ผมกับแมนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถม บ้านของเราอยู่ติดกัน มีเพียงรั้วต้นหม่อนกั้นไว้ ตอนเด็กๆ ผมมักจะคลานผ่านพุ่มไม้ไปบ้านแมนเพื่อเล่น และที่นั่นก็เป็นที่ที่ผมเห็นแมนนั่งร้องไห้เพราะพ่อแม่ดุเธออยู่บ่อยๆ
ผู้ชายก็เข้มแข็งและซุกซนเหมือนเด็กผู้ชาย บางทีเพราะนิสัยแบบนี้ เราจึงสนิทกันได้ จริงๆ แล้วบางทีฉันก็ลืมไปเลยว่าผู้ชายเป็นผู้หญิง
เราสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่โรงเรียนเดียวกัน แต่คนละคณะ ผู้ชายมักจะมาเล่นที่หอพักฉันแบบสบายๆ เหมือนผู้หญิง จนเพื่อนร่วมห้องเรียกเธอว่า "คุณชาย"
ตอนต้นปีสอง ฉันก็มีรักแรกพบ เธอเป็นเด็กสาวที่อ่อนโยนและงดงาม ฉันหลงใหลเธอมากจนเกือบจะเรียนซ้ำชั้น แต่สุดท้ายเธอก็ทิ้งฉันไป
ตอนที่แมนรู้ว่าแฟนผม "เล่นสองเกม" เธอก็ไปหาแล้วต่อว่าแฟนผมต่อหน้าธารกำนัลที่ทำให้ผมเจ็บ ตั้งแต่นั้นมา ไม่ว่าผมจะชอบหรือรักใคร แมนก็จะขอพบเพื่อประเมินเธอเสมอ เธอคิดว่าเธอมีสายตาที่ดีในการมองคน
เวลาผ่านไปเร็วมาก ทั้งฉันและผู้ชายอายุ 27 ปีแล้ว มีงานที่มั่นคง ฉันมีแฟนอีกหลายคน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผู้หญิงก็ทิ้งฉันไปทีละคน
มีคนคุยเรื่องอนาคตกันเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แล้วสัปดาห์ถัดมาก็บอกว่า "เราเข้ากันไม่ได้" หลายคนก็ให้เหตุผลเดียวกัน แต่ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเข้ากันไม่ได้เพราะอะไร ตอนนั้นแมนก็คอยอยู่เคียงข้างและให้กำลังใจฉันเสมอ
ผู้ชายไม่เคยมีความรักเลย แม้ว่าจะมีผู้ชายบางคนมาจีบเธอ เธอบอกว่าพอเห็นฉันตกหลุมรักสามเจ็ดครั้งแล้วก็เลิกกัน เธอก็รู้สึกท้อแท้ เธอจะรอจนกว่าจะเจอคนที่ใช่ แล้วค่อยตัดสินใจทุกอย่างในคราวเดียว
ไม่กี่เดือนก่อน ฉันเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่หลังจากโสดมาปีกว่า ความสัมพันธ์ของเรากำลังไปได้สวย แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็หาเหตุผลมาหักหลังฉัน ฉันชอบเธอ ฉันไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆ ฉันไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแบบนี้
หลังจากรู้สึกหงุดหงิดกับการที่ฉันโทรและส่งข้อความหาฉันบ่อยๆ หลายวัน เธอก็ตัดสินใจมาหาฉัน เธอบอกว่าฉันสบายดี แต่เพื่อนสนิทของฉันสบายดี โดยทั่วไปแล้ว เธอรู้สึกว่าการอยู่กับฉันมันลำบากเกินไป
ฉันไปหาแมนแล้วถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น สักพักแมนก็สารภาพว่าแค่อยากลองใจเธอดูหน่อยว่าจริงใจกับฉันหรือเปล่า แต่จู่ๆ เธอก็วิ่งหนีไป แมนบอกว่า แค่มองหน้าก็รู้แล้วว่าเธอเป็นผู้หญิงประเภทที่เก่งแต่เรื่องบ่นและทำให้ผู้ชายต้องลำบากใจ
ฉันถามแมนว่า ความสัมพันธ์ครั้งก่อนๆ ของฉันพังลงเพราะเธอหรือเปล่า เธอเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเธอก็กระซิบว่า "ฉันแค่อยากให้เธอเจอแต่สิ่งที่ดีที่สุด เธอสมควรที่จะได้เจอคนที่ดีที่สุด"
ฉันโกรธมากจนพูดไม่ออก ฉันตะโกนใส่เธอว่าเธอเป็นเพื่อนฉัน ไม่ใช่แม่ แม้แต่แม่ก็ไม่ยอมยุ่งเกี่ยวกับความรักของฉันแบบนั้น เธอไม่มีสิทธิ์ เธอไม่เคยมีความรักมาก่อน เธอจึงไม่เข้าใจความรู้สึกของฉัน
หลังจากเป็นเพื่อนกันมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ผมโกรธเธอ บางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่ชิน แมนถึงกับร้องไห้โฮออกมา “ใครบอกเธอว่าฉันไม่เคยรักใคร ใครบอกเธอว่าผมไม่เข้าใจ” พูดจบ แมนก็ขึ้นมอเตอร์ไซค์แล้วขับออกไป
ฉันเล่าเรื่องของฉันให้เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งในห้องเดียวกันฟัง เธอมองฉันแล้วขมวดคิ้ว “ไอ้โง่ คุณผู้ชายคนนั้นรักเธอ” ฉันปฏิเสธ มันไม่จริงอย่างแน่นอน เราสนิทกันมาหลายปี สนิทยิ่งกว่าครอบครัวเสียอีก ถ้าผู้ชายคนนั้นรักฉัน ฉันจะไม่รู้ได้อย่างไร
ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่ฉันมีแฟน แมนมักจะใช้เวลาศึกษาหาข้อมูลเกี่ยวกับพวกเธอ วิเคราะห์ข้อดีข้อเสียของพวกเธอ เพื่อดูว่าพวกเธอเหมาะกับฉันหรือเปล่า แมนเป็นห่วงฉันมากกว่าแม่เสียอีก เธอกลัวเสมอว่าฉันจะถูกทรยศและต้องทนทุกข์เหมือนรักแรกพบ
ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพอความรู้สึกของฉันที่มีต่ออีกฝ่ายเริ่มก่อตัวขึ้น ผู้ชายถึงพยายาม "หยุด" กันล่ะ? เป็นเพราะผู้ชายรักฉันรึเปล่า? ใครกันที่รักใครสักคนแล้วนั่งมองเขาค่อยๆ ทำความรู้จักกับผู้หญิงทีละคนแบบนี้?
นั่นคือสิ่งที่ฉันบอกเพื่อนร่วมงาน พอกลับถึงบ้านแล้วคิดเรื่องนี้คนเดียว ฉันก็งงมาก ถ้าแมนรักฉันจริง ฉันควรทำยังไงดี ฉันรักแมน และไม่เคยรู้สึกสะเทือนใจเลย ฉันมองแมนเหมือนญาติที่พร้อมจะแบ่งปันทุกอย่าง แต่ไม่ใช่ความรัก
สองสามวันมานี้ ฉันไม่ได้ติดต่อแมนเลย และเธอก็ไม่ได้ติดต่อเช่นกัน ฉันไม่ได้โกรธแมนในสิ่งที่เธอทำอีกต่อไปแล้ว ฉันแค่กังวลว่าแมนจะรักฉันจริงๆ เพราะถ้าเธอรัก ฉันคงตอบแทนความรู้สึกนั้นไม่ได้แน่ๆ ฉันเองก็ไม่อยากเสียมิตรภาพที่งดงามของเราไป ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี
มุม "เรื่องราวของฉัน" บันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตสมรสและความรัก ผู้อ่านที่มีเรื่องราวของตัวเองอยากแบ่งปัน กรุณาส่งเรื่องราวเหล่านั้นมาที่โปรแกรมทางอีเมล: [email protected] เรื่องราวของคุณอาจได้รับการแก้ไขหากจำเป็น ด้วยความจริงใจ
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)