมและมัธยมศึกษาตราวัน ( ดานัง ) โรงเรียนอยู่ห่างไกล การเดินทางไม่สะดวก ทุกครั้งที่กลับบ้าน คุณเหลียนต้องเดินเท้าประมาณ 3-4 ชั่วโมงเพื่อไปสอนที่โรงเรียน

---

โรงเรียนประจำประถมศึกษาและมัธยมศึกษา Nguyen Thi Lien - Tra Van สำหรับชนกลุ่มน้อย (ดานัง)

ที่มา: https://tienphong.vn/tran-tro-cua-co-giao-dung-lop-o-vung-kho-post1776903.tpo