صاحب ۴۰ ساله ساندویچ فروشی راز فروش ۲۰۰۰ نان در روز را فاش کرد

«هر قیمتی، همه می‌توانند غذا بخورند»

یکی از کارمندان مغازه با صدای بلند گفت: «لطفاً برای من در صف بایستید. ۲ دقیقه صبر کنید، نان خواهیم داشت.» سپس با خوشحالی خندید.

خانم نگوین نگوک دیپ (۷۳ ساله، صاحب یک نانوایی) روی یک صندلی پلاستیکی نشست و سریع به پیشخدمت یادآوری کرد: «این کار را با بی‌احتیاطی انجام نده. آن مرد بلیط بخت‌آزمایی می‌فروشد، به او گوشت بیشتری بدهید، فقط ۱۰۰۰۰ دونگ ویتنامی برای هر قرص نان.»

مشتریان صف کشیده بودند و منتظر بودند تا نان خانم دیپ را بخورند (عکس: نگوین وی).

در یک چشم به هم زدن، سبدی که تازه با نان پر شده بود، خالی شد. خانم دیپ گفت که این مغازه هر روز از ساعت ۶ صبح تا نیمه‌شب، ۲۰۰۰ نان می‌فروشد. صاحب مغازه، U80 ساله، گفت که رسیدن به این رقم فروش به لطف یک راز خانوادگی بوده است.

مغازه ساندویچی خانم دیپ صبح‌ها به شلوغی جاهای دیگر نیست، اما عصرها اغلب شلوغ است چون بیشتر کارگران و زحمتکشان، مشتریان دائمی آنجا هستند.

او گفت که در گذشته، زمانی که روستای بافندگی بای هین هنوز شلوغ بود، این نانوایی روزانه بیش از ۲۰۰۰ قرص نان می‌فروخت، زیرا کوره‌های بافندگی مرتباً برای اضافه کاری کارگران نان می‌خریدند. بعدها، اگرچه روستای بافندگی فقط چند خانوار تولید داشت، او هنوز مشتریان دائمی خود را که دهه‌ها در آنجا غذا می‌خوردند، حفظ کرده بود.

صاحب مغازه که حدوداً ۸۰ ساله است، گفت که بسیاری از قرص‌های نان فقط ۵۰۰۰ یا ۷۰۰۰ دونگ قیمت دارند تا حتی نیازمندان هم بتوانند غذا داشته باشند (عکس: نگوین وی).

خانم دیپ می‌گوید: «من به هر قیمتی، حتی ۵۰۰۰ یا ۷۰۰۰ دونگ ویتنامی برای هر قرص نان، می‌فروشم. چون مشتریان من معمولاً کارگران یدی با درآمد کم هستند، طوری می‌فروشم که همه بتوانند غذا بخورند. من یک قرص نان کامل را ۱۲۰۰۰ دونگ ویتنامی می‌فروشم و مثل جاهای دیگر گوشت زیادی داخل آن نیست، بنابراین مشتریان هنوز احساس سیری می‌کنند و حوصله‌شان سر نمی‌رود.»

خانم لوی (۵۰ ساله)، کارمند مغازه، گفت که بیش از ۳۰ سال تجربه خوردن نان در اینجا را دارد. این مشتری گفت: «نان خانم دیپ خوشمزه، باکیفیت و ارزان است. تمام خانواده من آن را دوست دارند. هر شب فرزندانم را برای خرید آن می‌برم.»

آقای ترونگ (ساکن منطقه تان بین) که مدت‌هاست مشتری دائمی این فروشگاه است و به خاطر نمی‌آورد چند سال است که آنجاست، هنوز هم عادت دارد هر شب که کارگران اضافه کاری می‌کنند، 30 تا 40 قرص نان کامل برای آنها بخرد.

آقای ترونگ گفت: «ما به غذا خوردن اینجا عادت داریم، اما غذا خوردن در جای دیگر حس متفاوتی دارد. صاحب آنجا مهربان است و کیک‌ها را با قیمت‌های مناسب می‌فروشد، بنابراین ما سال‌هاست که مشتری دائمی آنجا هستیم.»

«این شغل عالیه»

خانم دیپ اذعان می‌کند که «این شغل بسیار لذت‌بخش است». این مغازه فقط نیاز به سرمایه‌گذاری در خرید کابینت برای نگهداری اقلام دارد و مواد اولیه را می‌توان سفارش داد. پرداخت پس از فروش کالاها انجام می‌شود.» این را صاحب مغازه که حدوداً ۸۰ ساله است، می‌گوید.

او همچنین امروز به بسیاری از رازهای خانوادگی موفقیتش اشاره کرد. اگرچه او تنها کسی بود که در نانوایی کار می‌کرد و در ابتدا کسب و کار خانوادگی را بنا نهاد، خانم دیپ گفت که هرگز برای خودش متاسف نبوده است.

خانم دیپ همیشه قدردان حرفه‌ای است که والدینش برایش به ارث گذاشته‌اند، حرفه‌ای که منبع درآمد خانواده‌ی سه نسله‌ی اوست (عکس: نگوین وی).

خانم دیپ گفت: «فروش نان یک سنت خانوادگی است که والدینم آن را به ارث برده‌اند. بعدها به فرزندان و نوه‌هایم گفتم که عاشق این شغل باشند و آن را حفظ کنند زیرا هر شغلی سخت است، در مواجهه با مشکلات تسلیم نشوند. به همین دلیل است که فکر می‌کنم این شغل لذت‌بخش است که خانواده‌ام امروز به موفقیت رسیده‌اند.»

کسب و کار نان فروشی دهه‌هاست که با خانواده او بوده است، از سخت‌ترین روزها، زمانی که تمام خانواده ۱۳ فرزندی به دکه نان وابسته بودند. او به عنوان پنجمین فرزند خانواده، در سن ۱۰ سالگی، گاری نان والدینش را در شهر هوشی مین دنبال می‌کرد و با کسب درآمد، خانواده ۱۵ نفره خود را سیر می‌کرد.

تمام خانواده، صرف نظر از باران یا آفتاب، در سراسر سایگون سخت کار می‌کردند تا به تدریج زندگی راحت و مرفهی بسازند. او که شاهد اشک‌های والدینش بود، بیش از پیش قدر حرفه سنتی خانواده‌اش را دانست.

در سال ۱۹۸۶، او یک سکه طلا برای خرید یک کابینت شیشه‌ای سرمایه‌گذاری کرد و راه والدینش را در فروش نان دنبال کرد. خانم دیپ از یک کابینت نان کوچک که هیچ‌کس به آن توجهی نمی‌کرد، یک سال طول کشید تا تعداد ثابتی مشتری پیدا کند.

در نانوایی، بیشتر کارمندان از نوادگان خانواده خانم دیپ هستند (عکس: نگوین وی).

به لطف دلسوزی و نگرش سخاوتمندانه‌اش نسبت به مشتریان، سال‌هاست که مورد علاقه و حمایت مردم محلی است.

گاری نان بعدها به یک نانوایی بزرگ تبدیل شد. به لطف آن، خانم دیپ ثروتمند شد، خانه‌ای خرید و کسب و کار خانوادگی را با فرزندان و نوه‌هایش ادامه داد.

خانم دیپ به طور محرمانه گفت: «من فروش نان را انتخاب کردم چون برای مردم ویتنام آشناست، خوردنش آسان و مقرون به صرفه است. این غذای روستایی سه نسل از خانواده‌ام را سیر کرده است. اکنون من زندگی کاملی دارم اما فرزندانم هنوز با مشکلاتی مواجه هستند، بنابراین این حرفه را به دختر و نوه‌هایم منتقل می‌کنم.»

خانم دیپ با وجود سن بالا و ناتوانی‌اش در ایستادن طولانی مدت، هنوز هم مرتباً از ساعت ۹ شب تا زمان تعطیلی مغازه ساندویچ فروشی حاضر می‌شود. او می‌گوید می‌خواهد مطمئن شود همه چیز بی‌نقص است و هر قرص نان وقتی به دست مشتری می‌رسد، کیفیت خود را حفظ می‌کند.

صاحب یک نانوایی که نزدیک به ۴۰ سال است این حرفه را اداره می‌کند، هرگز به تسلیم شدن فکر نکرده است، زیرا معتقد است که هر شغلی دشوار و طاقت‌فرسا است (عکس: نگوین وی).

خانم دیپ به طور محرمانه گفت: «از نظر من، کسب و کار برای موفقیت باید قلب داشته باشد. مشتریان به اینجا می‌آیند، برخی از آنها 10، 20 یا حتی 30 سال است که اینجا غذا می‌خورند. آنها به ما اعتماد دارند و ما را خیلی دوست دارند، بنابراین مسئولیت ما این است که بهترین‌ها را ارائه دهیم و قدردانی خود را از حرفه‌ای که از ما حمایت کرده است، نشان دهیم.»

نگوین وی - بین مین

لینک منبع: https://dantri.com.vn/lao-dong-viec-lam/ba-chu-quan-banh-mi-40-nam-tuoi-tiet-lo-bi-quyet-ban-2000-ongay-20231011124305314.htm