นักเรียนที่แบกเพื่อนไปโรงเรียน 3 ปี ตอนนี้แบกเพื่อนไปเล่น

Tương và Vũ ngồi cùng bàn đầu, cùng học và làm đôi chân cho bạn đến trường trong gần 3 năm qua - Ảnh: HOÀNG TÁO — เติงและหวู่นั่งที่โต๊ะเดียวกัน เรียนหนังสือด้วยกันและช่วยเหลือกันเรียนหนังสือมาเกือบ 3 ปี - ภาพ: HOANG TAO

ลือ กวาง หวู และ โฮจิมินห์ เติง เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 10B ที่โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายดากรง ซึ่งตั้งอยู่ในเขตตำบลตารุต อำเภอดา กรง จังหวัดกวางตรี มิตรภาพอันแน่นแฟ้นระหว่างเติงและหวูได้สร้างภาพอันงดงามไว้ในใจของครู เพื่อน และผู้ปกครองมากมาย

ลือ กวาง หวู เกิดในครอบครัวที่มีพี่น้องสองคน มารดาของเขาเป็นพ่อค้าในละแวกนั้น ส่วนบิดาไม่มีงานประจำ น่าเสียดายที่เขาป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้อเสื่อมตั้งแต่อายุ 2 ขวบ ซึ่งอาการจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไป ส่งผลให้กล้ามเนื้อลีบลง หวูมีน้องชายที่เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ซึ่งมีขาพิการเช่นเดียวกัน

"พออากาศเปลี่ยนกะทันหัน แขนขาของฉันก็ชาจนเดินไม่ได้ พอขึ้นเทอมสองของม.2 ฉันก็กลายเป็นอัมพาตไปเลย" วูกล่าว

ขณะเดียวกัน โฮจิมินห์ เติง เป็นเพื่อนร่วมชั้นของหวูมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น “เราสนิทกันมากตอนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 เรียนด้วยกัน พอเห็นว่าเพื่อนผมเป็นอัมพาต วิ่ง กระโดด หรือเล่นไม่ได้ ผมก็รู้สึกสงสารเขามาก” เติงกล่าว

เติงมีรูปร่างใหญ่โตและแข็งแรงกว่าเพื่อนๆ ที่เห็นเขาป่วยเป็นโรคนี้ ไม่มีใครขอความช่วยเหลือจากเขาเลย เติงอาสาแบกเขาไปเรียนทุกวัน

Hai bạn là tấm gương sáng về tình bạn ở trường học tại một huyện miền núi Quảng Trị - Ảnh: HOÀNG TÁO — เพื่อนทั้งสองเป็นตัวอย่างอันโดดเด่นของมิตรภาพในโรงเรียนในเขตภูเขาของกวางตรี - ภาพ: HOANG TAO

ปกติแล้วพ่อของหวูจะขับรถไปส่งเขาที่โรงเรียน แล้วตวงก็จะมารับไปส่งที่ห้องเรียน วันที่อากาศแจ่มใสอากาศดี แต่วันที่ฝนตกจะลำบากกว่า อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดออก ตวงก็จะแบกหวูไปเรียนภาคปฏิบัติที่ห้องเรียนต่างๆ กัน

ระหว่างพัก ตวงแบกเพื่อนไว้บนหลังเพื่อเล่นสนุก พอเหนื่อยมากก็นั่งพัก มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มให้กัน

แม้ว่าหวูจะป่วยกะทันหัน แต่เขาก็ยังมีรอยยิ้มบนใบหน้า เมื่อพ่อของหวูยุ่ง ตวงก็จะปั่นจักรยานไฟฟ้าไปรับเขาที่โรงเรียน แม้ว่าเส้นทางของพวกเขาจะต่างกันก็ตาม

“ฉันไม่อยากให้คุณโดดเรียน ฉันเลยขออาสาเป็นคนอุ้มคุณเอง” เติงพูดอย่างเขินอาย

ตอนต้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ตวงได้ลงทะเบียนเรียนคนละห้องกับหวู เมื่อเห็นเพื่อนรู้สึกเหงา ตวงจึงอาสาเปลี่ยนห้องให้ เพื่อให้พวกเขาได้เรียนห้องเดียวกับหวูเสมอ

“ฉันจะอุ้มหวู่ต่อไปและช่วยเขาไปโรงเรียน ตราบใดที่เรายังเรียนด้วยกัน” ตวงกล่าว ขณะเดียวกัน หวู่เพียงยิ้มอย่างเขินอาย “ฉันสัญญาว่าจะตั้งใจเรียนเพื่อตอบแทนน้ำใจของคุณ”

ช่วยเหลือกันเอาชนะความยากลำบาก

Tương tự nguyện cõng bạn hằng ngày đến lớp học - Ảnh: HOÀNG TÁO — ในทำนองเดียวกัน เขายังอาสาพาเพื่อนไปเรียนทุกวันด้วย - ภาพ: HOANG TAO

นายเหงียน เคออง จินห์ รองผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลาย Dakrong กล่าวว่า เพื่อนทั้งสองคนมีจิตวิญญาณแห่งความสามัคคี ช่วยเหลือกันเอาชนะความยากลำบาก และเป็นตัวอย่างให้คนอื่นๆ อีกมากมายได้ปฏิบัติตาม

“ครอบครัวของทั้งคู่มีชีวิตที่ยากลำบากและมีรายได้ที่ไม่แน่นอน แต่ความรักของพวกเขาก็แน่นแฟ้นมาก” ครูจินกล่าว

ทางโรงเรียนยังจัดห้องเรียนของนักเรียนสองคนไว้ที่ชั้นหนึ่งเพื่ออำนวยความสะดวกแก่นักเรียนทั้งสองเสมอ ในช่วงต้นปีการศึกษา 2566-2567 ทางโรงเรียนได้ระดมเงิน 20 ล้านดองเพื่อช่วยเหลือนักเรียนทั้งสองคน โดยแต่ละคนได้รับเงินคนละ 1 ล้านดองต่อเดือน

แหล่งที่มา